χειροτονητηριος λόγος Πρεσβυτέρου (παπα) Ιεροθέου

εκφώνησις του λόγου του χειροτονητηρίου μας κατα την εις πρεσβύτερον χειροτονίαν μας υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας κυρίου μας, κυρίου Εφραίμ κατα την 8ην Ιανουαρίου ೨೦೧೧ εν τω ιερώ Ναώ Ευαγγελισμού Θεοτόκου Κοιλάδος.

Χειροτονητήριος της εις Πρεσβύτερον χειροτονίας μας.

“εἶναι τὰ ἔθνη συγκληρονόμα καὶ σύσσωμα καὶ συμμέτοχα τῆς ἐπαγγελίας αὐτοῦ ἐν τῷ Χριστῷ διὰ τοῦ εὐαγγελίου, 7 οὗ ἐγενόμην διάκονος κατὰ τὴν δωρεὰν τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι κατὰ τὴν ἐνέργειαν τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. 8 ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὕτη” (Εφεσίους κεφ. γ΄)

Η κληρονομία του Θεού ως αποκάλυψη του δεν ανήκει σε ένα έθνος αλλά σε κάθε έθνος και κάθε ανθρώπινη εξουσιαστική επικυριαρχία και όλα μαζί τα έθνη κληρονομούν τον Χριστό μας. Του Χριστού δε διάκονος είναι ο μέγας και θείος Παύλος και όπως και σε εκείνον εδόθη η χάρις του Χριστού έτσι και σε εμάς σήμερον δίδεται η παρακαταθήκη της ιερωσύνης Του μεγάλου Αρχιερέως που εθυσίασε τον Εαυτό Του, γενόμενος θυσία υπέρ ημών.

“η γάρ ιερωσύνη τελείται μεν επι της γης, τάξιν δε επουρανίων έχει ταγμάτων` και μάλα γε εικότως. Ου γάρ άνθρωπος, ουκ άγγελος, ουκ αρχάγγελος, ουκ άλλη τις κτιστή δύναμις, αλλ’ αυτός ο Παράκλητος ταύτην διετάξατο την ακολουθίαν, και έτι μένοντας εν σαρκί την των αγγέλων έπεισε φαντάζεσθαι διακονίαν”[1]

Σεβασμιώτατε Πάτερ και μύστα του μεγάλου μυστηρίου της Ιερωσύνης, Μητροπολίτα Ύδρας κ. Εφραίμ,

Σεβασμία των Πρεσβυτέρων και λίαν ηγαπημένη των Συν-Διακόνων ημών χορεία,

Εντιμότατε Δήμαρχε της Ύδρας, κ. Κοτρώνη,

Αγαπητοί και ευλογημένοι αδελφοί εν τω συνδέσμω της πίστεως,

Είναι η ιερωσύνη, ένα όνειρο και μιά προσωπική κλήσις και επιλογή αλλά και το μέγα μυστήριο, που κατά τον άγιον Ιωάννην, τον Χρυσορρόαν και Πνευματοκίνητον Αρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, τελείται εις την γην αλλά είναι υπερ-ουράνιος υπόθεσις, είναι έργον υπερ-ανθρώπινον, είναι έργον υπερ-αισθητόν αλλά επειδή τελείται τη δυνάμει και ενεργεία και χάριτι του Θείου Πνεύματος αξιώνεται η Εκκλησία του Χριστού να έχει λειτουργούς τους εν κόσμω και εκ του κόσμου και δια τον κόσμον ανθρώπους λειτουργούς των μυστηρίων του Θεού, όπως τονίζει εμφαντικότατα ο μέγας ποιμαντικός Θεολόγος της Εκκλησία του Χριστού, Ιερός Χρυσόστομος: «ὁ δέ ἱερεύς τήν ἑαυτοῦ δανείζει γλῶτταν καί τήν ἑαυτοῦ παρέχει χεῖρα»[2].

Και συνεχίζει ο μύστης Ιωάννης ο Χρυσόστομος : “μετάβηθι τοίνυν εκείθεν επι τα νύν τελούμενα, και ου θαυμαστά όψει μόνον, αλλά και πάσαν έκπληξιν υπερβαίνοντα. Έστεικε γάρ ο ιερεύς, ου πύρ καταφέρων, αλλά το Πνεύμα το άγιον` και την ικετηρίαν επι πολύ ποιείται, ουχ ίνα τις λαμπάς άνωθεν αφεθείσα καταναλώση τα προκείμενα, αλλ’ ίνα η χάρις επιπεσούσα τη θυσία δι’ εκείνης τας απάντων ψυχάς ανάψη, και αργυρίου λαμπροτέρας αποδείξη πεπυρωμένου. ”[3]

Προσκαλεί ο θείος Επίσκοπος του Χριστού, να μεταβούμε όπως τότε εις το θυσιαστήριον του Προφήτου Ηλιού ενώπιον των ειδωλολατρών ιερέων και να υπερβούμε το θαύμα του Ηλιού με το πύρ που κατέκαυσε τα σφάγια και να ειδούμε το θείο Πνεύμα.

Το δε Πνεύμα το Άγιον και Θείον δεν καίει αισθητώς αλλά πυρπολεί πνευματικώς και πυρακτώνει τον νουν και την καρδίαν, τους νεφρούς και τα σπλάχνα και ανάπτει τον λύχνον της πνευματικής μας υπάρξεως και της ιερατικής μας τιμής και διακονίας και ανάπτει την φλογώδη διάθεσιν της καρδίας μας .

Το Πνεύμα το θείον πλέον ενοικεί και εμπερηπατεί εν ημίν εν τη ώρα ταύτη της χειροτονίας μας.

Ώρα ιερά και σεβάσμιος κατά την οποίαν οι σκέψεις μας είναι πάμπολλες και σύμμεικτες.

Οι ποταμοί δε της καρδίας μας πολύ θα ήθελαν να ρεύσουν εκ των αισθημάτων μας και να το απολαύσει όστις ήθελεν αλλά και η χρονική περίστασις δεν συνάδει μετ’ αυτού και η δημοσία εξομολόγησις τέτοιων αισθημάτων είναι κουφή και κενή δια πάντας τους ακούοντας και επερωτώντας ημάς , προς έπαινον ανθρώπων το πράττεις? Κακώς έπραξες! προς δόξαν Θεού το πράττεις? Κακώς ένευσες και ομίλησες, η σιωπή αρμόζει εν τη μυστηριακή ταύτη τραπέζει και συνάξει! Ας παραδωθούμε στη γλώσσα του μέλλοντος αιώνος που είναι η ιερά σιωπή ενώπιον του Λάμποντος Θρόνου του Κυρίου ημών.

Ήθελον πολλά ειπείν αλλ’ όμως μόνος προς μόνον τον Θεόν μας!

Εκ νηφούσης διαθέσεως θέλω να ευχαριστήσω Τριάδαν μίαν απαραλλάκτον, ούσίαν τε και Θεότητα! Να δοξάσω μετά απάσης της εκκλησιαστικής κοινότητος τον Θεόν ημών!

Δόξα τω μόνω Θεώ ημών!

Να ευχαριστήσω την Κυρίαν Θεοτόκον, την μητέραν του Χριστού μου, εις ην κατέφευγον και θα καταφεύγω πάντοτε!

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε!

Να ευχαριστήσω τον Τίμιον Πρόδρομον, πατέραν και προστάτην μου!

Χαίρε του Κυρίου Βαπτιστά και Πρόδρομε!

Να ευχαριστήσω τον άγιον μου Ιερόθεον επίσκοπον της πόλεως των Αθηνών.

Χαίρε, ω μέγα Ιερόθεε, της Θεοτόκου το σκήνωμα ο υμνήσας!

Σεβαμιώτατε, εσάς εκ μέσης καρδίας θέλω να ευχαριστήσω που τόσα πολλά μας εμάθατε με τον λόγον σας, αλλα τελικώς δια τα τόσα ωφέλημα που είδα διακονώντας πλησίον ημών τον πληγωμένον άνθρωπον!

Θα θυμάμαι την διακονίαν μου και εύχομαι να παραμείνω διάκονος κοντά Σας διακονώντας τον Χριστόν και την Εκκλησίαν Του και από την χορεία των πρεσβυτέρων.

Η «σχολή» των Διακόνων Σας είναι προπαιδεία ου η τυχούσα δι’ εμέ, έμαθον και ήκουον παρ’ Υμών από τα έργα Σας, από τας συμβουλάς Σας αλλά και από την διωπώσα πολλές φορές διάθεσιν! Μακάρι να μπορέσω να σέβομαι όπως Υμείς Γέροντα και Επίσκοπε μας, όσους μας αμφισβητούν, όσους μας υβρίζουν και όσους μας συκοφαντούν! Μακάρι να είμαι στο ένα χιλιοστό όπως Σεις στην λατρεία του Θεού υμνώντας της «δημιουργική και συνεντική των απάντων Θεού Σοφίαν και Δύναμιν»!

Σεβαστοί μου πατέρες, πρεσβύτεροι και διάκονοι, ευχαριστώ και όλους εσάς που με ανεχθήκατε πολλές φορές συλλειτουργό Σας, για τον καθέναν από Σας έχω λόγον αγαθόν λαλήσαι αλλά ο χρόνος δεν μας το επιτρέπει.

…………………………

…………………………

Θέλουμε την παρούσαν στιγμήν να στρέψωμεν την σκέψιν και τον νου μας προς τον Πατέρα και Δημιουργόν μας, που σήμερον ευδοκεί μετά από πολυχρόνιον διακονίαν να οδηγηθούμε, Σεβασμιώτατε Γέροντα μας, εις την αγίαν Πόλιν, την άνω Ιερουσαλήμ και να λάβωμεν τον δεύτερον της ιερωσύνης βαθμόν παρά των τιμίων χειρών Σας.

Δέσποτα, Βασιλεύ Προαιώνιε και επ’ εσχάτων των καιρών Θείε Λόγε, δι ‘ ημάς τους ανθρώπους σεσαρκωμένε «ως κατεδέξω εν σπηλαίω και φάτνη αλόγων ανακληθήναι, ούτω κατάδεξαι και εν τη φάτνη της αλόγου μου ψυχής και εν τω εσπιλωμένω μου σώματι εισελθείν»[4] και σκήνωσον εν τη φθαρτή υπάρξει μας και ελευθέρωσον υμάς εκ της δουλείας του εχθρού!

Παράκλητε το Πνεύμα της Αληθείας, ελθέ και σκήνωσον εν εμοί και καθάρισον ημάς από πάσης κοιλίδος και σώσον Αγαθέ την ελεεινότητα μας!

Αμήν. Γένοιτο.

---

[1] Ιερός Χρυσόστομος, J.P.Migne, Ελληνική Πατρολογία (P.G.), Kέντρον Πατερικών Εκδόσεων, Λόγος περί ιερωσύνης τρίτος, τόμ.48^ος,642 δ

[2] (Εἰς Ἰω. ὁμιλ. 86,4 : PG 59, 472),

[3] Αυτόθι, παράγραφος [383]. ((Ιερός Χρυσόστομος, J.P.Migne, Ελληνική Πατρολογία (P.G.), Kέντρον Πατερικών Εκδόσεων, τόμ.48^ος,642 δ [383])

[4] Ακολουθία ιεράς Μεταλήψεως, ευχή γ΄, ιερού Χρυσοστόμου.