«Η άσκησις για τον χριστιανό, όπως λέγουν οι Πατέρες, είναι ένα μέσον επιταχύνσεως της μεταβάσεως του στην άλλη ζωή.
Πολλοί πεθαίνουν από την εγκράτεια, από την νηστεία, από την πολλή και σκληρή εργασία. Βέβαια, όπως απέδειξε η ανθρώπινη ιστορία, όποιος σκληραγωγείται, ζή ως επί το πλείστον περισσότερα χρόνια από εκείνους που ζουν μαλθακή ζωή.
Εν τούτοις συμβαίνει και το άλλο. Επειδή η άσκησις φθείρει τον άνθρωπο, τον φέρνει πιο κοντά στον θάνατο, έστω και αν ζήση τελικά εκατόν πέντε χρόνια, όπως ο Μέγας Αντώνιος, ή και περισσότερα. Επομένως, το «πώς εξέλθετε εκ του σώματος» σημαίνει, εργασθήτε χαρούμενα, δυναμικά, πνευματικά, αληθινά ενώπιον του Θεού, ότι μπορείτε κάνετε, για να εξέλθετε εκ του σώματος. Ζήστε με την προσδοκία του πώς θα εξέλθετε.»
(αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Λόγοι Ασκητικοί, Ερμηνεία στον Αββά Ησαϊα, εκδ. Ίνδικτος, σ. 25)
Εδώ ο γέρων Αιμιλιανός μας λέγει ποίο είναι το εισιτήριο που μας εισάγει στην άλλη ζωή…και αυτό το εισιτήριο είναι η εν Χριστώ άσκησις, είναι η εν Χριστώ εξάσκηση των αρετών, είναι το να αναλυόμεθα και να είμαστε μαζί με τον Χριστό!
Μας μεταθέτει στην άλλη ζωή η άσκησις, αυτή η μετάθεσις είναι η μετά θάνατον θέσις μας, εμείς μετά τον θάνατο θα ευρισκόμεθα πλησίον του Θεού μας…διότι στο ενθάδε (στο εδώ και στο τώρα) θελήσαμε να συνοικεί ή μάλλον να οικεί (κατοικεί) στην καρδιά μας ο Ιησούς Χριστός…αν δεν το θελήσαμε και δεν το θέλουμε αυτό κακώς τότε υπάρχει κάθε ασκητική προοπτική στην καρδιά μας και κάθε ασκητικό πάλαισμα!
Λέγει δε ο Γέρων εδώ ότι αν και σκληραγώγησις υπάρχει του ανθρώπου που ζει πλησίον του Θεού μας, αυτός ελάχιστες φορές βλάπτεται παρά της υπερβολικής ασκήσεως και μπορεί και να πεθάνει ενωρίτερα του κανονικού, ενώ συνήθως οι ζώντες ασκητικώς είναι και οι εν τω βίω τούτω μακροημερεύοντες!
Αυτός όμως ο βίος που δεν είναι αγκυλωμένος στη γη αλλά εμφορείται ο βιών αυτόν από το επέκεινα και το μελλοντικό συν Χριστώ είναι ένας βίος δυναμικός διότι μας οπλίζει με δύναμη να αντιπαρερχόμεθα κάθε τι γήϊνο που μας περιβάλλει και μας δυσκολεύει τη ζωή!
…είναι ένας βίος εργατικός δηλαδή εργασίας του εντός ημών ανθρώπου για να γίνει ανθρωπινότερος και θεϊκότερος, να αγαπά και λατρεύει τον άλλον άνθρωπο που είναι η εικόνα του αοράτου Θεού στη γη!
…είναι ένας βίος χαρούμενος δηλαδή βίος που περιεργάζεται την χαρά μας την πνευματική που μας γεμίζει με Χριστό όταν προσφέρουμε χαρά στους γύρω μας και δεν τους κάνουμε να λυπούνται που ζουν!
…είναι ένας βίος πνευματικός δηλαδή βίος εμφορούμενος από άγιο Πνεύμα και βίος που προσπαθεί να εγγίζει τον καθένα στο Πνεύμα το Άγιο, αυτή την παρουσία στη ζωή μας πρέπει να δεικνύουμε προς τους αδελφούς μας εν τη πίστει και προς τους «εχθρούς» όχι τους δικούς μας, αλλά της δικής μας πίστεως, αυτούς που εχθρεύονται αυτό που εμείς πιστεύουμε!
…είναι βίος «αληθινά ενώπιον του Θεού», είναι βίος ισάγγελος και φιλόθεος που μας κάνει να έχουμε τον Θεό μας πρόσωπο προς ενώπιον μας, να ζούμε και να αναπνέουμε γι’ Αυτόν ή μάλλον να ζούμε μέσα σ’ Αυτόν και στο άγιο Θέλημα Του.
«Ζήστε με την προσδοκία του πώς θα εξέλθετε.» αυτή η προσδοκία που περιγράφει ο πατήρ Αιμιλιανός, είναι η προσδοκία της Αναστάσεως, του μέλλοντος αιώνος, της καινής ζωής που ανέτειλε μαζί με τη συγνώμη εκ του κενού Τάφου!
Αυτή η προσδοκία της εξόδου μας είναι η αναστάσιμη σταδιοδρομία μας επί καινού εδάφους πνευματικής ζωής στην οποία δεν θα έχουμε αρετές και εξαγγελίες χάριτος αλλά θα ζούμε εντός της χάριτος του Θεού!
Πολλοί πεθαίνουν από την εγκράτεια, από την νηστεία, από την πολλή και σκληρή εργασία. Βέβαια, όπως απέδειξε η ανθρώπινη ιστορία, όποιος σκληραγωγείται, ζή ως επί το πλείστον περισσότερα χρόνια από εκείνους που ζουν μαλθακή ζωή.
Εν τούτοις συμβαίνει και το άλλο. Επειδή η άσκησις φθείρει τον άνθρωπο, τον φέρνει πιο κοντά στον θάνατο, έστω και αν ζήση τελικά εκατόν πέντε χρόνια, όπως ο Μέγας Αντώνιος, ή και περισσότερα. Επομένως, το «πώς εξέλθετε εκ του σώματος» σημαίνει, εργασθήτε χαρούμενα, δυναμικά, πνευματικά, αληθινά ενώπιον του Θεού, ότι μπορείτε κάνετε, για να εξέλθετε εκ του σώματος. Ζήστε με την προσδοκία του πώς θα εξέλθετε.»
(αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Λόγοι Ασκητικοί, Ερμηνεία στον Αββά Ησαϊα, εκδ. Ίνδικτος, σ. 25)
Εδώ ο γέρων Αιμιλιανός μας λέγει ποίο είναι το εισιτήριο που μας εισάγει στην άλλη ζωή…και αυτό το εισιτήριο είναι η εν Χριστώ άσκησις, είναι η εν Χριστώ εξάσκηση των αρετών, είναι το να αναλυόμεθα και να είμαστε μαζί με τον Χριστό!
Μας μεταθέτει στην άλλη ζωή η άσκησις, αυτή η μετάθεσις είναι η μετά θάνατον θέσις μας, εμείς μετά τον θάνατο θα ευρισκόμεθα πλησίον του Θεού μας…διότι στο ενθάδε (στο εδώ και στο τώρα) θελήσαμε να συνοικεί ή μάλλον να οικεί (κατοικεί) στην καρδιά μας ο Ιησούς Χριστός…αν δεν το θελήσαμε και δεν το θέλουμε αυτό κακώς τότε υπάρχει κάθε ασκητική προοπτική στην καρδιά μας και κάθε ασκητικό πάλαισμα!
Λέγει δε ο Γέρων εδώ ότι αν και σκληραγώγησις υπάρχει του ανθρώπου που ζει πλησίον του Θεού μας, αυτός ελάχιστες φορές βλάπτεται παρά της υπερβολικής ασκήσεως και μπορεί και να πεθάνει ενωρίτερα του κανονικού, ενώ συνήθως οι ζώντες ασκητικώς είναι και οι εν τω βίω τούτω μακροημερεύοντες!
Αυτός όμως ο βίος που δεν είναι αγκυλωμένος στη γη αλλά εμφορείται ο βιών αυτόν από το επέκεινα και το μελλοντικό συν Χριστώ είναι ένας βίος δυναμικός διότι μας οπλίζει με δύναμη να αντιπαρερχόμεθα κάθε τι γήϊνο που μας περιβάλλει και μας δυσκολεύει τη ζωή!
…είναι ένας βίος εργατικός δηλαδή εργασίας του εντός ημών ανθρώπου για να γίνει ανθρωπινότερος και θεϊκότερος, να αγαπά και λατρεύει τον άλλον άνθρωπο που είναι η εικόνα του αοράτου Θεού στη γη!
…είναι ένας βίος χαρούμενος δηλαδή βίος που περιεργάζεται την χαρά μας την πνευματική που μας γεμίζει με Χριστό όταν προσφέρουμε χαρά στους γύρω μας και δεν τους κάνουμε να λυπούνται που ζουν!
…είναι ένας βίος πνευματικός δηλαδή βίος εμφορούμενος από άγιο Πνεύμα και βίος που προσπαθεί να εγγίζει τον καθένα στο Πνεύμα το Άγιο, αυτή την παρουσία στη ζωή μας πρέπει να δεικνύουμε προς τους αδελφούς μας εν τη πίστει και προς τους «εχθρούς» όχι τους δικούς μας, αλλά της δικής μας πίστεως, αυτούς που εχθρεύονται αυτό που εμείς πιστεύουμε!
…είναι βίος «αληθινά ενώπιον του Θεού», είναι βίος ισάγγελος και φιλόθεος που μας κάνει να έχουμε τον Θεό μας πρόσωπο προς ενώπιον μας, να ζούμε και να αναπνέουμε γι’ Αυτόν ή μάλλον να ζούμε μέσα σ’ Αυτόν και στο άγιο Θέλημα Του.
«Ζήστε με την προσδοκία του πώς θα εξέλθετε.» αυτή η προσδοκία που περιγράφει ο πατήρ Αιμιλιανός, είναι η προσδοκία της Αναστάσεως, του μέλλοντος αιώνος, της καινής ζωής που ανέτειλε μαζί με τη συγνώμη εκ του κενού Τάφου!
Αυτή η προσδοκία της εξόδου μας είναι η αναστάσιμη σταδιοδρομία μας επί καινού εδάφους πνευματικής ζωής στην οποία δεν θα έχουμε αρετές και εξαγγελίες χάριτος αλλά θα ζούμε εντός της χάριτος του Θεού!
Modern Father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου