Κυριακάτικοι Στοχασμοί στην Κυριακή της Πεντηκοστής! Από τον Πανοσ. Αρχιμ. Ιερόθεο Λουμουσιώτη! 27.05.2018
Πανοσ. Αρχιμ.
Ιεροθέου Λουμουσιώτη
Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας
“λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν·μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ᾿ αὐτοῦ πρότερον
καὶ γνῷ τί ποιεῖ; ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ;
ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.” (Ιωάν. ζ, 50-52)
Σήμερα, αδελφοί μου αγαπητοί, εορτάζουμε τούτη την μεγάλη εορτή που είναι η Πεντηκοστή, μια εορτή καθαρά κοινοτική και κοινωνική για εμάς τους χριστιανούς. Έτσι όπως ξεκινήσαμε τελειώνει το σημερινό ευαγγέλιο και περιγράφει τις διαμάχες και αψιμαχίες τις οποίες έγειρε μεταξύ τους το πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Που δεν ήταν τωρινό φαινόμενο στην ευαγγελική στιγμή της συνάφειας που αναφέρεται αλλά μια συνηθισμένη κατάσταση διαμάχης ή και διαφωνίας μεταξύ των εβραίων της εποχής του Χριστού.
Ήταν λογικό εν μέρει να προκαλεί η παρουσία του Χριστού φθόνο και δοξασμό από ανθρώπους που είχαν διαφωνία μεταξύ τους. Αλλά επίσης να πούμε ότι αυτές τις διαφωνίες δεν τις προκαλούσε αμέσως ο Ιησούς αλλά εμμέσως, δηλαδή ο λόγος, η συναναστροφή αλλά και η ίδια η θεραπευτική του παρουσία ανάμεσα στον απλό λαό του Ισραήλ ήταν ικανή να τους κάνει να χωρίζονται σε στρατόπεδα υποστηρικτών και οπαδών του αλλά και αντιμαχομένων του. Αλλά αυτοί ουσιαστικά δεν είχαν αγάπη και σεβασμό προς Εκείνον και το έργο της επίγειας παρουσίας Του, αλλά πρόσκαιρο θαυμασμό, αφού δεν μπορούσαν να αρνησθούν τα μεγαλεία του Θεού που έβλεπαν ενώπιον τους να γίνονται. Όσο και αρνητικοί να ήσαν οι θεραπείες και τα καλά που έκανε και το ότι δεν έχει ποτέ ξανακουσθεί κήρυγμα τέτοιο ενώπιον τους ήταν πασιφανές, δεν είχε λαλήσει έτσι ξανά κανείς σαν αυτόν τον άνθρωπο Ιησού, «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ιωάν. ζ, 46). Αυτό δεν μπορούσε κανείς να το αμφισβητήσει, Εκείνος δεν ομιλούσε όπως οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, είχε άλλο τρόπο και μέθοδο διδασκαλίας ήταν απλός και στους τρόπους του και σε αυτή και έκανε τους ανθρώπους να εκπλαγούν ευχάριστα.
Υπήρχαν όμως και ανάμεσα στο ετερόκλητο όχλο και λαό αλλά και στους προκρίτους του Ισραήλ ήρεμες φωνές και διαλλακτικές όπως την φωνή που ακούσαμε στο ιερό ευαγγέλιο της μεγάλης αυτής Εορτής της Πεντηκοστής και αυτή είναι η φωνή του Νικοδήμου του νυκτερινού μαθητού τελικά του Σωτήρος Χριστού.
Τι τους λέγει; Όχι, κάτι που απευθείας είναι υποστηρικτικό για τον Κύριο μας αλλά εμμέσως πλην σαφώς τον υποστηρίζει δημοσία που αυτό για την εποχή του και την θέση που κατείχε ανάμεσα στους άλλους ηγουμένους και άρχοντες του Ισραήλ ήταν επικίνδυνη θέση και ριψοκίνδυνη υποστήριξη. Όμως την αποτολμά γιατί εκτός από την σχέση που τελικά είχε προς τον Κύριο και αυτή η σχέση είναι σχέση διδασκάλου και μαθητού, ήταν δίκαιος και ειλικρινής Ιουδαίος και τους εκφράζει σε δημόσιο άκουσμα αυτό που όλοι ήξεραν, ότι ο νόμος μας, ο Νόμος του Ισραήλ που είναι και θεόσδοτος Νόμος, δεν καταδικάζει κανέναν αθώο, δηλαδή κανέναν πριν απολογηθεί και ομιλήσει ελεύθερα για τον εαυτό του ενώπιον του μεγάλου Συνεδρίου. Αυτή ήταν μία θέση θρησκευτικά επιβεβλημένη για έναν δίκαιο Ιουδαίο αλλά και πολιτική θέση συνάμα διότι το μεγάλο Συνέδριο ήταν το ανώτατο διοικητικό και θρησκευτικό όργανο του τότε σκλαβωμένου Ισραήλ που και αν ήθελε να καταδικάσει κάποιον σε θάνατο έπρεπε να απευθυνθεί στους Ρωμαίους για να προχωρήσουν και αυτοί τις δικές τους διαδικασίες και να καταδικασθεί αυτός που τον επέκρινε το μεγάλο Συνέδριο. Χωρίς την δική του γνώμη ποτέ για κάτι που δεν ήταν κακουργηματική ή εγκληματική πράξη ενώπιον των Ρωμαίων δεν επρόκειτο ο Ιησούς να καταδικασθεί στο Ρωμαϊκό Πραιτώριο.
Αυτά που τους λέει ο Νικόδημος τα ξέρουν όλοι και έτσι δεν μπορούν να αντικρούσουν κάτι στο λόγο και τον ισχυρισμό του αλλά του προκρίνουν κάτι που λένε οι Προφήτες τους, ότι δεν μπορεί να υπάρξει προφήτης από την Γαλιλαία, προφήτης από μια κακόφημη και εθνική περιοχή που ήταν ταυτισμένη με την ειδωλολατρία και την έκπτωση ηθών και την έκλυση τους! άρα του λένε ότι έχεις μεν δίκαιο σιωπηρά χωρίς να τον αντιμάχονται αλλά συνάμα είναι και μια προειδοποίηση – «απειλή» συνεσκιασμένη για να μην υποστηρίζει τον Ιησού. Αυτό την εποχή εκείνη ήταν το πλέον επικίνδυνο, να στέκεσαι στο πλευρό του νούμερο ένα εχθρού των αρχόντων του Ισραήλ. Ο Ιησούς χαλούσε την “πιάτσα” για να το πούμε απλά πρώτον διότι αν και δεν έκανε όσα του ζητούσε ο λαός αλλά όσα έπρεπε για την σωτηρία των ανθρώπων ο λαός τον αγαπούσε και είχε τις ελπίδες του σε Αυτόν και δεύτερον, επίσης, κανείς δεν θα οδηγούσε τον Ιησού στους Ρωμαίους, αν δεν υπήρχε η οδήγηση και κλιμάκωση των καταστάσεων έτσι εναντίον του από την πολιτικο-θρησκευτική εξουσία του Ισραήλ ούτως ώστε να στρέψει τον λαό κατά του Ιησού όταν έπρεπε και να οδηγηθεί στο Σταυρό και στον θάνατο.
Η ερώτηση του Νικοδήμου είναι θα λέγαμε μια ωραία και ευγενής υπεράσπιση ενώπιον σκαι(ωδ)ών και υπογείων εξουσιολάγνων ανθρώπων που δεν ήξεραν τέτοιες ευγένειες ενώπιον της αμφισβητούμενης εξουσίας τους, διότι αν ζούσε λίγο ακόμη ο Ιησούς θα άφηνε τους ηγήτορες μόνους αφού στο λαϊκό και απλό στοιχείο η αγάπη στον θεραπευτή και διδάσκαλο Ιησού υπερίσχυε.
Αλλά η σχέση με τον Ιησού δεν ήταν τέλεια μόνον με την επίγεια παρουσία του έπρεπε να αναληφθεί εις τα δεξιά του Θεού και Πατρός και να ολοκληρωθεί η αποστολή του πέμποντας-στέλνοντας τον άλλον Παράκλητον το Πνεύμα της Αληθείας, που εκπορεύεται από τον Θεό-Πατέρα και πέμπεται στον κόσμο από τον Θεό-Υιό για να κατανοήσουν οι άνθρωποι την αποστολή του Υιού και το πώς δρα από τότε μέχρι σήμερα η Εκκλησία του που είναι η κατεξοχήν ενεργουμένη από το άγιο του Πνεύμα. Το είχε υποσχεθεί ο Χριστός μας στους αποστόλους Του ότι δεν θα μας αφήσει ορφανούς αλλά θα μας στείλει το άγιο Πνεύμα που θα μαρτυρήσει και θα φωτίσει εμάς να οδηγηθούμε εις «πάσαν την Αλήθειαν».
Με το Πανάγιο Πνεύμα φωτισμένοι επορεύθησαν οι Απόστολοι και όλοι οι άγιοι μας από τότε μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχει καμμία κίνηση προς τον Θεόν ει μη δι’ Υιού και Πνεύματος αγίου. Μακάρι , αδελφοί μου αγαπητοί, που έχουμε τις δωρεές του αγίου Πνεύματος από το άγιο βάπτισμα μας, να ενεργοποιήσουμε τα δώρα Του και να αποκτήσουμε την απόλυτη και πνευματική αθωότητα που είχε ο άγιος Νικόδημος, ο νυκτερινός μαθητής του Κυρίου μας και το στόμα μας πάντα να ομιλεί με φόβο και βεβαιότητα και καλοσύνη και ευγένεια για τους άλλους τους αδελφούς μας όπως έκανε για τον Κύριο μας ο μαθητής του ενώπιον συνεδρίου ματαιότητος! Να μην φοβόμαστε κανέναν και να μην οροδίζουμε προ ουδενός εχθρού και επίβουλου της πίστεως μας στο έργο και την σωτηρία που μας χαρίσθηκε δια του Ιησού Χριστού, του Σωτήρος και Λυτρωτού μας. Αμήν.
Ήταν λογικό εν μέρει να προκαλεί η παρουσία του Χριστού φθόνο και δοξασμό από ανθρώπους που είχαν διαφωνία μεταξύ τους. Αλλά επίσης να πούμε ότι αυτές τις διαφωνίες δεν τις προκαλούσε αμέσως ο Ιησούς αλλά εμμέσως, δηλαδή ο λόγος, η συναναστροφή αλλά και η ίδια η θεραπευτική του παρουσία ανάμεσα στον απλό λαό του Ισραήλ ήταν ικανή να τους κάνει να χωρίζονται σε στρατόπεδα υποστηρικτών και οπαδών του αλλά και αντιμαχομένων του. Αλλά αυτοί ουσιαστικά δεν είχαν αγάπη και σεβασμό προς Εκείνον και το έργο της επίγειας παρουσίας Του, αλλά πρόσκαιρο θαυμασμό, αφού δεν μπορούσαν να αρνησθούν τα μεγαλεία του Θεού που έβλεπαν ενώπιον τους να γίνονται. Όσο και αρνητικοί να ήσαν οι θεραπείες και τα καλά που έκανε και το ότι δεν έχει ποτέ ξανακουσθεί κήρυγμα τέτοιο ενώπιον τους ήταν πασιφανές, δεν είχε λαλήσει έτσι ξανά κανείς σαν αυτόν τον άνθρωπο Ιησού, «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ιωάν. ζ, 46). Αυτό δεν μπορούσε κανείς να το αμφισβητήσει, Εκείνος δεν ομιλούσε όπως οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, είχε άλλο τρόπο και μέθοδο διδασκαλίας ήταν απλός και στους τρόπους του και σε αυτή και έκανε τους ανθρώπους να εκπλαγούν ευχάριστα.
Υπήρχαν όμως και ανάμεσα στο ετερόκλητο όχλο και λαό αλλά και στους προκρίτους του Ισραήλ ήρεμες φωνές και διαλλακτικές όπως την φωνή που ακούσαμε στο ιερό ευαγγέλιο της μεγάλης αυτής Εορτής της Πεντηκοστής και αυτή είναι η φωνή του Νικοδήμου του νυκτερινού μαθητού τελικά του Σωτήρος Χριστού.
Τι τους λέγει; Όχι, κάτι που απευθείας είναι υποστηρικτικό για τον Κύριο μας αλλά εμμέσως πλην σαφώς τον υποστηρίζει δημοσία που αυτό για την εποχή του και την θέση που κατείχε ανάμεσα στους άλλους ηγουμένους και άρχοντες του Ισραήλ ήταν επικίνδυνη θέση και ριψοκίνδυνη υποστήριξη. Όμως την αποτολμά γιατί εκτός από την σχέση που τελικά είχε προς τον Κύριο και αυτή η σχέση είναι σχέση διδασκάλου και μαθητού, ήταν δίκαιος και ειλικρινής Ιουδαίος και τους εκφράζει σε δημόσιο άκουσμα αυτό που όλοι ήξεραν, ότι ο νόμος μας, ο Νόμος του Ισραήλ που είναι και θεόσδοτος Νόμος, δεν καταδικάζει κανέναν αθώο, δηλαδή κανέναν πριν απολογηθεί και ομιλήσει ελεύθερα για τον εαυτό του ενώπιον του μεγάλου Συνεδρίου. Αυτή ήταν μία θέση θρησκευτικά επιβεβλημένη για έναν δίκαιο Ιουδαίο αλλά και πολιτική θέση συνάμα διότι το μεγάλο Συνέδριο ήταν το ανώτατο διοικητικό και θρησκευτικό όργανο του τότε σκλαβωμένου Ισραήλ που και αν ήθελε να καταδικάσει κάποιον σε θάνατο έπρεπε να απευθυνθεί στους Ρωμαίους για να προχωρήσουν και αυτοί τις δικές τους διαδικασίες και να καταδικασθεί αυτός που τον επέκρινε το μεγάλο Συνέδριο. Χωρίς την δική του γνώμη ποτέ για κάτι που δεν ήταν κακουργηματική ή εγκληματική πράξη ενώπιον των Ρωμαίων δεν επρόκειτο ο Ιησούς να καταδικασθεί στο Ρωμαϊκό Πραιτώριο.
Αυτά που τους λέει ο Νικόδημος τα ξέρουν όλοι και έτσι δεν μπορούν να αντικρούσουν κάτι στο λόγο και τον ισχυρισμό του αλλά του προκρίνουν κάτι που λένε οι Προφήτες τους, ότι δεν μπορεί να υπάρξει προφήτης από την Γαλιλαία, προφήτης από μια κακόφημη και εθνική περιοχή που ήταν ταυτισμένη με την ειδωλολατρία και την έκπτωση ηθών και την έκλυση τους! άρα του λένε ότι έχεις μεν δίκαιο σιωπηρά χωρίς να τον αντιμάχονται αλλά συνάμα είναι και μια προειδοποίηση – «απειλή» συνεσκιασμένη για να μην υποστηρίζει τον Ιησού. Αυτό την εποχή εκείνη ήταν το πλέον επικίνδυνο, να στέκεσαι στο πλευρό του νούμερο ένα εχθρού των αρχόντων του Ισραήλ. Ο Ιησούς χαλούσε την “πιάτσα” για να το πούμε απλά πρώτον διότι αν και δεν έκανε όσα του ζητούσε ο λαός αλλά όσα έπρεπε για την σωτηρία των ανθρώπων ο λαός τον αγαπούσε και είχε τις ελπίδες του σε Αυτόν και δεύτερον, επίσης, κανείς δεν θα οδηγούσε τον Ιησού στους Ρωμαίους, αν δεν υπήρχε η οδήγηση και κλιμάκωση των καταστάσεων έτσι εναντίον του από την πολιτικο-θρησκευτική εξουσία του Ισραήλ ούτως ώστε να στρέψει τον λαό κατά του Ιησού όταν έπρεπε και να οδηγηθεί στο Σταυρό και στον θάνατο.
Η ερώτηση του Νικοδήμου είναι θα λέγαμε μια ωραία και ευγενής υπεράσπιση ενώπιον σκαι(ωδ)ών και υπογείων εξουσιολάγνων ανθρώπων που δεν ήξεραν τέτοιες ευγένειες ενώπιον της αμφισβητούμενης εξουσίας τους, διότι αν ζούσε λίγο ακόμη ο Ιησούς θα άφηνε τους ηγήτορες μόνους αφού στο λαϊκό και απλό στοιχείο η αγάπη στον θεραπευτή και διδάσκαλο Ιησού υπερίσχυε.
Αλλά η σχέση με τον Ιησού δεν ήταν τέλεια μόνον με την επίγεια παρουσία του έπρεπε να αναληφθεί εις τα δεξιά του Θεού και Πατρός και να ολοκληρωθεί η αποστολή του πέμποντας-στέλνοντας τον άλλον Παράκλητον το Πνεύμα της Αληθείας, που εκπορεύεται από τον Θεό-Πατέρα και πέμπεται στον κόσμο από τον Θεό-Υιό για να κατανοήσουν οι άνθρωποι την αποστολή του Υιού και το πώς δρα από τότε μέχρι σήμερα η Εκκλησία του που είναι η κατεξοχήν ενεργουμένη από το άγιο του Πνεύμα. Το είχε υποσχεθεί ο Χριστός μας στους αποστόλους Του ότι δεν θα μας αφήσει ορφανούς αλλά θα μας στείλει το άγιο Πνεύμα που θα μαρτυρήσει και θα φωτίσει εμάς να οδηγηθούμε εις «πάσαν την Αλήθειαν».
Με το Πανάγιο Πνεύμα φωτισμένοι επορεύθησαν οι Απόστολοι και όλοι οι άγιοι μας από τότε μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχει καμμία κίνηση προς τον Θεόν ει μη δι’ Υιού και Πνεύματος αγίου. Μακάρι , αδελφοί μου αγαπητοί, που έχουμε τις δωρεές του αγίου Πνεύματος από το άγιο βάπτισμα μας, να ενεργοποιήσουμε τα δώρα Του και να αποκτήσουμε την απόλυτη και πνευματική αθωότητα που είχε ο άγιος Νικόδημος, ο νυκτερινός μαθητής του Κυρίου μας και το στόμα μας πάντα να ομιλεί με φόβο και βεβαιότητα και καλοσύνη και ευγένεια για τους άλλους τους αδελφούς μας όπως έκανε για τον Κύριο μας ο μαθητής του ενώπιον συνεδρίου ματαιότητος! Να μην φοβόμαστε κανέναν και να μην οροδίζουμε προ ουδενός εχθρού και επίβουλου της πίστεως μας στο έργο και την σωτηρία που μας χαρίσθηκε δια του Ιησού Χριστού, του Σωτήρος και Λυτρωτού μας. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου