Κήρυγμα Κυριακής Β Ματθαίου

Κήρυγμα Κυριακής Β Ματθαίου (18 Ιουνίου 2017-Ι.Ν.Υπαπαντής του Κυρίου Ύδρας), επι του αποστολικού αναγνώσματος.

Ακούσαμε, αγαπητοί μου αδελφοί, το αποστολικό ανάγνωσμα, που είναι πάντα το ίδιο ιερό όσο είναι και το ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ευαγγέλιο ειναι και ο απόστολος(που διαβάζει ο αναγνώστης ή ο ιεροψάλτης), το κοινό περιεχόμενο της πίστεως στον Ιησού Χριστό περιγράφει, την θεολογική αγωνία και μαρτυρία του αποστόλου Παύλου ή των άλλων Τριών Αποστόλων που έχουν γράψει αποστολικά αναγνώσματα μας μεταφέρει.

Τί λέει στους πρώτους στίχους; ακούστε το και ακούστε επίσης και τον στίχο που προηγείται συνάμα απο τον στίχο που ακούσαμε για να καταλάβουμε το περιεχόμενο."Θλίψις και στενοχωρία για κάθε κακοποιό για τον Ιουδαίο πρώτα και επίσης για τον Έλληνα, δόξα δε τιμή και ειρήνη για τον καθένα που κάνει το καλό. για τον ιουδαίο πρώτα και επίσης για τον Έλληνα, διότι ο Θεός δεν μεροληπτεί."

"ου γάρ εστί προσωποληψία παρά τω Θεώ." Δηλαδή ο Κύριος δεν βλέπει Έλληνα, Αφρικανό, Ασιάτη, δεν βλέπει την εθνική του καταγωγή, ούτε αυτά που κουβαλά. Ο Κύριος απογυμνώνει αυτές τις κατηγορίες απο τους ανθρώπους και βλέπει άνθρωπο, εκείνο το δημιούργημα Του, ο Ίδιος έκανε θεόπλαστο και θεοειδές. Το έφθασε τόσο υψηλά(ενν. το πλάσμα Του) για να το θεώσει στον παράδεισο και ο άνθρωπος επέλεξε να φύγει απο τον παράδεισο!
Δεν βλέπει ο κύριος αξιώματα και θέσεις, δεν κρίνει κατα αυτές τις ανθρώπινες συνθήκες. Εμείς όταν δούμε βασιλιά ή δεσπότη ή κάποιον εξέχοντα άνθρωπο παραμερίζουμε για να περάσει, γιατί σκεπτόμαστε την εύνοια που πρέπει να αποκτήσουμε αυτού του ανθρώπου. Ενώ ο Κύριος βλέπει καρδιές, βλέπει αυτού που έχει ο καθένας μέσα του, βλέπει τον "έσω άνθρωπο" και θέλει αυτό τον "έσω άνθρωπο" καλλιεργημένο. Τον θέλει άνθρωπο, θέλει να κοιτάει εις τα άνω, να μην γίνεται χαμερπής και επίγειος μόνον, να μην τον ενδιαφέρουν τον άνθρωπο τα υλικά αγαθά και να εξαντλείται εκεί. Διότι τότε ο άνθρωπος χάνει τον προορισμό του και την αποστολή του, αν γίνει πρώτη προτεραιότητα το κέρδος και η ανθρώπινη επιφάνεια και τα ανθρώπινα αξιώματα, τότε ο άνθρωπος έχει χάσει τον προορισμό του και ξέχασε -ο άνθρωπος- ότι ο Θεός τον έφτιαξε για να απολαύσει την δόξα Του.
Πόσοι απο εμάς, αδελφοί μου ευχαριστούμε τον Θεό διότι γινόμαστε συμμέτοχοι αυτής της δόξης;
Πόσοι απο εμάς ευχαριστούμε τον Θεό που μας επέτρεψε και γίναμε συνδημιουργοί Του, όταν κάναμε τα παιδιά μας;
Πόσοι απο εμάς τον ευχαριστήσαμε που έχουμε τα παιδιά μας εν ζωή και είναι όπως αυτά επιλέγουν και όχι όπως εμείς τα θέλουμε;
Εμείς είμαστε παραπονιάρηδες απο το πρωί μέχρι το βράδυ, όλα μας φταίνε! Για όλα κάποιος άλλος έχει την ευθύνη, μεταθέτουμε αυτή την ευθύνη, πολλές φορές ζητούμε και απο τον Θεό την ευθύνη` ενώ Εκείνος μας έπλασε ελεύθερους, να επιλέγουμε.
Ενώ, όμως, πρέπει να καθίσουμε στο σκαμνί τον εαυτό μας, καθίζουμε και δικάζουμε τους άλλους ανθρώπους, γινόμαστε ακριβοί κριτές για εκείνους ενώ είμαστε πολύ ελαστικοί στον εαυτό μας.
Είμαστε δεινοί προσωπολήπτες πολλές φορές αλλιώς αντιμετωπίζουμε τον επιφανή και αλλιώς τον αφανή, αλλιώς τον άρχοντα και αλλιώς τον απλό ζητιάνο.
Ενώ για τον Θεό είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Όχι, γιατί είναι ισοπεδωτής, όχι, γιατί τους εξισώνει όλους! Καθένας έχει το χάρισμα του και πάνω σε αυτό το χάρισμα καρπίζει τους καρπούς των χαρισμάτων και του ιδιαιτέρου χαρίσματος που του χάρισε ο Θεός και ο κύριος ποτέ δεν θα ζητήσει καρπούς απο άλλο χάρισμα, θα ζητήσει καρούς απο το χάρισμα που έδωσε στον καθένα μας.
Κάποιος άνθρωπος έχει χέρι καλό και του πιάνουν όπως λέμε απλά τα χέρια του, αυτός έχει ευθύνη για ανθρώπινα πράγματα, για υλικά.
Ο άλλος μπορεί να γράφει καλά, θα έχει την ευθύνη των γραπτών του.
Ο άλλος μιλάει καλά.
Ο άλλος δεν μπορεί να μιλήσει και το καταλαβαίνει, το αναγνωρίζει.
Ο άλλος βοηθά τον άνθρωπο που πονά και διψά.
Ο άλλος δεν μπορεί να το κάνει αυτό, να παράσχει βοήθεια, να γίνει παρηγορητικός στον αδελφό του, διότι έχει μάθει να συγκεντρώνει αγαθά και τι μας λέει ο Κύριος; Μη στέκεσθε στα εξωτερικά, μη στέκεσθε σε αυτά που βλέπετε και τι ζητά απο εμάς;
"Υιέ, (παιδί μου,) δος μοι σην καρδίαν." Δώσε μου την καρδιά σου, θέλω να γίνω το περιεχόμενο της ζωής σου, λέει ο Κύριος. Θέλω να μπω μέσα στη ζωή σου. Θέλω νε με βάλεις εσύ κέντρο στη ζωή σου. Δεν μπαίνει ο Κύριος με το ζόρυ! Ελεύθερα έρχεται στον καθένα απο εμάς. εμείς καλούμε το Πνεύμα (Του) το Άγιο σ' εμάς. Να μας χαριτώσει, να μας κάνει καινούργιους πνευματικά. Να μας ανανεώσει.
Δεν βλέπει άνθρωπο, Ιουδαίου και Έλληνα μας είπε αλλά βλέπει εκείνον που έχει δόξα και τιμή και ειρήνη και εκείνον που κάνει το καλό, αυτόν που η καρδιά του έχει περιεχόμενο πνευματικό.
Λέει ένας Ρώσος Φιλόσοφος που έχει φύγει απο την ζωή, ο Νικολάι Μπερδιάγιεφ, "το ψωμί το δικό μου όταν λείπει απο το τραπέζι μου είναι υλικό πρόβλημα" και τέτοιες δυσκολίες πλέον συναντούμε όλοι μας, πολλές φορές στερούμεθα αγαθά~ εύχομαι όχι το ψωμί, αλλά μπορεί και αυτό κάποια στιγμή να το στερηθούμε και συνεχίζει ο φιλόσοφος νους και λέει "αλλά το ψωμί που λείπει απο το τραπέζι του αδελφού μου είναι πνευματικό πρόβλημα" είναι κοινωνικό πρόβλημα!
Αν μιά κοινωνία, αδελφοί μου, που λέγεται κατ' επίφασιν χριστιανική, έχει φθάσει σε τέτοια αίσχη να έχει ό ένας χρυσά κουτάλια και να τρώει και ο άλλος αδελφός να μην έχει ούτε ψωμί να το διαμελίσει με τα χέρια του, τότε έχουμε πνευματικό πρόβλημα και το πνευματικό πρόβλημα είναι ημών των χριστιανών της γης. Χριστιανοί είμαστε περίπου 2,5 δισεκατομμύρια σε όλον τον κόσμον ετούτο. Ουσιαστικά το εν/τρίτον του πλανήτου επιρεάζεται απο τον ευαγγελικό λόγο κι όμως ελάχιστοι απο μας κατανοούμε "ποίου πνέυματος μαθηταί εσμέν"` ποιό πνεύμα μαθητεύουμε. Δεν μαθητεύουμε το κοσμικό πνεύμα, δεν είμαστε προσωπολήπτες, δεν μεροληπτούμε αλλα προσπαθούμε να γίνουμε δίκαιοι όπως ο Θεός, δεν θα το καταφέρουμε ποτέ αυτό γιατί εμείς έχουμε ανθρώπινες συνθήκες ή συγκυρίες, κρίνουμε απο αυτά που βλέπουμε απο τα εξωτερικά. Μα ο άνθρωπος την ώρα που θυμώνει, την ώρα που εξίσταται, δεν είναι ο εαυτός του, είναι ο κακός εαυτός του. Είναι το λάθος κριτήριο, το οποίο διαλέγει εκείνη τη στιγμή ενώ μόλις οριν, που ήταν ήρεμος ήταν ο εαυτός του. Ήταν πιο κοντά εις τον Θεό. ενώ Εκείνος (εννοείται ο Θεός) που είναι δίκαιος κρίνει κοιτάζοντας το περιεχόμενο της καρδιάς μας.
Όμως έχουμε ευκαιρία αυτό το περιεχόμενο να το επανακαθορίζουμε, να το κάνουμε καινούργιο κάθε φορά, να το κάνουμε αλλαγμένο πνευματικά και για αυτό ερχόμαστε στην Εκκλησία, για να αλλάξει η εσωτερική διάθεση μας, να αλλάξει η προαίρεση μας, να αλλάξει περιεχόμενο η καρδιά μας. Απο εκεί που περιεχόμενο της καρδιάς μας, βουλητική δύναμη για την προαίρεση μας είναι κάποιο άλλο πράγμα, να τοποθετηθεί μέσα εκεί ο Χριστός. Έτσι όπως ωραία τον κρατά στην αγκαλιά του η Παναγία και τον δίνει στο Συμεών.
Έτσι θα ευχηθώ και εμάς να μας υποδεχθεί σαν μικρά άωρα βρέφη ο Κύριος στην αγκάλη Του, να μας περικλείσει σε Αυτήν, να ζεσταθούμε στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Να έρθουμε στη θεία Λειτουργία για να κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του Χριστού, όχι για άλλο λόγο, με αυτήν την διάθεση, με αυτήν την πνευματική ζέση μέσα μας, για να έλθει ο Χριστός και να πεί: "δώσε μου παιδί μου την καρδιά σου" και εμείς να του πούμε αυτό που λέει στην ιερά Αποκάλυψη (του Ιωάννου): "Ναι, έλα Κύριε Ιησού", έλα μέσα στην ύπαρξη μου. Αμήν.

εκφωνηθέν εις τον Ι.Ν.Υπαπαντής του Κυρίου Ύδρας , Κυριακή 18η Ιουνίου 2017 τη προσκλήσει του Αρχιερατικου Επιτρόπου Ύδρας και εφημερίου-προϊσταμένου του ιερου Ναού, πανοσιολ.Αρχιμ. π.Θεοδώρου Θεοδοσίου.