Συ είπας και εγώ απήντησα...

Εκείνο που κάνει τον χριστιανισμό την πιο ριζοσπαστική θρησκεία είναι ότι ο θεός του δεν ήρθε στη γη εν δόξη, με τιμές και μεγαλοπρέπεια, δεν κάθισε σε θρόνους ούτε έζησε σαν άρχοντας.
Ο Χριστός γεννήθηκε σε στάνη, έζησε ως φτωχός μεταξύ φτωχών, γνώρισε τη μοναξιά, την προδοσία, τη χλεύη και το θάνατο...
Γεννήθηκε προλετάριος, έζησε σαν αμφισβητίας και πέθανε για χάρη του πλησίον.
Γι' αυτό ο χριστιανισμός θεμελιώνεται πρώτα ως κοινωνικό κίνημα κι ύστερα ως θρησκεία.
Γι' αυτό και ο θεάνθρωπος δεν μπορεί να συμβιώσει με τη σημερινή εκκλησία "του"...

http://sueipas.blogspot.com/2010/06/blog-post.html

πρώτα πρώτα πρέπει να διευκρινισθεί ότι χριστιανισμός και θρησκεία δεν είναι το ίδιο, χριστιανισμός είναι η Εκκλησία του Χριστού, ενώ θρησκεία είναι η έκπτωση του χριστιανικού μηνύματος σε τελετές και τυπικότητες, ενώ ο Χριστός αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο, και δεν ανακαλύφθηκε ούτε και δημιουργήθηκε από αυτόν, αποκαλύφθηκε και τον κάλεσαι εν εκκλησία όπως κάλεσαι τους μαθητές του (και θα ακούσουμε στο αυριανό ευαγγελικό ανάγνωσμα!), ο άνθρωπος γίνεται μέτοχος του Θεού και ο Θεάνθρωπος γίνεται ο σωτήρας μας.

Ο Χριστός δεν είχε καμμία σχέση με κεφαλαιοκράτη εξουσιαστή ούτε και με κοινωνικό επαναστάτη (που ανήκει σε ένα κίνημα και μια εποχή και μετά ξεθυμαίνει…) αλλά ήταν απλούς ως Θεός και απλούστατος ως άνθρωπος.

Γεννήθηκε ως άνθρωπος (και έτσι μπορούμε να πούμε ότι ήταν προλετάριος…αλλα όχι με κοινωνικο – πολιτική έννοια, αλλά με την έννοια του απλού πολίτου) προδόθηκε από τον μαθητή του, μοναχός έμεινε αφού κανείς δεν άντεξε την κόντρα του με το κοινωνικο – πολιτικό – θρησκευτικό κίνημα της εποχής του κανείς από τους δικούς του μαθητές, χλευάστηκε από τους αγνώστους αλλά και εχθρούς του, θανατώθηκε από όλους αφού κανείς δεν αντέδρασε στο θάνατο ενός Αθώου αλλά όλοι φώναζαν να ανέβει στον μέχρι τότε ατιμωτικό σταυρό του που έγινε θυσιαστικό και σωστικό πλέον όργανο για τον πιστό άνθρωπο.

Αμφισβήτησε κάθε καθεστωτική δύναμη διότι δυνάστευε τον άνθρωπο και τον απομάκρυνε από τον Θεό. Πέθανε για τον αδελφό, για κάθε αδελφό είτε κοντινό, είτε μακρυνό, είτε φίλο είτε ξένο, είτε αδελφό είτε εχθρό, για καθέναν ξεχωριστά αλλά και όλους μαζί!

Αλλά ούτε κίνημα μένει ο Χριστός να κάνει, ούτε θρησκεία επόθησε να συνεχίσει ή να δημιοργήσει, αλλά ήθελε απόλυτου ελευθερίας και αγάπης κοινότητα να κάνει που είναι η Εκκλησία Τ ο υ, που είτε το θέλουμε είτε όχι είναι δική Του και δεν κινδυνεύει από τίποτα!

Όχι μόνον συμβιώνει εν τη εκκλησία, αλλά είναι και η κεφαλή Του σώματος του, είναι κεφαλή της Εκκλησίας μας!

π. Ιερόθεος