Ιερουργια του Θείου Λόγου νο 73 περι της ελπιδος μας στον Χριστο
"Η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει μαρτυρεί για αυτό η αγάπη του Θεού με την οποία το άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε γέμισε και ξεχείλησε τις καρδιές μας" (Ρωμ. ε, 5) Ποιάν ελπίδα περιγράφει εδώ ο απόστολος Παύλος; Σεβαστέ μου συμπρεσβύτερε και αγαπητοί μου αδελφοί χριστιανοί, η ελπίδα έχει όνομα, η ελπίδα είναι σαρκωμένη, η ελπίδα έγινε ένας απο εμάς (ενν. τους ανθρώπους). Αυτή η ελπίδα είναι ο Ιησούς Χριστός. Ιησούς σημαίνει σωτήρας αυτός ο οποίος ενδιαφέρεται για την σωτηρία μας μεν, αλλά και την ενεργεί εν τω σεπτώ Αυτού προσώπω και Χριστός, σημαίνει κεχρισμένος, αυτός τον οποίον ο Θεός εδιάλεξε για να γίνει ο Μεσσίας.
Η ελπίδα δηλαδή δεν είναι κάτι το αόρατο, δεν είναι κάτι το οποίο υπάρχει έξω απο εμάς, αλλά είναι κάτι το οποίο υπάρχει μέσα μας. Όταν οι γονείς μας μας παρέδωσαν στα χέρια του ιερέως για να βαπτισθούμε, μας βάπτισε στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του θείου Πνεύματος, αλλά αυτό το βάπτισμα είχε συγκεκρυμμένη ελπίδα σαρκωμένη-συγκεκρυμμένο συμβολισμό την συμμετοχή μας στην Τριήμερη Ταφή και στην Ανάσταση του Χριστού. Καθημερινά θαπτόμαστε μαζί με την αμαρτία και μας συνανιστά, μας συνεγείρει από την αμαρτία, δηλαδή μας σηκώνει απο την πτώση μας ο Κύριος.
Δεν φθάνει να ενδιαφερθούμε μόνο για να ξεπεράσουμε την αμαρτία αλλά πρέπει να συνδεθούμε και με τον Χριστό, διότι ακόμη και έξω απο την Εκκλησία μερικοί αποφεύγουν τα αμαρτήματα επειδή κάποιοι νόμοι τα προβλέπουν και λέει ο Απόστολος Παύλος ότι δεν φταίει ο νόμος για το ότι εμείς πέφτουμε καθημερινά στην αμαρτία. Φταίει το ότι εμείς ξεχνάμε ποιού παιδιά είμαστε! Ξεχνάμε ότι είμαστε παιδιά του αληθινού Θεού.Μα Εκείνος ποτέ δεν ξεχνά την ιδιότητα μας, απο την στιγμή που μας έπλασε, ο κάθε άνθρωπος είτε είναι χριστιανός είτε όχι είναι παιδί του Θεού, αλλά δεν είναι παιδί του Ιησού Χριστού. ο Χριστιανός Άνθρωπος, ο ορθόδοξος χριστιανός είναι παιδί του Ιησού Χριστού, της ελπίδος που δεν μας γεμίζει ντροπή αλλά μας γεμίζει χαρά! όχι, χαρά ανθρώπινη, όχι, χαζογελώντας` αυτή δεν είναι χαρά είναι προς στιγμήν μιά αλλοίωση των συναισθημάτων μας προς την χαρούμενη κατάσταση. Μα εκείνη τη στιγμή που γελούμε μετά απο λίγο μπορεί να κλαίμε. Οι ψυχικές μας μεταπτώσεις εναλλάσονται, έτσι γίνονται και στην πνευματική ζωή.
Στον Προφήτη Ιεζεκιήλ λέει ο Θεός :"εν ω ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε", εκει που θα σε βρώ θα σε κρίνω και η καθημερινή προσευχή των ασκητών δεν ήταν να μην αμαρτάνουν αλλά ήταν να μετανοούν. Λέει μία ευχή της Εκκλησίας μας: "δώρησαι μοι μετάνοιαν ολόκληρον". Τι σημαίνει ολόκληρη μετάνοια; Μπορεί να είναι και μισή μετάνοια; όχι, ολόκληρη μετάνοια σημαίνει καθολική επανάσταση του εσωτερικού μας κόσμου. Καθολικό ξέχασμα της αμαρτίας, να αφήσουμε πίσω μας ότι μας δένει με τα επίγεια. Όχι τα αγαθά και τους ανθρώπους αλλά τις σχέσεις εκείνες που μας απομακρύνουν απο την αληθινότητα της ελπίδας της εμπεπιστευμένης στον Ιησού Χριστό. Της ελπίδας εκείνης την οποία εμείς έχουμε προς τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας. αλλά λέει και κάτι άλλο στις θαυμάσιες ευχές της Πεντηκοστής(του εσπερινού της Γονυκλισίας) προσέξτε, το αδελφοί μου, "Συ μόνο αμαρτάνουμε αλλά και Συ μόνο λατρεύουμε". Ξέρουμε ότι αμαρτάνουμε ενώπιον Σου, αλλά Κύριε μην ξεχάσεις παρόλο που αμαρτάνουμε, εμείς Εσένα μόνο λατρεύουμε. Εσένα έχουμε ως κέντρο της υπάρξεως μας και της καρδιάς μας και όταν λέω καρδιά δεν εννοώ το (βιολογικό) όργανο του σώματος αλλά εννοώ το κέντρο της υπάρξεως μας και το κέντρο όλων των ψυχικών, σωματικών και νοητικών δυνατοτήτων, που έχει ο κάθε άνθρωπος.
Όλοι έχουμε πολλά και ποικίλα χαρίσματα, αλλά υπάρχει ένα χάρισμα που θέλει πολύ κόπο και πολύ προσπάθεια. Έχει γραφτεί ένα ποίημα για την Παναγία που συναντά μία γυναίκα θρηνωδούσα την στιγμή που γυρίζει απο τον Σταυρό του Χριστού, έχει χάσει όπως θα νομίζαν οι υπόλοιποι την ελπίδα στο Γιό της. Τον έχασε, έτσι νόμιζαν οι υπόλοιποι, η Παναγία ήξερε τι πρέπει να γίνει την τεσσαρακοστή ημέρα (ενν. απο της γεννήσεως του παιδίου Ιησού) της το είχε προφητεύσει ο Συμεών, θα διέλθει την καρδιά σου δίκοπο σπαθί και μαχαίρι. Θα πονέσεις αλλά αυτός ο πόνος δεν είναι ανθρώπινος, δεν είναι τέτοιος όπως έχουμε συνηθίσει εμείς και που φαίνεται το μεγαλείο. Ο ποιητής την βάζει να συναντά μια γυναίκα που κλαίει και η Παναγία ξεχνά και αφήνει πίσω τον ανθρώπινο πόνο που φυσικά είχε και ρωτάει την άλλη γυναίκα: "γιατί κλαίς;" και της λέει η θρηνωδούσα γυναίκα: "ξέρεις έχασα το παιδί μου, τον Ιούδα". Η μάνα του Ιούδα (ενν. του Ισκαριώτου) ήταν η άλλη, εμείς τι θα κάναμε αυτή την ώρα, θα σηκώναμε τα χέρια, θα βάζαμε την μεγαλύτερη φωνή, έτοιμοι να ξεσκίσουμε τον άνθρωπο που μας προκάλεσαι τόσο κακό, να χάσουμε το παιδί μας.
Και ο ποιητής ακόμη αλλοιωμένος από την αγάπη προς το πρόσωπο της Θεοτόκου την δείχνει να την αγκαλιάζει και αυτό το αγκάλιασμα είναι η απόλυτη συγχώρεση που της χάρισε. Ο άνθρωπος του Θεού, αδελφοί μου, δεν σκέπτεται με κατηγορίες: μου έκανε κάτι, του ανταποδίδω, αλλά κάνει αυτό που κάνει γιατί το θέλει ο Θεός αλλά και το θέλει και ο ίδιος, κάνει αυτό που κάνει γιατί δίνοντας στον άλλον κάτι, δεν γεμίζουν τα χέρια του άλλου, αλλά γεμίζει η δική μας καρδιά που έμαθε να μοιράζεται.
Ρώτησαν κάποτε έναν μοναχό: "τι κάνετε, ρε παιδί μου, εδώ στο μοναστήρι;" και τους είπε: "πέφτουμε και σηκωνόμαστε!". Σου λέει ο άλλος (ενν. που ερώτησε) δεν είναι καλά ας τον ξαναρωτήσω. "Τι κάνετε, λέει παππούλη εδώ;" Του λέει: "στο είπα μόλις, πέφτουμε και σηκωνόμαστε." Διότι στην πνευματική ζωή δεν σταματάει η πτώση, η πορεία προς την αμαρτία. Κανείς από τους αγίους που μας περιβάλλουν εκτός της Θεοτόκου που έχει σχετική αναμαρτησία και μετά τον Ευαγγελισμό, δεν την βαρύνει ούτε το προπατορικό αμάρτημα αλλά για να φθάσει στον Ευαγγελισμό είχε κοπιάσει και είχε εναρετοποιηθεί μέσα σε περιβάλλον το οποίο ήταν χάλια. Το περιβάλλον του ναού τότε είναι χειρότερο από τους ναούς μας σήμερα, ήταν γεμάτο υποκρισία και γεμάτο αμαρτίες, δωσοληψίες και ανθρώπινες καταστάσεις κι όμως εκεί που επλεόνασε η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις και η Παναγία έκαμε όλον αυτό το θαυμάσιο να δεχθεί τον Υιό του Θεού μέσα Της.
Αφού πέσουμε δεν ξεχνάμε την ελπίδα μας, δεν μας ντροπιάζει ο Χριστός να επιστρέψουμε όσες φορές και αν πέσαμε. Λέει όσες φορές και αν πέσεις "έγειρε και σωθήσει", σήκω και θα σωθείς. Αυτή η σωτηρία είναι χαρισμένη, αδελφοί μου, η ελπίδα μας, ο Κύριος μας, μας περιμένει με ανοιχτές τις αγκάλες Του στο Σταυρό.
Εμείς πέφτουμε καθημερινά και έχουμε όμως την ευκαιρία, αυτό είναι η ευκαιρία της Εκκλησίας μας, η χρυσή πνευματική ευκαιρία να μετανοήσουμε! Να αμαρτάνουμε ενώπιον του Θεού αλλά και μόνον σε Αυτόν ενώπιον να ζητούμε συγχώρεση.
Αδελφοί μου, μη φοβάστε να φέρνετε και να φέρνουμε όλοι τα σκουπίδια της καρδιάς μας εις τον ναό. Τούτες τις μέρες στις μεγάλες πόλεις δεν γίνεται συγκομιδή αλλά εδώ στο ναό καθημερινά ο κάθε ιερεύς και ο πνευματικός ιδιατέρως παίρνει τα σκουπίδια μας και μας καθαρίζει δωρεάν χάριτι Χριστού. Δεν υπάρχει καμμία ανθρώπινη στενοχώρια σε αυτή την μετάνοια. Ο Ιερεύς δεν είναι δικαστής, είναι πατέρας πνευματικός και ανοίγει την αγκαλιά του και εκείνος όπως η μάνα Παναγιά αγκάλιασε την μάνα του Ιούδα και της χάρισε την συγγνώμη που ανέτειλε από τον Τάφο του Αναστάντος Λυτρωτού.Αμήν.
αρχιμανδρίτου π.Ιεροθέου Λουμουσιώτη,
Ιεροκήρυκος της ι.Μητροπόλεως Ύδρας
εκφωνηθέν εις Ι.Μητρ.Ναόν Τιμίου Προδρόμου Κρανιδίου
σχόλιο στο αποστολικό ανάγνωσμα της Γ Κυριακής του Ματθαίου
απο την προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, κεφάλαιο ε, στιχ. 1-10.
