ΛΟΓΩΝ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ 2α

ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΙΝΕΣΙΣ
ΜΕΡΟΣ 2ΟΝ

Συνέχιση των λόγων προσευχής του αγίου Ισαάκ του Σύρου : «Θεέ μου, Εσύ που έδωσες την αγάπη Σου στον κόσμο μ’ όλο που ο κόσμος δεν σε αναγνώρισε, Εσύ που φανερώθηκες εν μέρει στους δικαίους όλων των γενεών επισκιάζοντας τους με τις αποκαλύψεις Σου, δώσε και πάλι ζωή στις νεκρές εσωτερικές κινήσεις μου ώστε να αποκτήσω την επίγνωση Σου, να σπεύσω να έλθω κοντά Σου, και να μην σταματήσω μέχρι την ώρα που ο θάνατος θα τερματίσει την πορεία της ζωής μου και θα βρεθώ στην καταφυγή της ησυχίας.»
Ο άγιος Θεός μας πιστοποιείται υπό του αββά Ισαάκ ως εκείνος ο Θεός που απέτυχε (απορρίφθηκε) απο τον κόσμο, δηλαδή η ανθρωπότητα να κρέμεται από τα «χείλη» του Κυρίου, να είναι ο ρυθμιστής των πραγμάτων του ανθρωπίνου γένους…ναι ο Ιησούς Χριστός απέτυχε και «ο κόσμος δεν τον αναγνώρισε» διότι είναι ο μοναδικός και αιώνιος Θεός που σ έ β ε τ α ι το ανθρώπινο πρόσωπο, σέβεται και τιμά την ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου…τον αφήνει ελεύθερο στα όρια της αγάπης Του, ο άγιος Θεός, τον άνθρωπο να περιπλανηθεί στην αμαρτία…αφού τον Θεό θα τον βρει μόνον όταν θελήσει να κοινωνήσει τον μόνον Κύριο…όταν θελήσει να σωθεί στην αγκαλιά του αδελφού του και αφού «συνάξει» τα διασπασμένα του κομμάτια εντός της αληθινής λατρείας του Θεού, που επιτελείται στις συνάξεις ανά τον κόσμο της οικουμενικής ποίμνης του Χριστού, της αγίας του Εκκλησίας!
Το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του πανταχού παρόντος Θεού μας είναι ότι αποκαλύφθηκε σε όσους ζητούσαν αυτήν την αποκάλυψη…φανερώθηκε αοράτως σε όσους έθεσαν ως στόχο ζωής να εγγίζουν την αγαθή διάθεση του Θεού στον εαυτό τους και στους γύρω τους.
Αυτοί που εγεύθησαν καρπούς αποκαλυπτικής εμπειρίας είναι όλοι οι παλαιοδιαθηκικοί άνδρες οι οποίοι και βίωναν άλλως λιγότερο και άλλως περισσότερο τον Θεό στις καρδιές τους γι’ αυτό και φώναζαν χωρίς κόπο και μερικές φορές χάνοντας το μέτρο και τα προσχήματα ενώπιον όλων επιφανών και αφανών, πλουσίων και φτωχών ότι ο Κύριος αγαπά και δοξάζει, όσους αντιδοξάζουν την εικόνα του επί γης, όσους τιμούν και αναβιβάζουν υψηλά το πλάσμα του! Αυτές δε οι αποκαλύψεις του Θεού εις τους Προφήτες είναι εξαίρετες εμπειρίες των θείων ακτίστων ενεργειών του Τριαδικού Θεού στις ζωές των υπηρετούντων το σχέδιο της εν Χριστώ σωτηρίας, διότι και αυτές οι θεοσημείες της παλαιάς διαθήκης, στα πλαίσια του Νόμου του Θεού είναι αποκαλύψεις του α σ ά ρ κ ο υ Θεού Λόγου, του οποίου τις χάριτες και πνευματικές ηδονές ζούν οι άγιοι και οι αγιαζόμενοι εξ ενός (του Χριστού) πάντες (οι αγωνιζόμενοι πιστοί μαθητές Του), δηλαδή του Ιδίου Λόγου του Θεού, του οποίου την σαρκωμένη παρουσία ζούμε ως εμπειρία εντός της χάριτος της Εκκλησίας του Σαρκωθέντος Λόγου του Θεού, Σωτήρος Χριστού!
Ζητά δε ο πιστός κατά την προσευχητική παρότρυνση του αγίου Ισαάκ να ζωοποιηθούν οι εσωτερικές κινήσεις της καρδίας μας και αυτή να γίνει κατοικιτήριο του ζώντος Θεού μας, αυτό το «δώσε και πάλι» : σημαίνει ότι ο άνθρωπος πριν οικεία θελήσει υποδουλωθεί στην αμαρτία -και τα συναφή φθορά και θάνατο- είχε την καρδία του κινουμένη προς το αγαθόν, τον θησαυρό της καρδίας του τον πανάγιο Θεό.
Ο σκοπός δε των εσωτερικών κινήσεων της καρδίας μας ήταν να αποκτήσει την επίγνωση της του Χριστού αληθείας και την εμπειρία της αιωνίου μακαριότητος, ως ζωής του Χριστού. Όχι ως κάτι το αφηρημένο και θεωρητικό, αλλά ως κάτι το πραγματικό και πρακτικό – υπαρξιακό και βαθύτατα οντολογικό.
Ο στόχος που βρίσκεται πίσω από την επίγνωση της αληθείας του Ιησού είναι η πραγματική (ερωτική ως προς τον τρόπο και την ένταση) σχέση και εμπειρία εντός του προσώπου του Φιλανθρώπου και Θεανθρώπου Λυτρωτού, το κοινό αντικείμενο της εμπειρίας είναι ο άνθρωπος και ο Φίλος είναι ο Θεός μας και ο Θεός μας είναι ο μοναδικός μας Φίλος, έτσι η υπαρξιακή εμπειρία της θεώσεως είναι η κοινωνία Θεού και ανθρώπου μόνο μέσα από το πρόσωπο του Χριστού…καμμία αρετή, καμμία αγαθή πράξη δεν μας δικαιώνει αλλά μας αρραβωνίζει με την εμπειρία της Βασιλείας, ο «γάμος» μας με τον Ιησού Χριστό! Ο οποίος και σαρκώθηκε για να θεώσει όλον τον Αδάμ και τους εξ Αδάμ, καθολικά και αμετάπτωτα το ανθρώπινο γένος.
Αυτή δε η πρόοδος της εν Χριστώ εμπειρίας θεώσεως (ή εμπειρικής θεώσεως) του ανθρώπου δεν σταματά…δεν παύει ποτέ αλλά είναι σε μια διαρκή πορεία…σε μια διαρκή καλυτέρευση…σε μια αγαθοποιό πορεία μέχρι που ο θάνατος σφραγίζει τον αγώνα μας…και μας περνά από το ενθάδε εις το επέκεινα, από το φθαρτό στο άφθαρτο, από το ονειρικό στο πραγματικό γεγονός της αναστάσεως του φθαρμένου και ταλαιπωρημένου ανθρώπου, ο οποίος και θα βρεθεί εκεί που η μέρα δεν τελειώνει και η λάμψη είναι τρόπος ζωής, εκεί που λάμπει η παρουσία του Αναστημένου Ιησού Χριστού και είναι η «καταφυγή της ησυχίας», κατά τον άγιο Ισαάκ… εκεί καταφεύγουν όσοι στη γη αγωνίσθηκαν, όσοι στη γη κουράσθηκαν, όσοι εταλαιπωρήθησαν στον μάταιο κόσμο…εκεί δε που η ματαιότητα λήγει και η ησυχία, ως θείας παρουσίας χάρη υπάρχει … οι άγιοι χαίρονται στη Δόξα του Δοξασμένου Θεού μας, που δοξάζει όσους του έδωσαν την ζωή τους και τον εδόξασαν στην δυσκολία του τώρα και στον κόπο της φαυλότητος του τιποτένιου κόσμου!

ΑΓΑΠΗΣΑΤΕ ΤΟΝ ΕΡΑΣΤΗ, ΤΟΥ ΒΡΟΤΕΙΟΥ ΦΥΡΑΜΑΤΟΣ, ΙΗΣΟΥ!

Μodern Father

ΠΝΕΥΜΑ Ο ΘΕΟΣ...

ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ή ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Δεν ξέρω, αγαπητοί μου φίλοι, αν είμαστε σε καιρούς χαλεπούς ή σε καιρούς ευφορίας πνευματικής αλλά αυτό που σίγουρα διαπιστώνεται είναι ότι στο σήμερα οι πιστοί δεν ξέρω αν πιστεύουν και οι άθεοι δεν ξέρουν και δεν θέλουν να δουν τι αμφισβητούν!
Οι πιστοί - οι κατά συνθήκη λεγόμενοι τέτοιοι- χρησιμοποιούν την πίστη στον Χριστό σαν εξελιγμένη μαγική μαεστρία…βλέπουν τους κληρικούς και την εκκλησία (τον τόπο της σύναξης των πιστών) σαν ένα εμπορικό κατάστημα…καλό ή κακό, μεγάλο ή μικρό, ποιοτικό (κουλτουριάρικο) ή μη ποιοτικό (αντι-κουλτουριάρικο) πάντως σουπερ μαρκετ που παίρνουν ότι θελουν και περνούν τις ώρες τους λαμβάνοντας ότι θέλουν…
Φυσικά την ευθύνη για το κατάντημα του «μαγαζιού» την έχουν οι διαχειριστές περισσότερο…αντι να κοιτάμε την πνευματική κατάσταση των ανθρώπων που έρχονται να τελέσουν εκκλησιαστικό γάμο…εμείς τους ζητάμε χαρτιά και ενώ έπρεπε να βόσκουμε τα αρνία του Ιησού και να γνωρίζουμε τα παιδιά μας εμείς τους ζητάμε χαρτιά και όχι καρδιά, τους ζητάμε λεφτά (δυστυχώς γίνεται και αυτό) -αν και λάβαμε δωρεάν το χάρισμα της ιερωσύνης και δωρεάν έπρεπε να χορηγούμε τους χυμούς του- και όχι την κατάθεση των αμαρτιών τους και το πεταγμα τους σαν όμορφα και καθάρια πουλιά μετά την είσοδο και κατόπιν έξοδο από τον Ναό…
Με λίγα λόγια αυτό που ο Χριστός ζητούσε από τους Ιουδαίους διώκοντας από τον Ναό του Νόμου τους εργάτες της ανομίας εμείς δεν το τελούμε…χαιρόμαστε στις αστικές ενορίες για το πλήθος των επισκεψάντων το Ναό και δεν σκεφτόμαστε αν αυτοί έγιναν αγνοί και δωσμένοι στο θέλημα του Θεού λατρευτές του Ιησού Χριστού!
Πασχίζουμε για το καλύτερο, άρα αφήστε τα χαρτιά και τα διαδικαστικά στην άκρη και ελάτε να τελέσουμε μυστήρια του Θεού όταν είστε σίγουροι ότι θέλετε τον Χριστό να ενώσει την σ χ έ σ η σας, όταν θέλετε το παιδί σας να γίνει και π α ι δ ί ο ν του Ιησού, όταν θέλετε να ε ν ω θ ε ί τ ε μαζί του δια της θείας Ευχαριστίας…αλλιώς μη έρχεσθε στο Ναό υπάρχει το Δημαρχείο, το Ληξιαρχειο, το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης…ο Νόμος και το Αστικό Δίκαιο.
Ουτως ώστε εντός των τειχών του Ναού να έλθουν τα παιδιά του Χριστού και όχι οι καταναλωτές και πελάτες του σούπερ μάρκετ της θρησκευτικότητας!

Modern Father

ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, Η ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΥΣΗ?

«Ο Ιστορικός Ορίζοντας
Σπουδάζουμε την ιστορία του "νεωτέρου" Ελληνισμού με αφετηρία συνήθως, την πτώση της Κων/πόλης (1453). Ήταν η τελική πράξη στην κατάρρευση του "βυζαντινού" -όπως λέμε σήμερα- Ελληνισμού, το τέλος των "μέσων" και η αρχή των νεότερων χρόνων της ελληνικής ιστορίας.
Από την σκοπιά, ωστόσο της εξέλιξης του πολιτισμού των Ελλήνων, ορόσημο η αφετηρία των "νεωτέρων" χρόνων δεν είναι το 1453. Είναι μάλλον το 1354: η χρονιά που ο Δημήτριος Κυδώνης, με προτροπή του αυτοκράτορα Ιωάννη Κατακουζηνού, μεταφράζει στα ελληνικά τη Summa Theologiae του Θωμά του Ακινάτη. Εκστασιασμένος ο Κυδώνης από το καινούργιο "φως" που έρχεται "εξ εσπερίας", αναλαμβάνει να το μεταδώσει στους συμπατριώτες του Έλληνες.
Το γεγονός οριοθετεί μια καινούργια εποχή για τον Ελληνισμό, μια νέα ιστορική περίοδο. Περίοδο όπου το ενδιαφέρον των Ελλήνων μετατίθεται προοδευτικά από τη δική τους παράδοση και τον δικό τους πολιτισμό σε κάποιο άλλο πρότυπο και όραμα βίου.[1]»
Αγαπητοί μου φίλοι, όλα τα κείμενα του Καθηγητού κυρίου Χρήστου Γιανναρά είναι κείμενα στοχασμού και πόνου ψυχής, εκφράζουν τον μόχθο για θεολογικά κριτήρια καθαρά ορθόδοξα…είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με αυτά που λέει, είναι κείμενα με έντονο προβληματισμό και με κατεύθυνση όλοι να σκεφτόμαστε επί των προβλημάτων των θεολογικό – ιστορικών που επεκτείνονται σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου!
Φέρνει στην θεολογική αλλά και ιστορική επιστήμη κάτι το νέο…όχι ως νέο μόνο, αλλά και ως διαφορά όλων των συνεπαγομένων συμπερασμάτων και θέσεων λέγει ότι ιδιαίτερα για τον ελληνικό πολιτισμό (ανατολικό-ρωμαϊκό πολιτισμό) η αλλαγή συνθηκών και πορείας πλεύσεως γίνεται με την εισχώρηση της σχολαστικής σκέψεως και θεολογίας[2] στην ορθόδοξη Ανατολή.
Δυστυχώς (και η κρίση είναι και παραμένει δική μας) εισέρχεται ο Θωμάς ο Ακινάτης, ο πατέρας μαζί με τον Άνσελμο Καντερβουαρίας, του σχολαστικισμού στο σώμα του φονεμένου και πενόμενου ελληνισμού!
Εισχωρεί η σκέψη του η θεολογίζουσα που απέχει από την ζωή…πλέον δεν θεολογούν βιώνοντας την αλήθεια του Χριστού, άρα ζώντας ερωτικά (όχι σεξουαλικά, προσέξτε το αυτό) τον ίδιο τον Χριστό και προχωρώντας πλέον εν τω Χριστώ και δια του Χριστού στα πάντα τους, σε κάθε εκδήλωση του βίου και της ποραγματικότητος!
Αλλά όλα είναι προϊόν σκέψης…η γνώση του ανθρώπου πρέπει και μπορεί να γνωρίσει την ουσία του Θεού, ενώ για την ορθόδοξη παράδοση δεν υπάρχει τέτοιο θέμα…ο άνθρωπος με κόπο και μόχθο πνευματικό γεύεται το άκτιστο Φως του Θεού, το οποίο είναι η δια των ακτίστων ενεργειών του Θεού, η παρουσία του Θεού στην ζωή των θεουμένων, των αγίων του, μόνο αυτοί «γνωρίζουν» χωρίς να μπορούν να το εκφράσουν τον Θεό, αλλά έχουν εμπειρία αυτού του θείου φωτός που φυσικά δεν είναι το «φως» του Summa Theologiae, που ως ρόδο «εξ Εσπερίας» το προσέφερε χωρίς να ξέρει (θέλουμε να πιστεύουμε) ο Κυδώνης σε εμάς που όλα τα ξένα και ειδικώς τα δυτικά τα (υπερ) θαυμάζουμε!
Θαυμάζουμε αυτά γιατί είναι φιλοσοφικοειδώς γραμμένα και απορρίπτουμε την πλούσια αγιοπνευματική και πατερική (ανατολική) μας παράδοση!
Εμείς ευτυχώς, αυτή την εμπειρία μπορεί να μην την έχουμε οι ίδιοι γευθεί, αλλά έχουμε την μαρτυρία των μαρτύρων και εμπειρικώς ειδόντων το άκτιστο θείο Φως του Χριστού, ως είναι ο Θείος Παλαμάς και ο Ιερός Συμεών ο Νέος Θεολόγος και πλήθος οσίων ασκητών που ζουν και μέχρι σήμερα, ως ήσαν οι πατέρες και Γέροντες Πορφύριος και Ιάκωβος…ο κύκλος των αγίων δεν κλείνει μέχρι που ο Κύριος θα έλθει ως Κριτής όλης της ιστορικής οικουμένης και του καθενός προσωπικά.
[1] Από αυτό το ιστολόγιο πήραμε το τεμάχιο του 1ου κεφαλαίου του βιβλίου του Χρήστου Γιανναρά : http://neo.antibaro.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=150&Itemid=172&ffdde650478051490406302d7b9820a7=666248a041a8a2061836ee2546db0103
[2] Αλλοτριωμένης, καθ’ ημάς θεολογίας και αλλοιωμένου τρόπου ζωής στην εγκόσμια (εν τω κόσμω) ζωή του εκκλησιαστικού γίγνεσθαι!

Modern Father

ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ

Φίλοι μου αγαπητοί, «ο Δρ. Λέο Μπουσκάλια, γεννήθηκε στο Λος Άντζελες και είναι καθηγητής της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Για πολλά χρόνια δίδαξε, επίσης, σε διάφορα σεμινάρια, το κοσμοαγάπητο[1] μάθημα Η αγάπη, από το οποίο προήλθε και το ομότιτλο βιβλίο του με την παγκόσμια επιτυχία. Είναι ένας ακούραστος ταξιδευτής` τον συνοδεύει παντού η φήμη του καλού ομιλητή και δασκάλου…»[2].
Αυτά διαβάζουμε για τον καθηγητή Μπουσκάλια στο βιβλίο του με τίτλο “Η αγάπη” το οποίο και ήταν το αγαπημένο του μάθημα…για εμάς την αγάπη την διδάσκει μοναδικά ο Ιησούς Χριστός, στην παγκόσμια και πανανθρώπινη ιστορικότητα…αλλά οι σκέψεις του για τα παιδαγωγικά πράγματα της Καλιφόρνιας (στην οποία και δραστηριοποιείται), της Αμερικής και της παγκόσμιας πανεπιστημιακής κοινότητος, η οποία πρέπει να πηγαίνει κόντρα στο σύστημα, κόντρα στην καθεστηκυία τάση της ισοπέδωσης του έργου των Πανεπιστημίων. Ειδικά στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι τα Πανεπιστήμια (δημόσια ή μη, δεν είναι αυτό το κύριο πρόβλημα) αυτά ως καθηγητές και φοιτητές συχνά εργάζονται κάτω από αντίξοες και αντιεπιστημονικές συνθήκες.
(Προσωπική μαρτυρία σήμερα που χαράσσω αυτές τις γραμμές, πήγα στην σχολή που φοιτώ για να δώσω μάθημα προφορικά, έφθασα γύρω στις 10 για να δώσω μάθημα στις 11.30 αυτή ήταν η σειρά και η ομάδα στην οποία είχα γραφθεί! Ξέρετε φίλοι μου τι ώρα μπήκα να δώσω μάθημα στις 15.30! ήμουν κατάκοπος και κουρασμένος, αγχωμένος και πικραμένος για το κατάντημα αυτό…της ανέξοδης για τον καθηγητή/τρια, αφού εκείνος/η εκαθέζετο αυτοκρατορικώς και εμείς ήμασταν όρθιοι και δυσκολεμένοι, αφού δεν ξέραμε πότε θα μπούμε μέσα να δώσουμε το μάθημα! Έτσι θα πάμε μπροστά; Έτσι θα γίνουμε καλύτεροι; Έτσι θα πάμε το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών από την 100η θέση στα Πανεπιστήμια του Κόσμου, να πάμε σε καλύτερη θέση και κατάσταση ούτως ώστε το Πανεπιστήμιο μας να γίνει ανταγωνιστικό και πρότυπο για πολλά άλλα; Με πόνο τα γράφω, με πόνο τα μεταφέρω! Αν δεν δούμε τα θέματα στη βάση της και την ουσία τους, τότε τίποτα δεν θα γίνει!)
Ας δώσουμε τον λόγο στον καθηγητή της Αγάπης, Λέο Μπουσκάλια, να μας πει την εμπειρική του γνώση από την διδασκαλική του πείρα και να δούμε τα λάθη και τα «αμαρτήματα», από την εκπαίδευση την πρωτοβάθμια, που και αυτή χωλαίνει, κληρονομεί τα προβλήματα της και δυσκολεύει το έργο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (δεν ξέρω αν είναι εκπαίδευση ή στείρα μετάδοση γνώσεων στα παιδιά μας που τα «χρησιμοποιούν», χωρίς να το διαισθάνονται, ως αποθηκευτικούς χώρους ηλεκτρονικών υπολογιστών, ως κάρτες μνήμης, και δεν βλέπουν ότι τα παιδιά δεν είναι σώμα και ένστικτα αλλά είναι μια ψυχοσωματική ολότητα που οδεύει προς την ολοκλήρωση! Κοιτώντας το «συναμφότερον», την ψυχή και το σώμα του καθολικού ανθρώπου!) Όλα δε τα προβλήματα κορυφώνονται και συσσωρεύοντας στα πανεπιστημιακά έδρανα και στους χώρους των πανεπιστημίων τα οποία ο ν ε ι ρ ε υ ό μ α σ τ α ν, ως χώρους ελευθερίας και μόνιμης προόδου στην γνώση! Μάλλον εν τέλει δεν ήταν…εύχομαι να έχω μόνον εγώ αυτή την εντύπωση!
«Φανταστείτε πως θα ήταν ο κόσμος μας, αν ο καθένας μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο είχε την ευκαιρία να ενθαρρυνθεί να γίνει ένα μοναδικό ανθρώπινο πλάσμα. Ξέρετε όμως τι νομίζω εγώ; Πως ο στόχος του παιδαγωγικού μας συστήματος είναι να κάνει όλους τους ανθρώπους ίδιους. Κι όταν το καταφέρουμε αυτό, θεωρούμε τον εαυτό μας τυχερό. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα! “Δε μ’ ενδιαφέρει η μοναδικότητα σου. Μ’ ενδιαφέρει αν κατάφερα να σου περάσω το δικό μου εαυτό και στο βαθμό που κατάφερα να με παπαγαλίζεις θεωρώ τον εαυτό μου πετυχημένο δάσκαλο”.
Διηγούμαι πάντα την ιστορία ενός σχολείου ζώων, μια συναρπαστική ιστορία που λένε οι παιδαγωγοί επί χρόνια. Πάντα γελάμε μ’ αυτή, αλλά ποτέ δεν κάνουμε τίποτε. Ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα αποφάσισαν ν’ ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθησαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο. Το πουλί επέμεινε για το πέταγμα. Το ψάρι επέμεινε για το κολύμπι. Ο σκίουρος επέμεινε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα. Κι όλα τα άλλα ζώα ήθελαν να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα η ειδικότητα τους, κι έτσι έβαλαν τα πάντα και μετά έκαναν το ανεπανόρθωτο σφάλμα να επιμείνουν να παρακολουθήσουν όλα τα ζώα όλα τα μαθήματα. Ο λαγός έτρεχε υπέροχα, κανείς δεν έτρεχε τόσο γρήγορα σαν το λαγό. Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι ήταν απαραίτητο για τη διανοητική και συγκινησιακή πειθαρχία να μάθουν το λαγό να πετάει. Επέμειναν λοιπόν να μάθει να πετάει και τον ανέβασαν σ’ ένα κλαδί και του είπαν : «Πέτα, λαγέ». Το κακόμοιρο το ζωάκι πήδησε κι έσπασε το πόδι του και το κεφάλι του. Έπαθε ζημιά ο εγκέφαλος του και μετά ούτε να τρέξει καλά δεν μπορούσε. Έτσι αντί για Α στο τρέξιμο πήρε Γ. Πήρε κι ένα Δ στο πέταγμα για την καλή του προσπάθεια. Κι όλοι στην επιτροπή του προγράμματος ήταν ευχαριστημένοι. Το ίδιο έγινε και με το πουλί – πέταγε σαν τον άνεμο εδώ κι εκεί, έκανε τούμπες και κόλπα κι έπαιρνε Α στο πέταγμα. Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι έπρεπε να μάθει να σκάβει τρύπες σαν τυφλοπόντικας. Βέβαια το πουλί έσπασε τελικά τα φτερά του και το ράμφος του και πολλά άλλα και δεν μπορούσε πια ούτε να πετάει. Όλοι όμως ευχαριστήθηκαν που του έβαλαν Γ στο πέταγμα, και ούτω καθεξής.[3] Και ξέρετε ποιος ήταν ο αριστούχος αυτού του σχολείου; Ένα διανοητικά καθυστερημένο χέλι, γιατί μπορούσε να κάνει τα πάντα σχεδόν αρκετά καλά. Η κουκουβάγια αποσύρθηκε και τώρα ψηφίζει “όχι” σε όλα τα ψηφίσματα που έχουν να κάνουν με τα κονδύλια της παιδείας[4].
Όλοι το ξέρουμε πολύ καλά, πως ο τρόπος αυτός είναι λανθασμένος κι ωστόσο κανείς δεν κάνει ποτέ τίποτε. Μπορεί να είσαι μεγαλοφυΐα. Μπορεί να είσαι ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του κόσμου – δε θα καταφέρεις να μπεις στο Πανεπιστήμιο αν δεν περάσεις την τριγωνομετρία. Που θα την κάνεις τι; Δεν μπορείς να πάρεις απολυτήριο από το Λύκειο αν δεν κάνεις αυτό ή το άλλο! Δεν έχει καμμιά σημασία ποιος είσαι. Ρίξτε μια ματιά στη λίστα των αποτυχημένων μαθητών : Γουίλιαμ Φώκνερ, Τζον Φ. Κέννεντυ, Τόμας Έντισον. Δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα στο σχολείο. Ήταν κόλαση γι’ αυτούς. «Δε θέλω να μάθω κάθετο σκαρφάλωμα». «Δεν έχει σημασία, είναι καλή πνευματική άσκηση».
Σαν άτομα δεν πρέπει να αρκούμαστε στο να γίνουμε απλώς σαν τους άλλους. Πρέπει να πολεμήσουμε το σύστημα. Πάρτε για παράδειγμα τους καθηγητές των τεχνικών. (Δεν έχω τίποτε εναντίον των καθηγητών των τεχνικών. Τους λυπάμαι τους καημένους.)
Θυμάμαι τις φορές που ερχόνταν στην τάξη μου στο Δημοτικό κι είμαι σίγουρος ότι τους θυμόμαστε κι εσείς. Σας έδιναν ένα κομμάτι χαρτί, ο δάσκαλος ετοίμαζε τον πίνακα, κι εσείς περιμένατε γεμάτοι ενθουσιασμό. Θα ήταν η ώρα των τεχνικών. Είχατε μπροστά σας μια σειρά από κραγιόνια, δένατε τα χέρια σας και περιμένατε. Σε λίγο ερχόταν τρέχοντας μια ταλαίπωρη, εξαντλημένη γυναίκα, που βιαζόταν γιατί έπρεπε να διδάξει τεχνικά σε άλλες δεκατέσσερις τάξεις αυτή τη μέρα. Ορμούσε μέσα με το καπέλο της στραβοβαλμένο, λαχανιασμένη και ανάγγελε : «Καλημέρα, παιδιά. Σήμερα θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο». «Ζήτω», έλεγαν τα παιδιά, «θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο!». Έπαιρνε λοιπόν ένα πράσινο κραγιόνι και σχεδίαζε αυτό το μεγάλο πράσινο πράγμα. Μετά του σχεδίαζε μία καφετιά βάση και λίγα χορταράκια. «Αυτό είναι ένα δέντρο», έλεγε. Και τα παιδιά το κοίταζαν καλά κι έλεγαν, «Αυτό δεν είναι δέντρο, είναι γλειφιντζούρι[5]». Εκείνη όμως επέμενε και μοίραζε τα χαρτιά λέγοντας : «Τώρα ζωγραφίστε κι εσείς ένα δέντρο», αλλά «Ζωγραφίστε το δέντρο μου». Και όσο πιο γρήγορα καταλάβαινες τι ήθελε και κατάφερνες να μιμηθείς το γλειφιντζούρι[6] και να της το δώσεις, τόσο πιο εύκολα έπαιρνες Α.
Υπήρχε όμως πάντα ο μικρούλης που ήξερε ότι αυτό δεν ήταν δέντρο, γιατί είχε δει τα δέντρα έτσι όπως δεν τα είχε ζήσει ποτέ η καθηγήτρια των τεχνικών…Έτσι έπαιρνε το μοβ και το πορτοκαλί και το μπλε και το ροζ και το πράσινο και γέμιζε τη σελίδα του και μετά σηκονώταν και της το πήγαινε χαρούμενος. Η καθηγήτρια το κοίταζε και έλεγε : «Ω, Θεέ μου, εγκεφαλική βλάβη – να πάει σε ειδική τάξη».
Πόσος καιρός χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι αυτό που του λες στην πραγματικότητα είναι, «Για να σε περάσω, θέλω να μιμηθείς το δέντρο μου». Έτσι πηγαίνουν τα πράγματα από την πρώτη του Δημοτικού ως τα σεμινάρια του Πανεπιστημίου. Εγώ διδάσκω σε σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο. Είναι απίστευτο το πώς έχουν μάθει πια να παπαγαλίζουν τα παιδιά που έχουν φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο. Ρωτάτε αν σκέφτονται; Μη λέτε ανοησίες. Μπορούν να σου επαναλάβουν λέξη προς λέξη τα στοιχεία που μας δίνεις. Και δεν μπορείς να τα κατηγορήσεις αυτά τα παιδιά, γιατί έτσι έμαθαν. Τους λες : «Σκέψου δημιουργικά» και τους πιάνει φόβος. «Δεν το εννοεί πραγματικά αυτό, έτσι δεν είναι;» Τι συμβαίνει λοιπόν στη μοναδικότητα μας, τι συμβαίνει στο δέντρο μας; Όλη αυτή η καταπληκτική μοναδικότητα χάνεται στον πάτο της θάλασσας. Όλοι είναι σαν όλους κι όλοι είναι ευτυχισμένοι. Ο Ρ. Ντ. Λαινγκ λέει : «Ικανοποιούμαστε όταν κάνουμε τα παιδιά μας ανθρώπους σαν κι εμάς : στερημένους, άρρωστους, τυφλούς, κουφούς, αλλά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης».[7]
Πόσο σοφά και επίκαιρα με τα τόσα προβλήματα στο χώρο της παιδείας μας τα είπε ο Καθηγητής! Ας σκεφθεί ο καθένας μας επί του κειμένου και ας πιέσει όσο μπορεί το σύστημα να αφήσει, εμάς και τα παιδιά μας να αναπνέουμε μαθαίνοντας (εκπαιδευόμενοι) και να μαθαίνουμε (εκπαιδευόμαστε) αναπνέοντας ελευθερία και επιμορφωτικές δυνατότητες αναλόγως των εμπειριών, βλέψεων και εφέσεων μας στον τομέα που θέλουμε και επιλέγουμε χωρίς να θέλουμε όλοι να ξέρουν όσα λίγα ή πολλά γνωρίζουμε εμείς, χωρίς να τους πιέσουμε προς την δική μας πορεία!
Σεβαστείτε όσους ελεύθερα θέλουν να μαθαίνουν χωρίς πληρωμές και δοσοληψίες οικονομικής φύσεως διότι τότε και η γνώση θα γίνει εμπορικό και εμπορεύσιμο αγαθό!
Είθε η Σοφία του Θεού, ο ΙΗΣΟΥΣ Χριστός μας να φωτίσει τους ιθύνοντες προς αυτή (την κατεύθυνση της ελευθεροποίησης της γνώσης στα ήδη υπάρχοντα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα) την πορεία στόχευσης και όλα να είναι προς το συμφέρον του πιο πτωχού αδελφού και φίλου μας αυτής της χώρας που πάντα η γνώση ήταν αγαθό του Δήμου και όχι της πλουτοκρατίας.

Modern Father

[1] Κοσμαγάπητο (είναι η ορθή γραφή) αλλά διατηρούμε την γραφή της μετάφρασης του βιβλίου της κάτωθι παραπομπής.
[2] Λέο Μπουσκάλια, Η αγάπη, εκδόσεις Γλάρος, σ.3.
[3] Όλοι ήσαν χαιρέκακοι όταν έβλεπαν να μην προοδεύουν στον τομέα τους, αυτοί που πολυδιέσπασαν το χάρισμα που είχαν και ήταν μόνον ίδιον τους προσωπικό, αλλά ασχολούνταν με ότι τους επέβαλαν (το σύστημα και όταν αυτό το σύστημα χωλαίνει τότε η κάθε μορφής επανάσταση είναι η μ ό ν η λύση) και ο σειρμός ήθελε!
[4]Η σοφία (αυτό καθ’ ημάς συμβολίζει η κουκουβάγια, και όλους εμάς που περάσαμε και περνάμε από των δασκάλων μας τα έδρανα, τα άλλα ζώα) απορρίπτει κάθε προσπάθεια που δεν γίνεται προς την διαπαιδαγώγηση αλλά σε μια στείρα και άκαρπη συσσώρευση γνωσιοληπτικών πληροφοριών.
[5] Νομίζουμε ότι η ορθή γραφή είναι γλιφιτζούρι, αλλά διατηρούμε την γραφή της μεταφράσεως.
[6] Διαβάστε την παραπάνω υποσημείωση.
[7] Λέο Μπουσκάλια, «να ζείς, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις», εκδ. Γλάρος, σσ. 28 - 31

ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Σε λιγο καιρο η κυβερνηση ετοιμαζεται να περασει νομο λογοκρισιας για τα Ελληνικα blogs….Δεν πρεπει να αφησουμε να συμβει κατι τετοιο… THΝ KYΡIAKH 15-6-2008,ΟΛΟΙ ΣΤΗ “ΒΟΥΒΗ” ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ,ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΠΙΣΗ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ BLOGS –ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ– Η Ελληνική Κυβέρνηση μέσα στις επόμενες μέρες, ετοιμάζεται να προβεί στη ψήφιση νομοθετικού πλαισίου, με το οποίο θα μπορεί να ελέγχει και να φιλτράρει τις ιδεές και τις αποψείς που ανταλλάσσονται στα blogs. Εμείς,οι χρήστες του διαδικτύου και όχι μόνο, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ψηφιστεί κανένας τέτοιος νόμος, ο οποίος θα νομιμοποιεί τη λογοκρισία. Γι’αυτό και κατεβαίνουμε όλοι μαζί στη Πλατεία Συντάγματος, τη Κυριακή 15-6-2008, στις 6 το απόγευμα,ώστε να στείλουμε το δικό μας μήνυμα, σε όλους αυτούς που θέλουν να κυβερνήσουν τον Κυβερνοχώρο. –ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ– Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!
http://manitaritoubounou.wordpress.com/

Αγαπητοί φίλοι, όσοι αγαπάτε τον χώρο του διαδικτύου, τον κυβερνοχώρο και την ελεύθερη καρδιακή έκφραση των ιδεών και των απόψεων σας – και απόψεων μας, στους χώρους των ιστολογίων – blogs διαμαρτυρηθείτε και παρευρεθείτε στην διαμαρτυρία που θα γίνει στο Σύνταγμα! Δεν έχει μείνει πλέον κανένας χώρος για να εκφραζόμαστε ελεύθερα και αυτόν θέλουν να τον ελέγξουν και να τον κατασυλλήσουν όσοι θέλουν να ελέγχουν τις συνειδήσεις μας και δεν τους συμφέρει να σκεπτόμαστε και να τα αναρτούμε αυτά όλα ηλεκτρικός!

Modern Father

ΕΥΓΕ ΑΓΙΕ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!

Λάβρος εναντίον Βενέδικτου ο Πειραιώς Σεραφείμ!από το ΠΑΡΟΝ
Καταγγέλλει το Βατικανό ότι χρησιμοποιεί ως «δούρειο ίππο» κατά της Ελλαδικής Εκκλησίας τους έλληνες ουνίτες και ζητά αποχώρηση από τον διεκκλησιαστικό διάλογο




Θέμα αποχώρησης της Αυτοκέφαλου Ελλαδικής Εκκλησίας από το «Παγκόσμιο συμβούλιο των λεγόμενων “εκκλησιών”, καθώς από τους λοιπούς μετά των ετερόδοξων διαλόγους», θέτει με επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο και την Ιερά Σύνοδο ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, με αφορμή την πρόσφατη εκλογή ως νέου επισκόπου των εν Ελλάδι Ουνιτών του κ. Δημητρίου Σαλάχα, κατόπιν υπόδειξης του Πάπα της Ρώμης Βενέδικτου του 16ου.
Θεωρώντας προφανώς ο άγιος Πειραιώς τη συγκεκριμένη εξέλιξη ευθεία πρόκληση κατά της Ελληνικής Εκκλησίας τονίζει ότι «αποκαλύπτει το αληθές δυσειδέστατον πρόσωπον του Παπισμού» και επισημαίνει χαρακτηριστικά «ότι επιτέλους ήλθεν η ώρα να αντιδράσωμεν εις τον επιχειρούμενον βιασμόν της αξιοπρεπείας της Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας την οποίαν επιχειρεί ανερυθριάστως η εκπεσούσα Ρώμη».Ακολουθεί αυτούσια η επιστολή του Μητροπολίτη Πειραιάς Σεραφείμ, με ημερομηνία 23 Μαΐου 2008:Μακαριώτατέ μοι Δέσποτα,Κατόπιν της πρότριτα γενομένης εκλογής νέου Επισκόπου των εν Ελλάδα ουνιτών δι’ αποφάσεως του Πάπα Ρώμης κ. Βενεδίκτου 16ου, επιβεβαιούται πέραν οιασδήτινος αφελούς αμφιβολίας, ότι η αιρετική παπική παρασυναγωγή, ως απεκάλει αυτήν ο αοίδιμος πνευματικός ημών πατήρ Αρχιεπίσκοπος κυρός ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ουδ’ όλως μετέβαλε την θηριώδη αυτής στάσιν έναντι της Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, εξ ης απεκόπη οδηγηθείσα εις μυρίας πτώσεις, διαστρεβλώνουσα υπαιτίως και μεθοδικώς και το δόγμα και το πολίτευμα και το ήθος της αδιαιρέτου Εκκλησίας.Η ενθρόνησις δε εν μέσαις Αθήναιας την 24η λήγοντος μηνός Μαΐου ε.ε. του κ. Δημητρίου Σαλάχα ως Επισκόπου των εν Ελλάδι ανυπάρκτων ουνιτών αποβάλλει το προσωπείον της δήθεν αγαπητικής σχέσεως και της θεωρίας των «αδελφών Εκκλησιών» και αποκαλύπτει το αληθές δυσειδέστατον πρόσωπον του Παπισμού, του πλήξαντος καιρίως την αλήθειαν της πίστεως και εμμένοντος σατανικώς εν τη αφορήτω αυτού κακία.Όθεν ευλόγως φρονώ ότι χρέος έχομεν όπως επανεκτιμήσωμεν κατόπιν και του επαισχύντου διά την Αδιαίρετον Ορδόδοξον Καθολικήν Εκκλησίαν κειμένου της Ραβέννας την περαιτέρω μετοχήν ημών, ως Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, ευθέως πλησσομένης υπό της κακοτρόπου Ρώμης, εν των διεξαγομένων μετ’ αυτής διαλόγω και εν ταυτώ όπως επανεκτιμήσωμεν την μετοχήν ημών εις το συμπίλημα των αιρετικών παραφυάδων του παγκοσμίου Συμβουλίου των λεγομένων «Εκκλησιών» ως και το λυσιτελές ή μη της μετοχής ημών εις τους λοιπούς μετά των ετεροδόξων διαλόγους, διότι φοβούμαι ότι το μόνον επιτυγχανόμενον είναι η παροχή διά της ημετέρας συμμετοχής άλλοθι εις τας ηγεσίας αυτών περί της δήθεν πνευματικής ισοτιμίας μετά της Θεοϊδρύτου Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας.Η εκλογή και η ενθρόνησις του νέου ουνίτου Επισκόπου εν Αθήναις θέτει έκαστον εξ ημών προ των ιστορικών ευθυνών αυτού και ταπεινώς φρονώ ότι επί τέλους ήλθεν η ώρα να αντιδράσωμεν εις τον επιχειρούμενον βιασμόν της αξιοπρεπείας της Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τον οποίον επιχειρεί ανερυθριάστως η εκπεσούσα Ρώμη. Θα ενθυμείσθε ασφαλώς την τραγικήν εκείνη εικόνα την οποίαν επαρουσίασεν η τηλοψία εκ της εξοδίου ακολουθίας του Πάπα Ρώμης Ιωάννου Παύλου Β΄, ότε εις θίασος ουνιτών αλλοεθνών έψαλλον εις την ελληνικήν γλώσσαν διά τους προφανείς λόγους της δήθεν οικουμενικότητος του παπικού θρόνου επιμνημόσυνον δέησιν παρουσία Αρχηγών Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών.Δι’ ο και πάνυ ευλαβώς εισηγούμαι, όπως δι’ Αποφάσεως Υμών συμπεριληφθή το άκρως αυτό επίκαιρον θέμα εις τα προς συζήτησιν θέματα της ημερησίας διατάξεως της συγκληθησομένης τακτικής Συνόδου της Ιεραρχίας του προσεχούς Οκτωβρίου ε.ε. με ορισθησόμενον εισηγητήν τον βαθυνούστατον και ακραιφνέστατον θεολόγον και πολυγραφότατον συγγραφέα και αγαπητόν εν Χριστώ αδελφόν Σεβ. Μητροπολίτην Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ.κ. ΙΕΡΟΘΕΟΝ, όστις σημειωτέον ουδεμίαν γνώσιν της ημετέρας προτάσεως κέκτηται.Επί δε τούτοις υποβάλλων την αδιάπτωτον αφοσίωσίν μου Υμίν, διατελώ μετ’ αδελφικής αγάπης και της προσηκούσης τιμής,

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός

+ο Πειραιώς Σεραφείμ

Σημ.: Για τους μη επαΐοντες στα δογματικά, Ουνίτες (από το ουνιτά = ενότητα) ονομάζονται οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Ανατολής που αποδέχτηκαν τα δόγματα της καθολικής εκκλησίας και ενώθηκαν μ’ αυτήν, κατ’ εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου της Φεράρας-Φλωρεντίας (1439). Η αίρεση της Ουνίας κατηγορείται ότι επιδιώκει, με κάθε μέσο, την ένωση των χριστιανών της Ανατολής με τη Δυτική Εκκλησία, αν όχι την υποταγή της στον Πάπα της Ρώμης. Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη ουνίτες, που όμως αριθμητικά είναι πολύ αδύναμοι. Ωστόσο διατηρούν την αυτονομία τους με αποφασιστικότητα.

http://ecclesianet.blogspot.com/

Το μόνον σίγουρο είναι ότι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κύριος Σεραφείμ, δεν εξέφρασε απλά και μόνον τους συντηρητικούς κύκλους και τους "τρεφομένους" με τον "ορθόδοξο τύπο", αλλά και όλους εμάς τους κληρικούς και τους λαϊκούς που με περίσσεια δυνάμεως φωνάζουμε ότι : η Εκκλησία του Χριστού μας είναι η μία, αγία, αποστολική και καθολική (ορθόδοξος)Εκκλησία είναι μόνον η ανατολική διότι αυτή επακολουθεί τοις των αγίων ίχνεσιν και στηρίζεται στην πίστη του αποστόλου Πέτρου, επάνω στην οποία πίστη και παράδοση εποικοδομείται ολόκληρος η αγία του Χριστού Εκκλησία...
Δυστυχώς ο διάλογος είναι μάλλον αδιέξοδος, οι συμπροσευχές κι οι συνοδοιπορίες μας είναι μάλλον ένας εκκοσμικευμένος (δηλ. άθεος) συγκρητισμός, που οδηγεί σε μιά παγκόσμια χριστιανική αν όχι και πανθρησκειακή πανσπερμία που καταφέρνει απλά να μας αποπροσανατολίζει από την ένθεο πορεία της ζωής μας και να σχετικοποιεί την σωτηρία που δωρείται εις τον κόσμον άπαντα δια του Σταυρού και της Αναστάσεως του Λυτρωτού μας, Σωτήρος Χριστού και μόνον εν τη Εκκλησία Του! (το αν ο Θεός θα σώσει και εκτός της Εκκλησίας του, είναι θέμα δικό του)! εμείς το μόνο που ξέρουμε μετά βεβαιότητος είναι ότι δεν υπάρχει σε κανέναν άλλον παρά στον Ιησού Χριστό η σωτηρία του πονεμένου και φθαρμένου και θνητού ανθρώπου. Γι' αυτό και του δείχνουμε την λατρεία και την πίστη μας εν τη μιά Εκκλησία, την των Ορθοδόξων αγίαν Σύναξιν και Εκκλησίαν!

Modern Father

Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Η ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

" Προς το τέλος είναι που αποκτά ενδιαφέρον...

Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους. Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας. Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων. Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων. Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες. Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως .. Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι. Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας. Στον Ίμυκο ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται. Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ' αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας . Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής. Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές . Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο) εννοείται με το αμ (σημαίνον). Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές, σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν. ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ, γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο αρθρώνων λόγο). Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες. Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση. <> Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη =...LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ...., κυκλο...., ΦΩΝΟ...., ΜΑΚΡΟ...., ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ...., ΓΡΑΦΟ..., ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ..., ΣΥΜ..., κ.λπ.. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες. Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει. Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα. Προωθήστε αυτό το μήνυμα! Όχι για λόγους σοβινιστικούς, Μα για να μαθαίνουμε σιγά-σιγά την αλήθεια ! "

Όταν διάβασα αυτό το κείμενο που μου απεστάλει απο φίλο Κληρικό, μου ήρθαν στο νου απο τα λόγια του θείου Παύλου : "έχουμε τον θησαυρόν τουτόν εν οστρακίνοις σκεύεσι", βέβαια ο Μεγάλος Απόστολος τον λέγει για τον θησαυρό της Ορθοδόξου πίστεως! Εμείς τον εστιάζουμε τον λόγο μας γύρω απο το θησαυρό της ελληνικής γλώσσας που έχει την παγκόσμια πρωτιά σ' όλον τον κόσμο...είναι μοναδική και προτότυπος, μνημειώδης και ζώντανή καθ' όλη την πορεία της στο παγκόσμια κοινότητα!

Modern Father

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ = ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Μήνυμα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ για την Ημέρα του Περιβάλλοντος (5η Ιουνίου 2008)
4/6/2008

Το φυσικό περιβάλλον δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο οίκος του Θεού μέσα στον οποίο τοποθέτησε τον άνθρωπο, για να ζήσει και να διαχειρίζεται τα υλικά αγαθά που του προσφέρει. Για να απολαμβάνει αυτά τα αγαθά, πρέπει να ζει μία πνευματική ζωή, που ορίζεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (Στ´ 53) : «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς». Το ακούμε στη Θεία Λειτουργία όπου ο Ιερέας καλεί τους πιστούς για να κοινωνήσουν «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης».Τι σημαίνει για να κοινωνήσουν; Σημαίνει ότι μετανοούν για την αλλοίωση της θείας εικόνας την οποία φέρουν, και προσπαθούν να ζήσουν αυτήν την πνευματική ζωή. Άλλωστε η μετάνοια, η εξομολόγηση και η κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η προσέγγιση στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, που μας δίνεται δια του Σταυρικού Του Θανάτου, ώστε να ζούμε αυτή την ζωή. Το παράδειγμα τούτο της ζωής του Θεανθρώπου πρέπει να ακολουθεί ο άνθρωπος για να μπορεί να απολαμβάνει τα υλικά αγαθά του φυσικού περιβάλλοντος. Αν ζει κατά σάρκα, κατά επιθυμία σαρκός, τότε δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να ρυπαίνει το περιβάλλον, που καταλήγει έτσι σε ένα αυτοκαταστρεφόμενο σύστημα και για τον ίδιο τον άνθρωπο και για το περιβάλλον.Κατά τη σημερινή ημέρα, αλλά και κάθε ημέρα, πρέπει να σκεπτόμαστε πως οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε έναντι του περιβάλλοντος ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και υπεύθυνοι πολίτες. Συνήθως μιλώντας για το περιβάλλον εννοούμε τους συνανθρώπους μας, την οικογένεια, τους φίλους, την κοινωνία. Είναι κι αυτό ένα σύμπτωμα της εποχής μας, να αγνοούμε το φυσικό περιβάλλον, να υποτιμάμε και να περιφρονούμε την αξία του, να θεωρούμε, ότι είναι όχι φιλικό προς εμάς, αν και όχι εχθρικό, ότι έχει δημιουργηθεί μόνο για να εξυπηρετεί τη βούλησή μας. Ότι δηλαδή είναι αντικείμενο το οποίο μας επιτρέπεται να το αλλοιώνουμε προκειμένου να το προσαρμόζουμε στις δικές μας ανεξέλεγκτες και ατέρμονες ανάγκες και επιθυμίες.Με επικρατούσα τη λογική αυτή είναι επόμενο σε όλα τα επίπεδα της ζωής στον Πλανήτη μας, σε μάκρο– και μικροκλίμακα, να υπάρχει ανησυχητική επιβάρυνση του περιβάλλοντος και να αυξάνεται η σκληρότητα και η βαρβαρότητα στη ζωή μας. Τα μεγάλα και τα μικρά δάση καίγονται, οι θάλασσες ρυπαίνονται, ο αέρας μολύνεται, η ξηρά αλλοιώνεται από τεράστια έργα που εξυπηρετούν την οικονομική ανάπτυξη, οι πόλεις τσιμεντοποιούνται, η ύπαιθρος ερημώνεται από ανθρώπους, αφού αυτοί προτιμούν τον αστικό τρόπο ζωής, το πόσιμο νερό με δυσκολία εξυπηρετεί τις ανάγκες του συσσωρευόμενου στις πόλεις πληθυσμού.Τις τελευταίες δεκαετίες και στον ελλαδικό χώρο ξεκίνησε να αναπτύσσεται ένας ευρύτερος προβληματισμός σχετικά με όλες τις επιβλαβείς συνέπειες που προκαλούν οι τοξικές ουσίες στο φυσικό περιβάλλον και κυρίως στους φυσικούς πόρους ζωής, όπως είναι το έδαφος, το νερό, η ατμόσφαιρα, τα οποία πρωτογενώς παρέχουν ζωή στον άνθρωπο, αλλά και στους διαφόρους οργανισμούς που αναπτύσσονται μέσα σε αυτό.Η αρχή την οποία πρέπει να εφαρμόσει ο άνθρωπος για να σεβασθεί το περιβάλλον, είναι η αρχή της αγάπης. Ο άνθρωπος σήμερα, που δε σέβεται αυτή την αρχή, ρυπαίνει το περιβάλλον. Ρυπαίνει το περιβάλον, διότι δεν σέβεται τον εαυτόν του, αλλά και τον συνάνθρωπό του.Πού οδηγείται η κοινωνία σήμερα, αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό, το οποίο πρέπει να απαντηθεί από τον ίδιο τον άνθρωπο, γιατί η Εκκλησία διακηρύσσει «ζήσε την σωματική σου ζωή σύμφωνα με τους κανόνες και δεν έχεις τίποτε να φοβηθείς»• μάλιστα δίνει και τα μέσα, όπως θα δούμε στην προς Ρωμαίους επιστολή (Στ´ 22) «Νυνί δε ελευθερωθέντες από της αμαρτίας, δουλωθέντες δε τω Θεώ, έχετε τον καρπόν υμών εις αγιασμόν, το δε τέλος ζωήν αιώνιον». Αυτό σημαίνει ότι, αν ζούμε σαν πνευματικοί άνθρωποι θα έχουμε τον καρπόν εκείνον, ο οποίος προέρχεται από τον αγιασμό που οδηγεί στην αιώνιο ζωή.

† Ο Αθηνών ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος

Διαβάστε το μήνυμα και τον πόνο του Μακαριωτάτου πατρός ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ, ο οποίος και εστιάζει καίρια το θέμα γύρω από τον σεβασμό προς τον εαυτό μας, προς τον σεβασμό της φύσης κατ' επέκταση που μας περιβάλλει, αν εμείς δεν ομορφύνουμε τα σπίτια μας και δεν σεβαστούμε το περιβάλλον μας- τον χώρο μας, στο μπαλκόνι και στην αυλή μας, στη γειτονιά και την πόλη - χωριό μας, αν δεν αφυπνισθούν οι οικολογικές θεολογικές μας ευαισθησίες αφού ο θρόνος του Θεού είναι η κτίση και δημιοργία Του και ο χώρος ασκήσεως των θεουμένων - των ασκητών και αγίων Του είναι πάλι η ίδια φύση που πονά και συμφύρεται με το φύραμα του Κυρίου μας τον άνθρωπο (μετά τη σάρκωση Του)! Η σάρκωση έγινε εντός της φύσεως εν Βηθλεέμ και η οποία φύση τον πρωτόψαλλε πάνω στο Σταυρό σταυρούμενο και χάρηκε με αφορμή την Ανάσταση Του και πήγε ως άνθρωπος και Θεός, πλησίον της κοινωνία της αγίας Τριάδος με την θεία του Ανάληψη! Χρόνια πολλά για τη Δεσποτική χαρά της θείας Του Αναλήψεως!

Μodern Father

http://www.ecclesia.gr/greek/archbishop/default.asp?cat_id=&id=681&what_main=1&what_sub=22&lang=gr&archbishop_who=2&archbishop_heading=%CA%E5%DF%EC%E5%ED%E1%20-%20%CF%EC%E9%EB%DF%E5%F2