παπα - Αρσένης Κρέστας
Η Ελληνική επανάσταση του 1821 – 1824 είναι ο αγώνας της ανεξαρτησίας που διεξήγαγε ο Ελληνικός λαός κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και που κατέληξε στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους το 1829. Για την διοργάνωση της επαναστάσεως ιδρύθηκαν δύο εταιρείες η Φιλόμουσος Εταιρεία, η οποία ήταν νόμιμη και ιδρύθηκε στην Βιέννη το 1814 με μέλη οικονομικά ισχυρούς Έλληνες της διασποράς όπως ο Καποδίστριας και ο Κοραής, και η Φιλική Εταιρεία, η οποία ήταν παράνομη και ιδρύθηκε στην Ρωσσία το 1814. Φυσικά η οργάνωση στην Πελοπόννησο, από όπου και άρχισε η επανάσταση, ήταν πολύ καλή αφού σε διάφορα σημεία της Πελοποννήσου οι Φιλικοί ήταν έτοιμοι να δράσουν.
Το Κρανίδι (κάτω Ναχαγιέ) έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821.Οι Κρανιδιώτες ήταν στο πλευρό των Υδραίων Κουντουριωτών, ενώ είχαν ιδιαίτερες σχέσεις και με τους Σπετσιώτες. Μεγάλη μορφή της επαναστάσεως υπήρξε ο αρχιμανδρίτης του Κρανιδίου παπά – Αρσένης Κρέστας. Μετά την μύηση του στην Φιλική Εταιρεία στις 4 Απριλίου 1821 μαζεύει όλους τους συμπατριώτες του στην τοποθεσία «Γραμματικό» στο Γκούρι της Βιττόρας και τους ορκίζει λέγοντας : « Ορκίζομαι εν ονόματι των τετιμημένων οστών των παναρχαιότατων προπατόρων ημών Ελλήνων – Ελευθερία ή Θάνατος – Αδελφοί τούτη τη στιγμή τη γράφει η ιστορία». Αμέσως, όλοι έκαναν ομοβροντία όπλων και τάχθηκαν όλοι στη διάθεση του Αγώνα της ελευθερίας του Γένους.
Κάστρα οι Σπέτσες, η Ύδρα και τα Κρανιδιώτικα καράβια που ήταν πολλά για την εποχή ήταν το φόβητρο των Τούρκων. Ο Παπά-Αρσένης με τα παλικάρια του ξεκινάει την δράση και στο Ανάπλι ενώνεται με τους Κολοκοτρωναίους υπό την γενική αρχιστρατηγία του ίδιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Μαζί με το πρωτοπαλίκαρο τον Χρύσινα και τον Στάικο μπαίνουν στο φρούριο τ’ Αναπλίου και αφού κερδίζουν καταλήγουν στον Ξεριά τον ποταμό. Πολλοί οι Τούρκοι κυκλώνουν το φράγμα, και ενώ τα γυναικόπαιδα παίρνουν την άδεια από τον Παπά-Αρσένη να παραδοθούν, την ίδια νύχτα οι ήρωες πραγματοποιούν ηρωική έξοδο με τα σπαθιά στα χέρια. Μετά τον θάνατο του Διονυσίου Βούλγαρη ,που ήταν προστάτης του Παπά-Αρσένη, το 1822 ο Παπά-Αρσένης με τον Νικηταρά πραγματοποιεί την δεύτερη πολιορκία τ’ Αναπλίου. Οι Τούρκοι ενισχύονται και ο Κολοκοτρώνης διατάζει το Νικηταρά που είχε πάρει θέση εκεί μαζί με τον Παπά-Αρσένη «Να πάει ο Αγιοπετρίτης Ζαχαριάς να προστατέψει τη δίοδο από τον Αι – Βασίλη ως τον Άγιο Σώστη, τα Δερβενάκια». Αλλά ο Ζαχαριάς δεν πήγε στην σωστή θέση και οι Τούρκοι κύκλωσαν τον Παπά – Αρσένη και τον Νικηταρά και τους κτύπησαν πισώπλατα. Ο Νικηταράς επειδή είχε φτιάξει πύργο σώθηκε αλλά ο Παπά-Αρσένης με τους 20 Κρανιδιώτες τα καλύτερα παλικάρια έπεσαν στις 26 Νοεμβρίου 1822! Την παραμονή ο Παπά-Αρσένης είπε στα παλικάρια του : «αν οι Τούρκοι εφοδιάσουν τ’ Ανάπλι, η Ελλάδα τα χάνει όλα, ποιος ξέρει τι μεταβολή θα έχει η τύχη του πολέμου. Αν κυριεύσουμε πάλι εκείνο το φρούριο θα πούμε ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΜΕΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ».
Την άλλη μέρα, πλάι στο εκκλησάκι του Άγιου-Σώστη στα Δερβενάκια εκεί ενταφίασαν τον Παπά-Αρσένη δίπλα στον φίλο του Χρύσινα και τους είκοσι διαλεχτούς Κρανιδιώτες που έδωσαν την ζωή τους για τη λευτεριά. Ο Γέρος του Μωριά μόλις το’ μάθε δήλωσε : « η Ελλάδα μας έχασε έναν εξαίρετο πολεμιστή και ένα ενάρετο κληρικό. Ο Παπά-Αρσένης άφησε ένα μεγάλο κενό στον Αγώνα του Γένους, που ακολούθησε με το χαμό του». Όσα παλικάρια επέζησαν από αυτή τη φονική μάχη συνέχισαν τον αγώνα για την λευτεριά με άλλους άξιους αρχηγούς του τόπου βγαίνοντας άξιοι ήρωες.
Οι ήρωες της Ερμιονίδας και της Αργολίδας ολόκληρης ήταν πάρα πολλοί και χωρίς την συμβολή όλων στους αγώνες κατά των Τούρκων, δεν θα είχε ελευθερωθεί το Έθνος. Είναι τιμή όλων μας που είμαστε απόγονοι τέτοιων ηρώων και ο ελάχιστος φόρος τιμής είναι κάθε χρόνο ο εορτασμός της Εθνικής μας εορτής για την απελευθέρωση μας από τους Τούρκους η οποία πραγματοποιείται στις 25 Μαρτίου. «Προγόνους στεφάνου» (να στεφανώνεις τους προγόνους σου), «θνήσκε υπέρ πατρίδος» (να πεθάνεις για την πατρίδα σου), όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, και « μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων άπαντων, τιμιωτέρον εστίν πατρίς» όπως έλεγε ο Σωκράτης.
(14/3/2009)
Η Ελληνική επανάσταση του 1821 – 1824 είναι ο αγώνας της ανεξαρτησίας που διεξήγαγε ο Ελληνικός λαός κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και που κατέληξε στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους το 1829. Για την διοργάνωση της επαναστάσεως ιδρύθηκαν δύο εταιρείες η Φιλόμουσος Εταιρεία, η οποία ήταν νόμιμη και ιδρύθηκε στην Βιέννη το 1814 με μέλη οικονομικά ισχυρούς Έλληνες της διασποράς όπως ο Καποδίστριας και ο Κοραής, και η Φιλική Εταιρεία, η οποία ήταν παράνομη και ιδρύθηκε στην Ρωσσία το 1814. Φυσικά η οργάνωση στην Πελοπόννησο, από όπου και άρχισε η επανάσταση, ήταν πολύ καλή αφού σε διάφορα σημεία της Πελοποννήσου οι Φιλικοί ήταν έτοιμοι να δράσουν.
Το Κρανίδι (κάτω Ναχαγιέ) έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821.Οι Κρανιδιώτες ήταν στο πλευρό των Υδραίων Κουντουριωτών, ενώ είχαν ιδιαίτερες σχέσεις και με τους Σπετσιώτες. Μεγάλη μορφή της επαναστάσεως υπήρξε ο αρχιμανδρίτης του Κρανιδίου παπά – Αρσένης Κρέστας. Μετά την μύηση του στην Φιλική Εταιρεία στις 4 Απριλίου 1821 μαζεύει όλους τους συμπατριώτες του στην τοποθεσία «Γραμματικό» στο Γκούρι της Βιττόρας και τους ορκίζει λέγοντας : « Ορκίζομαι εν ονόματι των τετιμημένων οστών των παναρχαιότατων προπατόρων ημών Ελλήνων – Ελευθερία ή Θάνατος – Αδελφοί τούτη τη στιγμή τη γράφει η ιστορία». Αμέσως, όλοι έκαναν ομοβροντία όπλων και τάχθηκαν όλοι στη διάθεση του Αγώνα της ελευθερίας του Γένους.
Κάστρα οι Σπέτσες, η Ύδρα και τα Κρανιδιώτικα καράβια που ήταν πολλά για την εποχή ήταν το φόβητρο των Τούρκων. Ο Παπά-Αρσένης με τα παλικάρια του ξεκινάει την δράση και στο Ανάπλι ενώνεται με τους Κολοκοτρωναίους υπό την γενική αρχιστρατηγία του ίδιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Μαζί με το πρωτοπαλίκαρο τον Χρύσινα και τον Στάικο μπαίνουν στο φρούριο τ’ Αναπλίου και αφού κερδίζουν καταλήγουν στον Ξεριά τον ποταμό. Πολλοί οι Τούρκοι κυκλώνουν το φράγμα, και ενώ τα γυναικόπαιδα παίρνουν την άδεια από τον Παπά-Αρσένη να παραδοθούν, την ίδια νύχτα οι ήρωες πραγματοποιούν ηρωική έξοδο με τα σπαθιά στα χέρια. Μετά τον θάνατο του Διονυσίου Βούλγαρη ,που ήταν προστάτης του Παπά-Αρσένη, το 1822 ο Παπά-Αρσένης με τον Νικηταρά πραγματοποιεί την δεύτερη πολιορκία τ’ Αναπλίου. Οι Τούρκοι ενισχύονται και ο Κολοκοτρώνης διατάζει το Νικηταρά που είχε πάρει θέση εκεί μαζί με τον Παπά-Αρσένη «Να πάει ο Αγιοπετρίτης Ζαχαριάς να προστατέψει τη δίοδο από τον Αι – Βασίλη ως τον Άγιο Σώστη, τα Δερβενάκια». Αλλά ο Ζαχαριάς δεν πήγε στην σωστή θέση και οι Τούρκοι κύκλωσαν τον Παπά – Αρσένη και τον Νικηταρά και τους κτύπησαν πισώπλατα. Ο Νικηταράς επειδή είχε φτιάξει πύργο σώθηκε αλλά ο Παπά-Αρσένης με τους 20 Κρανιδιώτες τα καλύτερα παλικάρια έπεσαν στις 26 Νοεμβρίου 1822! Την παραμονή ο Παπά-Αρσένης είπε στα παλικάρια του : «αν οι Τούρκοι εφοδιάσουν τ’ Ανάπλι, η Ελλάδα τα χάνει όλα, ποιος ξέρει τι μεταβολή θα έχει η τύχη του πολέμου. Αν κυριεύσουμε πάλι εκείνο το φρούριο θα πούμε ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΜΕΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ».
Την άλλη μέρα, πλάι στο εκκλησάκι του Άγιου-Σώστη στα Δερβενάκια εκεί ενταφίασαν τον Παπά-Αρσένη δίπλα στον φίλο του Χρύσινα και τους είκοσι διαλεχτούς Κρανιδιώτες που έδωσαν την ζωή τους για τη λευτεριά. Ο Γέρος του Μωριά μόλις το’ μάθε δήλωσε : « η Ελλάδα μας έχασε έναν εξαίρετο πολεμιστή και ένα ενάρετο κληρικό. Ο Παπά-Αρσένης άφησε ένα μεγάλο κενό στον Αγώνα του Γένους, που ακολούθησε με το χαμό του». Όσα παλικάρια επέζησαν από αυτή τη φονική μάχη συνέχισαν τον αγώνα για την λευτεριά με άλλους άξιους αρχηγούς του τόπου βγαίνοντας άξιοι ήρωες.
Οι ήρωες της Ερμιονίδας και της Αργολίδας ολόκληρης ήταν πάρα πολλοί και χωρίς την συμβολή όλων στους αγώνες κατά των Τούρκων, δεν θα είχε ελευθερωθεί το Έθνος. Είναι τιμή όλων μας που είμαστε απόγονοι τέτοιων ηρώων και ο ελάχιστος φόρος τιμής είναι κάθε χρόνο ο εορτασμός της Εθνικής μας εορτής για την απελευθέρωση μας από τους Τούρκους η οποία πραγματοποιείται στις 25 Μαρτίου. «Προγόνους στεφάνου» (να στεφανώνεις τους προγόνους σου), «θνήσκε υπέρ πατρίδος» (να πεθάνεις για την πατρίδα σου), όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, και « μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων άπαντων, τιμιωτέρον εστίν πατρίς» όπως έλεγε ο Σωκράτης.
(14/3/2009)
αυτοι ειναι οι παπάδες μας!
αυτούς πρέπει να τιμούμε!
με αυτούς πρέπει να συμπαρατασόμεθα!
αλλα να σκεφθούμε και κάτι ακόμη είναι μεγάλη η θυσία των ιερέων αυτών, ο παπα-Αρσένης και κάθε κληρικος αγωνιστης του 1821, αν επέστρεφε πίσω ζωντανός δεν θα μπορούσε να κάνει εκείνο για το οποίο έγινε κληρικος, να τεμαχίσει επι της αγίας Τραπέζης το σώμα του Χριστού και αφού το εμβαπτίση στο τίμιο Αίμα του να μεταδόσει ταύτα τα δύο ομού στους πιστούς, δεν θα μπορούσε να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Θεού αφού με την ζωή του παρέβει το ευαγγέλιο για την τιμή και ελευθερία της πατρίδος του.
αυτο-ματαιώνονταν ως κληρικοι για να ειναι πατριώτες!
ας τους προσεχουμε(διότι είναι μοναδικα για εμας πρότυπα ανδρείας και ηθικου μεγαλείου απροσμέτρητου) και ας τους τιμούμε μόνον και μόνον γι' αυτή την θυσία!
Modern Father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου