Ο Θεός δεν είναι κύριος και δεν κυριαρχεί, δεν έχει καμμιά δύναμη, καμμιά θέληση ισχύος. Δεν απαιτεί τον δουλικό θαυμασμό του υπόδουλου ανθρώπου. Ο Θεός είναι ελευθερία. Είναι ο ελευθερωτής και όχι ο δυνάστης. Εμπνέει το συναίσθημα της ελευθερίας και όχι της υποταγής. Είναι Πνεύμα και το Πνεύμα δεν γνωρίζει ούτε κύριον, ούτε δούλο. Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε τον Θεό κατ' αναλογίαν όσων συμβαίνουν στην κοινωνία, ούτε όσων συμβαίνουν στην φύση. Όταν σκεφτόμαστε τον Θεό δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε την αρχή του προσδιορισμού γιατί δεν προσδιορίζει τίποτε, ούτε την αρχή της αιτιότητας, γιατί δεν είναι αιτία ουδενός. Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα μυστήριο που ξεφεύγει από κάθε αναλογία που συνάγουμε από την αναγκαιότητα, από την αιτιότητα, από την κυριαρχία: από την αιτιότητα των φυσικών φαινομένων, από την κυριαρχία, ως κοινωνικό φαινόμενο. Η μόνη δυνατή αναλογία είναι εκείνη πού συνάγεται από την ελεύθερη ζωή του πνεύματος. Ο Θεός δεν είναι η αιτία του κόσμου, δεν δρα επάνω στην ψυχή του ανθρώπου ως μία αναγκαιότης. Δεν κρίνει και δεν αποφαίνεται όπως γίνεται στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων. Δεν είναι ένας κυρίαρχος που κρατά στην εξουσία του την ζωή και τον κόσμο. Καμμία από τις κοσμομορφικές και κοινωνιομορφικές «κατηγορίες» δεν μπορεί να αποδοθεί στον Θεό. Ο Θεός είναι ένα Μυστήριο προς το οποίο ο άνθρωπος εξαίρεται και με το οποίο κοινωνεί. Είναι η ψεύτικη και δουλική αντίληψη για τον Θεό, η δουλική καταφατική σύλληψη, που ήταν το τελευταίο καταφύγιο της ανθρώπινης δουλείας, ο τελευταίος της πόρος. Δεν είναι ο Θεός που έκαμε τον άνθρωπο δούλο, γιατί ο Θεός είναι ελευθερωτής, αλλά η θεολογία, η θεολογική αποπλάνηση. Η ειδωλολατρία είναι δυνατή, ακόμη και απέναντι στο Θεό, και οι κοινωνικές σχέσεις, με βάση την δουλικότητα, που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους, εχρησίμευσαν για παράδειγμα στην δημιουργία σχέσεων μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Ο Θεός, θεωρούμενος ως αντικείμενο μαζί με ό,τι χαρακτηρίζει τον κόσμο της αντικειμενικότητας, έγινε πηγή δουλείας. Ο Θεός, ως αντικείμενο, δεν αντιπροσωπεύει παρά την δύναμη φυσικού προσδιορισμού ή κοινωνικής κυριαρχίας, αναγόμενη στο απόλυτο. Ό,τι είναι ο ντετερμινισμός στη φύση, είναι η κυριαρχία στην κοινωνική ζωή.
http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/berdayev_douleia.html
το πάναγιο και θείο Πνεύμα, σήμερα εορτάζει, το τρίτο της παναγίας Τριάδος πρόσωπον μας θυμίζει ότι ο κύριος δεν είναι δύναμη αλλά πρόσωπο, δεν είναι ισχύς επιβαλλομένη, αλλά προσωπικότης σχεσιοποιημένη στη ζωη και στα έργα μας.
Ο Θεός είναι ε λ ε υ θ ε ρ ί α, λέγει ο Νικολάι Μπερδιάγιεφ, το Πνέυμα το άγιον μας ελευθερώνει από τα δεσμά της αμαρτίας, μας ελευθερώνει από την επιβολή των αισθησιακών και αισθητικών (ως προϊόντα αισθήσεων) μεθόδων επι της βιωτής μας, μας ελευθερώνει από την αναγκαιότητα του νόμου και μας διατάσσει την προβολή στη ζωής μας της χάριτος του Θεού μας.
Δυναστεύει εκείνος που θέλει να επιβάλλεται, όποιος προσπαθεί να τον σεβασθούν θέλει να εξουσιάζει επιβαλλόμενος -όχι μέσω του βιώματος και της αγαθότητος του- αλλά μέσω της επιβολής και της προβολής του σε άλλους ενώ στο βάθος της δικής του υπάρξεως ξέρει και μπορεί να αναγνωρίσει την γυμνότητα του.
Το Πνεύμα το άγιο εμπνέει ε λ ε υ θ ε ρ ί α και αντιτάσσεται στην υποταγή, το θείο Πνεύμα δεν μπορεί να υπάρχει σε ατραπούς ανελευθερίας και σε περιβάλλοντα κλειστότητος και αποκλειστικότητος, αλλά μόνον σε υγιώς φωτισμένα πρόσωπα αναπαύεται. Τα οποία γίνονται πόλοι έλξεως της δικής μας κουφότητος, εμείς οι κούφιοι ζητούμε νόες φωτισμένους, διάνοιες κεκαθαρμένες από πάθη και εμπάθειες προς πρόσωπα και καταστάσεις, και ψυχοσωματικές ολότητες τεθεωμένες σε πορεία εσχατολογικής τελείωσης και ολοκλήρωσεως, σε συνάντηση στο Φως του Πνεύματος, που είναι και Φως του Πατρός και Φως του Υιού και πέμπεται να φωτίσει ημάς και υμάς παρα του Παρακλήτου Πνεύματος έχουσα φωσφορον χάριν και δόξα υπεράρχιον της Θεϊκής Μεγαλειότητος.
Πνεύμα ο Θεός μας, και το πνεύμα του Θεού, όλος ο Θεός ημών, δεν γνωρίζει κύριο και δούλο, δεν γνωρίζει κοινωνικοποιημένες και κοινωνίζουσες θέσεις στη σχέση του με τον κόσμο, με τον άνθρωπο και την κτίσιν, ο Θεός πεειμένει την μέλλουσα βασιλεία Του, να δοξάσει όσους Τον δοξάζουν επί γης, όσους τον προσμένουν και τον αναζητούν, όσους έχουν τον πόθο και το «πάθος» τους να τον εύρουν, να τον ζήσουν, να τον αγαπήσουν.
Ο Θεός μας δεν είναι μια αναγκαιότης, λέγει ο θρησκειοφιλόσοφος Μπερδιάγιεφ, αλλά ελεύθερη σχέση, αρχοντικής (ο Θεός μόνον δίνει και δεν παίρνει) και διαφοροτρόπου συνάφειας, ο άνθρωπος μετέχει του Θεού μόνον εν τη Εκκλησία και ο Θεός αποκαλύπτεται μόνον μέσα στο μυστήριο του Χριστού.
Ανάγκη (μόνον αυτή η ανάγκη μπορεί να δικαιολογηθεί) είναι να ευαγγελίζομαι τον λόγο του Θεού, λέγει ο θείος και ουρανοβάμων, μέγας Παύλος, αυτός δε ο ευαγγελισμός υπάρχει, και κάθε φορά που επανευαγγελίζεται η θεία Χάρις του Χριστού, ως άλλος απεσταλμένος Γαβριήλ, προς την ψυχή εκείνη που εν σώματι αγωνίζεται για να διατηρεί την χάρι του Πνεύματος του Αγίου ωσάν την Θεοτόκον, στην καρδιά που νήφει και αγωνίεται.
«Ο Θεός είναι ένα Μυστήριο προς το οποίο ο άνθρωπος εξαίρεται και με το οποίο κοινωνεί.» αυτός ο Μπερδιάγιεφ-κικός λόγος είναι σαφής και αποκαλυπτικός, ο άνθρωπος μετέχει του μυστηρίου του Θεού, θεούμενος υπ’ Αυτού και υπάρχοντας μόνον άνετα και πραγματικά ο άνθρωπος στη χάρη του Θεού.
Η «θεολογική αποπλάνηση» μοναδικά και ανεπανάληπτα καταστρέφει τον άνθρωπο, οδηγεί σε αλλαγή ήθους και καταστρέφει την αγνή και άδολη σχέση Θεού και ανθρώπου, ο ηθικισμός και εμμονή σε αντισεξιτικές και ανέραστες νόρμες, δεν παρήγαγαν ήθος και εδυσκόλευσαν τον άνθρωπον να περάσει στην όχθη του εκλεκτού λαού του Θεού του νέου Ισραήλ και έγιναν Ισμαήλ κατστρέφων και Διάβολος διαβάλων την αγνήν και απλήν σχέση πατέρα και τέκνου, θεού και ανθρώπου!
Με το καλό η Δευτέρα του Αγίου Πνευματος, να φωτίζει τις αθλιες καρδίες μας και να παρηγορεί τις εκκοσμικευμένες υπάρξεις μας.
ಮೊದೆರ್ನ್MODERN ಫಾದರ್FATHER
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου