«Ο Ιστορικός Ορίζοντας
Σπουδάζουμε την ιστορία του "νεωτέρου" Ελληνισμού με αφετηρία συνήθως, την πτώση της Κων/πόλης (1453). Ήταν η τελική πράξη στην κατάρρευση του "βυζαντινού" -όπως λέμε σήμερα- Ελληνισμού, το τέλος των "μέσων" και η αρχή των νεότερων χρόνων της ελληνικής ιστορίας.
Από την σκοπιά, ωστόσο της εξέλιξης του πολιτισμού των Ελλήνων, ορόσημο η αφετηρία των "νεωτέρων" χρόνων δεν είναι το 1453. Είναι μάλλον το 1354: η χρονιά που ο Δημήτριος Κυδώνης, με προτροπή του αυτοκράτορα Ιωάννη Κατακουζηνού, μεταφράζει στα ελληνικά τη Summa Theologiae του Θωμά του Ακινάτη. Εκστασιασμένος ο Κυδώνης από το καινούργιο "φως" που έρχεται "εξ εσπερίας", αναλαμβάνει να το μεταδώσει στους συμπατριώτες του Έλληνες.
Το γεγονός οριοθετεί μια καινούργια εποχή για τον Ελληνισμό, μια νέα ιστορική περίοδο. Περίοδο όπου το ενδιαφέρον των Ελλήνων μετατίθεται προοδευτικά από τη δική τους παράδοση και τον δικό τους πολιτισμό σε κάποιο άλλο πρότυπο και όραμα βίου.[1]»
Αγαπητοί μου φίλοι, όλα τα κείμενα του Καθηγητού κυρίου Χρήστου Γιανναρά είναι κείμενα στοχασμού και πόνου ψυχής, εκφράζουν τον μόχθο για θεολογικά κριτήρια καθαρά ορθόδοξα…είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με αυτά που λέει, είναι κείμενα με έντονο προβληματισμό και με κατεύθυνση όλοι να σκεφτόμαστε επί των προβλημάτων των θεολογικό – ιστορικών που επεκτείνονται σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου!
Φέρνει στην θεολογική αλλά και ιστορική επιστήμη κάτι το νέο…όχι ως νέο μόνο, αλλά και ως διαφορά όλων των συνεπαγομένων συμπερασμάτων και θέσεων λέγει ότι ιδιαίτερα για τον ελληνικό πολιτισμό (ανατολικό-ρωμαϊκό πολιτισμό) η αλλαγή συνθηκών και πορείας πλεύσεως γίνεται με την εισχώρηση της σχολαστικής σκέψεως και θεολογίας[2] στην ορθόδοξη Ανατολή.
Δυστυχώς (και η κρίση είναι και παραμένει δική μας) εισέρχεται ο Θωμάς ο Ακινάτης, ο πατέρας μαζί με τον Άνσελμο Καντερβουαρίας, του σχολαστικισμού στο σώμα του φονεμένου και πενόμενου ελληνισμού!
Εισχωρεί η σκέψη του η θεολογίζουσα που απέχει από την ζωή…πλέον δεν θεολογούν βιώνοντας την αλήθεια του Χριστού, άρα ζώντας ερωτικά (όχι σεξουαλικά, προσέξτε το αυτό) τον ίδιο τον Χριστό και προχωρώντας πλέον εν τω Χριστώ και δια του Χριστού στα πάντα τους, σε κάθε εκδήλωση του βίου και της ποραγματικότητος!
Αλλά όλα είναι προϊόν σκέψης…η γνώση του ανθρώπου πρέπει και μπορεί να γνωρίσει την ουσία του Θεού, ενώ για την ορθόδοξη παράδοση δεν υπάρχει τέτοιο θέμα…ο άνθρωπος με κόπο και μόχθο πνευματικό γεύεται το άκτιστο Φως του Θεού, το οποίο είναι η δια των ακτίστων ενεργειών του Θεού, η παρουσία του Θεού στην ζωή των θεουμένων, των αγίων του, μόνο αυτοί «γνωρίζουν» χωρίς να μπορούν να το εκφράσουν τον Θεό, αλλά έχουν εμπειρία αυτού του θείου φωτός που φυσικά δεν είναι το «φως» του Summa Theologiae, που ως ρόδο «εξ Εσπερίας» το προσέφερε χωρίς να ξέρει (θέλουμε να πιστεύουμε) ο Κυδώνης σε εμάς που όλα τα ξένα και ειδικώς τα δυτικά τα (υπερ) θαυμάζουμε!
Θαυμάζουμε αυτά γιατί είναι φιλοσοφικοειδώς γραμμένα και απορρίπτουμε την πλούσια αγιοπνευματική και πατερική (ανατολική) μας παράδοση!
Εμείς ευτυχώς, αυτή την εμπειρία μπορεί να μην την έχουμε οι ίδιοι γευθεί, αλλά έχουμε την μαρτυρία των μαρτύρων και εμπειρικώς ειδόντων το άκτιστο θείο Φως του Χριστού, ως είναι ο Θείος Παλαμάς και ο Ιερός Συμεών ο Νέος Θεολόγος και πλήθος οσίων ασκητών που ζουν και μέχρι σήμερα, ως ήσαν οι πατέρες και Γέροντες Πορφύριος και Ιάκωβος…ο κύκλος των αγίων δεν κλείνει μέχρι που ο Κύριος θα έλθει ως Κριτής όλης της ιστορικής οικουμένης και του καθενός προσωπικά.
[1] Από αυτό το ιστολόγιο πήραμε το τεμάχιο του 1ου κεφαλαίου του βιβλίου του Χρήστου Γιανναρά : http://neo.antibaro.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=150&Itemid=172&ffdde650478051490406302d7b9820a7=666248a041a8a2061836ee2546db0103
[2] Αλλοτριωμένης, καθ’ ημάς θεολογίας και αλλοιωμένου τρόπου ζωής στην εγκόσμια (εν τω κόσμω) ζωή του εκκλησιαστικού γίγνεσθαι!
Σπουδάζουμε την ιστορία του "νεωτέρου" Ελληνισμού με αφετηρία συνήθως, την πτώση της Κων/πόλης (1453). Ήταν η τελική πράξη στην κατάρρευση του "βυζαντινού" -όπως λέμε σήμερα- Ελληνισμού, το τέλος των "μέσων" και η αρχή των νεότερων χρόνων της ελληνικής ιστορίας.
Από την σκοπιά, ωστόσο της εξέλιξης του πολιτισμού των Ελλήνων, ορόσημο η αφετηρία των "νεωτέρων" χρόνων δεν είναι το 1453. Είναι μάλλον το 1354: η χρονιά που ο Δημήτριος Κυδώνης, με προτροπή του αυτοκράτορα Ιωάννη Κατακουζηνού, μεταφράζει στα ελληνικά τη Summa Theologiae του Θωμά του Ακινάτη. Εκστασιασμένος ο Κυδώνης από το καινούργιο "φως" που έρχεται "εξ εσπερίας", αναλαμβάνει να το μεταδώσει στους συμπατριώτες του Έλληνες.
Το γεγονός οριοθετεί μια καινούργια εποχή για τον Ελληνισμό, μια νέα ιστορική περίοδο. Περίοδο όπου το ενδιαφέρον των Ελλήνων μετατίθεται προοδευτικά από τη δική τους παράδοση και τον δικό τους πολιτισμό σε κάποιο άλλο πρότυπο και όραμα βίου.[1]»
Αγαπητοί μου φίλοι, όλα τα κείμενα του Καθηγητού κυρίου Χρήστου Γιανναρά είναι κείμενα στοχασμού και πόνου ψυχής, εκφράζουν τον μόχθο για θεολογικά κριτήρια καθαρά ορθόδοξα…είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με αυτά που λέει, είναι κείμενα με έντονο προβληματισμό και με κατεύθυνση όλοι να σκεφτόμαστε επί των προβλημάτων των θεολογικό – ιστορικών που επεκτείνονται σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου!
Φέρνει στην θεολογική αλλά και ιστορική επιστήμη κάτι το νέο…όχι ως νέο μόνο, αλλά και ως διαφορά όλων των συνεπαγομένων συμπερασμάτων και θέσεων λέγει ότι ιδιαίτερα για τον ελληνικό πολιτισμό (ανατολικό-ρωμαϊκό πολιτισμό) η αλλαγή συνθηκών και πορείας πλεύσεως γίνεται με την εισχώρηση της σχολαστικής σκέψεως και θεολογίας[2] στην ορθόδοξη Ανατολή.
Δυστυχώς (και η κρίση είναι και παραμένει δική μας) εισέρχεται ο Θωμάς ο Ακινάτης, ο πατέρας μαζί με τον Άνσελμο Καντερβουαρίας, του σχολαστικισμού στο σώμα του φονεμένου και πενόμενου ελληνισμού!
Εισχωρεί η σκέψη του η θεολογίζουσα που απέχει από την ζωή…πλέον δεν θεολογούν βιώνοντας την αλήθεια του Χριστού, άρα ζώντας ερωτικά (όχι σεξουαλικά, προσέξτε το αυτό) τον ίδιο τον Χριστό και προχωρώντας πλέον εν τω Χριστώ και δια του Χριστού στα πάντα τους, σε κάθε εκδήλωση του βίου και της ποραγματικότητος!
Αλλά όλα είναι προϊόν σκέψης…η γνώση του ανθρώπου πρέπει και μπορεί να γνωρίσει την ουσία του Θεού, ενώ για την ορθόδοξη παράδοση δεν υπάρχει τέτοιο θέμα…ο άνθρωπος με κόπο και μόχθο πνευματικό γεύεται το άκτιστο Φως του Θεού, το οποίο είναι η δια των ακτίστων ενεργειών του Θεού, η παρουσία του Θεού στην ζωή των θεουμένων, των αγίων του, μόνο αυτοί «γνωρίζουν» χωρίς να μπορούν να το εκφράσουν τον Θεό, αλλά έχουν εμπειρία αυτού του θείου φωτός που φυσικά δεν είναι το «φως» του Summa Theologiae, που ως ρόδο «εξ Εσπερίας» το προσέφερε χωρίς να ξέρει (θέλουμε να πιστεύουμε) ο Κυδώνης σε εμάς που όλα τα ξένα και ειδικώς τα δυτικά τα (υπερ) θαυμάζουμε!
Θαυμάζουμε αυτά γιατί είναι φιλοσοφικοειδώς γραμμένα και απορρίπτουμε την πλούσια αγιοπνευματική και πατερική (ανατολική) μας παράδοση!
Εμείς ευτυχώς, αυτή την εμπειρία μπορεί να μην την έχουμε οι ίδιοι γευθεί, αλλά έχουμε την μαρτυρία των μαρτύρων και εμπειρικώς ειδόντων το άκτιστο θείο Φως του Χριστού, ως είναι ο Θείος Παλαμάς και ο Ιερός Συμεών ο Νέος Θεολόγος και πλήθος οσίων ασκητών που ζουν και μέχρι σήμερα, ως ήσαν οι πατέρες και Γέροντες Πορφύριος και Ιάκωβος…ο κύκλος των αγίων δεν κλείνει μέχρι που ο Κύριος θα έλθει ως Κριτής όλης της ιστορικής οικουμένης και του καθενός προσωπικά.
[1] Από αυτό το ιστολόγιο πήραμε το τεμάχιο του 1ου κεφαλαίου του βιβλίου του Χρήστου Γιανναρά : http://neo.antibaro.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=150&Itemid=172&ffdde650478051490406302d7b9820a7=666248a041a8a2061836ee2546db0103
[2] Αλλοτριωμένης, καθ’ ημάς θεολογίας και αλλοιωμένου τρόπου ζωής στην εγκόσμια (εν τω κόσμω) ζωή του εκκλησιαστικού γίγνεσθαι!
Modern Father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου