Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν· ὁ λαὸς γὰρ ἐπ᾿ αὐτῇ νενομοθέτητο· τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν Ἀαρὼν λέγεσθαι;
(προς Εβραίους κεφ. ζ΄, στιχος 11ος)
ο πρώτος στίχος στον οποίο έπεσε το μάτι μου κατα την τυχαία και όχι κατα σειράν ανάγνωση του κειμένου της καινής διαθήκης είναι ο παραπάνω.
αναφέρεται στην νομική ιερωσύνη και στην άλλου είδους ιερωσύνη -του Χριστού- την ιερωσύνη της οποίας φορείς είναι οι κληρικοί της Εκκλησίας του Χριστού.
"εάν ήταν δυνατόν να κατορθωθεί η τέλεια σχέση και συμφιλίωση μας με τον Θεό διαμέσου της λευϊτικής ιερωσύνης, που ήταν κάτι το ουσιώδες για όλη τη Μωσαϊκή νομοθεσία - διότι ο λαός είχε λάβει το νόμο στηριγμένο και θεμελιωμένο στην ιερωσύνη αυτή - ποιά πλέον ανάγκη υπήρχε να αναδειχθεί άλλος ιερεύς "κατα την τάξη Μελχισεδέκ", και να μην ονομάζεται και ο νέος ιερεύς, ιερεύς "κατά την τάξη Ααρών"? Ήταν λοιπόν ανεπαρκής η παλαιά ιερωσύνη, και για αυτό αναδείχθηκε απο τον Θεό νέα ιερωσύνη. Αλλά αυτό συνεπιφέρει και μεταβολή του νόμου."
Καινή Διαθήκη, με σύντομη ερμηνεία,
αειμνήστου Καθηγητού Παναγιώτου Τρεμπέλα,
εκδ. Αδελφ. Θεολόγων "Σωτήρ", Αθήναι 2011
Αν έφθανε η λευϊτική ιερωσύνη δεν θα υπήρχε ανάγκη για αντικατάστασιν της, το διαχωριστικό της μιάς από την άλλην είναι ότι την μίαν την καθιέρωσε άνθρωπος έστω και μεγάλος και σημαντικός ενώ την ετέραν δηλαδή την της χάριτος ιερωσύνη την εδωσε ως δώρον ο Θεός εις τον άνθρωπον.
ο Μωϋσής καθιέρωσε με θεϊκές εντολές εις την ιερωσύνην τον αδελφόν του δια την τελετουργίαν και δια την λατρείαν, ενώ ο ιερεύς του Χριστού είναι διάδοχος Εκείνου, άρα συνεχίζει την θυσίαν και πρόοδον της πνευματικής του πορείας. δεν έχει πλέον η ιερωσύνη τυπικήν διάταξιν αλλά πνευματικήν σύνταξιν και ένταξιν εις τον παράδεισον της τρυφής.
δεν έχει εντολές ως η μωσαϊκή ιερωσύνη αλλά έχει θυσιαστικήν διάθεσιν προς πάντας.
οι άγιοι ιερείς πλέον δεν διακονούνται ως απαιτεί μια καθωσπρέπει διάθεση αλλά διακονούν, δεν ενδύονται ως ο αρχιερεύς και οι ιερείς των εβραίων για να διακονήσουν αιματηράς και αναιμάκτους θυσίας ζώων και πτηνών, αλλά και δεχονται μετ' αυτών ότι διέτασε το Λευϊτικόν γραμμένο κατα παράδοσιν απο τον Μέγα Προφήτη Μωϋσή αλλά λαμπροστολίζονται ή ταπεινά ενδύονται για να δοξολογήσουν τον μέγα θυσιασθέντα Χριστό με είδη απλά καθημερινά που παίρνουν μεγάλη σημασία και μεταμορφώνονται στο μυστήριο σε σώμα και αίμα Χριστού.
Το ψωμί και το κρασί , τα τόσο ευτελή αλλά τόσο σημαντικά για την ζωή του ανθρώπου διάλεξε ο Χριστός για να τελούμε την θεία ευχαριστία. Ούτως ώστε να μπορεί να τελείται και απο τον πιο φτωχό και ρακένδυτο παπά το μυστήριο τούτο το μέγα...δεν υπάρχει προϋπόθεση καμμία και προδιαγραφή για τα είδη, απλά ψωμί και κρασί...και τα δυο ύστερα απο επεξεργασία ανθρώπινη και λειτουργία του νού του ανθρώπου, το στάρι να γίνει άρτος και το σταφύλι να μεταποιηθεί με χημικές ζυμώσεις σε οίνο... λίγη αφιέρωση χρόνου, κόπου, μόχθου, υλικού πράγματος που γίνεται φάρμακον αθανασίας και ζωή αιώνιος όταν προσευχηθεί ο λαός άπας δια του ιερέως και έλθει το Πνεύμα το Άγιο και κάνει τα επεξεργασμένα δι' ανθρωπίνων διαδικασιών πράγματα-είδη, τα κάνει "τα σα εκ των σων" ... και ενώ στην παλαιά εποχή πολλά είδη που έφερναν στους ιερείς μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και αλλιώς (για απλο φαγητό, όχι οτι αυτό είναι κακό) αλλά έδειχνε την υλοφροσύνη της εποχής και την δουλεια στην επιγεια διαβιωση, τώρα τα είδη που έγιναν σώμα και αίμα Χριστού δεν μπορούν να γίνουν ψωμί και κρασί...αλλά είναι προς βρώσιν και πόσιν των πιστών που θα κοινωνήσουν και στο τέλος όλων θα αποσωθούν στο στομάχι του ιερέως που όπως απορροφά και τα Αγια αυτά ήδη απορροφά και σε αυτό καταλήγουν όλες οι πίκρες και ο πόνος της πορείας του στην ιερωσύνη! ένα στομάχι "τεράστιο" και "αδηφάγο" χρειάζεται να έχει ο ορθοδοξος παπάς για να ανθέξει τις πιέσεις τις ενδοεκκλησιαστικές, τα κύματα των αιρετικών, τα μίση των ψευδαδέλφων του, τα προβλήματα της ενοριακής κοινότητος ή της επισκοπής του, τις λόξες των ευσεβούντων που νομίζουν ότι είναι χρηστοί ουρανοπολίτες και τόσες και άλλες απο τις επιθέσεις του μισόκαλου διαβόλου.
εκεί διαφέρει η ιερωσύνη του "Ααρών" απο του "Μελχισεδέκ", η ιερωσύνη του πρώτου ήταν άχρι καιρού και με σκοπό να εξυπηρετεί τις θυσίες και την μέριμνα του Ισραήλ στον μονοθεϊσμό ενώ η ιερωσύνη του Χριστού υπάρχει για να εξαπλώνεται το κήρυγμα της Αγάπης του Τριαδικού Θεού στην ιστορία αλλά και στην εσχατολογική διάθεση που η Εκκλησία του Χριστού βιώνει το καθετι επι γης...άρα δεν θα σβύσει ποτέ η διακονία της ιερωσύνης του Χριστού.
διακονία πρωτίστως στον άνθρωπο και για τον άνθρωπο και ύστερα όλα τα άλλα...το θυσιαστήριο του Χριστού είναι οι καρδιές των πιστών που εντός τους ιερουργείται το αληθινό ευαγγέλιο του Χριστού!
αφιερωμένο σε δυο πρεσβυτέρους που τόσο μας στηρίζουν!
modern father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου