Σάββατο 28 Μαΐου 2011
της ηρωϊδος μάνας!
Στη μάνα την ηρωϊδα των μετόπισθεν, που εθρήνησε τον χαμό των παιδιώ της και των αγωνιστών απάντων που έπεσαν απο την οθωμανικήν σπάθην!
Αιωνία η μνήμη απάντων των πεσόντων!
Το Μοιρολόι Της Παναγιάς -Χρόνης Αηδονίδης, Ν. Καραντζή
Σήμερον μαύρος ουρανός,
σήμερον μαύρη μέρα,
σήμερον εσταυρώσανε,
τον πάντων βασιλέα.
Σήμερον όλοι θλίβονται
και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερον έβαλαν βουλήν
οι άνομοι Εβραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά
οι τρισκαταραμένοι.
Σαν κλέφη τον επιάσανε
και σαν φονιά τον πάνε
και στου Πιλάτου τις αυλές
εκεί τον τυραγνάνε.
Κι' η Παναγιά η δέσποινα
κ' οι άλλες οι γυναίκες
έπιασαν το στρατί στρατί,
στρατί το μονοπάτι.
Το μονοπάτι τς' έβγαλε
μεσ' στου ληστή την πόρτα.
Τηρά δεξιά, τηρά ζερβά,
κανέναν δεν γνωρίζει.
Τηρά και δεξιώτερα
βλέπει τον Άγιο Γιάννη
-Άγιε μου Γιάννη Πρόδρομε
και βαπτιστή του γυιού μου
μην είδες τον υιγιόκα μου
και σένα δάσκαλό σου;
-Δεν έχω γλώσσα να σου πω
γλώσσα να σου μιλήσω,
δεν έχω χεροπάλαμο,
για να σού τονε δείξω.
Βλέπεις εκείνον τον γυμνό,
τον παραπονεμένο,
οπού φορεί πουκάμισο
στο αίμα βουτημένο;
Οπούναι τα ματάκια του
ραμμένα με μετάξι,
κι οπού φορεί στην κεφαλή
αγκάθινο στεφάνι;
Εκείνος είναι ο γυιόκας σου
και μένα δάσκαλός μου.
Δευτέρα 23 Μαΐου 2011
που θα καταντήσουμε?
Μεγάλη ταλαιπωρία (θα) είναι ο μη διορισμός κληρικών στην εκκλησία της Ελλάδος! Θα φθάσουμε να δούμε απορφανισμένα θυσιαστηρία?
Θα φθάσουμε να δούμε κλειστές ενοριακές ή άνευρες ενοριακές κοινότητες?
Θα φθάσουμε να κλαίμε για δήθεν περασμένα μεγαλεία?
Θα κλάψουμε για την εμπορευματοποίηση της πίστεως μας?
Μάλλον ειδικά το τελευταίο δεν θα είναι η απάντηση στην επιβίωση μας αλλά η δαιμονοποίηση της ιερατικής μας λειτουργίας! Θα καταντήσουμε να πωλούμε τα πάντα για να ζήσουμε?
Δεν είναι η πίστη μας μια κατάσταση ματαιότητος ή κατάσταση συστημική αλλά είναι μια βεβαιότητα ελπίδος για την Ανάσταση του Χριστού μας! Εμείς αν δεν ζούμε ενδογενώς και καρδιακώς τον αναστάντα Χριστό ως δώρο του Θεού στον άνθρωπο, τότε το δώρον είναι άδωρον ή σωστότερα άγνωστο σε εμάς.
Αν δεν γνωρίσει η καρδιά και δεν αγαπήσει τον Χριστό το μόνο που μπορεί να κάνει δια και μέσω της ιεροσύνης είναι να ευτελήσει την εικόνα του Θεού για τον άνθρωπο!
Αν δεν αποδεχθώ τον Χριστό - Α γ ά π η και μόνον ως αγάπη στη ζωή μου τότε δεν θα ξέρω τι να κάνω με την ιερωσύνη μου που γίνεται βαρύ φορτίο και όχι ζυγός χαριτωμένος!
Μακάρι να μην φθάσουμε να καταντήσουμε να ζούμε εις βάρος της; Ιερωσύνης του Χριστού μας και να μην ζούμε για αυτήν αλλά από αυτήν!
Ας μας φυλάει ο Χριστός μας…Εκείνος ξέρει τον τρόπο να μας προφυλάσσει και ιδιαιτερα τους κληρικούς του για να μην γίνουμε ζοφερές ατομικότητες αλλά ελπιδηφόρες προσωπικότητες για την Εκκλησία μας!
Θα φθάσουμε να δούμε κλειστές ενοριακές ή άνευρες ενοριακές κοινότητες?
Θα φθάσουμε να κλαίμε για δήθεν περασμένα μεγαλεία?
Θα κλάψουμε για την εμπορευματοποίηση της πίστεως μας?
Μάλλον ειδικά το τελευταίο δεν θα είναι η απάντηση στην επιβίωση μας αλλά η δαιμονοποίηση της ιερατικής μας λειτουργίας! Θα καταντήσουμε να πωλούμε τα πάντα για να ζήσουμε?
Δεν είναι η πίστη μας μια κατάσταση ματαιότητος ή κατάσταση συστημική αλλά είναι μια βεβαιότητα ελπίδος για την Ανάσταση του Χριστού μας! Εμείς αν δεν ζούμε ενδογενώς και καρδιακώς τον αναστάντα Χριστό ως δώρο του Θεού στον άνθρωπο, τότε το δώρον είναι άδωρον ή σωστότερα άγνωστο σε εμάς.
Αν δεν γνωρίσει η καρδιά και δεν αγαπήσει τον Χριστό το μόνο που μπορεί να κάνει δια και μέσω της ιεροσύνης είναι να ευτελήσει την εικόνα του Θεού για τον άνθρωπο!
Αν δεν αποδεχθώ τον Χριστό - Α γ ά π η και μόνον ως αγάπη στη ζωή μου τότε δεν θα ξέρω τι να κάνω με την ιερωσύνη μου που γίνεται βαρύ φορτίο και όχι ζυγός χαριτωμένος!
Μακάρι να μην φθάσουμε να καταντήσουμε να ζούμε εις βάρος της; Ιερωσύνης του Χριστού μας και να μην ζούμε για αυτήν αλλά από αυτήν!
Ας μας φυλάει ο Χριστός μας…Εκείνος ξέρει τον τρόπο να μας προφυλάσσει και ιδιαιτερα τους κληρικούς του για να μην γίνουμε ζοφερές ατομικότητες αλλά ελπιδηφόρες προσωπικότητες για την Εκκλησία μας!
modern father
Τρίτη 10 Μαΐου 2011
ρήση θεοφώτιστος απο απρόσμενα αγιασμένη εκφωνήτρια
“Τα πόδια στη γη το βλέμμα στον ουρανό και όλα θα πάνε καλά”
Αυτός ο λόγος είναι μια στιγμιαία έκφραση (ατάκα) μιάς γυναίκας που υποδύεται σε ένα σήριαλ την καθηγήτρια η οποία κατά την οδόν της ζωής της παραστράτησε!
Κι όμως είναι αφορμή για πολλές σκέψεις η ρήση αυτή!
Διότι είναι σημαντική θέση μιάς εμπειρίας κάποιου ανθρώπου που ελάθεψε…και επειδή έκανε λάθος έχει την πείρα να μπορεί να συμβουλεύσει κάποιους να αποφύγουν το δικό τους λάθος.
Εκείνη έδειξε ότι παραστράτησε και όμως ορθοπόδησε ύστερα με κόπο, και κάποιοι δήθεν μαθητές της αψηφώντας αυτόν τον κόπο της την εξέθεσαν με αφορμή το δικό της λάθος…
Και εδώ έρχεται η δική μας σχολιαστική δυνατότης, πόσες φορές δεν εξουθενώνουμε τον άλλον σε θέματα που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε προχωρήσει ή δεν έχουμε φθάσει ακόμη στην ωριμότητα να τα βιώσουμε!?!?!?
Πόσες φορές δεν γινόμαστε κριτές ακριβοί των άλλων ενώ ποτέ δεν κρίνουμε έστω και με ελαστικά κριτήρια τον εαυτό μας?!?!?!
Ας έχουμε την ταπείνωση (τα πόδια στη γη) να βλέπουμε τις δικές μας ατέλειες και να ανυψώνουμε στα μάτια μας τις προσπάθειες των άλλων! Για να μπορεί έτσι το βλέμμα μας να κοιτά ψιλά, για να μπορεί το βλέμμα μας να κοιτά το απέραντο γαλάζιο στο ασύνορο σύμπαν για να δρασκελίζει τον πρώτο όροφο (όχι όμως το γαιώδες ισόγειο) στον ουρανοξύστη που στην κορυφή του κατοικεί ο Απρόβλεπτος και Απρόσιτος Θεός μας!
Όλα δε τότε θα πηγαίνουν καλά όχι με ανθρώπινες κατηγορίες αλλά με αγιασμένη θέληση στα μάτια μας όλα θα είναι κ α λ ά!
modern father
Τρίτη 3 Μαΐου 2011
τα σκοτάδια της περιφάνειας...
“Ο υπερήφανος περπατάει στο σκοτάδι και νομίζει ότι είναι ανώτερος από όλους τους άλλους ανθρώπους, ενώ είναι ο χειρότερος τους, διότι δεν θέλησε να περιπατήσει την οδό του Θεού, που είναι η ταπείνωση!…”
Αγίου Ισαάκ του Σύρου, Επισκόπου Νινευί, εκ του Αγιορείτου Μονάχου, 475 Αποφθέγματα του Θεοπνεύστου Αγίου Ισάακ του Σύρου, έκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»(έκδοση στ΄) , σελ. 11.
Στο σκοτάδι της μοναξιάς περπατά ο υπερήφανος, αφήνεται μόνος του να δρασκελίζει το κατώφλι του προσωπικού δράματος του, αφήνεται έρημος από τους συν-ανθρώπους του.
Αφού μόνος ο υπερήφανος έχει αποφασίσει υπερφίαλα ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να είναι έστω κοντά του βοηθητικά και παρηγορητικά, νομίζει ότι όλα όσα εκείνος κάνει είναι τέλεια, κάθε λόγος, έργο και πράξη του είναι ανυπέρβλητα και αναντικατάστατα!
κανείς άλλος δεν υπάρχει για εκείνον παρά ο εαυτός του, εργάζεται ενα καμβά αλλοτινού προφίλ, μιας ζωγραφιάς αφάνταστα παγερής, που είναι ανώφελο να μπει κανείς να διερευνήσει, ο οιοσδήποτε διερευνών μπορεί να εκπλαγεί, καθότι ανύπαρκτος υπάρχει για εκείνον ο άλλος που είναι η έκφραση του Θεού ή του θεϊκού του λόγου στη ζωή μας! ο άλλος είναι η ταπείνωση μας, στον άλλον ξεγυμνώνεται η ελαχιστότητα μας και στον άλλο μπροστά νοιώθουμε την ανάγκη να του πούμε ενα "ευχαριστώ", ένα "παρακαλώ", ένα "σε προσκαλώ" να έρθεις στη ζωή μου, σε χρειάζομαι...
και μόνον μέσα σε κοινωνία μαζί σου νοιώθω αναστάσιμα, νοιώθω αλλοιώτικα, νοιώθω ότι υπάρχω πραγματικά όταν καθρεφτίζομαι στον καθρέφτη των ματιών σου, όταν υπάρχω μέσα στα απρόσμενα και απροσμέτρηταα λάθη μου ενώπιον σου δε ζητώ συν-γνώμην και πορεύομαι...!
αυτή η πόρευση η αναστάσιμη είναι ένα αγκάλιασμα ταπεινό δύο απλών αδελφών που ο ένας νοιώθει κομμάτι του άλλου, που ο ένας νοιώθει τον άλλον ότι τον χρειάζεται και μόνον εν τω προσώπω του άλλου υπάρχει και έτσι απλά και ό άνθρωπος υπάρχει όταν κοιτάζει τον Χριστό μας "δι εσώπτρου εν αινίγματι"!
Χριστός ανέστη Αδέλφια μου απλά και απαλά και ήρεμα μέσα σε αυτή τη χαρά ζούμε...!
(στον απόηχο του αφιερώματος του ΕΡΤ 3 για τον Γεροντα Παϊσιο τον Αγιορείτη)
modern father
Δευτέρα 2 Μαΐου 2011
πατήρ Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Μαρτυρία περί Προορατικού χαρίσματος του Γέροντος ...
+ Γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Μαρτυρία περί Προορατικού χαρίσματος του Γέροντος ...: "Θα ' ρθουν δύσκολοι καιροί (Γέροντας Πορφύριος) «Την άνοιξη του 1985, (αφηγείται η Γερόντισσα Θεοδοσία), (Ιερά Μονή των αγίων Θεοδώρων Καλαβρύτων"
ευρισκόμενη εις την Μονήν των αγίων Θεοδώρων Καλαβρύτων, μία νύχτα περίπου 2.30′ πρωϊνή, άκουσα λίγο πιο πέρα από το παράθυρο του κελλιού μου, στην αυλή της Μονής, κάποιον να σκάβει. Για να βεβαιωθώ, έσβησα το φως του κελλιού μου και κοίταξα από το παράθυρο. Είδα ότι αναβόσβηνε ένας φακός. Τότε έκανα μία προσευχή στους θαυματουργούς Αγίους μας να μας προστατεύσουν. Ήλεγξα τα παράθυρα και τις σαθρές πόρτες προς την αυλή της ερειπωμένης Μονής, μήπως εισχωρήσουν στο εσωτερικό της, και αφού διεπίστωσα ότι επικρατούσε ησυχία στο χώρο αυτό, επέστρεψα στο κελλί μου.
Το πρωΐ είχαμε μία ιδιωτική λειτουργία. Την ώρα πού ετοιμαζόμουν να πάω στην Εκκλησία, ώρα 5.55′ πρωϊνή, χτύπησε το τηλέφωνο. Σκέφτηκα μήπως κάποια πονεμένη ψυχή έχει κάποιο πρόβλημα – κάτι άλλωστε πού συνέβαινε συχνά – και σήκωσα το τηλέφωνο. Προς μεγάλη μου έκπληξη άκουσα:
- «Άκου παιδάκι μου, είμαι ο Γέροντας Πορφύριος. Μη βγεις έξω που ακούς και σκάβουν, θα σε χτυπήσουν. Διαβολεμένοι άνθρωποι γυρίζουν στο Μοναστήρι σου».
- Τον ερωτώ: «Γέροντα, γιατί σκάβουν; Βρήκαν τίποτα;»
- Απαντά: «Όχι παιδάκι μου, τα έχουν πάρει άλλοι νωρίτερα».
- Τον ερωτώ πάλι: «Γέροντα έχετε έλθει στο Μοναστήρι μας;»
- Μου απαντά: «Όχι παιδάκι μου, αλλά τώρα είμαι εκεί. Ρώτα με ότι θες».
Παίρνοντας λοιπόν αφορμή από το λόγο του αυτό, τον ρώτησα για την ιστορικής σημασίας σπηλιά του Μοναστηριού μας…
… – Με ερωτά: «Ποια σπηλιά; Γιατί είναι δύο σπηλιές κοντά σας. Αυτή πού κάθισαν οι πρώτοι μοναχοί;»
- Του απαντώ: «Ναι Γέροντα».
Μου λέει:
«Καλό είναι, παιδάκι μου, να το κάνης αυτό, γιατί η σπηλιά είναι αγιασμένη. Αλλά θα σε αφήσουν οι χωρικοί; Θα αντιδράσουν».
Έμεινα με το ακουστικό στο χέρι, χωρίς να μιλάω από την έκπληξη μου, γιατί μου μιλούσε για γεγονότα.
Ας σημειωθεί ότι όντως υπάρχουν δύο σπηλιές, αλλά εμείς δεν την είχαμε δει τη δεύτερη σπηλιά, καίτοι είχαμε εγκατασταθεί στη Μονή περισσότερο από ένα χρόνο. Μας το είχαν πει όμως οι βοσκοί της περιοχής, ότι υπάρχει και δεύτερη σπηλιά.
Την ώρα λοιπόν που είχα μείνει αμίλητη με το ακουστικό στο χέρι, ακούω το Γέροντα να μου λέει: «Ψάρια, Γερόντισσα, Ψάρια!».
- Τον ερωτώ: «Τι ψάρια, Γέροντα;»
- «Παιδάκι μου», μου λέει, «το νερό από τους κούτουλες δεν είναι κατάλληλο για ψάρια; Βάλε λοιπόν ψάρια να φάει ο κόσμος. Θα ‘ρθούν δύσκολοι καιροί!».
Και όντως, όταν είχαμε εγκατασταθεί στο Μοναστήρι, εξήτασα στο Χημείο των Πατρών το νερό, που τρέχει άφθονο από τους δύο κούτουλες (πηγή) στην αυλή της Μονής, αν είναι πόσιμο και παράλληλα αν είναι κατάλληλο για ψάρια, ώστε να καλύπτει τις ανάγκες της Μονής και των φιλοξενουμένων προσκυνητών της. Όντως το νερό απεδείχθη καθαρό και κατάλληλο για ιχθυοτροφείο… (από τις σελ. 60, 62).
Την παρουσία του Γέροντα (Πορφύριου) την αισθανόμεθα έντονα, γιατί σε κάθε δίλημμα μας εκείνος επικοινωνούσε μαζί μας και μας έδινε λύση. Μια φορά, μου είχε πει τηλεφωνικώς:
- «Παιδάκι μου, έχεις μεγάλο αγώνα, αλλά μη φοβάσαι, εγώ κάθε βράδυ κάνω μαζί σας προσευχή».
Ας σημειωθεί ότι με τον Γέροντα δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ, ούτε τον είχα δει ποτέ, μόνον είχα ακούσει για το προορατικό του χάρισμα από άλλους, ούτε ποτέ είχα τηλεφωνικώς επικοινωνήσει μαζί του. Απόρησα λοιπόν. Πώς ήξερε εμάς και τα προβλήματα μας; Πού βρήκε το τηλέφωνο μας;
Για το λόγο αυτό πήρα τηλέφωνο μία ηγουμένη άλλου Μοναστηριού, πού γνώριζε τον Γέροντα, και την ρώτησα: «Μήπως, Γερόντισσα, δώσατε τον αριθμό του τηλεφώνου μας στον Γέροντα Πορφύριο;» Μου απαντά: «Είναι ανάγκη να του τον δώσω; Το μυαλό του πατρός Πορφυρίου είναι τηλεόραση».
Κάποτε επεσκέφθην με μερικές αδελφές της Μονής μας ένα άλλο Μοναστήρι. Ο Γέροντας Πορφύριος, επειδή υπήρχε ένα επείγον και σημαντικό θέμα, πήρε εκεί τηλέφωνο, με ζήτησε και μου είπε:
«Παιδί μου, τους πέντε ανθρώπους πού θέλουν να καταθέσουν ως μάρτυρες για τα όρια της Μονής σας, να τους αφήσεις να προσέλθουν στο δικαστήριο. Πρέπει να ακουστεί η αλήθεια και να υπερασπισθείς ό,τι ανήκει στη Μονή, γιατί θαρθούν δύσκολοι καιροί και ο κόσμος θα χρειασθεί φροντίδα από τα Μοναστήρια».
Πραγματικά, πέντε γηραιοί άνθρωποι, πού ήσαν ευγνώμονες στο Μοναστήρι, μου ζητούσαν επιμόνως να πουν την αλήθεια σε μια αδικία πού είχε γίνει εις βάρος της Μονής. Έτσι κι έγινε και η Μονή δικαιώθηκε. (Από τις σελ. 63, 64).
(Καθηγητού της Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ», 1997
[Πηγή]: Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο) )
http://geron-porfyrios.blogspot.com/
ευρισκόμενη εις την Μονήν των αγίων Θεοδώρων Καλαβρύτων, μία νύχτα περίπου 2.30′ πρωϊνή, άκουσα λίγο πιο πέρα από το παράθυρο του κελλιού μου, στην αυλή της Μονής, κάποιον να σκάβει. Για να βεβαιωθώ, έσβησα το φως του κελλιού μου και κοίταξα από το παράθυρο. Είδα ότι αναβόσβηνε ένας φακός. Τότε έκανα μία προσευχή στους θαυματουργούς Αγίους μας να μας προστατεύσουν. Ήλεγξα τα παράθυρα και τις σαθρές πόρτες προς την αυλή της ερειπωμένης Μονής, μήπως εισχωρήσουν στο εσωτερικό της, και αφού διεπίστωσα ότι επικρατούσε ησυχία στο χώρο αυτό, επέστρεψα στο κελλί μου.
Το πρωΐ είχαμε μία ιδιωτική λειτουργία. Την ώρα πού ετοιμαζόμουν να πάω στην Εκκλησία, ώρα 5.55′ πρωϊνή, χτύπησε το τηλέφωνο. Σκέφτηκα μήπως κάποια πονεμένη ψυχή έχει κάποιο πρόβλημα – κάτι άλλωστε πού συνέβαινε συχνά – και σήκωσα το τηλέφωνο. Προς μεγάλη μου έκπληξη άκουσα:
- «Άκου παιδάκι μου, είμαι ο Γέροντας Πορφύριος. Μη βγεις έξω που ακούς και σκάβουν, θα σε χτυπήσουν. Διαβολεμένοι άνθρωποι γυρίζουν στο Μοναστήρι σου».
- Τον ερωτώ: «Γέροντα, γιατί σκάβουν; Βρήκαν τίποτα;»
- Απαντά: «Όχι παιδάκι μου, τα έχουν πάρει άλλοι νωρίτερα».
- Τον ερωτώ πάλι: «Γέροντα έχετε έλθει στο Μοναστήρι μας;»
- Μου απαντά: «Όχι παιδάκι μου, αλλά τώρα είμαι εκεί. Ρώτα με ότι θες».
Παίρνοντας λοιπόν αφορμή από το λόγο του αυτό, τον ρώτησα για την ιστορικής σημασίας σπηλιά του Μοναστηριού μας…
… – Με ερωτά: «Ποια σπηλιά; Γιατί είναι δύο σπηλιές κοντά σας. Αυτή πού κάθισαν οι πρώτοι μοναχοί;»
- Του απαντώ: «Ναι Γέροντα».
Μου λέει:
«Καλό είναι, παιδάκι μου, να το κάνης αυτό, γιατί η σπηλιά είναι αγιασμένη. Αλλά θα σε αφήσουν οι χωρικοί; Θα αντιδράσουν».
Έμεινα με το ακουστικό στο χέρι, χωρίς να μιλάω από την έκπληξη μου, γιατί μου μιλούσε για γεγονότα.
Ας σημειωθεί ότι όντως υπάρχουν δύο σπηλιές, αλλά εμείς δεν την είχαμε δει τη δεύτερη σπηλιά, καίτοι είχαμε εγκατασταθεί στη Μονή περισσότερο από ένα χρόνο. Μας το είχαν πει όμως οι βοσκοί της περιοχής, ότι υπάρχει και δεύτερη σπηλιά.
Την ώρα λοιπόν που είχα μείνει αμίλητη με το ακουστικό στο χέρι, ακούω το Γέροντα να μου λέει: «Ψάρια, Γερόντισσα, Ψάρια!».
- Τον ερωτώ: «Τι ψάρια, Γέροντα;»
- «Παιδάκι μου», μου λέει, «το νερό από τους κούτουλες δεν είναι κατάλληλο για ψάρια; Βάλε λοιπόν ψάρια να φάει ο κόσμος. Θα ‘ρθούν δύσκολοι καιροί!».
Και όντως, όταν είχαμε εγκατασταθεί στο Μοναστήρι, εξήτασα στο Χημείο των Πατρών το νερό, που τρέχει άφθονο από τους δύο κούτουλες (πηγή) στην αυλή της Μονής, αν είναι πόσιμο και παράλληλα αν είναι κατάλληλο για ψάρια, ώστε να καλύπτει τις ανάγκες της Μονής και των φιλοξενουμένων προσκυνητών της. Όντως το νερό απεδείχθη καθαρό και κατάλληλο για ιχθυοτροφείο… (από τις σελ. 60, 62).
Την παρουσία του Γέροντα (Πορφύριου) την αισθανόμεθα έντονα, γιατί σε κάθε δίλημμα μας εκείνος επικοινωνούσε μαζί μας και μας έδινε λύση. Μια φορά, μου είχε πει τηλεφωνικώς:
- «Παιδάκι μου, έχεις μεγάλο αγώνα, αλλά μη φοβάσαι, εγώ κάθε βράδυ κάνω μαζί σας προσευχή».
Ας σημειωθεί ότι με τον Γέροντα δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ, ούτε τον είχα δει ποτέ, μόνον είχα ακούσει για το προορατικό του χάρισμα από άλλους, ούτε ποτέ είχα τηλεφωνικώς επικοινωνήσει μαζί του. Απόρησα λοιπόν. Πώς ήξερε εμάς και τα προβλήματα μας; Πού βρήκε το τηλέφωνο μας;
Για το λόγο αυτό πήρα τηλέφωνο μία ηγουμένη άλλου Μοναστηριού, πού γνώριζε τον Γέροντα, και την ρώτησα: «Μήπως, Γερόντισσα, δώσατε τον αριθμό του τηλεφώνου μας στον Γέροντα Πορφύριο;» Μου απαντά: «Είναι ανάγκη να του τον δώσω; Το μυαλό του πατρός Πορφυρίου είναι τηλεόραση».
Κάποτε επεσκέφθην με μερικές αδελφές της Μονής μας ένα άλλο Μοναστήρι. Ο Γέροντας Πορφύριος, επειδή υπήρχε ένα επείγον και σημαντικό θέμα, πήρε εκεί τηλέφωνο, με ζήτησε και μου είπε:
«Παιδί μου, τους πέντε ανθρώπους πού θέλουν να καταθέσουν ως μάρτυρες για τα όρια της Μονής σας, να τους αφήσεις να προσέλθουν στο δικαστήριο. Πρέπει να ακουστεί η αλήθεια και να υπερασπισθείς ό,τι ανήκει στη Μονή, γιατί θαρθούν δύσκολοι καιροί και ο κόσμος θα χρειασθεί φροντίδα από τα Μοναστήρια».
Πραγματικά, πέντε γηραιοί άνθρωποι, πού ήσαν ευγνώμονες στο Μοναστήρι, μου ζητούσαν επιμόνως να πουν την αλήθεια σε μια αδικία πού είχε γίνει εις βάρος της Μονής. Έτσι κι έγινε και η Μονή δικαιώθηκε. (Από τις σελ. 63, 64).
Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Σ. ΚΡΟΥΣΤΑΛΑΚΗ(Καθηγητού της Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ», 1997
[Πηγή]: Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο) )
http://geron-porfyrios.blogspot.com/
Κυριακή 1 Μαΐου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
