ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΦΙΛΩΝ...ΒΑΚΤΗΡΙΑ ΠΟΡΕΥΣΗΣ

"ΑΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΜΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΑΝ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΩΝΑΝ ΤΟ ΣΤΟΜΑ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ" γΙΑΝΝΗΣ κΑΛΠΟΥΖΟς , "ιμαρέτ", ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΡΟΛΟΓΙΟΥ, ΕΚΔ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, Σ. 35

Οι φίλοι είναι οι άνθρωποι που μας στηρίζουν στα δύσκολα, είναι οι πόρτες εκείνες που μας κλείνουν εντός τους για να μην μας χτυπούν τα λυσσαλέα κύματα στα οποία δίνουμε εμείς πολλές φορές τροφή και άλλες φορές βρίσκουν λεία μόνα τους τα απύλωτα στόματα και μας κατηγορούν (αναιτίως ή όχι, μας κατηγορούν αφιλάδελφα και μισάδελφα)!
Δυστυχώς αν είχαμε στις δύσκολες στιγμές πραγματικούς φίλους κοντά μας θα έμεναν χωρίς δουλειά οι ψυχολόγοι και οι πνευματικοί θα ασχολούνταν με την πνευματική μας καλλιέργεια και πρόοδο και όχι με το να μας ηρεμούν και να μας καλμάρουν από ανθρώπους που μας πρόδωσαν και μας πλήγωσαν!
Κανείς πολλές φορές δεν μπορεί να μας βοηθήσει στις πολλές και ποικίλες μεταπτώσεις και διακυμάνσεις της πνευματικής μας ζωής!
Ας έχουμε όλοι έστω έναν φίλο, να μας είναι πόρτα για τον χειμώνα των παγερών διαθέσεων των καρδιών όσων εχθροπρακτούν με λόγια ή έργα εναντίον μας…και ας είναι οι καρδιές μας δυνατές για να αντιμετωπίζουν με ιλαρά και ζεστή καρδιά την παγερή και αναξία μίσους αντιμετώπιση τους!

modern father

ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΦΘΟΓΓΙΣΜΤΑ

Τον είδα που διάβαινε μέσα απ’τον ελαιώνα

με τον λευκό χιτώνα του και αγκάθινο στεφάνι

έσκυψε και άγγιξε χαμαί μια ταπεινή ανεμώνα

στοχαστικός και αλλόκοτος στου κόσμου το ροδάνι.

Είδα το βλέμμα του υγρό , τα χέρια του να στάζουν

δάκρυα και άλλα δάκρυα και ιδρώτα

αδερφικότα μάτια του αβασίλευτοι ήλιοι

και με κοιτάζουν σαν μία κούπα αγίασμα και χάδι πατρικό.

Είδα το βλέμμα του υγρό , τα χέρια του να στάζουν

δάκρυα και άλλα δάκρυα και ιδρώτα αδερφικότα

μάτια του αβασίλευτοι ήλιοι και με κοιτάζουν σαν μία κούπα αγίασμα και χάδι πατρικό.

Στ’αλήθεια δεν εγνώριζα αν ήμουν γητεμένος

Ή ένας θυμός παράξενος μ’έτρωγε σαν φωτιά

Την ηδονή της αύρας του ρούφαγα μαγεμένος

Με μία θλίψη απέραντη και ανείπωτη χαρά.

Μου λέει : «Βλέπω από ψηλά αίμα και αδικία

Φουσκώνουν και ματώνουνε οι πέντε μου πληγές

Κοίτα τον κόσμο κυβερνά το μίσος και η κακία πλαστών θεών

ανάθεμα και οχιές φαρμακερές.

Κατέβηκα απ’το θρόνο μου και από την ερημιά μου

και ψάχνω πάλι γολγοθά να ξανακαρφωθώ

η πείνα και το διάφορο έφαγαν τα παιδιά μου

οι φαρισαίοι έπλεψαν και πού να αναστηθώ;

Ο δαίμονας κυρίεψε το σύμπαν και αφεντεύει

πέντε χορτάτοι μοναχά και χίλιοι νηστικοί

το αίμα άγρια πλήθεψε και o Άδης διαφεντεύει

άρματα βαβυλώνια οργώνουνε την γη.

Και τώρα αυτούς που έπλασα σκέφτομαι να δικάσω

σε ένα καμίνι άσβεστο και τρόμο οδυνηρό

με λένε όμως μακρόθυμο και πώς να το ξεχάσω

και αντί ρομφαία ζεύομαι ξανά βαρύ σταυρό ».

Έκλαψα ευθύς τον κόσμο μου και όλη τη γενιά μου

Πλάνταξα και απέμεινα νεκρός κατάχαμα στη γη

Ήρθε , γλυκό μου έδωσε στα χείλια μου φιλί

Και με βαρύ περπάτημα χάθηκε από μπροστά μου.

http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/

ευχαριστούμε Εσάς, πάτερ Παντελεήμων,

πολυτάλαντε μύστα των θειων μυστηρίων,

Λατρευτά και Ηγήτορα του Θείου Σώματος Του,

επι γης με τις ευχές και ευλογίες του Επισκόπου Σας!

στοχαστικα κοιτωντας το ποιημα σου πατερ

με χαρη και χαρα πολυ χαρασσεις τον Σταυρό

περιεχόμενο άπιαστο προσωπικού θανάτου

με χαριν αντ χαριτος προσωπικο Σταυρο.

ο λυτρωτης μου και Θεος, διαλεγει τη θανη Του

δεν μπορεσε να δει ξανα το Πλάσμα

πληγωμένο και φανταζε πιο ευκολο

στον μεγα Εσταρωμενο, να δει στον Τιμιο Σταυρό

δικο του Σωμα αβασταχτα και ηθελημενα πονεμενο.

ευκολο ειναι να πονάς ή να πονάς τον αλλον?

στα ανθρωπινα παντα μπορει να φαινεται μικρο

να ανεβει σε Σταυρο βαρυ του κόσμου ο Κοσμο-Δωτήρ

και να μην αφηνε αυτον να σταυρωθει που φταει!

ο μεγας α θ ώ ο ς του συμπαντος,

θυμα μοναδικο που ξεπλυνε

με αιωνιο καθαρτικο το Αιμα του το θείο,

της αμαρτίας τα δεινα και των ανθρωπων παθη!

φυσικα δεν ειναι το ποιητικο αποσπασμα μας σαν του πατρός Παντελεήμονος,

αλλα ενα ποιητικο αντιφθογγισμα σε εκεινους τους ηχους τους μυστικούς του δικού του

ποιηματός που ανοιγουν νεους δρόμους στις καρδιές να εκφραστούν!

Modern Father

ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ...

Το παρακάτω κήρυγμα ως απόπειρα θεολογικού λόγου ενώπιον του διδασκάλου, μετά τον Διδάσκαλο Ιησού Χριστό, Επισκόπου με του οποίου την ευλογία καλλιεργούμε πνευματικώς τον αμπελώνα του Κυρίου μας όλοι οι κληρικοί –πρεσβύτεροι, διάκονοι και μοναχοί- εγένετο και έλαβε χώραν εις τα ώτα των ωτακουστών, ακροομένων και συνευχομένων ημίν εν τω Εσπερινώ εις τον εορτάζοντα Ναόν της Παναγίας Τριάδος εν τω Βαθύ Αιγίνης, 7 Ιουνίου ε.ε., την εσπέραν των ευρωεκλογών, ότε η Εκκλησία, η σύναξις των πιστών έζη το μυστήριον του Αγίου Πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών!
Άκουσον ή μάλλον καλύτερα ανάγνωθι, αδελφέ αγαπημένε, τα κάτωθι:

«Το Πνεύμα το Άγιον, Φως εκ Φωτός προϊόν Αυτ-άγαθον και πηγή αγαθότητος»

Αδελφοί μας, μεταφράζουμε το τεμάχιο εξ αυτού του τροπαρίου για να το κατανοήσουμε καλύτερα, «Το άγιο Πνεύμα είναι φως που προέρχεται από άλλο Φως, το οποίο είναι αυτό καθ’ εαυτό αγαθόν και είναι και πηγή αγαθότητος».
Ας κρατήσουμε στο νου μας τέσσερις έννοιες και ας αφήσουμε να εισέλθουν στην καρδιά μας σκέψεις πνευματικές παρμένες μέσα από το ευλογημένο αυτό χωρίου του τροπαρίου του αναφερομένου εις το Θείον Πνεύμα:
α) το Πνεύμα το αγιον είναι το τρίτο του Θεού μας θείο πρόσωπο.
β) το φως το εκ φωτός προελθών είναι το φωτιστικό Πνεύμα του Θεού.
γ) το αυτάγαθον Πνεύμα είναι αυτό τούτο, που αγαθύνει κάθε νου και καρδιά.
δ) πηγή αγαθότητος είναι το θείο Πνεύμα, που ευλογεί τα πάντα.

Το τρίτο πρόσωπο της αγίας Τριάδος συνεορτάζει μετά του Πατρός και του Υιού.
Ο Πατέρας, ο Υιός και το άγιο Πνεύμα σήμερα εορτάζουν μαζί διότι είναι Ένα και Τρία, είναι μ ι ά θ ε ό τ η τ α και τ ρ ί α π ρ ό σ ω π α.

εκκοσμίκευση μια μόνιμη γενίκευση ή ενα αόρατο σύμπτωμα ενος αρρώστου σώματος???

Ενας ορισμός της εκκοσμίκευσης εκ των χειλέων του καθηγητού, κ. Xρήστου Γιανναρά :
H αντίδραση στον «θρησκευτικό αποχρωματισμό» ήταν μια αγωνιώδης προσπάθεια να προσαρμοστεί και ο Xριστιανισμός , ως ατομική θρησκευτική επιλογή, στους όρους της Nεωτερικότητας : Nα εξορθολογιστεί , να βάλει στην άκρη τα «μυθολογικά» του στοιχεία ( Entmytholo - gisierung ), να αποδείξει την πρακτική κοινωνική του χρησιμότητα, την ωφελιμότητα που προσπορίζει στο άτομο.
Eτσι προέκυψε το δεύτερο χαρακτηριστικό σύμπτωμα της ευρωπαϊκής Nεωτερικότητας :η « εκκοσμίκευση » ( secularisation ) της θρησκείας και ειδικά του Xριστιανισμού . O λόγος της μεταφυσικής ελπίδας απογυμνώθηκε από κάθε μεταφυσική: επικεντρώθηκε αποκλειστικά στην ηθικοποίηση της ατομικής συμπεριφοράς, στη βελτίωση του ατομικού χαρακτήρα, στη διόρθωση των κοινωνικώς εσφαλμένων, στην οργάνωση δραστηριοτήτων κοινής ωφελιμότητας. Eγινε λόγος ραδιοφωνικός, τηλεοπτικός, καταιγισμός έντυπης προπαγάνδας, δηλαδή λόγος αποκλειστικά ιδεολογικός, άσχετος με κάθε εμπορική αμεσότητα σχέσεων κοινωνίας.
http://www.romios.bravehost.com/theologia/giannaras/apoxromatismos.html
εκκοσμίκευση δυστυχώς στον εκκλησιαστικό χώρο είναι πάντα μια κατηγορία πάντα απευθυνόμενη από μένα προς κάποιον άλλον, από εμένα που λογίζομαι παραδοσιακός σε κάποιον που τον θεωρώ μετα – μοντέρνο και της μετά - νεωτερικότητος προϊόν, άρα πάντα επιφορτισμένη αρνητικά έννοια και κατάσταση ά-Χάρις αφού μας απομακρύνει από την χάριν του Χριστού.
Αν όμως ψάξει ο καθένας μέσα του, τότε θα βρει και στον εαυτό του που κατηγορεί κάποιον άλλον για εκκοσμικευμένο τρόπο ζωής και για εκκοσμικευμένη άλογο πραγματικότητα την οποία βιώνει…δικές του στιγμές και φάσεις εκκοσμίκευσης, δικές του προοπτικές που ο λόγος του από λόγος χάριτος και ελπίδος στο γεγονός της Αναστάσεως γίνεται λόγος φορτικός και αβάσταχτος με φορτία βαρέα και δυσβάστακτα απευθυνόμενα στους άλλους ανθρώπους, άρα η εκκοσμίκευση είναι προϊόν του δυτικότροπου πολιτισμικού μας γίγνεσθαι εντός του οποίου αναπτυσσόμεθα εκκλησιαστικώς και δυστυχώς διαστρεβλώνουμε πολλαπλώς και πολλαχώς την ζωή του Χριστού, της οποίας μάρτυρες είμαστε όλοι οι χριστιανοί κληρικοί και λαϊκοί!
Άρα φθάνουμε «γιανναρικώς» στο δια ταύτα λέγοντας και πιστεύοντας ότι αν δεν έχουμε εμπειρία της χάριτος του Θεού τότε όλα γίνονται από ήθος Χριστού, μια ανερμάτιστη και δύσκολη χριστιανική ηθική, χάνουμε το ήθος περιοριζόμαστε στη ηθική και αντί να εξαγιαζόμαστε εν τη Εκκλησία του Χριστού απομονωνόμαστε κοινωνικώς έξω από τις κοινωνικές και βιολογικές δομές της κοινωνίας μας.
Από δε τόπος ζωής των αγίων μας γινόμαστε τόπος ζωής ενός εκκοσμικευμένου εξωεκκλησιαστικού ηθικισμού, ο οποίος και βλάπτει την Εκκλησιαστική κοινωνία και κοινότητα διότι αλλοιώνει το μήνυμα της Αναστάσεως!
Ας αποφύγουμε την εκκοσμίκευση με εν-χρίστωση της ζωής μας μέσα στην Εκκλησια του Θεού μας.

Modern Father