Μη την κατ’ οψην κρισιν κρίνατε.
Κανεις δεν μπορεί να μας πείσει να μην κρίνουμε κανέναν αν δεν σταματήσει ο ίδιος να κρίνει, ή να αστυνομευει την ζωήν των άλλων ή να ζει μέσω των ζωών των άλλων τα δικά του απωθημένα!
Στάδιο σημαντικό της (α-)κατακρισί(α)ς είναι ο περιορισμός της επιβολής μας επί των άλλων, δεν μπορούμε να επιβάλλουμε την προσωπική μας θέληση σε κανέναν, ο ενάρετος βίος είναι προσωπική επιλογή και όχι άλλου επιβολή… άρα καλόν είναι να περιορίζουμε μόνον τον εαυτό μας και το προσωπικό μας θέλημα.
Αστυνόμευση δεν μπορεί να υπάρξει στο χώρο της σκέψης και της ύπαρξης, στο χώρο τον εκκλησιαστικό δεν μπορεί να επιβάλλεται «αστυνομία» ηθικής ευθύνης, αφού ούτως ει άλλως αν δεν διαβληθείς, δεν προάγεσαι δεν προοδεύεις.
Στον εκκλησιαστικό χώρο όσα και όσο λιγότερα πλέον προσόντα έχεις τόσο πιο άνετα θα προαχθείς και θα ανελιχθείς. Ο χώρος (μας) τελικώς δεν έχει σκοπό τον αγιασμένο βίο αλλά την καταστροφή όσων δύνανται να ζήσουν πιο ελεύθερα από σένα, εμπόδιο να στέκεις πρέπει όχι στα πραγματα και στη ζωη του άλλου, αλλά αγάπη στο λάθος του αδελφού, συμπαράσταση στον πόνο του άλλου, αλλά και ελευθερία στη σκέψη του και στις επιλογές του.
Τα απωθημένα να τα προβάλλεις στους άλλους είναι δικτατορικό – φασιστικό, και εδώ ο φασισμός είναι συγκεκαλλυμένος, είναι δικτατορία της εξουσίας και φασισμός του πνεύματος, άρα δεν φαίνεται και δεν ελέγχεται από κανέναν και το χειρότερο είναι η επιβολή της φασιστικής πρόφασης να την επιβάλλει εκείνος που ελευθερώνει εν Χριστώ τις ψυχές των ανθρώπων από τα έργα του διαβόλου.
Ο πνευματικός να επιβάλλει κάτι άλλο από εκείνα που το Πνεύμα το άγιον επιτάσσει, δηλαδή να μην δίνει θέση στη διδασκαλία του Χριστού, για την ελευθερία του Πνεύματος, που είναι ελευθερία αγάπης και φροντίδας για τον άλλον και τον εαυτό μας, αλλά να γίνεται ηθικιστής και όχι ηθο – ποιός (κάνοντας την διδασκαλία πρακτική του ήθους και πρακτική του αγιασμένου βίου μας), τότε μιλάμε για εκτροπή και κατά-στροφή προς την διαστροφή του αγαθού που είναι το κακό στη ζωή μας .
Κανεις δεν μπορεί να μας πείσει να μην κρίνουμε κανέναν αν δεν σταματήσει ο ίδιος να κρίνει, ή να αστυνομευει την ζωήν των άλλων ή να ζει μέσω των ζωών των άλλων τα δικά του απωθημένα!
Στάδιο σημαντικό της (α-)κατακρισί(α)ς είναι ο περιορισμός της επιβολής μας επί των άλλων, δεν μπορούμε να επιβάλλουμε την προσωπική μας θέληση σε κανέναν, ο ενάρετος βίος είναι προσωπική επιλογή και όχι άλλου επιβολή… άρα καλόν είναι να περιορίζουμε μόνον τον εαυτό μας και το προσωπικό μας θέλημα.
Αστυνόμευση δεν μπορεί να υπάρξει στο χώρο της σκέψης και της ύπαρξης, στο χώρο τον εκκλησιαστικό δεν μπορεί να επιβάλλεται «αστυνομία» ηθικής ευθύνης, αφού ούτως ει άλλως αν δεν διαβληθείς, δεν προάγεσαι δεν προοδεύεις.
Στον εκκλησιαστικό χώρο όσα και όσο λιγότερα πλέον προσόντα έχεις τόσο πιο άνετα θα προαχθείς και θα ανελιχθείς. Ο χώρος (μας) τελικώς δεν έχει σκοπό τον αγιασμένο βίο αλλά την καταστροφή όσων δύνανται να ζήσουν πιο ελεύθερα από σένα, εμπόδιο να στέκεις πρέπει όχι στα πραγματα και στη ζωη του άλλου, αλλά αγάπη στο λάθος του αδελφού, συμπαράσταση στον πόνο του άλλου, αλλά και ελευθερία στη σκέψη του και στις επιλογές του.
Τα απωθημένα να τα προβάλλεις στους άλλους είναι δικτατορικό – φασιστικό, και εδώ ο φασισμός είναι συγκεκαλλυμένος, είναι δικτατορία της εξουσίας και φασισμός του πνεύματος, άρα δεν φαίνεται και δεν ελέγχεται από κανέναν και το χειρότερο είναι η επιβολή της φασιστικής πρόφασης να την επιβάλλει εκείνος που ελευθερώνει εν Χριστώ τις ψυχές των ανθρώπων από τα έργα του διαβόλου.
Ο πνευματικός να επιβάλλει κάτι άλλο από εκείνα που το Πνεύμα το άγιον επιτάσσει, δηλαδή να μην δίνει θέση στη διδασκαλία του Χριστού, για την ελευθερία του Πνεύματος, που είναι ελευθερία αγάπης και φροντίδας για τον άλλον και τον εαυτό μας, αλλά να γίνεται ηθικιστής και όχι ηθο – ποιός (κάνοντας την διδασκαλία πρακτική του ήθους και πρακτική του αγιασμένου βίου μας), τότε μιλάμε για εκτροπή και κατά-στροφή προς την διαστροφή του αγαθού που είναι το κακό στη ζωή μας .
π.Ιερόθεος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου