Έγραψε ο φίλος Γεώργιος Μανώλης το εξής: "Ταρίφα 20 ευρώ η Θεία Κοινωνία για τους ασθενείς κατ' οίκον, έμαθα εσχάτως..... Ήμαρτον Κύριε!!!! Πουλάμε τον Χριστό για το χρυσό!!!"
..Και σκέφτομαι λίγο την αυτοακύρωση αυτού του αδελφού απέναντι σ' αυτό που διάλεξε στη ζωή του, δηλαδή να γίνει κληρικός. Δε ζήτησε λεφτά για αγιασμό ή τρισάγιο, αλλά για να μεταφέρει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Άλλωστε, κύρια αποστολή μας είναι η μετάδοση αυτού του Σώματος και Αίματος. Οπότε, αυτός που ζητά λεφτά για να κοινωνήσει κάποιον, είτε εμπερίστατο είτε όχι, κατ' ουσία αυτοακυρώνει την ιδιότητά του. Λες πώς κατέληξε αυτός ο άνθρωπος εκεί; Δε ξέρω αν θα πρέπει να τον κακολογήσουμε κι αμέσως να σκεφτούμε “α, πα, πα, που έφτασαν οι παπάδες” αλλά να τον συμπονέσουμε, όχι γιατί αξίζει της λύπησης αλλά γιατί είναι αδελφός μας. Σάρκα από τη σάρκα μας. Ο παπάς αυτός θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε άγνωστος σ' εμάς που τον συναντάμε στο κέντρο, τυχαία, κι ανταλλάσσουμε ένα γρήγορο “ευλογείτε”... Πώς έφτασε αυτός ο άνθρωπος να αυτοακυρώνεται ζητώντας χρήματα για να κοινωνήσει κάποιον; Απ' την ανάγκη; Από έπαρση; Από αδιαφορία; Από κάτι. Ο καθένας μας όμως μες την διακονία του κάπου “μπάζει”, κανείς δεν ειν' αλάνθαστος. Πρώτου κρίνουμε τον αδελφό, ας σκεφτούμε ότι εμείς φταίμε για το κατάντημα αυτό.
Δύσκολοι οι καιροί, παντού βόμβες και θανατικά. Κι ένας άγιος Ταρσίζιος κάποτε, δώδεκα χρονών έδωσε τη ζωή του για να μη του κλέψουν απ' το δρόμο τη Θ. Κοινωνία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου