Κωστής Παλαμάς
O λόγος που υπάρχουμε είναι για το ότι κάποιοι πριν από εμάς μας έφεραν με τη χάρη του Θεού στη ζωή.
Στο φως της ζωοδότρας μέρας και στο σκότος της φεγγοβόλου νύχτας που μας βυθίζει σε σκέψεις και οράματα, μας αφήνει να κάνουμε λάθη, αλλά και να αποδώσουμε τον ύμνο μας με τον δικό μας τρόπο στον Χριστό μας.
Οι γονείς μας επέτρεψαν να τους ταλαιπωρούμε με τις ευθύνες που τους έχουμε εναποθέσει στους ώμους τους και μας αγαπούν πολλές φορές με ιδιοτέλεια αλλά και ανεπίφοβα αλλά και ανεπίφθονα. Φόβος για τον δικό μας έτερο (διαφορετικό), από τον δικό τους τρόπο ζωής, αλλά χωρίς φθόνο για τις καλές μας στιγμές, αλλά με πλατύ χαμόγελο στον κόπο μας, ένα χέρι έτοιμο για αγκαλιά στον πόνο μας και ένα στόμα που αν και μπορεί να μας πίκρανε, οι τελικές του κουβέντες θα είναι γλυκές και αν δεν είναι εκείνες γλυκές θα είναι ιλαρόχρωμο και χαρούμενο το βλέμμα τους…ακόμη και πριν μας αποχαιρετήσουν αιώνια μέχρι την κοινή ανάσταση, που θα συναντήσουμε εκείνους με το ίδιο βλέμμα και την ίδια αγάπη στα παιδιά τους!
Αλλά δεν χρωστούμε μόνον σε εκείνους (τους γονείς και κηδομένους - φροντιστές - μας) αλλά χρωστούμε και σε όσους ήλθαν, σε όσους έκαμαν ένα πέρασμα από το θεατρικό σανίδι της ιστορικής συγκυρίας και του ιστορικού παρόντος, που έγινε ευθύνη του χθές με προβολή στο αύριο!
Χρωστάμε και στο μέλλον την δική μας, την αγαθή η την πονηρή ενθύμηση και μνήμη, αναλόγως των υφ’ ημών πραττομένων, χρωστάμε σε εκείνους, στα δικά αμς παιδιά κάθε είδους και σχέσεως, που θα μας διαδεχθούν, σε εκείνους που μας είδαν και μας ελύπησαν, λέγοντας μας πως τους είμαστε άχρηστοι και παραπεταμένους θα ήθελαν να μας έβλεπαν, αλλα τελικώς δεν ημπόρεσαν να το κάνουν διότι δεν ήθελαν να φερθούν βαναύσως απολίτιστα και απολιτίστως βάναυσα!
Θα περάσουν στης ζωής το μονοπάτι και στου τρόμου το τρίστρατο: που συναντάται, η αγάπη, ο φόβος και η μοναξιά και τελικά παίρνει ο καθένας πιο πολύ τι θέλει από τα τρία αυτά, αλλά τελικά παίρνει και από τα τρία άλλο πολύ και άλλο λίγο, αλλά αγάπη, φόβος, μοναξιά όπως ο καθένας το θελήσει…όχι έναν δρόμο αλλά βάδισμα και στους τρείς άλλο σε χρόνο πολύ άλλο σε χρόνο λίγο…αλλά και στα τρία για ισορροπία στην καθημερινότητα!
Κριτές της δικής μας πορείας θα είναι εκείνοι που δεν είδαν το φώς της μέρας αλλά και δεν το βλέπουν γιατί ακόμη δεν μπορούν, θα μας δικάσουν στο δικαστήριο της ιστορικής ανθρώπινης συνέχειας, όσοι δεν γεννήθηκαν ακόμη και δεν έχουν πάρει στα χέρια τους την ύπαρξη τους και όσοι την ύπαρξη τους της έχουν δώσει πίσω σε Εκείνον που χάρισε το φως της μέρας σε όλους, σε δικαίους και αδίκους, νεκροί, μεχρί την κοινή ανθρώπινη (εξ)ανάσταση, που έχει το χρώμα μιάς προσωπικής (επ)ανάστασεως από το εφθαρμένο «μη είναι» στο (υπάρχων) «είναι» που είναι μόνον όταν συν Χριστώ «είναι»!
modern father
Στο φως της ζωοδότρας μέρας και στο σκότος της φεγγοβόλου νύχτας που μας βυθίζει σε σκέψεις και οράματα, μας αφήνει να κάνουμε λάθη, αλλά και να αποδώσουμε τον ύμνο μας με τον δικό μας τρόπο στον Χριστό μας.
Οι γονείς μας επέτρεψαν να τους ταλαιπωρούμε με τις ευθύνες που τους έχουμε εναποθέσει στους ώμους τους και μας αγαπούν πολλές φορές με ιδιοτέλεια αλλά και ανεπίφοβα αλλά και ανεπίφθονα. Φόβος για τον δικό μας έτερο (διαφορετικό), από τον δικό τους τρόπο ζωής, αλλά χωρίς φθόνο για τις καλές μας στιγμές, αλλά με πλατύ χαμόγελο στον κόπο μας, ένα χέρι έτοιμο για αγκαλιά στον πόνο μας και ένα στόμα που αν και μπορεί να μας πίκρανε, οι τελικές του κουβέντες θα είναι γλυκές και αν δεν είναι εκείνες γλυκές θα είναι ιλαρόχρωμο και χαρούμενο το βλέμμα τους…ακόμη και πριν μας αποχαιρετήσουν αιώνια μέχρι την κοινή ανάσταση, που θα συναντήσουμε εκείνους με το ίδιο βλέμμα και την ίδια αγάπη στα παιδιά τους!
Αλλά δεν χρωστούμε μόνον σε εκείνους (τους γονείς και κηδομένους - φροντιστές - μας) αλλά χρωστούμε και σε όσους ήλθαν, σε όσους έκαμαν ένα πέρασμα από το θεατρικό σανίδι της ιστορικής συγκυρίας και του ιστορικού παρόντος, που έγινε ευθύνη του χθές με προβολή στο αύριο!
Χρωστάμε και στο μέλλον την δική μας, την αγαθή η την πονηρή ενθύμηση και μνήμη, αναλόγως των υφ’ ημών πραττομένων, χρωστάμε σε εκείνους, στα δικά αμς παιδιά κάθε είδους και σχέσεως, που θα μας διαδεχθούν, σε εκείνους που μας είδαν και μας ελύπησαν, λέγοντας μας πως τους είμαστε άχρηστοι και παραπεταμένους θα ήθελαν να μας έβλεπαν, αλλα τελικώς δεν ημπόρεσαν να το κάνουν διότι δεν ήθελαν να φερθούν βαναύσως απολίτιστα και απολιτίστως βάναυσα!
Θα περάσουν στης ζωής το μονοπάτι και στου τρόμου το τρίστρατο: που συναντάται, η αγάπη, ο φόβος και η μοναξιά και τελικά παίρνει ο καθένας πιο πολύ τι θέλει από τα τρία αυτά, αλλά τελικά παίρνει και από τα τρία άλλο πολύ και άλλο λίγο, αλλά αγάπη, φόβος, μοναξιά όπως ο καθένας το θελήσει…όχι έναν δρόμο αλλά βάδισμα και στους τρείς άλλο σε χρόνο πολύ άλλο σε χρόνο λίγο…αλλά και στα τρία για ισορροπία στην καθημερινότητα!
Κριτές της δικής μας πορείας θα είναι εκείνοι που δεν είδαν το φώς της μέρας αλλά και δεν το βλέπουν γιατί ακόμη δεν μπορούν, θα μας δικάσουν στο δικαστήριο της ιστορικής ανθρώπινης συνέχειας, όσοι δεν γεννήθηκαν ακόμη και δεν έχουν πάρει στα χέρια τους την ύπαρξη τους και όσοι την ύπαρξη τους της έχουν δώσει πίσω σε Εκείνον που χάρισε το φως της μέρας σε όλους, σε δικαίους και αδίκους, νεκροί, μεχρί την κοινή ανθρώπινη (εξ)ανάσταση, που έχει το χρώμα μιάς προσωπικής (επ)ανάστασεως από το εφθαρμένο «μη είναι» στο (υπάρχων) «είναι» που είναι μόνον όταν συν Χριστώ «είναι»!
modern father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου