Τον είδα που διάβαινε μέσα απ’τον ελαιώνα
με τον λευκό χιτώνα του και αγκάθινο στεφάνι
έσκυψε και άγγιξε χαμαί μια ταπεινή ανεμώνα
στοχαστικός και αλλόκοτος στου κόσμου το ροδάνι.
Είδα το βλέμμα του υγρό , τα χέρια του να στάζουν
δάκρυα και άλλα δάκρυα και ιδρώτα
αδερφικότα μάτια του αβασίλευτοι ήλιοι
και με κοιτάζουν σαν μία κούπα αγίασμα και χάδι πατρικό.
Είδα το βλέμμα του υγρό , τα χέρια του να στάζουν
δάκρυα και άλλα δάκρυα και ιδρώτα αδερφικότα
μάτια του αβασίλευτοι ήλιοι και με κοιτάζουν σαν μία κούπα αγίασμα και χάδι πατρικό.
Στ’αλήθεια δεν εγνώριζα αν ήμουν γητεμένος
Ή ένας θυμός παράξενος μ’έτρωγε σαν φωτιά
Την ηδονή της αύρας του ρούφαγα μαγεμένος
Με μία θλίψη απέραντη και ανείπωτη χαρά.
Μου λέει : «Βλέπω από ψηλά αίμα και αδικία
Φουσκώνουν και ματώνουνε οι πέντε μου πληγές
Κοίτα τον κόσμο κυβερνά το μίσος και η κακία πλαστών θεών
ανάθεμα και οχιές φαρμακερές.
Κατέβηκα απ’το θρόνο μου και από την ερημιά μου
και ψάχνω πάλι γολγοθά να ξανακαρφωθώ
η πείνα και το διάφορο έφαγαν τα παιδιά μου
οι φαρισαίοι έπλεψαν και πού να αναστηθώ;
Ο δαίμονας κυρίεψε το σύμπαν και αφεντεύει
πέντε χορτάτοι μοναχά και χίλιοι νηστικοί
το αίμα άγρια πλήθεψε και o Άδης διαφεντεύει
άρματα βαβυλώνια οργώνουνε την γη.
Και τώρα αυτούς που έπλασα σκέφτομαι να δικάσω
σε ένα καμίνι άσβεστο και τρόμο οδυνηρό
με λένε όμως μακρόθυμο και πώς να το ξεχάσω
και αντί ρομφαία ζεύομαι ξανά βαρύ σταυρό ».
Έκλαψα ευθύς τον κόσμο μου και όλη τη γενιά μου
Πλάνταξα και απέμεινα νεκρός κατάχαμα στη γη
Ήρθε , γλυκό μου έδωσε στα χείλια μου φιλί
Και με βαρύ περπάτημα χάθηκε από μπροστά μου.
ευχαριστούμε Εσάς, πάτερ Παντελεήμων,
πολυτάλαντε μύστα των θειων μυστηρίων,
Λατρευτά και Ηγήτορα του Θείου Σώματος Του,
επι γης με τις ευχές και ευλογίες του Επισκόπου Σας!
στοχαστικα κοιτωντας το ποιημα σου πατερ
με χαρη και χαρα πολυ χαρασσεις τον Σταυρό
περιεχόμενο άπιαστο προσωπικού θανάτου
με χαριν αντ χαριτος προσωπικο Σταυρο.
ο λυτρωτης μου και Θεος, διαλεγει τη θανη Του
δεν μπορεσε να δει ξανα το Πλάσμα
πληγωμένο και φανταζε πιο ευκολο
στον μεγα Εσταρωμενο, να δει στον Τιμιο Σταυρό
δικο του Σωμα αβασταχτα και ηθελημενα πονεμενο.
ευκολο ειναι να πονάς ή να πονάς τον αλλον?
στα ανθρωπινα παντα μπορει να φαινεται μικρο
να ανεβει σε Σταυρο βαρυ του κόσμου ο Κοσμο-Δωτήρ
και να μην αφηνε αυτον να σταυρωθει που φταει!
ο μεγας α θ ώ ο ς του συμπαντος,
θυμα μοναδικο που ξεπλυνε
με αιωνιο καθαρτικο το Αιμα του το θείο,
της αμαρτίας τα δεινα και των ανθρωπων παθη!
φυσικα δεν ειναι το ποιητικο αποσπασμα μας σαν του πατρός Παντελεήμονος,
αλλα ενα ποιητικο αντιφθογγισμα σε εκεινους τους ηχους τους μυστικούς του δικού του
ποιηματός που ανοιγουν νεους δρόμους στις καρδιές να εκφραστούν!
Modern Father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου