οργης διαχείρησις ... Χρυσοστόμειος λόγος.

«Έχεις υποστεί μεγάλη αδικία, και δεν έχεις τη δύναμη να πετάξεις την οργή σου? Τότε λοιπόν γιατί αδικείς τον εαυτό σου με πολύ μεγαλύτερες και χειρότερες αδικίες? Διότι ο εχθρός, όσα και αν σου κάνει, δεν θα σου κάνει τέτοια που κάνεις εσύ στον εαυτό σου με το να μην συμφιλιώνεσαι μαζί του, αλλά να καταπατείς τους νόμους του Θεού. Για αυτό λοιπόν υβρίζεις εσύ τον Θεό? Διότι το να μην συμφιλιώνεσαι με εκείνον που σε λύπησε, δεν είναι τόσον άμυνα προς εκείνον, όσον είναι ύβρις προς τον Θεό που νομοθέτησε την συγχώρηση. Μη βλέπεις λοιπόν στον σύνδουλο σου, μήτε στο μέγεθος των αδικημάτων εκείνου` αλλά βάλε στο νού σου τον Θεό και τον φόβον εκείνου, και σκέψου ότι, όσον περισσότερη βία ασκείς στην ψυχή, όταν αναγκάζεσαι να συμφιλιωθείς με αυτόν που σε λύπησε μετά από αμέτρητα κακά που σου έκανε, τόσον περισσότερο θα σε τιμήσει αυτός που πρόσταξε αυτό το πράγμα. Και όπως εσύ υποδέχεσαι αυτόν με πολλή τιμή εδώ, έτσι και αυτός θα σε υποδεχθεί εκεί με πολλή τιμή εδώ, έτσι και αυτός θα σε υποδεχθεί εκεί με πολλή δόξα, αποδίδοντας σου απειροπλάσιες αμοιβές αυτής της υπακοής.»

Λόγος περί Ακαταλύπτου , λόγος στ., Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Άπαντα αγίων Πατέρων, Ιωάννου Χρυσοστόμου λόγοι, Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός, σελ. 24, μετάφρασις καθηγητού Στέργιου Σάκκου,χ.χ. και χ.τ.

O ιερός Χρυσόστομος σε μία ομιλία με άκρως δογματικό περιεχόμενο και θέμα βρίσκει την ευκαιρία να ομιλεί για την οργή και συγκεκριμένα για την στοχοποιημένη οργή μας προς κάποιον, όχι προς ένα σύστημα, όχι προς μία εξουσία, όχι προς μία ιδεολογικοποιημένη αντιμετώπιση καθημερινών πραγμάτων, αλλά για την οργή προς ένα φυσικό πρόσωπο, για την οργισμένη διάθεση μας με στόχο και «εχθρό» έναν άλλον άνθρωπο, άρα ένα παιδί του κοινού μας πατέρα, του Θεού Πατέρα. Που θέλει να ειρηνεύει η διάθεση μας και να ημερεύει το θυμικό του εαυτού μας, ούτως ώστε να είναι η κρίση και ο προβληματισμός μας αφορμή πνευματικού αγώνος και ευλογίας περιεχόμενος όλος ο βίος μας. Να είναι αόργητο το ήθος μας και ασκανδάλιστα τα ελατήρια των σκέψεων μας.
μάλλον θα συνεχισθεί...
modern father

πίστη δημόσια ή ιδιωτική υπόθεση?

H πίστη την οποία ακόμη και ο Χριστός μας θαυμάζει ειδικά όταν αυτή προέρχεται από τον χώρο των ειδωλολατρών τότε είανι ένα γεγονός δημόσιο που γίνεται αντιληπτό από τον καθένα!

