"Αδελφοί, η επιθυμία της καρδιάς μου και η προσευχή μου εις τον Θεόν είναι υπέρ των Ισραηλιτών δια να σωθούν. Μαρτυρώ για αυτούς ότι έχουν ζήλον Θεού, αλλά όχι με επίγνωση διότι επειδή αγνοούν την δικαίωση που δίνει ο Θεός και προσπαθούν να στήσουν το δικό τους τρόπο δικαιώσεως, δεν υπετάχθησαν εις την δικαίωσιν που προέρχεται απο τον Θεό. Διότι το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός, δια να δικαιωθεί καθένας που πιστεύει" ( Ρωμ. ι, 1-4).
Σεβαστέ μου συμπρεσβύτερε και αγαπητοί αδελφοί, αυτά είναι τα λόγια που μας απευθύνει ο μέγας εν αποστόλοις, ο θείος Παύλος, λέει: η επιθυμία της καρδιάς του και η προσευχή του είναι όλο το έθνος των ισραηλιτών να σωθεί. Το έχει πει και αλλού καλύτερα να γινόμουν εγώ ανάθεμα για να σωθούν όλοι οι ισραηλίτες και γιατί λέει ότι δεν θα σωθούν; Επειδή εμπιστεύονται πρώτον περισσότερο απο τον νόμο του Θεού το δικό τους εαυτό και δεύτερον στην θέση του νόμου του Θεού έχουν εισαγάγει μία δικαίωση προσωπική και διαφορετική απο αυτήν την δικαίωση που εισάγει ο Χριστός με την είσοδο του -στο σχέδιο για- (σ)τη σωτηρία.
Δικαίωση στην προς Ρωμαίους επιστολή είναι ο όρος εκείνος που αναφέρεται στην σωτηρία του ανθρώπου στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Δεν μας δικαιώνει ο νόμος , δεν μας καταξιώνει ο νόμος, ούτε οι εντολές και οι διατάξεις που τηρούμε, αν δεν γίνονται όλα αυτά από αγάπη στον Χριστό. Αν εμείς τηρούμε τις εντολές, μόνο για να τις τηρούμε δεν είναι ουσιαστική η τήρησις των εντολών αλλά είναι τυπική, είναι εξωτερική, είναι κάτι το οποίο δεν αγγίζει την καρδιά του ανθρώπου και δεν μπορεί να τον οδηγήσει στην εν Χριστώ δικαίωση και σωτηρία.
Αυτήν την δικαίωση και σωτηρία ο άνθρωπος του Θεού βιώνει μέσα στην Εκκλησία και όταν λέμε Εκκλησία εννοούμε την σύναξη των πιστών. Εδώ ενεργείται το της σωτηρίας μυστήριο, το πως δηλαδή ο Θεός σώζει τον άνθρωπο και πως τον σώζει, όχι μαγικά και με έναν τρόπο δυναμικό, αλλά ταπεινά και ανθρώπινα. Γίνεται ένας από εμάς παίρνει επάνω του τη θνητή σάρκα μας, παίρνει επάνω του όλα αυτά τα οποία εμείς στο διάβα των αιώνων είχαμε σωρρεύσει ως αμαρτία επάνω στην ανθρώπινη σάρκα και την αποκαθιστά έτσι όπως Εκείνος την είχε προδιαγράψει, όταν την είχε δημιουργήσει, ξέρετε αδελφοί μου ένας μεγάλος θεολόγος, ο π.Γεωργιος Φλωρόφσκυ λέει ότι δεν είμαστε μόνον εικόνες του Θεού που είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να συλλάβουμε με το νου μας αλλά λέει ότι είμαστε εικόνες της εικόνος του Θεού, δηλαδή του Ιησού Χριστού.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο τέλειος άνθρωπος και τι λέει στη σημερινή αποστολική περικοπή; Ότι τέλος του νόμου, είναι ο Χριστός.Τέλος δεν σημαίνει μόνο τέλος, δηλαδή τελείωμα αλλά σημαίνει και σκοπός. Ο σκοπός για τον οποίο δόθηκε ο νόμος είναι για να ομοιάζουν οι άνθρωποι του Κυρίου Ιησού Χριστού και αυτή η ομοιότης δεν μας νοιάζει τόσο στα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή δεν μας ενδιαφέρει όλοι να γίνουμε έτσι όπως ήταν εξωτερικά ο Χριστός, αλλά μας ενδιαφέρει στο κέντρο της καρδιάς μας να μπεί το θέλημα του Θεού. Να μπεί ο σκοπός του νόμου που είναι να γίνουμε εμείς καθομοίωση του Θεού. Όπως μας έπλασε κατ' εικόνα εμείς αυτό το κατ' εικόνα, να το καταξιώσουμε ενώπιον του Θεού, να κάνουμε δηλαδή καλύτερους τους εαυτού μας, όχι όμως καλύτερους όπως και ένα κοσμικό σύστημα μπορεί να τους θέλει αλλά να τους κάνουμε αγιότερους.
Ουσιαστικά δε αγιότερος άνθρωπος σημαίνει να έχει επίγνωση της αμαρτίας του, δηλαδή να ξέρει ότι είναι αμαρτωλός και να κάνει προσπάθεια την αμαρτία να την πετάξει από επάνω του και όταν λέμε αμαρτία ουσιαστικά μία μεγάλη αμαρτία, τεράστια αμαρτία υπάρχει το να μην έχουμε σχέση με τον Θεό. Τι να το κάνω εγώ, αδελφοί μου, στα εξωτερικά να μοιάζουμε με χριστιανοί και εσωτερικά να μην είμαστε, δεν είναι ο σκοπός μας αυτός, δηλαδή κάπως όπως μάθαμε αλλά να είμαστε έτσι όπως ο Θεός μας θέλει και τι θέλει; να δίνουμε την καρδιά μας σε Εκείνον, να δίνουμε το θέλημα μας σε Εκείνον και να τον υπακούουμε όπως ο Χριστός υπήκουσε τον Πατέρα Του, μέχρι τον θάνατο του Σταυρού υπήκουσε τον Πατέρα. Δηλαδή απόλυτη υπακοή του Υιού προς τον Πατέρα. αυτήν την υπακοή θέλει και ο Θεός μας για όλους εμάς. Που υπακοή τι σημαίνει; όλο το θέλημα μου, όλη η δική μου κατάσταση να είναι ξεχυμένη ενώπιον των ποδών του Δημιουργού. Εγώ να είμαι δηλαδή μία κατάσταση τέτοια που ο Θεός να αναπαύεται εντός μου, να αναπαύεται μέσα μου και έτσι να μπορώ να πω αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος, ότι μιμηθείτε εμένα γιατί μιμούμαι τον Χριστό. Μόνον τότε έχουμε ασφαλή την οδό της σωτηρίας, όταν ο τρόπος ζωής μας, ο τρόπος ύπαρξης μας και η όλη πολιτεία μας ομοιάζουν των αγίων του Θεού. Για λέμε εκείνο το Παύλειο: ζώ εγώ γιατί ζει μέσα μου ο Χριστός και ενώ εξωτερικά φαίνεται ζωντανός, ουσιαστικά είναι ένας ζωντανός νεκρός γιατί ζει το σώμα του αλλά το πνεύμα του κοιμάται και αν κοιμάται είναι καλά γιατί μπορεί να εγερθεί από του ύπνου αλλά υπάρχει περίπτωση και να είναι πεθαμένο το πνεύμα του ανθρώπου άρα ο άνθρωπος να κάνει τον προορισμό του και να κάνει την δικαίωση-τον αγιασμό του, την εν Χριστώ σωτηρία.
Αδελφοί μου, λέει ο Απόστολος Παύλος: ότι δεν έχουν ζήλο, όπως τον θέλει ο Θεός με επίγνωση. Δηλαδή οι Ισραηλίτες δεν ξέρουν τι ζούν, δεν ξέρουν πως ζουν έχουν χάσει δηλαδή την επίγνωση του δικού τους προσωπικού παλαίσματος, του δικού τους πνευματικού αγώνα και έχουν φθάσει στην εξωτερική μίμηση ενώ εσωτερικά δεν μιμούνται εκείνο που ο Θεός θέλησε για τους ανθρώπους. Εμείς όμως στην αγία Εκκλησία δεν πρέπει να χάνουμε αυτή την εν Χριστώ μίμηση. Δεν πρέπει να έχουμε ζήλο όχι με επίγνωση αλλά ο ζήλος μας να είναι γεμάτος από επίγνωση. Να ξέρουμε γιατί κάνουμε ότι κάνουμε μέσα στην αγία Εκκλησία. Αλλά υπάρχει και η διδασκαλία του Χριστού που πάντα μας βάζει στους τροχούς σωστά, το τραίνο της υπάρξεως μας επανατροχιοδρομείται και μπορεί πλέον να ξανατρέξει με πολλά χιλιόμετρα πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές, που αυτές οι γραμμές είναι το έργο των μαθητών του Χριστού, των αποστόλων και ευαγγελιστών. Εκεί εμείς θα βαπτίσουμε την πίστη μας, εκει θα την γεμίσουμε όλο περιεχόμενο και νόημα και τότε, μόνο τότε θα μπορέσουμε να έχουμε μία πίστη που βγαίνει απο την καρδιά μας, μία πίστη γεμάτη εν Χριστώ πληροφορία, μία πίστη που είναι χαρισμένη απο τον Θεό και δοσμένη σε όλους εμάς.
Αδελφοί μου, μέσα εις την Εκκλησία αυτά τα παλαίσματα που σας περιέγραψα εμείς προσπαθούμε να τα κατορθώσουμε. Δεν σημαίνει ότι ό,τι και αν κάνουμε έχουμε κάποια καταξίωση πνευματική αλλά ότι και αν κάνουμε πρέπει να λέμε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι του Κυρίου Ιησού Χριστού, με αυτό το πνεύμα όχι της δουλικότητος και της δουλοφροσύνης αλλά το πνεύμα της υιότητος μέσα στην αγαπη του Θεού, εμείς να εμβαπτίζουμε τους εαυτούς μας και τότε θα αναπαύεται το πνεύμα του Θεού εντός μας και θα είμαστε του Κυρίου Ιησού Χριστού αληθινοί μαθητές με θέληση, με επίγνωση και με πνευματική κατ' άνθρωπον πορεία προς την τελειότητα, τον σκοπό μας, το τέλος μας που είναι να ομοιάσουμε και να γίνουμε ένα με τον Κύριον Ιησούν Χριστόν εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν.
εκφωνηθείς
υπο του αρχιμανδρίτου
π.Ιεροθέου Ιωάν. Λουμουσιώτη,
Ιεροκήρυκος της ι.Μητρ. Υδρας
εις τον Ι.Ν.Μεταμορφώσεως του Σωτήρος
στο Κρανίδι Αργολίδος την 9η Ιουλίου 2017.
Σεβαστέ μου συμπρεσβύτερε και αγαπητοί αδελφοί, αυτά είναι τα λόγια που μας απευθύνει ο μέγας εν αποστόλοις, ο θείος Παύλος, λέει: η επιθυμία της καρδιάς του και η προσευχή του είναι όλο το έθνος των ισραηλιτών να σωθεί. Το έχει πει και αλλού καλύτερα να γινόμουν εγώ ανάθεμα για να σωθούν όλοι οι ισραηλίτες και γιατί λέει ότι δεν θα σωθούν; Επειδή εμπιστεύονται πρώτον περισσότερο απο τον νόμο του Θεού το δικό τους εαυτό και δεύτερον στην θέση του νόμου του Θεού έχουν εισαγάγει μία δικαίωση προσωπική και διαφορετική απο αυτήν την δικαίωση που εισάγει ο Χριστός με την είσοδο του -στο σχέδιο για- (σ)τη σωτηρία.
Δικαίωση στην προς Ρωμαίους επιστολή είναι ο όρος εκείνος που αναφέρεται στην σωτηρία του ανθρώπου στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Δεν μας δικαιώνει ο νόμος , δεν μας καταξιώνει ο νόμος, ούτε οι εντολές και οι διατάξεις που τηρούμε, αν δεν γίνονται όλα αυτά από αγάπη στον Χριστό. Αν εμείς τηρούμε τις εντολές, μόνο για να τις τηρούμε δεν είναι ουσιαστική η τήρησις των εντολών αλλά είναι τυπική, είναι εξωτερική, είναι κάτι το οποίο δεν αγγίζει την καρδιά του ανθρώπου και δεν μπορεί να τον οδηγήσει στην εν Χριστώ δικαίωση και σωτηρία.
