ευσεβιστικός ατομισμός και εκκλησιαστικος εγκεντρισμός

«Από τον 7^ο αιώνα και μετά, το κίνημα που συνέχισε την παράδοση του Γνωστικισμού στη Μικρά Ασία, Συρία, Μεσοποταμία και Θράκη ήταν λοιπόν οι Παυλικιανοί. Ονομάστηκαν έτσι για την εξαιρετική τιμή που απέδιδαν στον Απόστολο Παύλο και στη διδασκαλία του. Δέχονταν τον οντολογικό δυαλισμό του Μαρκίωνα, την «κατά δόκησιν» ανθρώπινη παρουσία του Χριστού, απέρριπταν την εβραϊκή παράδοση και την Παλαιά Διαθήκη, αλλά και τις εκκλησιαστικές ιεροτελεστίες, τον κλήρο, τους ναούς, τις εικόνες, την προσκύνηση των αγίων. Ονόμαζαν μόνο τους εαυτούς των «Χριστιανούς», ενώ όσους ανήκαν στην Εκκλησία τους αποκαλούσαν «Ρωμαίους»: άγευστους της Χάρης και της σωτηρίας. Συμπτώματα που σαφώς μαρτυρούν την θρησκευτική άρνηση του εκκλησιαστικού γεγονότος και των θεσμικών εκφάνσεων, την υποκατάσταση του από έναν ευσεβιστικό ατομοκεντρισμό – την απευθείας ατομική πρόσβαση στη σωτηρία.»

Χρήστου Γιανναρά, “Ενάντια στη θρησκεία”, εκδ. Ίκαρος, σσ. 257- 258.

Περιδιαβαίνοντας την πατρίδα μας πολλές έχουμε μαρτυρίες για τον χριστιανικό της χαρακτήρα συνιφασμένο με το ιστορικό της παρελθόν!

Δυστυχώς πολλοί θέλοντας να σκιαμαχήσουμε νε αυτό το παρελθόν με μια αναγκαστική μονοκονδυλιά προσπαθούν να το διαγράψουν και δικαιολογημένα -κατ’ εμέ- διότι η παρουσία του Χριστού σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας, τους ελέγχει παντοιοτρόπως και σκαλίζει το περιβόλι της καρδιάς τους που στο βάθος αγαπά και σέβεται τον Ιησού Χριστό.

συνεχίζεται....