Ιερουργια Θείου Λογου νο 74 περι των Αποστολων Πετρου και Παυλου

Ιερουργια του Θείου Λόγου νο 73 περι της ελπιδος μας στον Χριστο και ανα...

  "Η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει μαρτυρεί για αυτό η αγάπη του Θεού με την οποία το άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε γέμισε και ξεχείλησε τις καρδιές μας" (Ρωμ. ε, 5) Ποιάν ελπίδα περιγράφει εδώ ο απόστολος Παύλος; Σεβαστέ μου συμπρεσβύτερε και αγαπητοί μου αδελφοί χριστιανοί, η ελπίδα έχει όνομα, η ελπίδα είναι σαρκωμένη, η ελπίδα έγινε ένας απο εμάς (ενν. τους ανθρώπους). Αυτή η ελπίδα είναι ο Ιησούς Χριστός. Ιησούς σημαίνει σωτήρας αυτός ο οποίος ενδιαφέρεται για την σωτηρία μας μεν, αλλά και την ενεργεί εν τω σεπτώ Αυτού προσώπω και Χριστός, σημαίνει κεχρισμένος, αυτός τον οποίον ο Θεός εδιάλεξε για να γίνει ο Μεσσίας.

  Η ελπίδα δηλαδή δεν είναι κάτι το αόρατο, δεν είναι κάτι το οποίο υπάρχει έξω απο εμάς, αλλά είναι κάτι το οποίο υπάρχει μέσα μας. Όταν οι γονείς μας μας παρέδωσαν στα χέρια του ιερέως για να βαπτισθούμε, μας βάπτισε στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του θείου Πνεύματος, αλλά αυτό το βάπτισμα είχε συγκεκρυμμένη ελπίδα σαρκωμένη-συγκεκρυμμένο συμβολισμό την συμμετοχή μας στην Τριήμερη Ταφή και στην Ανάσταση του Χριστού. Καθημερινά θαπτόμαστε μαζί με την αμαρτία και μας συνανιστά, μας συνεγείρει από την αμαρτία, δηλαδή μας σηκώνει απο την πτώση μας ο Κύριος.

  Δεν φθάνει να ενδιαφερθούμε μόνο για να ξεπεράσουμε την αμαρτία αλλά πρέπει να συνδεθούμε και με τον Χριστό, διότι ακόμη και έξω απο την Εκκλησία μερικοί αποφεύγουν τα αμαρτήματα επειδή κάποιοι νόμοι τα προβλέπουν και λέει ο Απόστολος Παύλος ότι δεν φταίει ο νόμος για το ότι εμείς πέφτουμε καθημερινά στην αμαρτία. Φταίει το ότι εμείς ξεχνάμε ποιού παιδιά είμαστε! Ξεχνάμε ότι είμαστε παιδιά του αληθινού Θεού.Μα Εκείνος ποτέ δεν ξεχνά την ιδιότητα μας, απο την στιγμή που μας έπλασε, ο κάθε άνθρωπος είτε είναι χριστιανός είτε όχι είναι παιδί του Θεού, αλλά δεν είναι παιδί του Ιησού Χριστού. ο Χριστιανός Άνθρωπος, ο ορθόδοξος χριστιανός είναι παιδί του Ιησού Χριστού, της ελπίδος που δεν μας γεμίζει ντροπή αλλά μας γεμίζει χαρά! όχι, χαρά ανθρώπινη, όχι, χαζογελώντας` αυτή δεν είναι χαρά είναι προς στιγμήν μιά αλλοίωση των συναισθημάτων μας προς την χαρούμενη κατάσταση. Μα εκείνη τη στιγμή που γελούμε μετά απο λίγο μπορεί να κλαίμε. Οι ψυχικές μας μεταπτώσεις εναλλάσονται, έτσι γίνονται και στην πνευματική ζωή.
  Στον Προφήτη Ιεζεκιήλ λέει ο Θεός :"εν ω ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε", εκει που θα σε βρώ θα σε κρίνω και η καθημερινή προσευχή των ασκητών δεν ήταν να μην αμαρτάνουν αλλά ήταν να μετανοούν. Λέει μία ευχή της Εκκλησίας μας: "δώρησαι μοι μετάνοιαν ολόκληρον". Τι σημαίνει ολόκληρη μετάνοια; Μπορεί να είναι και μισή μετάνοια; όχι, ολόκληρη μετάνοια σημαίνει καθολική επανάσταση του εσωτερικού μας κόσμου. Καθολικό ξέχασμα της αμαρτίας, να αφήσουμε πίσω μας ότι μας δένει με τα επίγεια. Όχι τα αγαθά και τους ανθρώπους αλλά τις σχέσεις εκείνες που μας απομακρύνουν απο την αληθινότητα της ελπίδας της εμπεπιστευμένης στον Ιησού Χριστό. Της ελπίδας εκείνης την οποία εμείς έχουμε προς τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας. αλλά λέει και κάτι άλλο στις θαυμάσιες ευχές της Πεντηκοστής(του εσπερινού της Γονυκλισίας) προσέξτε, το αδελφοί μου, "Συ μόνο αμαρτάνουμε αλλά και Συ μόνο λατρεύουμε". Ξέρουμε ότι αμαρτάνουμε ενώπιον Σου, αλλά Κύριε μην ξεχάσεις παρόλο που αμαρτάνουμε, εμείς Εσένα μόνο λατρεύουμε. Εσένα έχουμε ως κέντρο της υπάρξεως μας και της καρδιάς μας και όταν λέω καρδιά δεν εννοώ το (βιολογικό) όργανο του σώματος αλλά εννοώ το κέντρο της υπάρξεως μας και το κέντρο όλων των ψυχικών, σωματικών και νοητικών δυνατοτήτων, που έχει ο κάθε άνθρωπος.
  Όλοι έχουμε πολλά και ποικίλα χαρίσματα, αλλά υπάρχει ένα χάρισμα που θέλει πολύ κόπο και πολύ προσπάθεια. Έχει γραφτεί ένα ποίημα για την Παναγία που συναντά μία γυναίκα θρηνωδούσα την στιγμή που γυρίζει απο τον Σταυρό του Χριστού, έχει χάσει όπως θα νομίζαν οι υπόλοιποι την ελπίδα στο Γιό της. Τον έχασε, έτσι νόμιζαν οι υπόλοιποι, η Παναγία ήξερε τι πρέπει να γίνει την τεσσαρακοστή ημέρα (ενν. απο της γεννήσεως του παιδίου Ιησού) της το είχε προφητεύσει ο Συμεών, θα διέλθει την καρδιά σου δίκοπο σπαθί και μαχαίρι. Θα πονέσεις αλλά αυτός ο πόνος δεν είναι ανθρώπινος, δεν είναι τέτοιος όπως έχουμε συνηθίσει εμείς και που φαίνεται το μεγαλείο. Ο ποιητής την βάζει να συναντά μια γυναίκα που κλαίει και η Παναγία ξεχνά και αφήνει πίσω τον ανθρώπινο πόνο που φυσικά είχε και ρωτάει την άλλη γυναίκα: "γιατί κλαίς;" και της λέει η θρηνωδούσα γυναίκα: "ξέρεις έχασα το παιδί μου, τον Ιούδα". Η μάνα του Ιούδα (ενν. του Ισκαριώτου) ήταν η άλλη, εμείς τι θα κάναμε αυτή την ώρα, θα σηκώναμε τα χέρια, θα βάζαμε την μεγαλύτερη φωνή, έτοιμοι να ξεσκίσουμε τον άνθρωπο που μας προκάλεσαι τόσο κακό, να χάσουμε το παιδί μας.
  Και ο ποιητής ακόμη αλλοιωμένος από την αγάπη προς το πρόσωπο της Θεοτόκου την δείχνει να την αγκαλιάζει και αυτό το αγκάλιασμα είναι η απόλυτη συγχώρεση που της χάρισε. Ο άνθρωπος του Θεού, αδελφοί μου, δεν σκέπτεται με κατηγορίες: μου έκανε κάτι, του ανταποδίδω, αλλά κάνει αυτό που κάνει γιατί το θέλει ο Θεός αλλά και το θέλει και ο ίδιος, κάνει αυτό που κάνει γιατί δίνοντας στον άλλον κάτι, δεν γεμίζουν τα χέρια του άλλου, αλλά γεμίζει η δική μας καρδιά που έμαθε να μοιράζεται.
  Ρώτησαν κάποτε έναν μοναχό: "τι κάνετε, ρε παιδί μου, εδώ στο μοναστήρι;" και τους είπε: "πέφτουμε και σηκωνόμαστε!". Σου λέει ο άλλος (ενν. που ερώτησε) δεν είναι καλά ας τον ξαναρωτήσω. "Τι κάνετε, λέει παππούλη εδώ;" Του λέει: "στο είπα μόλις, πέφτουμε και σηκωνόμαστε." Διότι στην πνευματική ζωή δεν σταματάει η πτώση, η πορεία προς την αμαρτία. Κανείς από τους αγίους που μας περιβάλλουν εκτός της Θεοτόκου που έχει σχετική αναμαρτησία και μετά τον Ευαγγελισμό, δεν την βαρύνει ούτε το προπατορικό αμάρτημα αλλά για να φθάσει στον Ευαγγελισμό είχε κοπιάσει και είχε εναρετοποιηθεί μέσα σε περιβάλλον το οποίο ήταν χάλια. Το περιβάλλον του ναού τότε είναι χειρότερο από τους ναούς μας σήμερα, ήταν γεμάτο υποκρισία και γεμάτο αμαρτίες, δωσοληψίες και ανθρώπινες καταστάσεις κι όμως εκεί που επλεόνασε η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις και η Παναγία έκαμε όλον αυτό το θαυμάσιο να δεχθεί τον Υιό του Θεού μέσα Της.
  Αφού πέσουμε δεν ξεχνάμε την ελπίδα μας, δεν μας ντροπιάζει ο Χριστός να επιστρέψουμε όσες φορές και αν πέσαμε. Λέει όσες φορές και αν πέσεις "έγειρε και σωθήσει", σήκω και θα σωθείς. Αυτή η σωτηρία είναι χαρισμένη, αδελφοί μου, η ελπίδα μας, ο Κύριος μας, μας περιμένει με ανοιχτές τις αγκάλες Του στο Σταυρό.
  Εμείς πέφτουμε καθημερινά και έχουμε όμως την ευκαιρία, αυτό είναι η ευκαιρία της Εκκλησίας μας, η χρυσή πνευματική ευκαιρία να μετανοήσουμε! Να αμαρτάνουμε ενώπιον του Θεού αλλά και μόνον σε Αυτόν ενώπιον να ζητούμε συγχώρεση.
  Αδελφοί μου, μη φοβάστε να φέρνετε και να φέρνουμε όλοι τα σκουπίδια της καρδιάς μας εις τον ναό. Τούτες τις μέρες στις μεγάλες πόλεις δεν γίνεται συγκομιδή αλλά εδώ στο ναό καθημερινά ο κάθε ιερεύς και ο πνευματικός ιδιατέρως παίρνει τα σκουπίδια μας και μας καθαρίζει δωρεάν χάριτι Χριστού. Δεν υπάρχει καμμία ανθρώπινη στενοχώρια σε αυτή την μετάνοια. Ο Ιερεύς δεν είναι δικαστής, είναι πατέρας πνευματικός και ανοίγει την αγκαλιά του και εκείνος όπως η μάνα Παναγιά αγκάλιασε την μάνα του Ιούδα και της χάρισε την συγγνώμη που ανέτειλε από τον Τάφο του Αναστάντος Λυτρωτού.Αμήν.  

γνώμη μου, η εκκλησιαστική άποψη

 

Ημέρα μεγάλη, αδελφοί μου, σήμερα η Εκκλησία μας τιμά το γενέθλιο του Βαπτιστού του Χριστού, του Προφήτου Ιωάννου, του Προδρόμου. Ο Τίμιος Πρόδρομος είναι μία εξέχουσα μορφή στην εκκλησιαστική ιστορία και πραγματικότητα, είναι εκείνος που οδοποιεί, λυαίνει τον δρόμο για να βαδίσει ο Χριστός και είναι προάγγελος του κηρύγματος του Χριστού.

Το τελευταίο κήρυγμα του Ιωάννου, πριν αφαιρέσουν τη ζωή του είναι "Μετανοείτε ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών", μετανοήστε γιατί έφθασε ο χρόνος να πραγματοποιηθεί η Βασιλεία των Ουρανών. Απο εκεί ξεκινά ο Ιησούς Χριστός το κήρυγμα του, ακριβώς εκεί που το άφησε η "Φωνή του Λόγου", που έτσι τον λέει η εκκλησία μας, τον άγιο Ιωάννη και η αρχή του κηρύγματος του Χριστού είναι μετανοήστε γιατί έφθασε ο καιρός της Βασιλείας (ενν. του Θεού), που είναι η Βασιλεία; το ίδιο το ιερό λέει ότι η

"Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί", μέσα μας είναι η Βασιλεία του Θεού κι αν δεν βρούμε τον Θεό μέσα μας, δεν θα τον βρούμε ούτε σε τούτη τη ζωή ούτε στην άλλη. Μόνον όσοι ψάξουν εντός τους θα βρουν τον Κύριο της δόξης και θα δώσουμε τον λόγο στον Απόστολο Παύλο, που τον ακούσαμε να μας λέει: "εκείνον που είναι ασθενής κατά την πίστη, να τον δέχεσθε αλλά όχι δια συζητήσεις γνωμών."

Ο ασθενής στην πίστη δηλαδή έρχεται στην Εκκλησία. Η Εκκλησία του Θεού, δηλαδή η σύναξις των πιστών χριστιανών τον αγκαλιάζει, όχι όμως για να ζητήσει την γνώμη του αλλά για να συνταχθεί αυτός που προσέρχεται στην εκκλησιαστική κοινότητα, με την γνώμη ολοκλήρου της κοινότητος. Δεν ζητάει δηλαδή η εκκλησία τη γνώμη μας, αλλά εμείς συντασσόμασθε με την γνώμην της Εκκλησίας! Διότι η γνώμη της Εκκλησίας είναι το θέλημα του Θεού όπως έχει εκφρασθεί στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη δια γραπτού λόγου και όπως εκφράζεται στην εμπειρία όλων των αγίων της Εκκλησίας μας.

Από την αρχή των αγίων της εκκλησίας μας, που ουσιαστικά πρωτομάρτυς είναι ο άγιος Στέφανος, απο τους ανθρώπους μέχρι και τον τελευταίο άγιο που τούτη την ώρα που μιλάμε ζεί και που υπάρχει αναμέσα μας στην Εκκλησία έχουν την ίδια βεβαία και αταλάντευτη πίστη οι άγιοι μας.

Αυτών την πίστη μιμούμεθα, δεν κοιτάμε τους ασθενείς στην πίστη ούτε τα λάθη δεσποτάδων και ιερέων, αλλά κοιτάμε αυτό που οι άγιοι ζουν. Οι άγιοι ζούσαν, ζούνε και θα ζούνε τον Χριστό για πάντα!

Όμως εδώ ο Απόστολος Παύλος μας δίνει συνταγές ούτως ώστε και η πίστη μας να μεγαλώνει αλλά και η συνύπαρξη μας στο εκκλησιαστικό σώμα να μην παρεμποδίζει του ενός την ύπαρξη, η ύπαρξις του άλλου.

Ο ένας που πιστεύει ότι επιτρέπεται να φάγει απο όλα, αλλά ο ασθενής τρώγει λάχανα. Εκείνος που τρώγει, ας μην περιφρονεί εκείνον που δεν τρώγει και εκείνος που δεν τρώγει, ας μην κρίνει εκείνον που δεν τρώγει, διότι ο Θεός τον έχει δεχθεί. Ποιός είσαι εσύ που κρίνεις ξένον υπηρέτη;

Δεν έχεις δικαίωμα μας λέγει ο Απόστολος Παύλος να κρίνεις εσύ αδελφε μου και να κρίνουμε εμείς αδελφοί μου ουδένα. Για να κρίνουμε τον άνθρωπο δεν πρέπει να ξέρουμε μόνο τα εξωτερικά στοιχεία του πως πράττει αλλά και τι γίνεται στην καρδιά του και τι σκέπτεται ο νους, μη όντες Παντοδύναμοι εμείς οι άνθρωποι, δεν ξέρουμε ούτε την καρδιά του κάθε ανθρώπου και πως επεξεργάζεται τα πράγματα, ούτε πως εκείνη την ώρα ο νους του ανθρώπου σκέπτεται γι' αυτό μας λέει ο μέγας Παύλος μην κουράζεται ο ένας τον άλλον, ο ένας έμαθε να τρώει από όλα τα πράγματα του Θεού είναι ευλογημένος για αυτό. Ξέρετε εδώ λέει για την διαμάχη των καθαρών και ακαθάρτων ζώων, οι εβραίοι κατα τις διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης θεωρούσαν ακάθαρτα ζώα το χοιρινό και κάποια άλλα και δεν τα έτρωγαν, όπως δεν τα τρώνε μέχρι σήμερα και οι εβραίοι και οι μουσουλμάνοι αλλά υπήρχαν άνθρωποι που προσέρχονταν στον Χριστό (δια του βαπτίσματος) που ήσαν απο τους εθνικούς, απο τους ειδωλολάτρες έτρωγαν τα πάντα απο τα ανθρώπινα πράγματα (εννοεί τις τροφές όλων των κρεάτων) και αυτά που απαγόρευε ο νόμος.

Τους λέει ουσιαστικά ο μέγας Παύλος ότι εμείς δεν ήρθαμε να συνεχίσουμε έναν εβραϊσμό, μία ιουδαϊκή θρησκευτικότητα αλλά ήρθε η Εκκλησία να ελευθερώσει τον άνθρωπο (ακούστε το αυτό προσεκτικά) από την σκλαβιά της θρησκείας.

Καμμιά φορά ακούω που λένε έχουμε ωραία θρησκεία είναι ένα καλοφτιαγμένο ψέμα. ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, δεν είναι θρησκευτικότητα αλλά τι είναι; είναι Εκκλησία, είναι ελεύθερη προσέλευση των χριστιανών στα ιερά μυστήρια του Θεού, είναι ελεύθερη προσέλευση των ανθρώπων του Θεού μέσα στη θεία Λειτουργία.

Η πίστη μας είναι ελευθερία απο τις συνθήκες αυτές, δεν χρειάζονται ούτε τριάντα μετάνοιες, ούτε εκατό, ούτε εκατόν είκοσι, ούτε εκατόν πενήντα, είναι τυπικό. Χρειάζεται η καρδιά μας να έρθει πιο κοντά στον Χριστό, να εγγίσει τον Κύριο και όταν τον εγγίσει και ακουμπήσει στην πίστη της Αναστάσεως του Χριστού τότε θα έχει αναμορφωθεί η εσωτερική ύπαρξη του ανθρώπου και ο άνθρωπος θα έχει αυτή την πίστη των Αποστόλων και θα έχει την ελευθερία απο κάθε ανάγκη και συνθήκη ανθρώπινη.

Δεν μπορεί ε γ ώ, ο χριστιανός, να κρίνω τον άλλον. Τι μου είπε ο απόστολος Παύλος; "συ τι κρίνεις αλλότροιον ικέτην;" διαβάσαμε προ ολίγου, ποιός είσαι εσύ που κρίνεις αυτόν τον οποίον δεν μπορείς να του παράσχεις τίποτα γιατί άλλον ικετεύει! Τον Θεό ικετεύει ο άνθρωπος, τον Θεό παρακαλεί, τον ίδιο τον Θεό ζητάει να κατέβει στη γη και κατεβαίνει στη θεία Ευχαριστία, απόλυτα η χάρις Του και ιδιατέρα τη στιγμή που το ψωμί και το κρασί, που όλοι εμείς προσφέρουμε και το φέρνουμε στον ιερέα, με την χάρη της ιερωσύνης το κάνει σώμα και αίμα Χριστού και ερχόμαστε ελεύθεροι όπως σας είπα την ανάγκη αυτής της θρησκευτικότητος και προσερχόμαστε στα μυστήρια του Θεού και ιδιαίτερα στη θεία Ευχαριστία ετοιμασμένοι, προετοιμασμένοι πνευματικά για να ανοίξουμε το στόμα μας και να ανοιχθεί η ύπαρξη μας και εκεί να έρθει και να θρονιαστεί ο Χριστός.

Αν αυτό δεν το έχουμε καταλάβει, αν έτσι δεν είναι η χριστιανική πίστη μας, ή δεν είναι χριστιανική η πίστη μας και είναι μία δεισιδαίμων κατάσταση ή δεν είναι πίστη όπως την θέλει ο Χριστός και όπως την περιγράφει στην αγία του Γραφή- στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη.

Δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε κανέναν. Μόνον ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί να κρίνει, δηλαδή ο άγιος και ξέρετε οι άγιοι έχουν κριτήριο πολύ ανοικτό μέσα στην ανοικτοσύνη της ορθοδόξου πίστεως αγκαλιάζουν τον καθένα γιατί ο Κύριος τους έχει πει το εξής το λέει στους προηγούμενους στίχους αυτής της περικοπής: "να αγαπήσεις τον πλησίον σου ως (σαν) τον εαυτόν σου".

Δεν φροντίζουμε το σώμα μας; Δεν το καθαρίζουμε; Δεν το περιποιούμεθα; Δεν το ενδύουμε; Δεν το θρέφουμε; Δεν κοιτάμε την υγεία του; Έτσι και ο πνευματικός άνθρωπος θέλει και το ένυμα του το πνευματικό που είναι το ένδυμα της βαπτίσεως, θέλει και την τροφή την πνευματική: το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. θέλει και το ξέπλυμα του το πνευματικό που είναι η μετάνοια και η εξομολόγηση. Θέλει και τα παπούτσια του τα πνευματικά που είναι τα έργα αρετής. Θέλει και τα χέρια γεμάτα αγάπη και ελεημοσύνη.

Αδελφοί μου, σας είπα ότι στην Εκκλησία ερχόμαστε για να ελευθερωθούμε απο την αναγκαιότητα της θρησκευτικότητος και όντως αυτό είναι πραγματικό που και πως θα ελευθερωθούμε; Ανοίγοντας την καρδιά μας στην ανοικτοσύνη του πελάγους του ελέους του Θεού που υπάρχει μέσα στην Εκκλησία Του και την βοηθεί να πορεύεται εις αιώνας αιώνων.Αμήν.

αρχιμανδρίτης Ιερόθεος Λουμουσιώτης,
Ιεροκήρυξ Ι.Μητρ.Υδρας
Ι.Ν.Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κοιλάδος
24η Ιουνίου 2017, εορτή Γενεθλίου του Τιμίου Προδρόμου.

Ιερουργια του Θείου Λόγου νο 72 περι του τι κρίνεις αλλοτριον ικετη.

Ημέρα μεγάλη, αδελφοί μου, σήμερα η Εκκλησία μας τιμά το γενέθλιο του Βαπτιστού του Χριστού, του Προφήτου Ιωάννου, του Προδρόμου. Ο Τίμιος Πρόδρομος είναι μία εξέχουσα μορφή στην εκκλησιαστική ιστορία και πραγματικότητα, είναι εκείνος που οδοποιεί, λυαίνει τον δρόμο για να βαδίσει ο Χριστός και είναι προάγγελος του κηρύγματος του Χριστού.
  Το τελευταίο κήρυγμα του Ιωάννου, πριν αφαιρέσουν τη ζωή του είναι "Μετανοείτε ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών", μετανοήστε γιατί έφθασε ο χρόνος να πραγματοποιηθεί η Βασιλεία των Ουρανών. Απο εκεί ξεκινά ο Ιησούς Χριστός το κήρυγμα του, ακριβώς εκεί που το άφησε η "Φωνή του Λόγου", που έτσι τον λέει η εκκλησία μας, τον άγιο Ιωάννη και η αρχή του κηρύγματος του Χριστού είναι μετανοήστε γιατί έφθασε ο καιρός της Βασιλείας (ενν. του Θεού), που είναι η Βασιλεία; το ίδιο το ιερό λέει ότι η
"Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί", μέσα μας είναι η Βασιλεία του Θεού κι αν δεν βρούμε τον Θεό μέσα μας, δεν θα τον βρούμε ούτε σε τούτη τη ζωή ούτε στην άλλη. Μόνον όσοι ψάξουν εντός τους θα βρουν τον Κύριο της δόξης και θα δώσουμε τον λόγο στον Απόστολο Παύλο, που τον ακούσαμε να μας λέει: "εκείνον που είναι ασθενής κατά την πίστη, να τον δέχεσθε αλλά όχι δια συζητήσεις γνωμών."
  Ο ασθενής στην πίστη δηλαδή έρχεται στην Εκκλησία. Η Εκκλησία του Θεού, δηλαδή η σύναξις των πιστών χριστιανών τον αγκαλιάζει, όχι όμως για να ζητήσει την γνώμη του αλλά για να συνταχθεί αυτός που προσέρχεται στην εκκλησιαστική κοινότητα, με την γνώμη ολοκλήρου της κοινότητος. Δεν ζητάει δηλαδή η εκκλησία τη γνώμη μας, αλλά εμείς συντασσόμασθε με την γνώμην της Εκκλησίας! Διότι η γνώμη της Εκκλησίας είναι το θέλημα του Θεού όπως έχει εκφρασθεί στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη δια γραπτού λόγου και όπως εκφράζεται στην εμπειρία όλων των αγίων της Εκκλησίας μας.
  Από την αρχή των αγίων της εκκλησίας μας, που ουσιαστικά πρωτομάρτυς είναι ο άγιος Στέφανος, απο τους ανθρώπους μέχρι και τον τελευταίο άγιο που τούτη την ώρα που μιλάμε ζεί και που υπάρχει αναμέσα μας στην Εκκλησία έχουν την ίδια βεβαία και αταλάντευτη πίστη οι άγιοι μας.
  Αυτών την πίστη μιμούμεθα, δεν κοιτάμε τους ασθενείς στην πίστη ούτε τα λάθη δεσποτάδων και ιερέων, αλλά κοιτάμε αυτό που οι άγιοι ζουν. Οι άγιοι ζούσαν, ζούνε και θα ζούνε τον Χριστό για πάντα!
  Όμως εδώ ο Απόστολος Παύλος μας δίνει συνταγές ούτως ώστε και η πίστη μας να μεγαλώνει αλλά και η συνύπαρξη μας στο εκκλησιαστικό σώμα να μην παρεμποδίζει του ενός την ύπαρξη, η ύπαρξις του άλλου.
  Ο ένας που πιστεύει ότι επιτρέπεται να φάγει απο όλα, αλλά ο ασθενής τρώγει λάχανα. Εκείνος που τρώγει, ας μην περιφρονεί εκείνον που δεν τρώγει και εκείνος που δεν τρώγει, ας μην κρίνει εκείνον που δεν τρώγει, διότι ο Θεός τον έχει δεχθεί. Ποιός είσαι εσύ που κρίνεις ξένον υπηρέτη;
  Δεν έχεις δικαίωμα μας λέγει ο Απόστολος Παύλος να κρίνεις εσύ αδελφε μου και να κρίνουμε εμείς αδελφοί μου ουδένα. Για να κρίνουμε τον άνθρωπο δεν πρέπει να ξέρουμε μόνο τα εξωτερικά στοιχεία του πως πράττει αλλά και τι γίνεται στην καρδιά του και τι σκέπτεται ο νους, μη όντες Παντοδύναμοι εμείς οι άνθρωποι, δεν ξέρουμε ούτε την καρδιά του κάθε ανθρώπου και πως επεξεργάζεται τα πράγματα, ούτε πως εκείνη την ώρα ο νους του ανθρώπου σκέπτεται γι' αυτό μας λέει ο μέγας Παύλος μην κουράζεται ο ένας τον άλλον, ο ένας έμαθε να τρώει από όλα τα πράγματα του Θεού είναι ευλογημένος για αυτό. Ξέρετε εδώ λέει για την διαμάχη των καθαρών και ακαθάρτων ζώων, οι εβραίοι κατα τις διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης θεωρούσαν ακάθαρτα ζώα το χοιρινό και κάποια άλλα και δεν τα έτρωγαν, όπως δεν τα τρώνε μέχρι σήμερα και οι εβραίοι και οι μουσουλμάνοι αλλά υπήρχαν άνθρωποι που προσέρχονταν στον Χριστό (δια του βαπτίσματος) που ήσαν απο τους εθνικούς, απο τους ειδωλολάτρες έτρωγαν τα πάντα απο τα ανθρώπινα πράγματα (εννοεί τις τροφές όλων των κρεάτων) και αυτά που απαγόρευε ο νόμος.
  Τους λέει ουσιαστικά ο μέγας Παύλος ότι εμείς δεν ήρθαμε να συνεχίσουμε έναν εβραϊσμό, μία ιουδαϊκή θρησκευτικότητα αλλά ήρθε η Εκκλησία να ελευθερώσει τον άνθρωπο (ακούστε το αυτό προσεκτικά) από την σκλαβιά της θρησκείας.
  Καμμιά φορά ακούω που λένε έχουμε ωραία θρησκεία είναι ένα καλοφτιαγμένο ψέμα. ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, δεν είναι θρησκευτικότητα αλλά τι είναι; είναι Εκκλησία, είναι ελεύθερη προσέλευση των χριστιανών στα ιερά μυστήρια του Θεού, είναι ελεύθερη προσέλευση των ανθρώπων του Θεού μέσα στη θεία Λειτουργία.
  Η πίστη μας είναι ελευθερία απο τις συνθήκες αυτές, δεν χρειάζονται ούτε τριάντα μετάνοιες, ούτε εκατό, ούτε εκατόν είκοσι, ούτε εκατόν πενήντα, είναι τυπικό. Χρειάζεται η καρδιά μας να έρθει πιο κοντά στον Χριστό, να εγγίσει τον Κύριο και όταν τον εγγίσει και ακουμπήσει στην πίστη της Αναστάσεως του Χριστού τότε θα έχει αναμορφωθεί η εσωτερική ύπαρξη του ανθρώπου και ο άνθρωπος θα έχει αυτή την πίστη των Αποστόλων και θα έχει την ελευθερία απο κάθε ανάγκη και συνθήκη ανθρώπινη.
  Δεν μπορεί ε γ ώ, ο χριστιανός, να κρίνω τον άλλον. Τι μου είπε ο απόστολος Παύλος; "συ τι κρίνεις αλλότροιον ικέτην;" διαβάσαμε προ ολίγου, ποιός είσαι εσύ που κρίνεις αυτόν τον οποίον δεν μπορείς να του παράσχεις τίποτα γιατί άλλον ικετεύει! Τον Θεό ικετεύει ο άνθρωπος, τον Θεό παρακαλεί, τον ίδιο τον Θεό ζητάει να κατέβει στη γη και κατεβαίνει στη θεία Ευχαριστία, απόλυτα η χάρις Του και ιδιατέρα τη στιγμή που το ψωμί και το κρασί, που όλοι εμείς προσφέρουμε και το φέρνουμε στον ιερέα, με την χάρη της ιερωσύνης το κάνει σώμα και αίμα Χριστού και ερχόμαστε ελεύθεροι όπως σας είπα την ανάγκη αυτής της θρησκευτικότητος και προσερχόμαστε στα μυστήρια του Θεού και ιδιαίτερα στη θεία Ευχαριστία ετοιμασμένοι, προετοιμασμένοι πνευματικά για να ανοίξουμε το στόμα μας και να ανοιχθεί η ύπαρξη μας και εκεί να έρθει και να θρονιαστεί ο Χριστός.
  Αν αυτό δεν το έχουμε καταλάβει, αν έτσι δεν είναι η χριστιανική πίστη μας, ή δεν είναι χριστιανική η πίστη μας και είναι μία δεισιδαίμων κατάσταση ή δεν είναι πίστη όπως την θέλει ο Χριστός και όπως την περιγράφει στην αγία του Γραφή- στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη.
  Δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε κανέναν. Μόνον ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί να κρίνει, δηλαδή ο άγιος και ξέρετε οι άγιοι έχουν κριτήριο πολύ ανοικτό μέσα στην ανοικτοσύνη της ορθοδόξου πίστεως αγκαλιάζουν τον καθένα γιατί ο Κύριος τους έχει πει το εξής το λέει στους προηγούμενους στίχους αυτής της περικοπής: "να αγαπήσεις τον πλησίον σου ως (σαν) τον εαυτόν σου".
  Δεν φροντίζουμε το σώμα μας; Δεν το καθαρίζουμε; Δεν το περιποιούμεθα; Δεν το ενδύουμε; Δεν το θρέφουμε; Δεν κοιτάμε την υγεία του; Έτσι και ο πνευματικός άνθρωπος θέλει και το ένυμα του το πνευματικό που είναι το ένδυμα της βαπτίσεως, θέλει και την τροφή την πνευματική: το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. θέλει και το ξέπλυμα του το πνευματικό που είναι η μετάνοια και η εξομολόγηση. Θέλει και τα παπούτσια του τα πνευματικά που είναι τα έργα αρετής. Θέλει και τα χέρια γεμάτα αγάπη και ελεημοσύνη.
  Αδελφοί μου, σας είπα ότι στην Εκκλησία ερχόμαστε για να ελευθερωθούμε απο την αναγκαιότητα της θρησκευτικότητος και όντως αυτό είναι πραγματικό που και πως θα ελευθερωθούμε; Ανοίγοντας την καρδιά μας στην ανοικτοσύνη του πελάγους του ελέους του Θεού που υπάρχει μέσα στην Εκκλησία Του και την βοηθεί να πορεύεται εις αιώνας αιώνων.Αμήν.

αρχιμανδρίτης Ιερόθεος Λουμουσιώτης,
Ιεροκήρυξ Ι.Μητρ.Υδρας
Ι.Ν.Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κοιλάδος
24η Ιουνίου 2017, εορτή Γενεθλίου του Τιμίου Προδρόμου.             

Θρησκευτικά...επικαιρότητα

φωνάζουμε διαμαρτυρόμενοι, 

φωνάζουμε δικαιούμενοι,

 φωνάζουμε αδικούμενοι!!!

αλλά γιατί φωνάζουμε...

ακουστε το περι θρησκευτικών κεφάλαιο δεν εχει θέμα και σε δυσμένεια απολυτη να πέσει το μαθημα, και να καταστραφεί εντελώς...δεν ειναι ευθύνη της πολιτείας να κατηχεί τα παιδια μας χριστιανικά και ορθοδόξως...δικη μας ευθύνη...

τα πήγαμε Κυριακή στο ναό!?

τα μάθαμε να προσκυνούν τις ιερές εικόνες!?

να κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Χριστού προετοιμασμένα?!

ποιος περιμένουμε να το κάνει?

ποιος εχει αυτη την ευθύνη...???

και εμεις που ρίχνουμε τον σπόρο του Χριστου στις καρδιές των ανθρώπων...έχουμε ευθύνη αλλά οταν δεν φέρνετε τα παιδια σας στο ναο...που θα γινει το εκκλησιαστικό σχολειό στο δρόμο? 

ισως και εκει να γινει στο μέλλον!!!!

δεν ειναι θεμα κανενα πρόγραμμα αλλά να εχουμε πιστούς στον Χριστό θεολόγους και αυτοί θα διδάξουν θαυμάσια το μάθημα αυτό με ορθοδοξη ανοιχτοσύνη που γινεται αγφκάλη που αναπαύει ολους και οικείους και ξένους!

+ιερομόναχος Ιερόθεος

H εξομολόγηση, σε σύγχρονη όψη και θέαση

Εργασία

σεμιναρίου επιμορφώσεως

με θέμα:

«H εξομολόγηση, σε σύγχρονη όψη και θέαση».

«Απολογήθηκα για εκείνη την σύντομη διακοπή με μιά κίνηση, και είπα με συγχωρείτε. Του έκανα νόημα με το χέρι να συνεχίσει, σαν να μην μας είχε διακόψει ποτέ ο Μπερνάτ, που μου είχε φέρει τον παλιό υπολογιστή του Λιορένς για να αποφασίσω επιτέλους να εγκαταλείψω την παράλογη συνήθεια να γράφω με το χέρι και με την πένα. Το δώρο περιελάμβανε τη δέσμευση για χ εντατικά μαθήματα, όπου η τιμή του χ εξαρτιόταν από την υπομονή τόσο του δικαιούχου όσο και του δωρητή. Ωστόσο, ήταν αλήθεια ότι είχα επιτέλους δεχτεί να δοκιμάσω αυτό το μηχάνημα που όλοι το θεωρούσαν εκπληκτικό και το οποίο ένοιωθα ότι δεν χρειαζόταν καθόλου.» (Ζαουμέ Καμπρέ, Confiteor, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2016¹⁰ , σ.582)

  “Απολογήθηκα,” αυτό αν ειδωθεί ως χριστιανική μετάνοια είναι ήδη σε λάθος δρόμο θεώρησης, η απολογία ενώπιον κριτού - δικαστού. Δεν είναι πνευματική μετάνοια αλλά ένα είδος “πυροτέχνημα” όπως εύστοχα ετόνισε ο Μητρ. Αργολίδος Νεκτάριος, το “πυροτέχνημα” λάμπει για λίγο, θαμπώνει και δεν έχει διάρκεια.

  Ο πρωταγωνιστής του Καμπρέ, συχνά γεμάτος ενοχικά σύνδρομα που τον συνέχουν και τον συνθλίβουν ως εμμονές προσωπικές, στο απόσπασμα που παραθέτουμε ξεκινά απολογούμενος, που δηλώνει την τραγικότητα αυτής της μετάνοιας (αν και δεν μιλάμε εδώ για πνευματικής φύσεως μετάνοια, αλλά για μετάνοια ως μεταμέλεια για ένα θέμα της καθημερηνότητος του), που είναι επιβεβλημένη και είναι συνάμα και αδιέξοδος αφού δεν μας οδηγεί στην ελευθερία των τέκνων του Θεού. Συνεκδοχικά το συνάγουμε, του αλλάζουμε περιεχόμενο όπως κάνει συχνά η ζωή που ζούμε με εμάς, όταν επιλέγουμε ή αισθανόμεθα ότι μας καθορίζουν ετεροπροσδιοριζόμενες επιλογές. Κάποιος άλλος επιλέγει στη θέση μας, αυτός ο «κάποιος» είναι ο κοινωνικός περίγυρος, είναι κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, είναι κάτι άλλο εκ των εμπειριών ή των γνώσεων μας και των προσλαμβανουσών συνθηκών ή και βιωμάτων μας στα οποία ανδρωνόμεθα  πνευματικά ή και γενικότερα ενηλικιωνόμεθα.

  Στην μετάνοια των αγίων μας, που είναι όμως γεμάτη αρχοντιά και όχι επιβολή εξόδου από την ενοχή, η ενοχή απλά μας ενέχει χωρίς να μας οδηγεί στην λύτρωση από την οδύνη. Μας κενώνει μας αδειάζει χωρίς να μας γεμίζει. Ενώ η μετάνοια των τέκνων του Ιησού Χριστού μας γεμίζει με την χάρη Του. Η μετάνοια είναι νέο-ποιητική διαδικασία για τους αγίους μας, δεν είναι κάτι το εξωτερικό και επίπλαστο αλλά κάτι το νεογενές και εσωτερικά βαθύτατο γεγονός, δεν είναι περιστασιακό αλλά είναι μονίμου διαρκείας γεγονός. Δεν είναι μια εξωτερική προσαρμογή ή μια απλή φράση, ένα απλό «συγγνώμη».     Αυτή η συγγνώμη, που δεν σημαίνει αλλαγή στάσης ζωής και ανατροπή των συνηθειών μας, δεν είναι εφικτό να καταφέρει την εσωτερική μας διάθεση να την μεταμορφώσει σε κάτι ειλικρινές και βαθύτατα αναγεννητικό. Που οδηγεί τον άνθρωπο στην «αγιότητα» των αγίων και όχι σε ηθική καθηκοντολογία, σε ένα είδους πνευματικό ελιτ-ισμό που δεν καταφέρνει να καθορίζει την ζωή μας αλλά την εξωτερική μας συμπεριφορά. Ένα είδος χριστιανικού «καθωσπρεπισμού» που είναι γεμάτος εξωτερικά στοιχεία και προβολή ως επιβολή και χωρίς περιεχόμενος, κενός νοήματος!

  «με συγχωρείτε», μια χιλιοειπωμένη φράση που φαντάζει να έχει χάσει το νόημα της, καθότι δεν οδηγεί σε διόρθωση, δεν οδηγεί σε επανόρθωση. Η γεφύρωση της σχέσεως μας που χάλασε είναι αυτή που θα μας έκανε καινούργιους στη σχέση, ανανεωμένους στην επικοινωνία και καρδιακούς στην κοινωνία με τον άλλον. Αν δεν το βιώσουμε έτσι το «με συγχωρείτε» είναι κενός λόγος, λόγος ανύπαρκτης διαθέσεως και ετεροπροσδιοριζομένης συνήθειας μας, ένα εξωτερικό λεκτικό γεγονός ή καλύτερα πράγμα αφού πραγματεύεται τους φόβους και τις ανασφάλειες μας και είναι εκείνο που μπορεί τελικά να μας εκθέσει όχι στα μάτια των ανθρώπων, αφού εκείνος θα που είναι ευγενικός και καλός ζητούσε συχνά συγγνώμη-με συγχωρείτε, αλλά αυτό ήταν απλός λόγος και όχι ουσιαστικός λόγος αφού ο άνθρωπος επανερχόταν «εις το ίδιον εξέρασμα», στο ίδιο λάθος, στην ίδια άστοχη κίνηση, στην ίδια άστοχη πράξη.

  Το μυστήριο δεν μπορεί να είναι μυστήριο αποκαταστάσεως απλά μιάς σχέσης, αλλά μια νέα οδός κοινωνίας, ένα νέο άνοιγμα στην παραδείσια μακαριότητα. Ο άνθρωπος γίνεται από υποχείριο του διαβόλου, παιδί του Θεού, όταν συνειδητοποιήσει το σφάλμα-λάθος, την άστοχη ενέργεια του, που τον αποκλείει από την εμπειρία της ακτίστου θείας ενεργείας. Για να ξαναγίνει άγγελος αγαθός και να βασιλεύει μέσα του η μυστηριακή σιωπή, που είναι εύλαλος σιωπή των τέκνων του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να πει καρδιακά και δοτικά (ως δόσιμο στον άλλον) το «με συγχωρείτε», για να μην επανέλθει στο ίδιο σφάλμα και κάνει τον άλλον να «ξενερώσει» για πολλοστή φορά! Αν ο άνθρωπος κυριολεκτικά ξενερώσει, και όχι μεταφορικά, θα μείνει χωρίς το ζωτικό του στοιχείο που είναι το νερό και θα είναι άνυδρος. Άρα χωρίς ζωή σε λιγάκι αφού θα αφυδατωθεί, αν δεν υδατωθεί ίσως και να επέλθει ο θάνατος του ο σωματικός. Έτσι και στις ενέργειες της ψυχής, αν παραμείνει άνυδρη πνευματικά, θα χάσει το ύδωρ το «αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». Ο μόνος που δεν ξενερώνει με την καθημερινή επαν-επιστροφή μας είναι ο Κύριος μας. Εκείνος και μας περιμένει να μας δροσίσει με τον θείο του δροσιμό και να ξεδιψάσει την δίψα μας την πνευματική. Είναι εκεί με το νερό που τον πότισε η Σαμαρείτιδα και Εκείνος της ανταπέδωσε «ύδωρ αθανασίας», ως φάρμακο ιατρείας στην πνευματική της ζωή που την είχε καταστήσει η ίδια με την ζωή της μια ανενέργητη κατάσταση!

  Οποιοσδήποτε άνθρωπος θα είχε στραβώσει, να το πούμε απλά, θα είχε θυμώσει, θα είχε προβάλλει το εύλογο Πέτρειο ερώτημα, πόσες φορές να συγχωρούμε αμαρτίες; Και η απάντηση του Κυρίου φαντάζει αμέτρητο συμπίλημα, αμέτρητος όγκος σε αποθήκη σταριού, αμέτρητη έκταση σε μια στέπα. Να συγχωρείτε, σεις οι μαθητές μου, επτά φορές το επτά ή εβδομικοντάκις επτά… δηλαδή πολλές για να μετρηθούν με τα τότε μέσα οι φορές και επίσης συνέχεια του αριθμού της πληρότητος του επτά. Να συγχωράτε όποιον σας το ζητήσει αφειδώς!

   Μόνο να συγχωρείτε! Πολύ σοφή παρατήρηση, όποιος ζητά συγχώρεση στο μυστήριο της μετανοίας, αξίζει αυτής της συγχωρήσεως. Του δίδεται η συγχώρεση όταν το έχει θελήσει η καρδιά του και όταν δεν το λένε απλά τα χείλη του.

  Αλλά για να το πεί η καρδιά του, πρέπει η περιπλάνηση του στην χώρα της αμαρτίας να είναι περιπετειώδης και πονεμένη σαν του ασώτου υιού, του υιού εκείνου που έκανε την περιουσία του πατέρα του χαρά-κέφι της πόρνης και του γλεντιού-ξεφαντώματος, χαρά της απολύτου διαχύσεως και διασπάσεως του νοός.

  «να αποφασίσω επιτέλους», να πάρω μιάν απόφαση, σημαίνει ότι πρέπει να  είμαι σίγουρος για ότι κάνω, ξεπερνάω την αφασία και την παλινωδία της αρνήσεως για απόφαση ή της μη αποφάσεως, της αναβολής της και οδηγούμαι στην σιγουριά, στο σίγουρο αποφασισμένο γεγονός που οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα. Στην αγωνιώδη προσπάθεια για αλλαγή, για επανένωση, για συνένωση, για κάτι το πολύ μοναδικό. Να είμαι σίγουρος για το αγαθό που επέλεξα μετά την αλλαγή τροχιάς στη σφαίρα της μετανοίας και να επιμένω να μένω εκεί. Είναι δύσκολο και φαντάζει ακατόρθωτο. Αλλά στην ορθόδοξη Εκκλησία είναι σαρκωμένο στα μάτια των αγίων που είναι γεμάτα δάκρυα μετανοίας και επιστροφής στον φιλεύσπλαχνο πατέρα του ασώτου, εκείνου που η ελπίδα για σωτήρια ήταν πολύ μακρυνό όνειρο και η καθάρια φορεσιά στο σταύλο των ξυλοκεράτων ήταν σίγουρα κατι εξωπραγματικό.

  Μα όταν «ήλθε εις εαυτόν», ξεπέρασε τις φοβίες και τις ενστικτώδεις αρνήσεις και δυσκολίες έτρεχε προς τον πατέρα και εκείνος έσπευσε να τον «κλείσει» στην αγκάλη του χωρίς να τον αφήσει να μιλήσει, για να μην παγώσει η ζεστασιά της καρδιάς στο άσχετο των λόγων που μπορεί να μην μπορούσαν να εκφράσουν την μετάνοια του και το εσωτερικό βίωμα και μεγαλείο του, που βίωνε εκείνο το πονεμένο παιδί του αληθινού Πατέρα, του Θεού Πατέρα!

  «να εγκαταλείψω την συνήθεια», η αμαρτία είναι μια συνήθεια, έχει γίνει αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινότητας μας. Μας κάνει να γευόμαστε την ομορφιά της, που είναι ανύπαρκτη και τελικά να μένουμε με την στυφότητα των ξυλοκεράτων που γεύθηκε ο άσωτος. Δεν του έμεινε καμμία γεύση από την προτεραία κατάσταση τις απέρριψε και γεύθηκε τον «μόσχο τον σιτευτόν», που σιτεύθηκε εν τω Θεώ και παρά τω Θεώ και ήταν Θεός, και είναι Θεός και παραμένει εις αιώνες αιώνων Θεός. Τον Ιησού Χριστό, τον σιτοδότη που ήταν και νομοθέτης της θείας του Χάριτος. Κατήργησε τον νόμο και μας ζωογόνησε όλους με χάρη, χωρίς ανθρώπινες παρεμβάσεις αλλά προσωπική θυσιαστική κενωτική πορεία.

  «να δοκιμάσω αυτό το μηχάνημα», να δώ αν μου ταιριάζει και ο πρωταγωνιστής του Καμπρέ το εξετάζει και ενώ του χρειάζεται, ψάχνει να βρει αν του ταιριάζει αν μπορεί να/και είναι απαραίτητο για την πορεία του, για την δική του προσωπική μετοχή στο γεγονός που θέλω να κοινωνήσει ο άλλος στη ζωή μου, που θέλω να επικοινωνηθεί αυτό το γεγονός με όλους, που θέλω να το προσφέρω σε όλους και για όλους. Μα δεν μπορεί ένα μηχάνημα, να μας ανάγει στην σφαίρα των χαμένων παραδείσων, πως μπορεί να γίνει το δικό μας μηχάνημα, ο δικός μας «από μηχανής θεός», να λύσει τον γρίφο και το μυστικό μυστήριο(sic) της υπαρξιακής μου δυνατότητος που μπορεί να γίνει δεινότητα ή καταστροφικότητα, γεμάτη μεγαλείο ή γεμάτη σκοτίδιασμα, γεμάτη χαρά ή απλά άδεια από χαρά-γεμάτη όμως μια μοναξιά που δεν αντέχεται! Μιά μοναξιά, όχι θεολογούσα ή φιλοσοφίζουσα, αλλά μια βουτιά στο κενό και όχι μια βουτιά στο πέλαγο της σκέψεως μας.

  «ένοιωθα ότι δεν χρειαζόταν καθόλου», έτσι νοιώθουμε σήμερα οι μη μετανοούμενοι χριστιανοί, όσοι δεν μπαίνουμε σε πορεία μετανοίας και επιστροφής όχι σε τιμωρό και σαδιστή θεό, αλλά στον Ιησού Χριστό, τον Θεό της Εσταυρωμένης αγάπης, της αγάπης που αποδεικνύεται μέχρι «θανάτου (δε) σταυρού», μέχρι τέλους υπακοής προς τον Πατέρα. Μιάς υπακοής που αν γίνει από εμάς στο εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού, τότε θα παγώσει το λογικό σύνδρομο μας που μας απομακρύνει από τη μετάνοια και η σκέψη μας που λέει ότι δεν χρειάζεται, καθόλου μα καθόλου δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει.

  Γιατί ο Θεός μας αγαπάει και τον αγαπάμε, τι πλέον θέλει; Μας θέλει ολοκληρωτικά δοσμένους σε Εκείνον, μοναδικά ερωτευμένους μαζί Του και ανθρωπιστικά ερωτευμένους με τα σύμπαντα. Αφού η πορεία μετανοιάς μας, μας ειρηνεύει σε όλους τους τομείς και πνευματικούς και υλικούς της πνευματικής μας μεθηλικιώσεως. Η πορεία μετανοίας μας, μας οδηγεί στο Φως του Αναστάντος Λυτρωτού μας με δόξα και χάρη και πάλλευκο χιτώνα πνευματικής ομορφιάς και πνευματικής αποθεραπείας και ανθρώπινης ισορροπίας σε όλες τις σχέσεις μας.

Κήρυγμα Κυριακής Β Ματθαίου

Κήρυγμα Κυριακής Β Ματθαίου (18 Ιουνίου 2017-Ι.Ν.Υπαπαντής του Κυρίου Ύδρας), επι του αποστολικού αναγνώσματος.

Ακούσαμε, αγαπητοί μου αδελφοί, το αποστολικό ανάγνωσμα, που είναι πάντα το ίδιο ιερό όσο είναι και το ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ευαγγέλιο ειναι και ο απόστολος(που διαβάζει ο αναγνώστης ή ο ιεροψάλτης), το κοινό περιεχόμενο της πίστεως στον Ιησού Χριστό περιγράφει, την θεολογική αγωνία και μαρτυρία του αποστόλου Παύλου ή των άλλων Τριών Αποστόλων που έχουν γράψει αποστολικά αναγνώσματα μας μεταφέρει.

Τί λέει στους πρώτους στίχους; ακούστε το και ακούστε επίσης και τον στίχο που προηγείται συνάμα απο τον στίχο που ακούσαμε για να καταλάβουμε το περιεχόμενο."Θλίψις και στενοχωρία για κάθε κακοποιό για τον Ιουδαίο πρώτα και επίσης για τον Έλληνα, δόξα δε τιμή και ειρήνη για τον καθένα που κάνει το καλό. για τον ιουδαίο πρώτα και επίσης για τον Έλληνα, διότι ο Θεός δεν μεροληπτεί."

"ου γάρ εστί προσωποληψία παρά τω Θεώ." Δηλαδή ο Κύριος δεν βλέπει Έλληνα, Αφρικανό, Ασιάτη, δεν βλέπει την εθνική του καταγωγή, ούτε αυτά που κουβαλά. Ο Κύριος απογυμνώνει αυτές τις κατηγορίες απο τους ανθρώπους και βλέπει άνθρωπο, εκείνο το δημιούργημα Του, ο Ίδιος έκανε θεόπλαστο και θεοειδές. Το έφθασε τόσο υψηλά(ενν. το πλάσμα Του) για να το θεώσει στον παράδεισο και ο άνθρωπος επέλεξε να φύγει απο τον παράδεισο!
Δεν βλέπει ο κύριος αξιώματα και θέσεις, δεν κρίνει κατα αυτές τις ανθρώπινες συνθήκες. Εμείς όταν δούμε βασιλιά ή δεσπότη ή κάποιον εξέχοντα άνθρωπο παραμερίζουμε για να περάσει, γιατί σκεπτόμαστε την εύνοια που πρέπει να αποκτήσουμε αυτού του ανθρώπου. Ενώ ο Κύριος βλέπει καρδιές, βλέπει αυτού που έχει ο καθένας μέσα του, βλέπει τον "έσω άνθρωπο" και θέλει αυτό τον "έσω άνθρωπο" καλλιεργημένο. Τον θέλει άνθρωπο, θέλει να κοιτάει εις τα άνω, να μην γίνεται χαμερπής και επίγειος μόνον, να μην τον ενδιαφέρουν τον άνθρωπο τα υλικά αγαθά και να εξαντλείται εκεί. Διότι τότε ο άνθρωπος χάνει τον προορισμό του και την αποστολή του, αν γίνει πρώτη προτεραιότητα το κέρδος και η ανθρώπινη επιφάνεια και τα ανθρώπινα αξιώματα, τότε ο άνθρωπος έχει χάσει τον προορισμό του και ξέχασε -ο άνθρωπος- ότι ο Θεός τον έφτιαξε για να απολαύσει την δόξα Του.
Πόσοι απο εμάς, αδελφοί μου ευχαριστούμε τον Θεό διότι γινόμαστε συμμέτοχοι αυτής της δόξης;
Πόσοι απο εμάς ευχαριστούμε τον Θεό που μας επέτρεψε και γίναμε συνδημιουργοί Του, όταν κάναμε τα παιδιά μας;
Πόσοι απο εμάς τον ευχαριστήσαμε που έχουμε τα παιδιά μας εν ζωή και είναι όπως αυτά επιλέγουν και όχι όπως εμείς τα θέλουμε;
Εμείς είμαστε παραπονιάρηδες απο το πρωί μέχρι το βράδυ, όλα μας φταίνε! Για όλα κάποιος άλλος έχει την ευθύνη, μεταθέτουμε αυτή την ευθύνη, πολλές φορές ζητούμε και απο τον Θεό την ευθύνη` ενώ Εκείνος μας έπλασε ελεύθερους, να επιλέγουμε.
Ενώ, όμως, πρέπει να καθίσουμε στο σκαμνί τον εαυτό μας, καθίζουμε και δικάζουμε τους άλλους ανθρώπους, γινόμαστε ακριβοί κριτές για εκείνους ενώ είμαστε πολύ ελαστικοί στον εαυτό μας.
Είμαστε δεινοί προσωπολήπτες πολλές φορές αλλιώς αντιμετωπίζουμε τον επιφανή και αλλιώς τον αφανή, αλλιώς τον άρχοντα και αλλιώς τον απλό ζητιάνο.
Ενώ για τον Θεό είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Όχι, γιατί είναι ισοπεδωτής, όχι, γιατί τους εξισώνει όλους! Καθένας έχει το χάρισμα του και πάνω σε αυτό το χάρισμα καρπίζει τους καρπούς των χαρισμάτων και του ιδιαιτέρου χαρίσματος που του χάρισε ο Θεός και ο κύριος ποτέ δεν θα ζητήσει καρπούς απο άλλο χάρισμα, θα ζητήσει καρούς απο το χάρισμα που έδωσε στον καθένα μας.
Κάποιος άνθρωπος έχει χέρι καλό και του πιάνουν όπως λέμε απλά τα χέρια του, αυτός έχει ευθύνη για ανθρώπινα πράγματα, για υλικά.
Ο άλλος μπορεί να γράφει καλά, θα έχει την ευθύνη των γραπτών του.
Ο άλλος μιλάει καλά.
Ο άλλος δεν μπορεί να μιλήσει και το καταλαβαίνει, το αναγνωρίζει.
Ο άλλος βοηθά τον άνθρωπο που πονά και διψά.
Ο άλλος δεν μπορεί να το κάνει αυτό, να παράσχει βοήθεια, να γίνει παρηγορητικός στον αδελφό του, διότι έχει μάθει να συγκεντρώνει αγαθά και τι μας λέει ο Κύριος; Μη στέκεσθε στα εξωτερικά, μη στέκεσθε σε αυτά που βλέπετε και τι ζητά απο εμάς;
"Υιέ, (παιδί μου,) δος μοι σην καρδίαν." Δώσε μου την καρδιά σου, θέλω να γίνω το περιεχόμενο της ζωής σου, λέει ο Κύριος. Θέλω να μπω μέσα στη ζωή σου. Θέλω νε με βάλεις εσύ κέντρο στη ζωή σου. Δεν μπαίνει ο Κύριος με το ζόρυ! Ελεύθερα έρχεται στον καθένα απο εμάς. εμείς καλούμε το Πνεύμα (Του) το Άγιο σ' εμάς. Να μας χαριτώσει, να μας κάνει καινούργιους πνευματικά. Να μας ανανεώσει.
Δεν βλέπει άνθρωπο, Ιουδαίου και Έλληνα μας είπε αλλά βλέπει εκείνον που έχει δόξα και τιμή και ειρήνη και εκείνον που κάνει το καλό, αυτόν που η καρδιά του έχει περιεχόμενο πνευματικό.
Λέει ένας Ρώσος Φιλόσοφος που έχει φύγει απο την ζωή, ο Νικολάι Μπερδιάγιεφ, "το ψωμί το δικό μου όταν λείπει απο το τραπέζι μου είναι υλικό πρόβλημα" και τέτοιες δυσκολίες πλέον συναντούμε όλοι μας, πολλές φορές στερούμεθα αγαθά~ εύχομαι όχι το ψωμί, αλλά μπορεί και αυτό κάποια στιγμή να το στερηθούμε και συνεχίζει ο φιλόσοφος νους και λέει "αλλά το ψωμί που λείπει απο το τραπέζι του αδελφού μου είναι πνευματικό πρόβλημα" είναι κοινωνικό πρόβλημα!
Αν μιά κοινωνία, αδελφοί μου, που λέγεται κατ' επίφασιν χριστιανική, έχει φθάσει σε τέτοια αίσχη να έχει ό ένας χρυσά κουτάλια και να τρώει και ο άλλος αδελφός να μην έχει ούτε ψωμί να το διαμελίσει με τα χέρια του, τότε έχουμε πνευματικό πρόβλημα και το πνευματικό πρόβλημα είναι ημών των χριστιανών της γης. Χριστιανοί είμαστε περίπου 2,5 δισεκατομμύρια σε όλον τον κόσμον ετούτο. Ουσιαστικά το εν/τρίτον του πλανήτου επιρεάζεται απο τον ευαγγελικό λόγο κι όμως ελάχιστοι απο μας κατανοούμε "ποίου πνέυματος μαθηταί εσμέν"` ποιό πνεύμα μαθητεύουμε. Δεν μαθητεύουμε το κοσμικό πνεύμα, δεν είμαστε προσωπολήπτες, δεν μεροληπτούμε αλλα προσπαθούμε να γίνουμε δίκαιοι όπως ο Θεός, δεν θα το καταφέρουμε ποτέ αυτό γιατί εμείς έχουμε ανθρώπινες συνθήκες ή συγκυρίες, κρίνουμε απο αυτά που βλέπουμε απο τα εξωτερικά. Μα ο άνθρωπος την ώρα που θυμώνει, την ώρα που εξίσταται, δεν είναι ο εαυτός του, είναι ο κακός εαυτός του. Είναι το λάθος κριτήριο, το οποίο διαλέγει εκείνη τη στιγμή ενώ μόλις οριν, που ήταν ήρεμος ήταν ο εαυτός του. Ήταν πιο κοντά εις τον Θεό. ενώ Εκείνος (εννοείται ο Θεός) που είναι δίκαιος κρίνει κοιτάζοντας το περιεχόμενο της καρδιάς μας.
Όμως έχουμε ευκαιρία αυτό το περιεχόμενο να το επανακαθορίζουμε, να το κάνουμε καινούργιο κάθε φορά, να το κάνουμε αλλαγμένο πνευματικά και για αυτό ερχόμαστε στην Εκκλησία, για να αλλάξει η εσωτερική διάθεση μας, να αλλάξει η προαίρεση μας, να αλλάξει περιεχόμενο η καρδιά μας. Απο εκεί που περιεχόμενο της καρδιάς μας, βουλητική δύναμη για την προαίρεση μας είναι κάποιο άλλο πράγμα, να τοποθετηθεί μέσα εκεί ο Χριστός. Έτσι όπως ωραία τον κρατά στην αγκαλιά του η Παναγία και τον δίνει στο Συμεών.
Έτσι θα ευχηθώ και εμάς να μας υποδεχθεί σαν μικρά άωρα βρέφη ο Κύριος στην αγκάλη Του, να μας περικλείσει σε Αυτήν, να ζεσταθούμε στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Να έρθουμε στη θεία Λειτουργία για να κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του Χριστού, όχι για άλλο λόγο, με αυτήν την διάθεση, με αυτήν την πνευματική ζέση μέσα μας, για να έλθει ο Χριστός και να πεί: "δώσε μου παιδί μου την καρδιά σου" και εμείς να του πούμε αυτό που λέει στην ιερά Αποκάλυψη (του Ιωάννου): "Ναι, έλα Κύριε Ιησού", έλα μέσα στην ύπαρξη μου. Αμήν.

εκφωνηθέν εις τον Ι.Ν.Υπαπαντής του Κυρίου Ύδρας , Κυριακή 18η Ιουνίου 2017 τη προσκλήσει του Αρχιερατικου Επιτρόπου Ύδρας και εφημερίου-προϊσταμένου του ιερου Ναού, πανοσιολ.Αρχιμ. π.Θεοδώρου Θεοδοσίου.

Ιερουργια του Θείου Λόγου νο 71 δεν υπαρχει προσωποληψια παρα τω Θεω

απομαγνητοφώνηση:
 
Ακούσαμε, αγαπητοί μου αδελφοί, το αποστολικό ανάγνωσμα, που είναι πάντα το ίδιο ιερό όσο είναι και το ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ευαγγέλιο ειναι και ο απόστολος(που διαβάζει ο αναγνώστης ή ο ιεροψάλτης), το κοινό περιεχόμενο της πίστεως στον Ιησού Χριστό περιγράφει, την θεολογική αγωνία και μαρτυρία του αποστόλου Παύλου ή των άλλων Τριών Αποστόλων που έχουν γράψει αποστολικά αναγνώσματα μας μεταφέρει.

  Τί λέει στους πρώτους στίχους; ακούστε το και ακούστε επίσης και τον στίχο που προηγείται συνάμα απο τον στίχο που ακούσαμε για να καταλάβουμε το περιεχόμενο."Θλίψις και στενοχωρία για κάθε κακοποιό για τον Ιουδαίο πρώτα και επίσης για τον Έλληνα, δόξα δε τιμή και ειρήνη για τον καθένα που κάνει το καλό. για τον ιουδαίο πρώτα και επίσης για τον Έλληνα, διότι ο Θεός δεν μεροληπτεί."

  "ου γάρ εστί προσωποληψία παρά τω Θεώ." Δηλαδή ο Κύριος δεν βλέπει Έλληνα, Αφρικανό, Ασιάτη, δεν βλέπει την εθνική του καταγωγή, ούτε αυτά που κουβαλά. Ο Κύριος απογυμνώνει αυτές τις κατηγορίες απο τους ανθρώπους και βλέπει άνθρωπο, εκείνο το δημιούργημα Του, ο Ίδιος έκανε θεόπλαστο και θεοειδές. Το έφθασε τόσο υψηλά(ενν. το πλάσμα Του) για να το θεώσει στον παράδεισο και ο άνθρωπος επέλεξε να φύγει απο τον παράδεισο!
  Δεν βλέπει ο κύριος αξιώματα και θέσεις, δεν κρίνει κατα αυτές τις ανθρώπινες συνθήκες. Εμείς όταν δούμε βασιλιά ή δεσπότη ή κάποιον εξέχοντα άνθρωπο παραμερίζουμε για να περάσει, γιατί σκεπτόμαστε την εύνοια που πρέπει να αποκτήσουμε αυτού του ανθρώπου. Ενώ ο Κύριος βλέπει καρδιές, βλέπει αυτού που έχει ο καθένας μέσα του, βλέπει τον "έσω άνθρωπο" και θέλει αυτό τον "έσω άνθρωπο" καλλιεργημένο. Τον θέλει άνθρωπο, θέλει να κοιτάει εις τα άνω, να μην γίνεται χαμερπής και επίγειος μόνον, να μην τον ενδιαφέρουν τον άνθρωπο τα υλικά αγαθά και να εξαντλείται εκεί. Διότι τότε ο άνθρωπος χάνει τον προορισμό του και την αποστολή του, αν γίνει πρώτη προτεραιότητα το κέρδος και η ανθρώπινη επιφάνεια και τα ανθρώπινα αξιώματα, τότε ο άνθρωπος έχει χάσει τον προορισμό του και ξέχασε -ο άνθρωπος- ότι ο Θεός τον έφτιαξε για να απολαύσει την δόξα Του.
 Πόσοι απο εμάς, αδελφοί μου ευχαριστούμε τον Θεό διότι γινόμαστε συμμέτοχοι αυτής της δόξης;
 Πόσοι απο εμάς ευχαριστούμε τον Θεό που μας επέτρεψε και γίναμε συνδημιουργοί Του, όταν κάναμε τα παιδιά μας;
   Πόσοι απο εμάς τον ευχαριστήσαμε που έχουμε τα παιδιά μας εν ζωή και είναι όπως αυτά επιλέγουν και όχι όπως εμείς τα θέλουμε;
  Εμείς είμαστε παραπονιάρηδες απο το πρωί μέχρι το βράδυ, όλα μας φταίνε! Για όλα κάποιος άλλος έχει την ευθύνη, μεταθέτουμε αυτή την ευθύνη, πολλές φορές ζητούμε και απο τον Θεό την ευθύνη` ενώ Εκείνος μας έπλασε ελεύθερους, να επιλέγουμε.
  Ενώ, όμως, πρέπει να καθίσουμε στο σκαμνί τον εαυτό μας, καθίζουμε και δικάζουμε τους άλλους ανθρώπους, γινόμαστε ακριβοί κριτές για εκείνους ενώ είμαστε πολύ ελαστικοί στον εαυτό μας.
  Είμαστε δεινοί προσωπολήπτες πολλές φορές αλλιώς αντιμετωπίζουμε τον επιφανή και αλλιώς τον αφανή, αλλιώς τον άρχοντα και αλλιώς τον απλό ζητιάνο.
  Ενώ για τον Θεό είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Όχι, γιατί είναι ισοπεδωτής, όχι, γιατί τους εξισώνει όλους! Καθένας έχει το χάρισμα του και πάνω σε αυτό το χάρισμα καρπίζει τους καρπούς των χαρισμάτων και του ιδιαιτέρου χαρίσματος που του χάρισε ο Θεός και ο κύριος ποτέ δεν θα ζητήσει καρπούς απο άλλο χάρισμα, θα ζητήσει καρούς απο το χάρισμα που έδωσε στον καθένα μας.
  Κάποιος άνθρωπος έχει χέρι καλό και του πιάνουν όπως λέμε απλά τα χέρια του, αυτός έχει ευθύνη για ανθρώπινα πράγματα, για υλικά.
   Ο άλλος μπορεί να γράφει καλά, θα έχει την ευθύνη των γραπτών του.
   Ο άλλος μιλάει καλά.
 Ο άλλος δεν μπορεί να μιλήσει και το καταλαβαίνει, το αναγνωρίζει.
  Ο άλλος βοηθά τον άνθρωπο που πονά και διψά.
 Ο άλλος δεν μπορεί να το κάνει αυτό, να παράσχει βοήθεια, να γίνει παρηγορητικός στον αδελφό του, διότι έχει μάθει να συγκεντρώνει αγαθά και τι μας λέει ο Κύριος; Μη στέκεσθε στα εξωτερικά, μη στέκεσθε σε αυτά που βλέπετε και τι ζητά απο εμάς;
  "Υιέ, (παιδί μου,) δος μοι σην καρδίαν." Δώσε μου την καρδιά σου, θέλω να γίνω το περιεχόμενο της ζωής σου, λέει ο Κύριος. Θέλω να μπω μέσα στη ζωή σου. Θέλω νε με βάλεις εσύ κέντρο στη ζωή σου. Δεν μπαίνει ο Κύριος με το ζόρυ! Ελεύθερα έρχεται στον καθένα απο εμάς. εμείς καλούμε το Πνεύμα (Του) το Άγιο σ' εμάς. Να μας χαριτώσει, να μας κάνει καινούργιους πνευματικά. Να μας ανανεώσει.
  Δεν βλέπει άνθρωπο, Ιουδαίου και Έλληνα μας είπε αλλά βλέπει εκείνον που έχει δόξα και τιμή και ειρήνη και εκείνον που κάνει το καλό, αυτόν που η καρδιά του έχει περιεχόμενο πνευματικό.
  Λέει ένας Ρώσος Φιλόσοφος που έχει φύγει απο την ζωή, ο Νικολάι Μπερδιάγιεφ, "το ψωμί το δικό μου όταν λείπει απο το τραπέζι μου είναι υλικό πρόβλημα" και τέτοιες δυσκολίες πλέον συναντούμε όλοι μας, πολλές φορές στερούμεθα αγαθά~ εύχομαι όχι το ψωμί, αλλά μπορεί και αυτό κάποια στιγμή να το στερηθούμε και συνεχίζει ο φιλόσοφος νους και λέει "αλλά το ψωμί που λείπει απο το τραπέζι του αδελφού μου είναι πνευματικό πρόβλημα" είναι κοινωνικό πρόβλημα!
  Αν μιά κοινωνία, αδελφοί μου, που λέγεται κατ' επίφασιν χριστιανική, έχει φθάσει σε τέτοια αίσχη να έχει ό ένας χρυσά κουτάλια και να τρώει και ο άλλος αδελφός να μην έχει ούτε ψωμί να το διαμελίσει με τα χέρια του, τότε έχουμε πνευματικό πρόβλημα και το πνευματικό πρόβλημα είναι ημών των χριστιανών της γης. Χριστιανοί είμαστε περίπου 2,5 δισεκατομμύρια σε όλον τον κόσμον ετούτο. Ουσιαστικά το εν/τρίτον του πλανήτου επιρεάζεται απο τον ευαγγελικό λόγο κι όμως ελάχιστοι απο μας κατανοούμε "ποίου πνέυματος μαθηταί εσμέν"` ποιό πνεύμα μαθητεύουμε. Δεν μαθητεύουμε το κοσμικό πνεύμα, δεν είμαστε προσωπολήπτες, δεν μεροληπτούμε αλλα προσπαθούμε να γίνουμε δίκαιοι όπως ο Θεός, δεν θα το καταφέρουμε ποτέ αυτό γιατί εμείς έχουμε ανθρώπινες συνθήκες ή συγκυρίες, κρίνουμε απο αυτά που βλέπουμε απο τα εξωτερικά. Μα ο άνθρωπος την ώρα που θυμώνει, την ώρα που εξίσταται, δεν είναι ο εαυτός του, είναι ο κακός εαυτός του. Είναι το λάθος κριτήριο, το οποίο διαλέγει εκείνη τη στιγμή ενώ μόλις οριν, που ήταν ήρεμος ήταν ο εαυτός του. Ήταν πιο κοντά εις τον Θεό. ενώ Εκείνος (εννοείται ο Θεός) που είναι δίκαιος κρίνει κοιτάζοντας το περιεχόμενο της καρδιάς μας.
  Όμως έχουμε ευκαιρία αυτό το περιεχόμενο να το επανακαθορίζουμε, να το κάνουμε καινούργιο κάθε φορά, να το κάνουμε αλλαγμένο πνευματικά και για αυτό ερχόμαστε στην Εκκλησία, για να αλλάξει η εσωτερική διάθεση μας, να αλλάξει η προαίρεση μας, να αλλάξει περιεχόμενο η καρδιά μας. Απο εκεί που περιεχόμενο της καρδιάς μας, βουλητική δύναμη για την προαίρεση μας είναι κάποιο άλλο πράγμα, να τοποθετηθεί μέσα εκεί ο Χριστός. Έτσι όπως ωραία τον κρατά στην αγκαλιά του η Παναγία και τον δίνει στο Συμεών.
  Έτσι θα ευχηθώ και εμάς να μας υποδεχθεί σαν μικρά άωρα βρέφη ο Κύριος στην αγκάλη Του, να μας περικλείσει σε Αυτήν, να ζεσταθούμε στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Να έρθουμε στη θεία Λειτουργία για να κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του Χριστού, όχι για άλλο λόγο, με αυτήν την διάθεση, με αυτήν την πνευματική ζέση μέσα μας, για να έλθει ο Χριστός και να πεί: "δώσε μου παιδί μου την καρδιά σου" και εμείς να του πούμε αυτό που λέει στην ιερά Αποκάλυψη (του Ιωάννου): "Ναι, έλα Κύριε Ιησού", έλα μέσα στην ύπαρξη μου. Αμήν.

εκφωνηθέν εις τον Ι.Ν.Υπαπαντής του Κυρίου Ύδρας , Κυριακή 18η Ιουνίου 2017 τη προσκλήσει του Αρχιερατικου Επιτρόπου Ύδρας και εφημερίου-προϊσταμένου του ιερου Ναού, πανοσιολ.Αρχιμ.  π.Θεοδώρου Θεοδοσίου.

Γιορτη Πρωτου Νηπιαγωγειου Κρανιδίου α και β βίντεο

ηταν πολυ όμορφη και διασκεδαστική η γιορτη του Σχολείου αυτού, του Νηπιαγωγείου του Πρώτου του Κρανιδίου τον Ιούνιο του 2017 στο Κρανίδι μας!εμεις πηγαμε να θαυμάσουμε την βαπτιστήρα της μητρός μας και ημετέρα βαπτισιμιά!

Πρόγραμμα Ιεροκηρυκτικής Διακονίας μας στην Ερμιονίδα για τον Ιούλιο 2017.

Πρόγραμμα Ιεροκηρυκτικής Διακονίας μας στην Ερμιονίδα για τον Ιούλιο 2017.

Κυριακή 9η Ιουλίου 2017, Ε Ματθαίου, όρθρος και θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος εις ι.Ν.Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κρανιδίου.

Κυριακή 16η Ιουλίου ε.ε., Αγίων Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, όρθρος και θ.λ. μετα θειου κηρύγματος εις ι.Ν.Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κρανιδίου.

Κυριακή 16ης Ιουλίου ε.ε. εσπερινός της Αγίας Μαρίνης εις το ομώνυμον εξωκκλήσιον το ανήκον εις ι.Ν.Συνάξεως της Θεοτόκου Κρανιδίου, πανηγυρικός εσπερινός μετά θείου κηρύγματος.

Δευτέρα 17η Ιουλίου ε.ε., πανηγυρικός εσπερινός μετά θείου κηρύγματος του εορτάζοντος αγίου Αιμιλιανού εις το εξωκκλήσιον του το ανήκον εις ι.Ν.Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Πορτο Χελίου.

Τετάρτη 19η Ιουλίου ε.ε., πανηγυρικός εσπερινός μετά θείου κηρύγματος εις το παρεκκλήσιον του Πορφήτου εις ι. ενορίαν Φούρνων.

Τρίτη 25η Ιουλίου ε.ε., Κοίμησις Αγίας Αννης, όρθρος και θεια Λειτουργία μετα θείου κηρύγματος εις ομώνυμον ι. Μονήν Αγίας Άννης Κρανιδίου.

Τετάρτη 26η Ιουλίου ε.ε., οσιομάρτυρος Παρασκευής, όρθρος και πανηγυρική θεια Λειτουργία μετά θείου κηρύγματος εις ι. εξωκκλήσιον Αγίας Παρασκευής Αυλώνος, ανήκον εις ι.Ενορίαν Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ερμιόνης.

Πέμπτη 27η Ιουλίου ε.ε., μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος του Ιαματικού, όρθρος και θεια Λειτουργία μετά θείου κηρύγματος εις ι.Κοιμητηριακόν Ναόν Αγίου Παντελεήμονος Κοιλάδος.

Κυριακή 23η Ιουλίου ε.ε., Ζ Ματθαίου, όρθρος και θεία Λειτουργία μετά θείου κηρύγματος εις ι.Ν.Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Πορτο Χελίου.

Κυριακή 30η Ιουλίου ε.ε., Η Ματθαίου, όρθρος και θεία Λειτουργία εις ι.Ν.Αγίου Νικολάου Διδύμων.

Ιερουργια του Θείου Λόγου νο 70 αγιοτητα με πιστη και ταπεινωση

Διαφωνία, για την διαφωνία, ίσως οδηγεί εις παραφωνίαν.

Διαφωνία, για την διαφωνία, ίσως οδηγεί εις παραφωνίαν.

γιατί να θέλουμε να ακουσθεί η φωνή μας? τι έχει να πει? τι θελει να διατυπώσει? την εν κρανίω υπάρχουσα τρικυμία, την δυσκολία έκφρασεως μας, την αναγκη για ανοχή στην άποψη του άλλου, την ελευθερια εκφράσεως που δεν μπορει να ποινικοποιείται στους θεολογικούς κύκλους?
απλα πράγματα η αγια μας Εκκλησια ειναι ενα περβόλι ολάνθιστο και έχει πολλά ανθη αλλα με χρώματα έντονα αλλά με χρώματα πιο απαλά, αλλά ευωδέστατα αλλα με λιγότερη ευωδιά, άλλα με όψη υπέρλαμπρη, αλλα με όψη ταπεινή αλλά για να ειναι το περβόλι γεμάτο και ωραιο τα χρειάζεται όλα...όμορφο πράγμα να συνθέτουμε αποψεις εστω και διαφωνούντων αλλά όχι να αρχίζουμε τους σολικισμούς κατά των αδελφών μας, όχι διαφωνιά για την διαφωνιά και οχι διαφωνία με σκοπό την αυτοπροβολή αλλα με σκοπό της εκθέσεως της απόψεως μας!
ελευθερία, στο ποτάμι της ζωής και της θεολογικης εκφράσεως για να ξεχυθεί το καθαριο ύδωρ που θα μας ξεδιψάσει και να ακουστεί κελαριστός ο ωραίος ήχος του νερού που άλλοτε τρέχει και άλλοτε πηγαινει σιγότερα για να μην κουράζει μονότονα και παραφωνεί ενίοτε απαξιωτικά!
με αφορμή τις δύο επιστολές των επισκόπων μας,
+ιερομόναχος Ιερόθεος

η γλώσσα της αληθείας,ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΠΑΥΛΟΣ ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΝΑΥΠΛΙΟ 10-11/2017

Ιερουργια του Θείου Λόγου νο 69 περι Αξιως υμνειν την Θεοτοκον και τους εορταζένους Αγίους Βαρθολομαίο,Βαρνάβα και τον όσιο Λουκα τον Ιατρο, αρχιεπίσκοπο Συμφεροπόλεως και Κριμαίας, τον Ρώσο.

Εκείνο που αρέσει στον Θεό

Μπράβο στα παιδιά μας και ιδιατερα στον π.Χριστοφορο μας που συνελαβε την ιδεα να κανει το φιλμακι αυτο με τα παιδια μας!

θαυμασια απεδωσαν σαν πρωτη φορα!

Συγχαρητηρια!

Ιερουργια του Θειου Λογου νο 68 περι αγιογραφικων μαρτυριων περι Τριαδικοτητος του Θεου

Ιερουργια του Θειου Λογου νο 67 περι θειου Πνευματος εσπερινος στην Αγ.Τριαδα Κρανιδιου

Προγραμμα λειτουργικης και κηρυκτικης διακονίας Ιούνιου 2017.

Προγραμμα λειτουργικης και κηρυκτικης διακονίας Ιούνιου 2017.

Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, όρθρος και θεια Λειτουργία εις ι.Ν.Αγίας Τριάδος Κρανιδίου πλησίον του Γεν.Λυκείου.

Κυριακή των Αγίων Πάντων, εις ι.Ν.Ευαγγελισμού της Θερμησίας.

Κυριακή 18 Ιουνίου ε.ε., εις ι.Ν.Yπαπαντης του Κυρίου Ύδρας.

Κυριακή 25 Ιουνίου ε.ε., εις ι.Μητροπ.Ναόν Τιμίου Προδρόμου Κρανιδίου.

Τετάρτη 28 Ιουνίου ε.ε., πανηγυρικός εσπερινός εις ι.Ν.Αγιων Αποστόλων Ηλιοκάστρου.

Πέμπτη 29 Ιουνίου ε.ε., όρθρος και θεια λειοτυργία εις ι.Πανηγυρίζοντα Ναόν Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Ηλιοκάστρου.

Πέμπτη 29η Ιουνίου ε.ε., εσπέρας στις 7.30 μ.μ. πανηγυρικός εσπερινός εις Ι.Ν.Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κοιλάδος δια την πανηγυρην αγίων Αποστόλων.

μετα τα πολλά του Λονδίνου χτυπήματα

με λυπεί ιδιαίτατα το γεγονός στο Λονδίνο, και για εναν επιπλέον λόγω σε αποσταση αναπνοής απο το χτύπημα δουλευεουν μερικα ελληνόπουλα και μαζι και ο αδελφός μου!
με καίει το γεγονός οτι αυξάνονται τα χτυπήματα!!!!εχει ονομα και επώνυμο η

επίθεση!ειναι ισλαμιστική (και όχι ισλαμική-δεν μπορώ να βαλω ολους τους μουσουλμάνους στο ίδιο τσουβάλι) και συνάμα τζιχαντιστική επίθεση!!!!ναι ειναι ακραίοι...αλλά πως κάποιοι ακραίοι αφαιρούν ζωές ανεξέλεγκτα?
τις πταίει? καποιος ειναι υπεύθυνος...η Ευρώπη ως λαοί ίσως δεν φταίμε αλλά ως κυβερνήσεις έχουμε ευθύνη οταν στρεφόμεθα εναντίον όλων των αλών της μέσης Ανατολής δια πολεμικών συράξεων και δια κατακτήσεως εδαφών δήθεν εναντίον τρομοκρατών, δεν πολεμάς την τρομοκρατία με τρομοκρατία, ούτε τη βία με βία. Γιατί γεννάται δι αυτού του πολέμου νέος κυκλος αίματος. ειναι αθώων αίμα...αυτά τα παιδια κάποιοι τα μεγάλωσαν και τους είπαν ότι ειναι άγιο πράγμα να παίρνεις τις ζωές απίστων...μα αυτό δεν πρέπει να μας κανει να κανουμε παρόμοια άν όχι πιο μεγάλα εγκλήματα!
πρεέπι να βρούμε φιλειρηνική και οργανωμένη λύση!όχι άλλο αθώο αίμα, και αθώο αίμα είναι και εκεινα που σκοτώνονται τα πρόσωπα χριστιανοί ή μουσουλμάνοι, όλοι μεσα στην αδικία του παρόντος κόσμου υφίστανται!
κανεις δεν μπορεί να βρει τον παράδεισο όταν τον θέλει για ιδία χρήσιν και προσπαθεί να τον στερησει από τον άλλον, αυτός δεν ειναι παράδεισος ειναι μια κόλαση που μας την παρουσιάζουν καλοφτιαγμένη, αλλα και καλοφτιαγμένη δεν παύει να είναι κόλαση~!
ο Θεός να αναπαύσει και να συγχωρήσει όσους αγνοούν την αλήθεια ότι ο παράδεισος δεν ειναι προσωπικός αλλά ειναι κοινωνικός!

Η ΕΞΟΔΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΚΑΙ Η ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΠΡΟΔΗΜΑ

ArgolidaPortal.gr Κηδεία του Έφεδρου Ανθυπασπιστή της ΕΛΔΥΚ Κωνσταντίνου...

Ερμηνεια της θείας Λειτουργίας νο 18 ιερα Μονη Κοιλαδος, Καθαγιασμος μεχρι τελους θειας Ευχαριστιας.