Μὴ κλαῖε!!!

 "Μ ὴ  κ λ α ῖ ε"(γ΄κυριακή του Ευαγγελιστού Λουκά)

  Αυτό είπε ο Κύριος μας στην λυπημένη μάνα του μονάκριβου υιού της χήρας στην "ωραιόπολη" της Ναϊν (αφού Ναϊν σημαίνει ωραία).

   Η συντροφιά του Ιησού χαρούμενη μετά απο όσα θαυμάσια θεραπευτικά ενήργησε εις τον δούλον του εκατοντάρχου ο θεάνθρωπος Διδάσκαλος και ενώ πολλά τινά θα συμβούν εις την αποστολικήν διακονίαν πλησίον του Χριστού εκεί όλως παραδόξως αλλά όχι αναιτίως ξεχνιέται η χαρά τους και συναντώνται με την λύπη προσωποιημένη.

    Με μιά οχι αναιτίως θρηνοδούσα μάνα, που έχασε το στήριγμα της, έχασε τη γη κάτω απο τα πόδια της και έσβησε η χαρά της ζωής στο πρόσωπο της μόνον με τον θάνατο του υιού της.

  ο Χριστός και ενω ξέρει ότι όλα μπορεί να τα κάνει πράξη και μεσα σε αυτά και την νεκρανασταση του νεαρού, δεν ερευνά ούτε την πίστη της χήρας, ούτε την διάθεση της γυναικάς, αλλά της ζητά να σταματήσει τον θρήνο, να αφεθεί στην Ελπίδα Του Ιδίου και να γευθεί την χαρά του γιού της ζωντανού ανάμεσα τους και πλέον να είναι ο νέος ξανα η βακτηρία της στο διάβα της ζωής.

  Της έκαμε την χάρη να γίνει η χάρις του Θεού σωτήριος λύτρωση απο τον πονο και τον φόβο του θανάτου! εγινε η εγερσις σαν απο ύπνο ελαφρό σε κρεββάτι βασιλικό και όχι ταφικό κράββατο, η μανα αφου την είχε σπλαχνισθεί ο Χριστός μας πρώτα, εκείνη ύστερα σταμάτησε τον θρήνο για να μπορεί ψύχραιμα να βιώσει την ανασταση του γιού της.

  Επαυσε κάτι που έκανε γοερά και ένοιωσε κάτι που βίωσε σιωπηλά...επαυσε να θρηνεί και χάρηκε την "θανή" του γιού της αφού γνώρισε τον Σωτήρα και Λυτρωτή του γιού της και της ίδιας.

    Εκείνη (η χήρα γυναίκα) έγινε μάρτυρας της αναστάσεως, έγινε απόστολος χαράς και κήρυκας πίστεως ...ενω μέχρι πριν στη γη κειτόταν πονεμένη, λύπη έθλιβε την υπαρξη της και αθεϊα(θα λέγαμε με σημερινά δεδομένα) κατέκλιζε την ψυχή της.

  Ο γιός της το σημείο της θαυματουργίας και της σωτηριώδους πορείας του Χριστού στη γη ήταν νεκρός και ανέζησε, ήταν χαμένος στο σκοτάδι του θανάτου και βρέθηκε...

  και οι μαθητές οι κατα τα άλλα αποσβολωμένοι, έμαθαν πως ειναι να έχεις πατέρα τον Θεό (που αποκαλύπτεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού), που δεν σε ξεχωρίζει επειδή είσαι απόστολος Του, αλλά σε διδάσκει καθημερινά με ποικίλους τρόπος, πόσω δε μάλλον με τέτοια παρέμβαση στους νόμους της φύσεως, νικήθηκαν προσωρινά οι ανθρώπινες συνθήκες και οι όροι της φύσεως.

  όλα ήρθαν διαφορετικά αφού η μάνα σταμάτησε να κλαίει και πήρε την ζωή του γιού στα χέρια της...αν μεμψημοιρούσε μπορεί αλλιώς να εγένετο ο ευαγγελικός διάλογος Θεού και ανθρώπου, Ιησού και μαθητών του, χήρας και γιού, αν έκλαιε όλα μπορεί να ήσαν αλλιώς και εμεις να μην είχαμε αυτή την ευαγγελική μαρτυρία της δυνατότητος του Θεού να εξουσιάζει καθετι που φαίνεται πελώρια δυναμικό και δυναμικά πελώριο στα ανθρώπινα μάτια, που συχνά σε παρόμοιους θανάτους βουρκώνουν εκφράζοντας απιστία και δειλία ενώ είναι έτοιμοι να εκτελέσουν μαραθώνιο επιτυχίας και σωτηρίας με συμπαραστάτη τον Χριστό χωρίς κλάμα και οιμωγή! Αμήν.

(αν και δεν έχει πολύ σχέση με το σημερινό εκφωνηθέν εντός του ναού, το αφιερώνω στον σημερινό συλλειτουργό μου της 7ης Οκτωβρίου 2012 στον ναό του Αγ. Νικολάου)  

modern father