Αυτήν την δικαίωση και σωτηρία ο άνθρωπος του Θεού βιώνει μέσα στην Εκκλησία και όταν λέμε Εκκλησία εννοούμε την σύναξη των πιστών. Εδώ ενεργείται το της σωτηρίας μυστήριο, το πως δηλαδή ο Θεός σώζει τον άνθρωπο και πως τον σώζει, όχι μαγικά και με έναν τρόπο δυναμικό, αλλά ταπεινά και ανθρώπινα. Γίνεται ένας από εμάς παίρνει επάνω του τη θνητή σάρκα μας, παίρνει επάνω του όλα αυτά τα οποία εμείς στο διάβα των αιώνων είχαμε σωρρεύσει ως αμαρτία επάνω στην ανθρώπινη σάρκα και την αποκαθιστά έτσι όπως Εκείνος την είχε προδιαγράψει, όταν την είχε δημιουργήσει, ξέρετε αδελφοί μου ένας μεγάλος θεολόγος, ο π.Γεωργιος Φλωρόφσκυ λέει ότι δεν είμαστε μόνον εικόνες του Θεού που είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να συλλάβουμε με το νου μας αλλά λέει ότι είμαστε εικόνες της εικόνος του Θεού, δηλαδή του Ιησού Χριστού.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο τέλειος άνθρωπος και τι λέει στη σημερινή αποστολική περικοπή; Ότι τέλος του νόμου, είναι ο Χριστός.Τέλος δεν σημαίνει μόνο τέλος, δηλαδή τελείωμα αλλά σημαίνει και σκοπός. Ο σκοπός για τον οποίο δόθηκε ο νόμος είναι για να ομοιάζουν οι άνθρωποι του Κυρίου Ιησού Χριστού και αυτή η ομοιότης δεν μας νοιάζει τόσο στα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή δεν μας ενδιαφέρει όλοι να γίνουμε έτσι όπως ήταν εξωτερικά ο Χριστός, αλλά μας ενδιαφέρει στο κέντρο της καρδιάς μας να μπεί το θέλημα του Θεού. Να μπεί ο σκοπός του νόμου που είναι να γίνουμε εμείς καθομοίωση του Θεού. Όπως μας έπλασε κατ' εικόνα εμείς αυτό το κατ' εικόνα, να το καταξιώσουμε ενώπιον του Θεού, να κάνουμε δηλαδή καλύτερους τους εαυτού μας, όχι όμως καλύτερους όπως και ένα κοσμικό σύστημα μπορεί να τους θέλει αλλά να τους κάνουμε αγιότερους.
Ουσιαστικά δε αγιότερος άνθρωπος σημαίνει να έχει επίγνωση της αμαρτίας του, δηλαδή να ξέρει ότι είναι αμαρτωλός και να κάνει προσπάθεια την αμαρτία να την πετάξει από επάνω του και όταν λέμε αμαρτία ουσιαστικά μία μεγάλη αμαρτία, τεράστια αμαρτία υπάρχει το να μην έχουμε σχέση με τον Θεό. Τι να το κάνω εγώ, αδελφοί μου, στα εξωτερικά να μοιάζουμε με χριστιανοί και εσωτερικά να μην είμαστε, δεν είναι ο σκοπός μας αυτός, δηλαδή κάπως όπως μάθαμε αλλά να είμαστε έτσι όπως ο Θεός μας θέλει και τι θέλει; να δίνουμε την καρδιά μας σε Εκείνον, να δίνουμε το θέλημα μας σε Εκείνον και να τον υπακούουμε όπως ο Χριστός υπήκουσε τον Πατέρα Του, μέχρι τον θάνατο του Σταυρού υπήκουσε τον Πατέρα. Δηλαδή απόλυτη υπακοή του Υιού προς τον Πατέρα. αυτήν την υπακοή θέλει και ο Θεός μας για όλους εμάς. Που υπακοή τι σημαίνει; όλο το θέλημα μου, όλη η δική μου κατάσταση να είναι ξεχυμένη ενώπιον των ποδών του Δημιουργού. Εγώ να είμαι δηλαδή μία κατάσταση τέτοια που ο Θεός να αναπαύεται εντός μου, να αναπαύεται μέσα μου και έτσι να μπορώ να πω αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος, ότι μιμηθείτε εμένα γιατί μιμούμαι τον Χριστό. Μόνον τότε έχουμε ασφαλή την οδό της σωτηρίας, όταν ο τρόπος ζωής μας, ο τρόπος ύπαρξης μας και η όλη πολιτεία μας ομοιάζουν των αγίων του Θεού. Για λέμε εκείνο το Παύλειο: ζώ εγώ γιατί ζει μέσα μου ο Χριστός και ενώ εξωτερικά φαίνεται ζωντανός, ουσιαστικά είναι ένας ζωντανός νεκρός γιατί ζει το σώμα του αλλά το πνεύμα του κοιμάται και αν κοιμάται είναι καλά γιατί μπορεί να εγερθεί από του ύπνου αλλά υπάρχει περίπτωση και να είναι πεθαμένο το πνεύμα του ανθρώπου άρα ο άνθρωπος να κάνει τον προορισμό του και να κάνει την δικαίωση-τον αγιασμό του, την εν Χριστώ σωτηρία.
Αδελφοί μου, λέει ο Απόστολος Παύλος: ότι δεν έχουν ζήλο, όπως τον θέλει ο Θεός με επίγνωση. Δηλαδή οι Ισραηλίτες δεν ξέρουν τι ζούν, δεν ξέρουν πως ζουν έχουν χάσει δηλαδή την επίγνωση του δικού τους προσωπικού παλαίσματος, του δικού τους πνευματικού αγώνα και έχουν φθάσει στην εξωτερική μίμηση ενώ εσωτερικά δεν μιμούνται εκείνο που ο Θεός θέλησε για τους ανθρώπους. Εμείς όμως στην αγία Εκκλησία δεν πρέπει να χάνουμε αυτή την εν Χριστώ μίμηση. Δεν πρέπει να έχουμε ζήλο όχι με επίγνωση αλλά ο ζήλος μας να είναι γεμάτος από επίγνωση. Να ξέρουμε γιατί κάνουμε ότι κάνουμε μέσα στην αγία Εκκλησία. Αλλά υπάρχει και η διδασκαλία του Χριστού που πάντα μας βάζει στους τροχούς σωστά, το τραίνο της υπάρξεως μας επανατροχιοδρομείται και μπορεί πλέον να ξανατρέξει με πολλά χιλιόμετρα πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές, που αυτές οι γραμμές είναι το έργο των μαθητών του Χριστού, των αποστόλων και ευαγγελιστών. Εκεί εμείς θα βαπτίσουμε την πίστη μας, εκει θα την γεμίσουμε όλο περιεχόμενο και νόημα και τότε, μόνο τότε θα μπορέσουμε να έχουμε μία πίστη που βγαίνει απο την καρδιά μας, μία πίστη γεμάτη εν Χριστώ πληροφορία, μία πίστη που είναι χαρισμένη απο τον Θεό και δοσμένη σε όλους εμάς.
Αδελφοί μου, μέσα εις την Εκκλησία αυτά τα παλαίσματα που σας περιέγραψα εμείς προσπαθούμε να τα κατορθώσουμε. Δεν σημαίνει ότι ό,τι και αν κάνουμε έχουμε κάποια καταξίωση πνευματική αλλά ότι και αν κάνουμε πρέπει να λέμε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι του Κυρίου Ιησού Χριστού, με αυτό το πνεύμα όχι της δουλικότητος και της δουλοφροσύνης αλλά το πνεύμα της υιότητος μέσα στην αγαπη του Θεού, εμείς να εμβαπτίζουμε τους εαυτούς μας και τότε θα αναπαύεται το πνεύμα του Θεού εντός μας και θα είμαστε του Κυρίου Ιησού Χριστού αληθινοί μαθητές με θέληση, με επίγνωση και με πνευματική κατ' άνθρωπον πορεία προς την τελειότητα, τον σκοπό μας, το τέλος μας που είναι να ομοιάσουμε και να γίνουμε ένα με τον Κύριον Ιησούν Χριστόν εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν.
εκφωνηθείς
υπο του αρχιμανδρίτου
π.Ιεροθέου Ιωάν. Λουμουσιώτη,
Ιεροκήρυκος της ι.Μητρ. Υδρας
εις τον Ι.Ν.Μεταμορφώσεως του Σωτήρος
στο Κρανίδι Αργολίδος την 9η Ιουλίου 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου