Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή Η' Λουκά! 11.11.2018. Από τον Πανοσ. Αρχιμ. Ιερόθεο Λουμουσιώτη
Πανοσ. Αρχιμ.
Ιεροθέου Λουμουσιώτη
Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας
«Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν,» (B Kόρινθ. δ, 7)
Σήμερα τελούμε την μνήμη των αγίων αυτών Μαρτύρων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου και η εκκλησιαστική τάξη επιτάσσει να αναγινώσκουμε το αποστολικό ανάγνωσμα των αγίων μαρτύρων. Θα κρατήσουμε έναν εκ των στίχων αυτού, αγαπητοί μου αδελφοι, και επ’ αυτού θα αναλύσουμε ολίγα τινά από αυτά που προκύπτουν από την επιστολή την Δευτέρα προς Κορινθίους.
Μας ομιλεί εδώ ο θείος Παύλος για έναν θησαυρό που όμως αυτός ο θησαυρός δεν είναι επίγειος και δεν εξαντλείται σε υλικά αγαθά και επίγεια πράγματα άλλα είναι επουράνιος και μυστικός θησαυρός που κάθε πιστός τον εγγράφει «εν ταις πλαξίν» της καρδίας αυτού. Εκεί κρύπτεται και φυλάσσεται ο θησαυρός της αγίας και αμωμήτου πίστεως μας που μας οδηγεί όλους στην ευλογία αυτού, να υπάρχει δηλαδή στην πνευματική μας πορεία και ύπαρξη.
Ενώ όμως κάθε θησαυρός πρέπει να προφυλλάσεται λίαν καλώς και να είναι το πλέον προφυλαγμένος και όμως αυτός τυγχάνει συχνά εκτεθειμένος βορρά των παθων και αδυναμιών μας, οι οποίες και μπορεί να τον καταδυναστεύουν ή να διαλύουν ακόμη και το σκέυος στο οποία φυλάσεται και υπάρχει. Ποιο είναι το σκέυος; Ο ταπεινος και ευτελής ευατός μας που όμως ως θεματοφύλακας της ιερας ταύτης και πνευματικής τραπέζης διατηρεί καθαρά την συνείδηση μας για να μπορεί να φυλάσει και διατηρει αμωμον και ακασχετον την παρακαταθήκη της εις Χριστόν πίστεως.
Η φυλακή του νου και των αισθήσεων είναι αυτή που κάνει το αδύναμο ανθρώπινο σκεύος να προστατεύει τον σημαντικό θησαυρό μας που δεν είναι τελικά κάτι το υλικό αλλά είναι η πνευματική μας μεθηλικίωση ενώπιον της εικόνος του Χριστού που είναι ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά και μεμονωμένα αλλά που μαθαίνει μέσα στην Εκκλησία να διατηρεί τον θησαυρό ανεπηρέαστο προς το πονηρό και κακό που μπορεί να μολύνει την ύπαρξη μας με παντοίους τρόπους και να καταστρέψει το σκεύος της εκλογής στο οποίο προστατεύεται ο «αχώρητος παντί» που χωρά και «σαρκώνεται» πολλές φορές μέσα στον κάθε από εμάς. Δεν γίνεται μια φορά άνθρωπος για χάρη μας αλλά γίνεται καθημερινά και κάθε στιγμή άνθρωπος για εμάς τους ίδιους όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή θέλει ελκύσαι προς τον Εαυτό του ανθρώπινο.
Αυτό το οστράκινο σκεύος δεν μπορεί να προσέξει αυτόν τον πνευματικό μας θησαυρό και το εν αυτώ κεκρυμμένο μεγαλείο του αλλά μέσα στην απλότητα και προχειρότητα του ανθρωπίνου σκεύους του διερρηγμένου να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να «βλέπει» ή να «διαγιγνώσκει» ή να «ευρίσκει» αν θέλετε την δύναμη και αδυναμία του ίδιου του Θεού. Ενώ φαίνεται δυνατός ο Θεός δεν επιβάλλει την δύναμη του και ενώ φαίνεται αδύνατος κατά την ίδια περίοδο και φάση της ζωής του ανθρώπου εκεί είναι πλησίον του ανθρώπου που φαίνεται να δοκιμάζεται.
Είναι σαν το πλοίο που δέρεται υπό των κυμάτων και μερικές φορές φαίνεται ότι χάνεται αλλά αν θέλει Εκείνος διασώζεται με ηρεμία και ησυχία, αυτή την ηρεμία αν και τα σκεύη τα οποία φυλάνε τον θησαυρό δείχνουν ότι δεν την έχουν και την ησυχία την ανακαλύπτει κανείς στο απάνεμο λιμάνι της σωτηρίας του και αυτό δεν είναι άλλο από αυτή την ίδια την Εκκλησία του. Κανείς δεν απορρίπτει τον θησαυρό, αν τον βρει σε μια σπηλιά, επειδή το κιούπι που εφυλάσσετο ήτο πήλινο και εύθραυστο. Η ευθραυστότητα του σκεύους δεν κάνει κακό στον ίδιο τον θησαυρό. Ο θησαυρός είναι ανέγγιχτος και έτοιμος να λάμψει και να χαρούν την λάμψη του όσοι το θαυμάζουν και να θαμπωθούν από την μοναδικότητα της λάμψης του. αλλά και το υλικό μας θυμίζει ότι ναι μεν υπάρχει ο θησαυρός που είναι η απόλυτη υπακοή στο θέλημα του Θεού και η ακράδαντη και αταλάντευτη πίστη του ανθρώπου προς τον Θεόν.
Τελικά, αυτός είναι ο θησαυρός της σχέσεως Θεού προς τον άνθρωπο, της σχέσεως πλάσματος προς τον Πλάστη του, της προσωπικής επικοινωνίας Δημιουργού με το δημιούργημα Του, αδελφοί μου αγαπητοί, εδώ φαίνεται ότι τίποτα δεν είναι δικό μας και τίποτα δεν μας ανήκει αφού όλα είναι δωρήματα και ευλογίες του Θεού προς όλους εμάς. Είτε υπολογίζουμε στην δύναμη του Θεού που εμφανίζεται είστε στην δύναμη του Θεού που εκδηλώνεται αρνητικά και δεν φαίνεται σαν δύναμη αλλά σαν υποχωρητικότητα και αδυναμία, Εκείνος δρα και υπάρχει στις καρδιές μας και φωτίζει τις πράξεις μας και καθοδηγεί το είναι μας που είναι και παραμένει το σκεύος στο οποίο η Ελπίδα είναι ακαταίσχυντη και η αγάπη του Χριστού γίνεται και είναι ανυπόκριτη αφού δεν ζητά τα εαυτής αλλά τα του ετέρου. Σπάνια ζούμε και κατανοούμε αυτό τον θησαυρό και το ότι κατοικεί, όχι σε υπερκόσμια και υπέρλαμπρα αλλά στην ταπεινή, άδολη και απλή καρδιά του καθενός εξ ημών. Μακάρι να έχουμε τέτοια καρδιά για να αναπαύετε ο θησαυρός μας που είναι ο ίδιος ο Κύριος μας. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου