εξ εμπειρίας 26 Νοεμβρίου 2017 μ.Χ..

πολλες φορές βρισκόμαστε σε κάποιο μη οικείο χώρο
και μπορεί
και απόμακρο!
αλλά συνήθως δεν νοιώθουμε έτσι όταν ευρισκόμαστε σε έναν ιερο ναό!
αυτη ειναι αληθεια...
αλλά καμμιά φορά
όταν παγερά σε αντιμετωπίζουν κάπου
που πας
έτσι
συνεπακόλουθα νοιώθεις και τον χώρο
εκείνο που δεν σε καλοδέχθηκαν!
ειναι τρομερο να νοιώθεις ξένο
κάτι
που είχες οικείο μέχρι χθές...
αλλά έτσι ειναι η ζωή
για να προχωρείς μπροστά
και να ξεχνάς τα όπισθεν αφήνοντας τα!

ανοίξου
αδελφέ μου,
στο καινούργιο
και έχει ο Θεός για την συνέχεια!

Νάξιοι Μελιστές: Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά! Από τον...

Νάξιοι Μελιστές: Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά! Από τον...: Πανοσ Αρχιμ. Ιεροθέου Λουμουσιώτη Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας   «Καὶ ἐπηρώτησέ τις αὐτὸν ἄρχων λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ,  τι ποιήσας ...

Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά! Από τον Πανοσ. Αρχιμ. Ιερόθεο Λουμουσιώτη!
Πανοσ Αρχιμ.
Ιεροθέου Λουμουσιώτη
Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας

«Καὶ ἐπηρώτησέ τις αὐτὸν ἄρχων λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ,
τι ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς·
τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός.» (Λουκ. ιη, 18-19)

Προσέρχεται στον Ιησού μας ένας άρχοντας του Λαού, ένας διακεκριμένος Ισραηλίτης με ένα ερώτημα, που θα λέγαμε στην αρχή πως ήταν πολύ απλό και θα μπορούσε ο Κύριος μας, αδελφοί μου αγαπητοί, να το επιλύσει αμέσως και να του απαντήσει ευθέως. Αλλά ο Κύριος μας προτιμά να ασχοληθεί με το πώς τον προσφωνεί ο άρχων του λαού και όχι με το ερώτημα που του απευθύνετο παρ’ αυτού. Ενώ τον λέγει διδάσκαλο και με την προσοχή και αυθεντία που απευθύνετο εις ένα διδάσκαλο του ομιλεί στην ίδια πρόταση επίσης τον λέγει και αγαθό. Ο Κύριος αντιπαρέρχεται στον όρο του διδασκάλου και κατευθείαν περνά και ασχολείται με τον όρο αγαθέ. Του λέγει ότι αγαθός είναι μόνον ο Θεός, κανείς άλλος και άρα ότι αφού δεν τον αναγνωρίζει ως Θεό,τότε γιατί του απευθύνει την θεϊκή αυτή ιδιότητα.

Δεν θέλει ο Κύριος να λέμε ότι μας έρχεται εις τον νου αλλά να φιλτάρουμε αρκετά καλά και να απευθύνουμε εις τους άλλους ανθρώπους τον λόγον μας. Θέλει να είμαστε ακριβής και ακέραιοι εις τις εκφράσεις μας και να είμεθα προσεκτικοί όταν μιλούμε προς τους άλλους. Πολλώ δε μάλλον όταν απευθύνουμε ένα ερώτημα στον Κύριο μας, εκεί πρέπει να έχουμε προσοχή περισσή στην έκφραση και στον τρόπο εκφοράς.

Για να δειχθεί ακόμη ακόμη δι’ αυτού του ερωτήματος ο σεβασμός και η αγάπη μας προς τον Κύριο μας. Να είναι ένας ειλικρινής διάλογος προς Εκείνον και για να μπορεί να απαντηθεί όπως του πρέπει. Αγαθός είναι μόνον ο Θεός και Εκείνου οι προθέσεις είναι γεμάτες αγαθότητα και απλότητα ενώ σε εμάς δεν απαντάτε πάντα αυτή η απλότητα και αυτή η αγαθότητα γιατί είμαστε γεμάτοι υστεροβουλία και προσωπικό συμφέρον, θέλουμε εμείς γίνεται πάντα το δικό μας και φέρνουμε και τους άλλους εις αυτά τα νερά μας. Δηλαδή όταν ρωτούμε δεν ρωτούμε πάντα για να λάβουμε την ορθή και πρέπουσα απάντηση αλλά να πάρουμε την απάντηση που θα μας ικανοποιεί και θα μας βολεύει εμάς τους ίδιους.

Αρά καθόλου δεν είμαστε αγαθοί αλλά ίσως περισσότερο πονηροί αν και ο Κύριος δεν μας κρίνει και μας αφήνει να του απευθύνουμε τον λόγον μας ελεύθερα. Δεν μας απορρίπτει πριν μας ακούσει και μας δικαιολογεί αφού μας ακούσει γιατί ξέρει ότι δεν το κάνουμε πάντα με κακό τρόπο αλλά με λάθος τρόπο. Τεράστια διαφορά του ενός από τον άλλον ο λάθος τρόπος είναι γεμάτος λάθος και πλάνη και μπορεί να οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα αλλά μπορεί να μας οδηγήσει σε καλό συμπέρασμα τελικά. Ενώ ο κακός ο τρόπος μας μπορεί να οδηγήσει συμπέρασμα στρεβλό και έτσι να μην μπορούμε να το ξεπεράσουμε αυτό εις το μέλλον μας. Ουσιαστικά ο Κύριος μας προφυλάσσει από του να λέμε λόγους περισσούς και μάταιους. Καλύτερα λίγα και καλά λόγια παρά πολλά και μάταια που δεν μας οδηγούν πουθενά αλλά μας εκτρέπουν σε φλυαρίες και ματαιοδοξίες.

Αδελφοί μου, ο Κύριος μας καλεί να λέμε εις τους άλλους λόγους ακριβείς που βγαίνουν από την καρδιά μας και όχι λόγους μάταιους που βγαίνουν από την αθυροστομία και μεγαλοστομία μας. Το στόμα μας να είναι ο φορεύς του καρδιακού μας πνεύματος και η καρδιά να λειτουργεί μόνον για το καλό μας και το καλό όσων και όποιων εμείς απευθύνουμε τον λόγο μας. Τότε θα είναι το «ναι» σαν «ναι» και το «όχι» σαν «όχι» να μην γίνουμε άνθρωποι του περίπου και να λέμε και ναι και όχι στον ίδιο άνθρωπο και στην αυτή πρόταση. Για αυτό δεν δέχεται τον λόγο του άρχοντος γιατί δεν βγαίνει από την καρδιά του αλλά από την αμετροέπεια του στόματος του. Λόγους αγαθούς και καλούς να βγάζει το στόμα μας και ποτέ μην εκτρέπεται σε άλλους είδους λόγους μάταιους και εντελώς πεζούς. Να είναι η διάθεση των λόγων μας προσεκτική για να είναι και οι σχέσεις μας με τον Θεό και τον κάθε συνάνθρωπο εποικοδομητική και πολύ καίρια και να μας γεμίζει χαρά αυτός ο διάλογος μεταξύ μας. Αμήν.

"Τόσο μεγάλο κακό είναι η κ ε ν ο δ ο ξ ί α" αγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

"Ποία δε είναι εκείνα, που μας βλάπτουν; Πολλά και διάφορα, μάλιστα δε το να συγκινούμεθα από την ανθρώπινη δόξα και να μη γνωρίζουμε να περιφρονούμε αυτή. Τούτο λοιπόν γίνεται η αιτία πολλών κακών σε εμάς, και εάν έχουμε κάποιο πνευματικό θυσαυρό, τον αφαιρεί και μας στερεί την ωφέλεια, που προέρχεται από αυτόν. Τι λοιπόν θα μπορούσε να γίνει καταστρεπτικώτερο απο αυτή τη βλάβη, όταν και εκείνα, τα οποία νομίζουμε ότι έχουμε, μας τα εξαφανίζει; Έτσι εκείνος ο Φαρισαίος έγινε μικρότερος από τον τελώνη , επειδή δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την γλώσσα του, αλλά επειδή με αυτή, σαν με κάποια μικρή θύρα(πόρτα), εξεστόμισε όλο τον πλούτο του. Τόσο μεγάλο κακό είναι η κ ε ν ο δ ο ξ ί α.

6. Ειπέ μου λοιπόν, για ποιόν λόγο και γιατί συγκινείσαι για τον έπαινο των ανθρώπων; Δεν γνωρίζεις ότι όπως ακριβώς η σκιά, και εάν υπάρχη κάτι, ευτελέστερον απο αυτή, έτσι ο έπαινος απο αυτούς, αφού διασκορπισθεί στον αέρα, εξαφανίζεται; Άλλωστε η φύση των ανθρώπων εύκολα και ανατρέπεται και μεταβάλλεται, και οι ίδιοι τώρα μεν επαινούν, ύστερα όμως επικρίνουν τον ίδιο άνθρωπο. Στην απόφαση όμως του Θεού αυτό δεν μπορεί να γίνει ποτέ. Ας μην είμεθα λοιπόν ανόητοι, ούτε να εξαπατούμε τους εαυτούς μας άσκοπα και μάταια. Διότι και αν κάνουμε κάτι αγαθό, χωρίς να καταγινώμεθα σ'αυτό μόνον για τούτο, για να εκπληρώσουμε δηλαδή την εντολή του Κυρίου μας και να γίνουμε γνώριμοι μόνον σε εκείνον, υπομένουμε τον κόπο άσκοπα, αφού στερούμε απο τους εαυτούς μας τον καρπό, που προέρχεται από εκεί. Διότι εκείνος που κάνει κάτι αγαθό για να επιδιώξει την δόξα απο τους ανθρώπους, ίσως θα μπορέσει να απολαύσει αυτή, ίσως όμως όχι` διότι πολλές φορές αν και κάνει τα πάντα προς τον σκοπό αυτό, δεν θα μπορέσει να επιτύχει αυτή` και είτε λοιπόν επιτύχει , είτε αποτύχει, έχει λάβει εδώ ικανοποιητική αμοιβή και δεν θα λάβει καμμία ανταπόδοση γι' αυτό. Γιατί; Διότι προκαταβολικώς εστέρησε τον τον εαυτό του από την αγάπη του κριτού, επειδή προτίμησε τα παρόντα αγαθά από τα μέλλοντα, και την δόξα των ανθρώπων απο την απόφαση του δικαίου κριτού. Εξάλλου αν γι' αυτό μόνον πράττουμε κάτι πνευματικό, για να αρέσουμε δηλαδή μόνον σ' εκείνο τον άγρυπνο οφθαλμό, ενώπιον του οποίου τα πάντα γυμνά και ολοφάνερα, και ο θυσαυρός μας παραμένει αδαπάνητος και η αμοιβή ακεραία και η αγαθή προσδοκία από εδώ ακόμη μας παρέχει μεγάλη παρηγορία και μαζί με το ότι η αμοιβή εκείνη φυλλάσσεται για εμάς μέσα στο απαραβίαστο θυσαυροφυλάκιο, θα ακολουθήσει και η δόξα απο τους ανθρώπους. Διότι τότε θα ακολουθήσει και η δόξα απο τους ανθρώπους. Διότι τότε απολαμβάνουμε αυτή με αφθονία, όταν την περιφρονούμε, όταν δεν την επιζητούμε, όταν δεν την επιδιώκουμε. Και γιατί απορείς, εάν αυτό γίνεται σ'εκείνους που καταγίνονται με την πνευματική φιλοσοφία, όπου βέβαια και εκείνους που συγκινούνται πολύ για τα πράγματα του κόσμου αυτού, οι περισσότεροι περφρονούν και παραβλέπουν εκείνους, που επιθυμούν να αποκτήσουν τον έπαινο απο τους ανθρώπους...

(Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Έργα 2, Πατερικαί Εκδόσεις "Γρηγόριος ο Παλαμάς", Ομιλία Ε εις την Γένεσιν, σ.127-131)

Ερμηνεία του κατα Ματθαιον ευαγγελίου νο 6α μονή Κοιλάδος

Ιερουργια του Θειου Λογου νο 95 περι Καλου Σαμαρειτου

  "Εν τω νόμω τι γέγραπται; πώς αναγινώσκεις;" αυτή είναι η απόκριση στο σημερινό νομικό, αγαπητοί μου αδελφοί, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ενώ τον ρώτησε: "Διδάσκαλε, τι θα κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;" ο Κύριος του απαντά με ένα ερώτημα: "τι διαβάζεις στο νόμο;" Εσύ είσαι νομικός του λέει, είσαι νομοδιδάσκαλος. Τι διδάσκεις τους ανθρώπους που το λέει ο νόμος; Τι αναγινώσκεις ανάμεσα στα άλλα ιερά κείμενα που προβλέπει ο νόμος για αυτό σου το ερώτημα; και εκείνη την ώρα ο νομοδιδάσκαλος-ο νομικός του λέει ότι πρέπει να αγαπήσω με όλη μου τη διάθεση, με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την ψυχή τον Θεό και "τον πλησίον μου ως σεαυτόν", και τον αδελφό που είναι δίπλα μου σαν τον εαυτό μου!

  Λέει κάτι το ευαγγέλιο που είναι τραγικό για τον νομοδιδάσκαλο. "και επειδή εκείνος ήθελε να δικαιώσει τον εαυτό του μέσω του νόμου" να πάρει ένα μπράβο δηλαδή από τον Ιησού Χριστό μέσω του νόμου τον οποίον ήξερε ρωτάει τον Χριστό μας, "ποιός είναι ο πλησίον μου;". Ποιός είναι αυτός που βρίσκεται κοντά μου; και ο κύριος του απευθύνει την παραβολή του Καλού Σαμαρείτου.

  Βλέπουμε έναν άνθρωπο τραυματισμένο στο δρόμο από τους ληστές, τον είχαν γυμνώσει απο τα ενδύματα του, του είχαν πάρει ότι είχε κοντά του και τον είχαν αφήσει έρημο στο πλάι του δρόμου θα λέγαμε στην οδό και εκείνη την ώρα περνάει ένας Ιερεύς, ο οποίος κατευθύνεται εις τον Ναό και τον αντιπαρέρχεται(δεν του δίνει ουδεμία σημασία), το ίδιο και ο Λευίτης  και ξέρετε γιατί; Για να μη χάσουν την εφημερία που είχαν στο Ναό. γιατί αν ακουμπούσαν νεκρό, καθότι δεν ήξεραν σε τι κατάσταση ήταν αυτός που βρισκόταν στην άκρη του δρόμου. Δεν θα μπορούσαν θα λέγαμε απλά να λειτουργήσουν στο Ναό των Ιεροσολύμων και θα τους έδιωχναν από την εφημερία τους εκείνη την ημέρα.

  Έτσι έρχεται και κάνει το νόημα του Νόμου, αξιοποιεί όλη την περιουσία την πνευματική που δίνει ο Νόμος στον άνθρωπο, ένας άνθρωπος ο οποίος δεν ανήκε στο γένος του Ισραήλ, δεν ανήκε στον εκλεκτό λαό του Θεού αλλά ήταν αλλογενής, ήταν από άλλο γένος, από άλλη θρησκευτική παράδοση, την παράδοση των Σαμαρειτών και αυτός ο Σαμαρείτης έκανε πράξη τον Νόμο. Γιατί δεν είναι σημαντικό να ξέρω τον Νόμο, να ξέρω τι λέει ο Νόμος το θέμα είναι να τον κάνω πράξη στη ζωή μου. Να ζω όπως ο νόμος του Θεού επιτάσσει σε εμένα και αν τον ξέρω μόνον δεν φθάνει, αν δεν τον κάνω πραγματικότητα στη ζωή μου, ο Νόμος δεν είναι σημαντικός για εμένα. Δεν φθάνει να γνωρίζω το γράμμα αλλά πρέπει με την ζωή μου να ερμηνεύω το πνεύμα του Νόμου. Πρέπει να ζω έτσι όπως ο Νόμος του Θεού επιτάσσει.
  Αδελφοί μου, ποιός είναι ο πλησίον; Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος μας εγγίζει μας χτυπά την πόρτα μας. Αυτός που θέλει την βοήθεια μας. Μας έδειξε σήμερα, ο καλός Σαμαρείτης τι κάνουμε εις τον αδελφόν μας που χρειάζεται την ανάγκη μας. Τι κάνουμε σε εκείνον, ο οποίος μας ζητά την βοήθεια μας... 4.53 sec

Κηρυγμα Kυριακή Η Λουκά
Δίδυμα 12 Νοεμβρίου 2017
ιερος Ναος Αγίου Νικολάου Διδύμων,
ιεροκηρυξ της ι.Μητροπόλεως Υδρας,
αρχιμανδριτης π.Ιεροθεος Λουμουσιωτης

Ιερουργια του Θειου Λογου νο 94 περι Ταξιαρχων εις Λουκαιΐτιον 2017

κηρυγμα επι τη εορτη των αγιών Αγγέλων εις Φούρνους Ερμιονίδος 2017

Νάξιοι Μελιστές: Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή Ε΄ Λουκά. Από τον ...

Νάξιοι Μελιστές: Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή Ε΄ Λουκά. Από τον ...: «ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων  εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.» (Λ...

«ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων 

εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.» (Λουκ. ιστ, 22) 

Πανοσ Αρχιμ.

Ιεροθέου Λουμουσιώτη

Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας

Σήμερα ακούσαμε επ’εκκλησίαις την γνωστή παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου. Το μοτίβο της, αγαπητοί μου αδελφοί, περιγράφει έναν πλούσιο και έναν πτωχό και ουσιαστικά η αποδοκιμασία του πλούτου εις την μέλλουσαν ζωήν.

Όχι γιατί είναι κακός ο πλούτος αφ’ εαυτού του, αλλά ο πλούτος σε κάνει το λιγότερο σκληρό άνθρωπο. Ο καταπληγωμένος Λάζαρος ζούσε έξω από το σπίτι του πλουσίου, εκείνος πολλές φορές θα τον είχε δει και θα τον είχε προσπεράσει και ίσως δεν του είχε δώσει καμμία σημασία. Ίσως δεν τον ήξερε καν, δεν ήταν καλό για το πρεστίζ του να ασχολείται με τον παρακατιανό πτωχό ζητιάνο. Αλλά όταν ο θάνατος επεσκέφθη και τους δύο ό ένας παραλήφθηκε από τους αγγέλους του Θεού και πήγε εις τους κόλπους του δικαίου Αβραάμ και ο άλλος –ο πλούσιος- παραλήφθηκε από τους διαβόλους και πήγε εις τον Άδη, στον τόπο της βασάνου. 

Ακριβώς απολαμβάνοντας και ο μεν και ο δε τον τρόπο που ζούσαν επι γης. Ο πλούσιος απολάμβανε του κόσμου τα αγαθά και ποτέ δεν σκέφθηκε να τα μοιρασθεί, νόμιζε ότι του ανήκουν και είχε επαναπαυθεί να ζει και να κινείται με αυτά και ο πτωχός είχε στερηθεί τα πάντα και περίμενε να τραφεί από τα περισσεύματα που έπεφταν για τα ζώα από το τραπέζι του πλουσίου.

Σκληρή η εικόνα αυτή αλλά πραγματική μέχρι σήμερα αν σκεφθείτε ότι με τα σκουπίδια των προηγμένων χωρών δεν θα πεινούσε κανείς πάνω στη γη. Έτσι είναι εμείς πετάμε ένα κομμάτι ψωμί και ο άλλος το στερείτε και ίσως και το λιμπίζεται επειδή δεν το έχει.

Ο πλούτος μας κάνει απάνθρωπους, να μην ενδιαφερόμαστε για τους γύρω μας, για τους άλλους τους διπλανούς μας που έχουν ανάγκη του καθημερινού επιουσίου άρτου. Να μην νοιώθουμε την ανάγκη να βοηθήσουμε αφού εμεις δεν έχουμε νοιώσει αυτή την στέρηση.

Η αλήθεια είναι αν δεν στερηθούμε ίσως δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις δυσκολίες του πάμπτωχου Λαζάρου, που περίμενε την βοήθεια του πλουσίου. Αυτή είναι η πικρή και οδυνηρή αλήθεια, αυτό είναι η εν γένει πραγματικότητα μέχρι σήμερα, ο καθένας κλείνεται στο καβούκι του και δεν θέλει να βοηθεί στα προβλήματα των άλλων. Το πρόβλημα του διπλανού μας σήμερα είναι δικό του πρόβλημα, αύριο μπορεί να επισκεφθεί εμένα. Αλλά και στη μέλλουσα ζωή μας στέλνει ο τρόπος του ενθάδε βίου μας.

Όπως ζούμε εδώ θα πορευθούμε εις την αιωνιότητα, η σκληρότητα και η απανθρωπιά μας εδώ μας στέλνει στην αιώνια κόλαση όχι ο πλούτος ουτε φυσικά ο Κύριος μας. Εκείνος αποφασίζει να μας κρίνει κατά τον τρόπο του βίου μας στη ζωή αυτή την επίγεια. Από το πώς θα φερθούμε εις τους διπλανούς μας θα φερθεί και σε εμάς ο Κύριος μας.

Ο πλούσιος θα μπορούσε να σωθεί αν ήταν εύσπλαχνος και αγαπητικός προς τον συνάνθρωπο του, αλλά όχι δεν ήταν τέτοιος, προσπερνούσε τον άνθρωπο σαν να ήταν αντικείμενο και φυσικό είναι να μην μπορεί ο Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο προς παρηγορίαν του κολασμένου πλουσίου.

Τα αγαθά αν δεν τα μοιραζόμαστε τότε πως θα μοιρασθούμε και τον τόπο μας, πως θα μοιρασθούμε τα συναισθήματα μας και το χάδι μας, πως θα μοιρασθούμε το χαμόγελο μας; Τίποτα δεν θα μπορέσουμε να μοιρασθούμε.

Ο Κύριος δε θα στεναχωρηθεί αλλά δεν μπορεί να μας στείλει εις τον παράδεισον αφού δεν έχουμε μάθει να ζούμε αντάμα και να μοιραζόμαστε τα αγαθά μας. Ας πάρουμε το μάθημα της ζωής μας, αδελφοί μου, από αυτή την παραβολή και ας λάβουμε υπ’ όψιν μας οτι ότι μοιραζόμαστε παίρνει από την αιωνιότητα νόημα και νοηματοδοτεί αγαπητικά τη ζωή μας και μας οδηγεί εις τον παράδεισον. Αμήν. 

Ερμηνεια του κατα Ματθαιον ευαγγελιου νο 5β μονη Κοιλαδος

Ερμηνεία του κατα Ματθαιον ευαγγελιου νο 5α Μονη Κοιλαδος