ΛΟΓΩΝ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ 2α

ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΙΝΕΣΙΣ
ΜΕΡΟΣ 2ΟΝ

Συνέχιση των λόγων προσευχής του αγίου Ισαάκ του Σύρου : «Θεέ μου, Εσύ που έδωσες την αγάπη Σου στον κόσμο μ’ όλο που ο κόσμος δεν σε αναγνώρισε, Εσύ που φανερώθηκες εν μέρει στους δικαίους όλων των γενεών επισκιάζοντας τους με τις αποκαλύψεις Σου, δώσε και πάλι ζωή στις νεκρές εσωτερικές κινήσεις μου ώστε να αποκτήσω την επίγνωση Σου, να σπεύσω να έλθω κοντά Σου, και να μην σταματήσω μέχρι την ώρα που ο θάνατος θα τερματίσει την πορεία της ζωής μου και θα βρεθώ στην καταφυγή της ησυχίας.»
Ο άγιος Θεός μας πιστοποιείται υπό του αββά Ισαάκ ως εκείνος ο Θεός που απέτυχε (απορρίφθηκε) απο τον κόσμο, δηλαδή η ανθρωπότητα να κρέμεται από τα «χείλη» του Κυρίου, να είναι ο ρυθμιστής των πραγμάτων του ανθρωπίνου γένους…ναι ο Ιησούς Χριστός απέτυχε και «ο κόσμος δεν τον αναγνώρισε» διότι είναι ο μοναδικός και αιώνιος Θεός που σ έ β ε τ α ι το ανθρώπινο πρόσωπο, σέβεται και τιμά την ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου…τον αφήνει ελεύθερο στα όρια της αγάπης Του, ο άγιος Θεός, τον άνθρωπο να περιπλανηθεί στην αμαρτία…αφού τον Θεό θα τον βρει μόνον όταν θελήσει να κοινωνήσει τον μόνον Κύριο…όταν θελήσει να σωθεί στην αγκαλιά του αδελφού του και αφού «συνάξει» τα διασπασμένα του κομμάτια εντός της αληθινής λατρείας του Θεού, που επιτελείται στις συνάξεις ανά τον κόσμο της οικουμενικής ποίμνης του Χριστού, της αγίας του Εκκλησίας!
Το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του πανταχού παρόντος Θεού μας είναι ότι αποκαλύφθηκε σε όσους ζητούσαν αυτήν την αποκάλυψη…φανερώθηκε αοράτως σε όσους έθεσαν ως στόχο ζωής να εγγίζουν την αγαθή διάθεση του Θεού στον εαυτό τους και στους γύρω τους.
Αυτοί που εγεύθησαν καρπούς αποκαλυπτικής εμπειρίας είναι όλοι οι παλαιοδιαθηκικοί άνδρες οι οποίοι και βίωναν άλλως λιγότερο και άλλως περισσότερο τον Θεό στις καρδιές τους γι’ αυτό και φώναζαν χωρίς κόπο και μερικές φορές χάνοντας το μέτρο και τα προσχήματα ενώπιον όλων επιφανών και αφανών, πλουσίων και φτωχών ότι ο Κύριος αγαπά και δοξάζει, όσους αντιδοξάζουν την εικόνα του επί γης, όσους τιμούν και αναβιβάζουν υψηλά το πλάσμα του! Αυτές δε οι αποκαλύψεις του Θεού εις τους Προφήτες είναι εξαίρετες εμπειρίες των θείων ακτίστων ενεργειών του Τριαδικού Θεού στις ζωές των υπηρετούντων το σχέδιο της εν Χριστώ σωτηρίας, διότι και αυτές οι θεοσημείες της παλαιάς διαθήκης, στα πλαίσια του Νόμου του Θεού είναι αποκαλύψεις του α σ ά ρ κ ο υ Θεού Λόγου, του οποίου τις χάριτες και πνευματικές ηδονές ζούν οι άγιοι και οι αγιαζόμενοι εξ ενός (του Χριστού) πάντες (οι αγωνιζόμενοι πιστοί μαθητές Του), δηλαδή του Ιδίου Λόγου του Θεού, του οποίου την σαρκωμένη παρουσία ζούμε ως εμπειρία εντός της χάριτος της Εκκλησίας του Σαρκωθέντος Λόγου του Θεού, Σωτήρος Χριστού!
Ζητά δε ο πιστός κατά την προσευχητική παρότρυνση του αγίου Ισαάκ να ζωοποιηθούν οι εσωτερικές κινήσεις της καρδίας μας και αυτή να γίνει κατοικιτήριο του ζώντος Θεού μας, αυτό το «δώσε και πάλι» : σημαίνει ότι ο άνθρωπος πριν οικεία θελήσει υποδουλωθεί στην αμαρτία -και τα συναφή φθορά και θάνατο- είχε την καρδία του κινουμένη προς το αγαθόν, τον θησαυρό της καρδίας του τον πανάγιο Θεό.
Ο σκοπός δε των εσωτερικών κινήσεων της καρδίας μας ήταν να αποκτήσει την επίγνωση της του Χριστού αληθείας και την εμπειρία της αιωνίου μακαριότητος, ως ζωής του Χριστού. Όχι ως κάτι το αφηρημένο και θεωρητικό, αλλά ως κάτι το πραγματικό και πρακτικό – υπαρξιακό και βαθύτατα οντολογικό.
Ο στόχος που βρίσκεται πίσω από την επίγνωση της αληθείας του Ιησού είναι η πραγματική (ερωτική ως προς τον τρόπο και την ένταση) σχέση και εμπειρία εντός του προσώπου του Φιλανθρώπου και Θεανθρώπου Λυτρωτού, το κοινό αντικείμενο της εμπειρίας είναι ο άνθρωπος και ο Φίλος είναι ο Θεός μας και ο Θεός μας είναι ο μοναδικός μας Φίλος, έτσι η υπαρξιακή εμπειρία της θεώσεως είναι η κοινωνία Θεού και ανθρώπου μόνο μέσα από το πρόσωπο του Χριστού…καμμία αρετή, καμμία αγαθή πράξη δεν μας δικαιώνει αλλά μας αρραβωνίζει με την εμπειρία της Βασιλείας, ο «γάμος» μας με τον Ιησού Χριστό! Ο οποίος και σαρκώθηκε για να θεώσει όλον τον Αδάμ και τους εξ Αδάμ, καθολικά και αμετάπτωτα το ανθρώπινο γένος.
Αυτή δε η πρόοδος της εν Χριστώ εμπειρίας θεώσεως (ή εμπειρικής θεώσεως) του ανθρώπου δεν σταματά…δεν παύει ποτέ αλλά είναι σε μια διαρκή πορεία…σε μια διαρκή καλυτέρευση…σε μια αγαθοποιό πορεία μέχρι που ο θάνατος σφραγίζει τον αγώνα μας…και μας περνά από το ενθάδε εις το επέκεινα, από το φθαρτό στο άφθαρτο, από το ονειρικό στο πραγματικό γεγονός της αναστάσεως του φθαρμένου και ταλαιπωρημένου ανθρώπου, ο οποίος και θα βρεθεί εκεί που η μέρα δεν τελειώνει και η λάμψη είναι τρόπος ζωής, εκεί που λάμπει η παρουσία του Αναστημένου Ιησού Χριστού και είναι η «καταφυγή της ησυχίας», κατά τον άγιο Ισαάκ… εκεί καταφεύγουν όσοι στη γη αγωνίσθηκαν, όσοι στη γη κουράσθηκαν, όσοι εταλαιπωρήθησαν στον μάταιο κόσμο…εκεί δε που η ματαιότητα λήγει και η ησυχία, ως θείας παρουσίας χάρη υπάρχει … οι άγιοι χαίρονται στη Δόξα του Δοξασμένου Θεού μας, που δοξάζει όσους του έδωσαν την ζωή τους και τον εδόξασαν στην δυσκολία του τώρα και στον κόπο της φαυλότητος του τιποτένιου κόσμου!

ΑΓΑΠΗΣΑΤΕ ΤΟΝ ΕΡΑΣΤΗ, ΤΟΥ ΒΡΟΤΕΙΟΥ ΦΥΡΑΜΑΤΟΣ, ΙΗΣΟΥ!

Μodern Father