Δεν υπάρχει η πίστη μας ως προσωπικό γεγονός, δεν μπορεί να είναι υποκειμενική και προσωπική μόνον, αλλά γίνεται και αντικειμενική υπόθεση και δημόσια.

http://www.tideon.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1797:2010-06-20-17-31-40&catid=163:2009-05-18-19-34-24&Itemid=307

διαβάσαμε το παραπάνω άρθρο και εφρίξαμε, θα φθάσουμε εκεί … , που να είναι προσβλητικό για έναν μη χριστιανό ή έναν αδιάφορο ως προς τα θέματα πίστεως να φορεί και να δείχνει ο άλλος την πίστη του στον Σταυρωμένο Κύριο μας μέσω του επιστηθίου σταυρού του?

Αυτό μπορεί να είναι μια σύγχρονη ομολογία πίστεως?

Δεν ξέρω τι να πω… πάντως ξέρω πως όταν δω ραββίνο ή μουσουλμάνο με τα διάσημα του δεν θλίβομαι ούτε προσβάλλομαι, αλλα μερικές φορές δεν το κρύβω σε εσάς που με διαβάζετε, ότι χαίρομαι που δείχνει την πίστη του!

Εμείς τα παιδιά του χριστού, μήπως ήρθε ο καιρός να πατήσουμε πόδι και σε αυτό το θέμα…

Δεν μπορεί η πίστη να γίνει προσωπικό και (ενδο)εσωτερικό θέμα αφού είναι εκ φύσεως η ορθόδοξη πίστη γεγονός κοινωνικό και εκ της φύσεως της γεγονός που εξωτερικεύεται σχεδόν σε κάθε στιγμή της ζωής μας, είναι σαν να πεις στο γιο που έχασε την μάνα του, να μην κλάψει το ίδιο και του χριστιανού να του απαιτήσεις να μην δείξει την χριστιανικότητα των προθέσεων του και στον τρόπο αντίδρασεως του το χριστιανικό ήθος του!

Άρα ας δείξουμε την πίστη μας με απλά πράγματα, ας κάνουμε φανερά τον σταυρό μας σε δύσκολες στιγμές αλλά και σε εύκολες καταστάσεις προς βοήθεια αλλά και δοξολογία του Χριστού μας.

Κανείς ας μην ντρέπεται που πιστεύει, αφού οι άπιστοι δεν ντρέπονται να προβάλλουν την απιστία τους!

modern father

θ.ο.ε.

θ.ο.ε. και "ματωμένος γάμος"

Κρανίδι, 19 Ιουνίου 2010

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο Θεατρικός Όμιλος Ερμιονίδας και ο Μουσικός Σύλλογος Ερμιόνης, παρουσιάζουν το έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα : Ματωμένος Γάμος, το Σάββατο 26-6-2010 και την Κυριακή 27-6-2010, στο προαύλιο του 2^ου Δημοτικού Σχολείου Κρανιδίου, στις 21.30. Τιμή εισόδου : 7 €

Συνδιοργάνωση : Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού Κρανιδίου «ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ»

Η παράσταση θα παρουσιαστεί επίσης, στις 25 Ιουλίου 2010 στην Ερμιόνη, ενώ σε ημερομηνίες που θα γνωστοποιηθούν έγκαιρα θα παρουσιαστεί στο Λυγουριό, στη Νέα Κίο και στο Πορτοχέλι.

Είναι η πρώτη προσπάθεια που γίνεται στην περιοχή μας για συνεργασία μεταξύ δύο πολιτιστικών φορέων, του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας και του Μουσικού Συλλόγου Ερμιόνης.

Η προσπάθεια είναι φιλόδοξη και πιστεύουμε ότι το αποτέλεσμα θα δικαιώσει όλους όσοι συμμετέχουν.

Ιδιαίτερη αναφορά οφείλουμε να κάνουμε στην καταπληκτική δουλειά του μαέστρου Τάκη Μανιάτη, πάνω στην υπέροχη μουσική του Μάνου Χατζιδάκη, που γράφτηκε το 1948 για το έργο αυτό.

Καλούμε όλους τους πολίτες της Ερμιονίδας να αγκαλιάσουν την προσπάθεια αυτή και να δουν την παράσταση.

Συντελεστές της παράστασης :

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ :	Νίκος Γκάτσος
ΜΟΥΣΙΚΗ :	Μάνος Χατζιδάκης
ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ :	Τάκης Μανιάτης
ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ :	Μανώλης Ιωνάς
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ :	Δημήτρης Σίδερης
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ :	Καλλιρρόη Γενεράλλη
ΦΩΤΙΣΜΟΙ :	Ίων Ξυπολιάς

ΔΙΑΝΟΜΗ

ΜΑΝΑ:	Γιούλα Καράμπελα
ΝΥΦΗ :	Αγγελική Γιαννικοπούλου - Λούμη
ΠΕΘΕΡΑ :	Αργυρώ Κωστελένου – Μέξη
ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΛΕΟΝΑΡΔΟ :	Ειρήνη Διώτη
ΔΟΥΛΑ :	Ελένη Στρατηγάκη
ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΕΣ :	Ελένη Ντάκου Νάντια Κωστελένου
ΚΟΡΙΤΣΙΑ :	Τζένη Γεωργιλή Μαρία Γιαννικοπούλου Κατερίνα Δήμα
ΛΕΟΝΑΡΔΟ :	Νίκος Κατσιάβελος
ΓΑΜΠΡΟΣ :	Αντώνης Νικολόπουλος
ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ :	Ευθύμης Τουτουτζής
ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ :	Δημήτρης Σίδερης
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ (ΣΑ ΖΗΤΙΑΝΑ) :	Καλλιρρόη Γενεράλη
ΞΥΛΟΚΟΠΟΙ :	Νίκος Φασιλής (Κουτσούπης) Παναγιώτης Κωστελένος Σπύρος Γεωργιλής
ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ :	Κώστας Λυμπερόπουλος Λουκάς Κούτρας

ΟΡΧΗΣΤΡΑ

ΦΛΑΟΥΤΟ :	Lee Coveney
ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ Ι :	Καλλιρρόη Καμιζή
ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ ΙΙ & ΣΟΛΟ ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ :	Νίκος Τσώλας
ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ :	Κωστής Τζανής
ΠΛΗΚΤΡΑ :	Δημήτρης Μπουρίκας
ΚΛΑΣΙΚΗ ΚΙΘΑΡΑ :	Φανή Χατζή
ΚΛΑΣΙΚΗ ΚΙΘΑΡΑ :	Νίκος Λάμπρης
ΚΡΟΥΣΤΑ :	Γρηγόρης Καμπούρης

ΧΟΡΩΔΙΑ

ΣΟΠΡΑΝΟ :	Βίκυ Παπάζογλου
ΣΟΠΡΑΝΟ :	Γεωργία Παριανού
ΑΛΤΟ :	Μαρία Αντωνοπούλου
ΑΛΤΟ :	Όλια Βύνιου
ΑΛΤΟ :	Λίλιαν Τριγκάκη
ΤΕΝΟΡΟΣ :	Δημήτρης Βαρσόπουλος
ΤΕΝΟΡΟΣ :	Γιάννης Ζαμάνης
ΤΕΝΟΡΟΣ & ΣΟΛΙΣΤ :	Χρήστος Τουτουτζής
ΒΑΡΥΤΟΝΟΣ :	Λουκάς Κούτρας

Ευχαριστούμε τη Θεατρική Σκηνή Σαρακινάδου Ζακύνθου και ιδιαίτερα τον Πρόεδρό της κ. Τιμόθεο Ζώντο για την παραχώρηση μέρους των κουστουμιών της παράστασης. Τα υπόλοιπα κουστούμια ράφτηκαν στο Κρανίδι, από την κ. Μαρία Αντουλινάκη και νοικιάστηκαν από το εργαστήρι παραδοσιακών στολών της κ. Ντιάνας Νοτάρογλου. ΚΑΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΟΣΟΙ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ! ΚΑΛΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΔΡΩΜΕΝΟΥ, modern father

χρωστούμε κάπου?

Χρωστοῦμε σ' ὄσους ἤλθαν πέρασαν, θαρθοῦνε , θά περάσουν, κριτές θά μᾶς δικάσουν οἰ ἀγέννητοι, οἰ νεκροί
Κωστής Παλαμάς

O λόγος που υπάρχουμε είναι για το ότι κάποιοι πριν από εμάς μας έφεραν με τη χάρη του Θεού στη ζωή.

Στο φως της ζωοδότρας μέρας και στο σκότος της φεγγοβόλου νύχτας που μας βυθίζει σε σκέψεις και οράματα, μας αφήνει να κάνουμε λάθη, αλλά και να αποδώσουμε τον ύμνο μας με τον δικό μας τρόπο στον Χριστό μας.

Οι γονείς μας επέτρεψαν να τους ταλαιπωρούμε με τις ευθύνες που τους έχουμε εναποθέσει στους ώμους τους και μας αγαπούν πολλές φορές με ιδιοτέλεια αλλά και ανεπίφοβα αλλά και ανεπίφθονα. Φόβος για τον δικό μας έτερο (διαφορετικό), από τον δικό τους τρόπο ζωής, αλλά χωρίς φθόνο για τις καλές μας στιγμές, αλλά με πλατύ χαμόγελο στον κόπο μας, ένα χέρι έτοιμο για αγκαλιά στον πόνο μας και ένα στόμα που αν και μπορεί να μας πίκρανε, οι τελικές του κουβέντες θα είναι γλυκές και αν δεν είναι εκείνες γλυκές θα είναι ιλαρόχρωμο και χαρούμενο το βλέμμα τους…ακόμη και πριν μας αποχαιρετήσουν αιώνια μέχρι την κοινή ανάσταση, που θα συναντήσουμε εκείνους με το ίδιο βλέμμα και την ίδια αγάπη στα παιδιά τους!


Αλλά δεν χρωστούμε μόνον σε εκείνους (τους γονείς και κηδομένους - φροντιστές - μας) αλλά χρωστούμε και σε όσους ήλθαν, σε όσους έκαμαν ένα πέρασμα από το θεατρικό σανίδι της ιστορικής συγκυρίας και του ιστορικού παρόντος, που έγινε ευθύνη του χθές με προβολή στο αύριο!


Χρωστάμε και στο μέλλον την δική μας, την αγαθή η την πονηρή ενθύμηση και μνήμη, αναλόγως των υφ’ ημών πραττομένων, χρωστάμε σε εκείνους, στα δικά αμς παιδιά κάθε είδους και σχέσεως, που θα μας διαδεχθούν, σε εκείνους που μας είδαν και μας ελύπησαν, λέγοντας μας πως τους είμαστε άχρηστοι και παραπεταμένους θα ήθελαν να μας έβλεπαν, αλλα τελικώς δεν ημπόρεσαν να το κάνουν διότι δεν ήθελαν να φερθούν βαναύσως απολίτιστα και απολιτίστως βάναυσα!



Θα περάσουν στης ζωής το μονοπάτι και στου τρόμου το τρίστρατο: που συναντάται, η αγάπη, ο φόβος και η μοναξιά και τελικά παίρνει ο καθένας πιο πολύ τι θέλει από τα τρία αυτά, αλλά τελικά παίρνει και από τα τρία άλλο πολύ και άλλο λίγο, αλλά αγάπη, φόβος, μοναξιά όπως ο καθένας το θελήσει…όχι έναν δρόμο αλλά βάδισμα και στους τρείς άλλο σε χρόνο πολύ άλλο σε χρόνο λίγο…αλλά και στα τρία για ισορροπία στην καθημερινότητα!


Κριτές της δικής μας πορείας θα είναι εκείνοι που δεν είδαν το φώς της μέρας αλλά και δεν το βλέπουν γιατί ακόμη δεν μπορούν, θα μας δικάσουν στο δικαστήριο της ιστορικής ανθρώπινης συνέχειας, όσοι δεν γεννήθηκαν ακόμη και δεν έχουν πάρει στα χέρια τους την ύπαρξη τους και όσοι την ύπαρξη τους της έχουν δώσει πίσω σε Εκείνον που χάρισε το φως της μέρας σε όλους, σε δικαίους και αδίκους, νεκροί, μεχρί την κοινή ανθρώπινη (εξ)ανάσταση, που έχει το χρώμα μιάς προσωπικής (επ)ανάστασεως από το εφθαρμένο «μη είναι» στο (υπάρχων) «είναι» που είναι μόνον όταν συν Χριστώ «είναι»!
modern father

Συ είπας και εγώ απήντησα...

Εκείνο που κάνει τον χριστιανισμό την πιο ριζοσπαστική θρησκεία είναι ότι ο θεός του δεν ήρθε στη γη εν δόξη, με τιμές και μεγαλοπρέπεια, δεν κάθισε σε θρόνους ούτε έζησε σαν άρχοντας.
Ο Χριστός γεννήθηκε σε στάνη, έζησε ως φτωχός μεταξύ φτωχών, γνώρισε τη μοναξιά, την προδοσία, τη χλεύη και το θάνατο...
Γεννήθηκε προλετάριος, έζησε σαν αμφισβητίας και πέθανε για χάρη του πλησίον.
Γι' αυτό ο χριστιανισμός θεμελιώνεται πρώτα ως κοινωνικό κίνημα κι ύστερα ως θρησκεία.
Γι' αυτό και ο θεάνθρωπος δεν μπορεί να συμβιώσει με τη σημερινή εκκλησία "του"...

http://sueipas.blogspot.com/2010/06/blog-post.html

πρώτα πρώτα πρέπει να διευκρινισθεί ότι χριστιανισμός και θρησκεία δεν είναι το ίδιο, χριστιανισμός είναι η Εκκλησία του Χριστού, ενώ θρησκεία είναι η έκπτωση του χριστιανικού μηνύματος σε τελετές και τυπικότητες, ενώ ο Χριστός αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο, και δεν ανακαλύφθηκε ούτε και δημιουργήθηκε από αυτόν, αποκαλύφθηκε και τον κάλεσαι εν εκκλησία όπως κάλεσαι τους μαθητές του (και θα ακούσουμε στο αυριανό ευαγγελικό ανάγνωσμα!), ο άνθρωπος γίνεται μέτοχος του Θεού και ο Θεάνθρωπος γίνεται ο σωτήρας μας.

Ο Χριστός δεν είχε καμμία σχέση με κεφαλαιοκράτη εξουσιαστή ούτε και με κοινωνικό επαναστάτη (που ανήκει σε ένα κίνημα και μια εποχή και μετά ξεθυμαίνει…) αλλά ήταν απλούς ως Θεός και απλούστατος ως άνθρωπος.

Γεννήθηκε ως άνθρωπος (και έτσι μπορούμε να πούμε ότι ήταν προλετάριος…αλλα όχι με κοινωνικο – πολιτική έννοια, αλλά με την έννοια του απλού πολίτου) προδόθηκε από τον μαθητή του, μοναχός έμεινε αφού κανείς δεν άντεξε την κόντρα του με το κοινωνικο – πολιτικό – θρησκευτικό κίνημα της εποχής του κανείς από τους δικούς του μαθητές, χλευάστηκε από τους αγνώστους αλλά και εχθρούς του, θανατώθηκε από όλους αφού κανείς δεν αντέδρασε στο θάνατο ενός Αθώου αλλά όλοι φώναζαν να ανέβει στον μέχρι τότε ατιμωτικό σταυρό του που έγινε θυσιαστικό και σωστικό πλέον όργανο για τον πιστό άνθρωπο.

Αμφισβήτησε κάθε καθεστωτική δύναμη διότι δυνάστευε τον άνθρωπο και τον απομάκρυνε από τον Θεό. Πέθανε για τον αδελφό, για κάθε αδελφό είτε κοντινό, είτε μακρυνό, είτε φίλο είτε ξένο, είτε αδελφό είτε εχθρό, για καθέναν ξεχωριστά αλλά και όλους μαζί!

Αλλά ούτε κίνημα μένει ο Χριστός να κάνει, ούτε θρησκεία επόθησε να συνεχίσει ή να δημιοργήσει, αλλά ήθελε απόλυτου ελευθερίας και αγάπης κοινότητα να κάνει που είναι η Εκκλησία Τ ο υ, που είτε το θέλουμε είτε όχι είναι δική Του και δεν κινδυνεύει από τίποτα!

Όχι μόνον συμβιώνει εν τη εκκλησία, αλλά είναι και η κεφαλή Του σώματος του, είναι κεφαλή της Εκκλησίας μας!

π. Ιερόθεος

επίσκεψις πόνου πολλού...

Πόνος πολύς εις το άμεσον μέλλον θα μας επισκεφθεί!


Είναι σίγουρο ότι με τις κατοχικές οικονομικές δυνάμεις και την περισσή λιτότητα θα οδηγηθούμε στην ανέχεια την σωματική και την λιτότητα σε κάθε έκφανση της ζωής μας.


Ανέχεια σε όσα μπορούμε και κάνουμε, σε όσα μπορούμε και ζούμε, δεν ξέρω αν μας τιμά ως ανθρώπους αυτή η κατάσταση, μας παρέδωσαν εμάς τους απένταρους σε στυγνούς πενταροχάφτες, σε δεινούς επαγγελματίες τεχνοκράτες και τελικώς φθάσαμε στο σημείο να πληρώσουν την κατάσταση αυτή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί ήδη ανέγνωσαν τα κόκκινα γράμματα και τις οριακές γραμμές μες τις οποίες μας θα πορεύονται.
Περιεκόπησαν τα εισοδήματα, τα δώρα μειώθηκαν και ύστερα καταργήθηκαν, τα επιδόματα δεν έμειναν παρα μόνον ολιγοστά χρήματα για να θυμίζουν τα περασμένα μεγαλεία…και πως θα βγει το ενοίκιο, το αυτοκίνητο, το τηλέφωνο … ή όλα αυτά θα κοπούν και θα φθάσουμε στο σημείο, να ασκηθούμε όχι όμως ελεύθερα και όχι πραγματικά αλλά επιβαλλόμενο άνωθεν … αλλά τελικώς πως θα βγουν τα έξοδα από την ελαχιστότητα του μισθού για τροφή και ένδυση? Μάλλον θα φθάσουμε στην αργεντίνεια κατάσταση και στην απόλυτη ένδεια…θα μας λείπει το απαραίτητον και εμείς μάλλον μόνον τον Θεό θα μπορέσουμε να περιπολεύσουμε, εν Αυτώ θα μπορέσουμε να ζήσουμε χωρίς να χρειαζόμεθα τίποτα!
Εχθές την νύχτα εγκλωβισθήκαμε με το αυτοκίνητον σε μιά κεντρική περιοχή της Αθήνας και μιλιούνια ανθρώπων πολλών χρωμάτων και σχημάτων αλλά και πίστεων και παραδόσεων που πωλούσαν και εψώνιζαν από το παρ-εμπόριο, το νυχτερινόν και παράνομον αλλά σε λίγο το μόνον που θα μπορούμε να δίνουμε και να παραλαμβάνουμε αντικείμενα και ρούχα που μας χρειάζονται!
Θα ξεχάσουμε τις γκουρμέ γεύσεις και την υψηλή ζωή αλλά και κάθε απλή και ταπεινή διασκέδαση, αφού πλέον μισθωτός που παίρνει σήμερα 1500 ευρώ, εδικαιούτο σύνταξη 1350 ευρώ αλλα τελικώς θα πάρει μόνον 682 ευρώ…άρα πλήρη πτωχεία και ανέχεια περισσή!
Λιτότητα που θα οδηγήσει στην παρανομία και στο περιθώριο, στην εγκληματικότητα που θα την ενεργεί εκείνος που πεινάει, που διψάει, που γυμνητεύει, εκείνος που δεν έχει που την κεφαλή κλίναι, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα καταλήξουμε, που θα πάμε μακρυά από το άστυ για να ζήσουμε σε ηρεμία που στην πόλη την μεγάλη των Αθηνών θα αποσταθεροποιηθεί, εδώ θα βασιλεύσει η αναρχία και εμείς θα ζητούμε την ηρεμία στην επαρχία μας, αλλά πως θα ησυχάζουμε που οι αδελφοί μας είτε Έλληνες είτε μη Έλληνες ή αλλοδαποί δεν θα ησυχάζουν αλλά θα ταλαιπωρούνται και ο καθένας από αυτούς μπορεί να βλάψει την ακεραιότητα του αδελφού του.


Ας προσευχηθούμε η γλυκεία χάρις του Θεού να γλυκάνει εμάς στην πίκρα μας, να συντροφεύσει την μοναξιά μας, να ενεργοποιήσει το χάρισμα της αγάπης του Θεού στην καθημερινότητα μας και στην μισερή κατάσταση μας.

π. Ιερόθεος

ΜΗ ΚΡΙΝΑΤΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ ΤΗΣ ΟΨΕΩΣ

Μη την κατ’ οψην κρισιν κρίνατε.

Κανεις δεν μπορεί να μας πείσει να μην κρίνουμε κανέναν αν δεν σταματήσει ο ίδιος να κρίνει, ή να αστυνομευει την ζωήν των άλλων ή να ζει μέσω των ζωών των άλλων τα δικά του απωθημένα!


Στάδιο σημαντικό της (α-)κατακρισί(α)ς είναι ο περιορισμός της επιβολής μας επί των άλλων, δεν μπορούμε να επιβάλλουμε την προσωπική μας θέληση σε κανέναν, ο ενάρετος βίος είναι προσωπική επιλογή και όχι άλλου επιβολή… άρα καλόν είναι να περιορίζουμε μόνον τον εαυτό μας και το προσωπικό μας θέλημα.


Αστυνόμευση δεν μπορεί να υπάρξει στο χώρο της σκέψης και της ύπαρξης, στο χώρο τον εκκλησιαστικό δεν μπορεί να επιβάλλεται «αστυνομία» ηθικής ευθύνης, αφού ούτως ει άλλως αν δεν διαβληθείς, δεν προάγεσαι δεν προοδεύεις.


Στον εκκλησιαστικό χώρο όσα και όσο λιγότερα πλέον προσόντα έχεις τόσο πιο άνετα θα προαχθείς και θα ανελιχθείς. Ο χώρος (μας) τελικώς δεν έχει σκοπό τον αγιασμένο βίο αλλά την καταστροφή όσων δύνανται να ζήσουν πιο ελεύθερα από σένα, εμπόδιο να στέκεις πρέπει όχι στα πραγματα και στη ζωη του άλλου, αλλά αγάπη στο λάθος του αδελφού, συμπαράσταση στον πόνο του άλλου, αλλά και ελευθερία στη σκέψη του και στις επιλογές του.

Τα απωθημένα να τα προβάλλεις στους άλλους είναι δικτατορικό – φασιστικό, και εδώ ο φασισμός είναι συγκεκαλλυμένος, είναι δικτατορία της εξουσίας και φασισμός του πνεύματος, άρα δεν φαίνεται και δεν ελέγχεται από κανέναν και το χειρότερο είναι η επιβολή της φασιστικής πρόφασης να την επιβάλλει εκείνος που ελευθερώνει εν Χριστώ τις ψυχές των ανθρώπων από τα έργα του διαβόλου.


Ο πνευματικός να επιβάλλει κάτι άλλο από εκείνα που το Πνεύμα το άγιον επιτάσσει, δηλαδή να μην δίνει θέση στη διδασκαλία του Χριστού, για την ελευθερία του Πνεύματος, που είναι ελευθερία αγάπης και φροντίδας για τον άλλον και τον εαυτό μας, αλλά να γίνεται ηθικιστής και όχι ηθο – ποιός (κάνοντας την διδασκαλία πρακτική του ήθους και πρακτική του αγιασμένου βίου μας), τότε μιλάμε για εκτροπή και κατά-στροφή προς την διαστροφή του αγαθού που είναι το κακό στη ζωή μας .

π.Ιερόθεος