οσίας Μαρίας ενθύμησις και ενδοοικογενειακη ανασκόπηση αγίων των Κυριακών της Μεγ.Τεσσαρακοστης

"Πρέπει πάντα να δίνω ορισμό της Αγάπης στην περιοχή.
Το ενδιαφέρον είναι ότι βοηθά η ελληνική φιλοσοφία σ' αυτό.
Η Αγάπη είναι κάτι παραπάνω από φιλία από τρυφερότητα.Αγάπη είναι η γεμάτη κατανόηση ΚΑΛΗ ΘΕΛΗΣΗ για κάθε άνθρωπο. Είναι μια Αγάπη που ξεχειλίζει και δε ζητά κανένα αντάλλαγμα. Είναι η Αγάπη του Θεού που δρα στην ανθρώπινη καρδιά.Όταν φτάνεις σε τέτοιο επίπεδο, δεν αγαπάς γιατί συμπαθείς, αλλά αγαπάς τους ανθρώπους επειδή τους αγαπάει κι ο Θεός".
Martin Luther King
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1929,
δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου 1968.
Ήταν Βαπτιστής διάκονος και ακτιβιστής
υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων.
Το 1964 τού απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ
για τον αγώνα του κατά των φυλετικών
διακρίσεων, μέσω κοινωνικής ανυπακοής
και άλλων μέσων χωρίς τη χρήση βίας.
.
.
Η ουσία του ονείρου εκφράζεται με αυτά τα βαθιά λόγια. Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες ως αυταπόδεικτες, ότι
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΙΣΟΙ.
Martin Luther King
http://hamomilaki.blogspot.com/2009/04/i-have-dream-mr-obama.html

Όταν αγαπάς όχι από οίκτο αλλά από ανάγκη, όχι από υποχρέωση αλλά από ζωτική ενδο – συνεννόηση με την εσωτερική σου κατάσταση, τότε η αγάπη γίνεται τρόπος να εκφράζεται η θεϊκή προστασία σε όλους και για όλους τους ανθρώπους της γης!
Όλοι είναι ίσοι προς όλους, όλοι είναι αδέλφια με όλους γιατί είναι δημιουργήματα και πλάσματα όχι ενός τυχαίου γεγονότος αλλά πλάσματα πλασμένα και δημιουργημένα με την δημιουργική και ζωντανή αγάπη του Τριαδικού Θεού για τον άνθρωπο!
Ο άνθρωπος είναι του Θεού επτασφράγιστο μυστικό το οποίο η φύση και θέση των πραγμάτων γύρω του δεν κατανοεί την αποστολή του, που είναι η διακονία του κόσμου γύρω του!
Ο άνθρωπος διακονεί την πανανθρώπινη ιδέα της σωτηρίας, διακονεί το σχέδιο του Θεού που είναι η σωτηρία του κόσμου…εσώθη ο κόσμος δια του Σταυρού του Χριστού, αλλά πιστοποιείται αυτή η σωτηρία μόνον αν όλοι εμείς σταυρώνουμε τα πάθη μας, ξεχνάμε όσα μας δένουν με την υλικότητα και προχωρούμε σε μια πνευματικότητα που δεν ξεχνά το σώμα του ανθρώπου και αγωνίζεται να μεταλλάξει τα πάθη του, να τα στρέψει στην παραδείσια μακαριότητα για την οποία και είχε πλασθεί ο άνθρωπος και όχι στην γαιώδη κολάσιμη κατάσταση!
Η μεταστροφή των παθών από αγαθό προορισμό σε ροπή προς την αμαρτία έγινε μετά την είσοδο της τελευταίας (αμαρτίας) στην ανθρώπινη πραγματικότητα αλλά και στην ανθρώπινη ζωή η αμαρτία είναι ένα μη «φυσικό» γεγονός(ως εκ της ανθρωπίνης φύσεως υπάρχων!) και άρα δεν μπορεί να ειδωθεί ο κόσμος δι’ αυτής και ο άνθρωπος!
Άρα πρέπει να ξεπεράσουμε την αμαρτία για να γίνουμε πραγματικοί άνθρωποι!
Αλλά πως ξεπερνιέται η αμαρτία με αγώνα πνευματικό, και ο αγώνας μας ο πνευματικός έχει αρκετούς δρόμους ανηφορικούς και αλληλοδιασταυρούμενους, με κεντρική λεωφόρο την μετάνοια αλλά ας δούμε αναλυτικά τους πέντε δρόμους της παραδοσιακής εν Χριστώ ζωής.
Α δρόμος είναι και προβάλλεται από την εκκλησιαστική συνείδηση, ο δρόμος της αγίας Ορθοδοξίας, την ομώνυμη της Κυριακή πρώτης των Νηστειών κατά την οποίαν ο Χριστός ανύψωσε την εικόνα της ενανθρωπήσεως του στους ανθρώπους, τους έδειξε ότι όπως ανυψώθησαν τότε ιστορικώς και αμετακλήτως οι ιερές εικόνες, έτσι και εμείς πρέπει να γίνουμε ακόλουθοι της ιεράς Παραδόσεως και εν Χριστώ ζωής, να έχουμε ορθοδοξία, ορθή δόξα στην πίστη-να μην ανήκουμε σε αιρέσεις αλλά όχι στην «αίρεση» των αδιαφόρων περί την πίστη- αλλά και ορθοπραξία στην καθημερινή ζωή μας, να πράττουμε σύμφωνα με το σύνταγμα των χριστιανών το ιερό Ευαγγέλιο!

Β δρόμος είναι και υπάρχει στον κύκλο των αγίων εορτών της περιόδου της μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο ησυχασμός, ως κίνημα πνευματικής επανάστασης, ως κίνημα ενάντιον στην λογοκρατία και την αντικειμενικοποίηση των πάντων, ακόμη και της σχέσεως μας με τον Θεό. Του ησυχασμού εισηγητής και πατέρας είναι ένας άγιος Επίσκοπος, ο όσιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος της Φιλοκαλικής Θεσσαλονίκης, ο ησυχασμός αντέδρα στην θέση ότι ο Θεός μας για να γίνει πνευματικό εντρύφημα των χριστιανών εκείνοι έπρεπε να τα κατανοούν όλα με την λογική τους και όλα να περνούν από την κρησάρα του νοός τους. Ο άγιος ως αγιορείτης μοναχός και ασκητής της νοεράς προσευχής ήξερε εκ πείρας και εμπειρίας ότι ο Κύριος μας εισέρχεται και στις καρδίες απαιδεύτων αλλά αληθινά προσευχομένων μοναχών και χριστιανών.

Γ δρόμος είναι η ενθύμηση της Υψώσεως και Προσκυνήσεως του Τιμίου Σταυρού μετά την εύρεσιν του υπό της αγίας Ελένης υπό των χειρών του πατριάρχου των Ιεροσολύμων, αυτή η προσκύνηση μας θυμίζει ότι για να πορευθούμε αναστημένα στην επίγεια ζωή μας είναι προϋπόθεση να σταυρώσουμε το φρόνημα μας, να σταυρώσουμε τα πάθη μας, να σταυρώσουμε το θέλημα μας, το φρόνημα μας να γίνει φρόνιμα σταυρικό, τα πάθη μας να προσηλωθούν και να καρφωθούν στο μήκος και το πλάτος του Τιμίου Σταυρού, το θέλημα μας να ταυτοποιηθεί με το «Γενηθήτω τω Θέλημα Σου», που λέμε συχνά στην Κυριακή Προσευχή, να έχουμε το θέλημα του Θεού ως κύριο μοχλό που θα μας κινεί υλικοπνευματικά και σωτήρια!

Δ δρόμος είναι ο δρόμος της ασκητικής προοπτικής και καλογερικής απλότητος και ζωής που προβάλλει η αγιοπατερική παράδοση, μέσω του ιερού προσώπου του συγγραφέως της Κλίμακος, του οσίου Ιωάννου του Σιναϊτου, του μύστου της πνευματικής ζωής μέσα στις μοναχικές αρετές, μέσα στον αγώνα της φυλακής (περιφυλάξεως) των αισθήσεων μας, ο άγιος προτείνει να γευθούμε το σώμα του Χριστού και να πιούμε το αίμα του, αφού προσέχουμε την ζωής μας. Προτείνει επίσης να οσφρανθούμε το άρωμα του παραδείσου όταν προσγειώσουμε τον εαυτό μας στη γη, μέσω της ταπεινώσεως του «εγώ» μας. Να πιάσουν τα χέρια μας και να ακουμπήσουν τα πόδια του Εσταυρωμένου Χριστού και να λάβουμε δύναμη στον αγώνα μας που γίνεται από όσους αγωνίζονται εν Χριστώ κατά του διαβόλου. Προτρέπει να δούμε με την όραση των πνευματικών μας οφθαλμών που μας οδηγεί η σωτηρία μας όταν υπάρχει και υφίσταται εν Χριστώ.

Ε δρόμος, ο οποίος τυγχάνει και η κεντρική λεωφόρος, είναι η οδός της μετανοίας από την οποία όλοι οι άλλοι δρόμοι διέρχονται και την διακόπτουν προς στιγμήν αλλά είναι διαρκής ως κατάσταση, εκείνη η μορφή η οποία και ενσαρκώνει την πραγματική μας πορεία εν Χριστώ δια της αγιοποιού μετανοίας είναι μια γυναικεία φιγούρα, μια ερημήτρια και μεγάλη ασκήτρια της εσωτατής (στο βάθος της καρδίας της) ερήμου, η οσία Μαρία η Αιγυπτία, η οποία και μετά από χρόνια στην πορνεία του σώματος θέλει να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό αλλά η ζωή της μέχρι τότε δεν της το επιτρέπει…εκείνη κοιτά την ιερά Εικόνα της αγίας Μητρός του, της Θεοτόκου και της ζητά να την αφήσουν οι άγιοι άγγελοι που την εμπόδιζαν και μετά εκείνη θα πάει να ζήσει στην έρημο πορεία μετανοίας, με έργα και τρόπο (ζωής) μετανοίας.
Η αγία έζησε 17 χρόνια από μικρό κορίτσι στην αμαρτία μετά πέρασε μετανοούσα τα ίδια χρόνια για να αποσυρθούν οι αισχρές εικόνες από του νοός της…και τελικά ήρθε σε επαφή με τον Γέροντα της από τότε που την εξομολόγησε εν τη ερήμω, άγιο Ζωσιμά αλλά και εκεί μετά την αναλυτική και ειλικρινή εξομολόγηση της η αγία, δεν ξεχνά ότι ο άνθρωπος δεν σώζεται από την αυτονομία και την καθαρότητα που του παρέχουν οι αρετές του αλλά σώζεται δια του Χριστού και εν τη Εκκλησία Αυτού!
Ζητά από τον αββά Ζωσιμά του Χρόνου την μεγάλη Πέμπτη να την ξαναεπισκεφθεί και να της μεταφέρει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, όλος ο πνευματικός αγώνας και η άσκησις έχουν εν Χριστώ σκοπό και ουσία, αγία είναι η ασκήτρια της εν Χριστώ μετανοίας, πρότυπο αυτής της μετάνοιας!
Όποιον και από τους πέντε δρόμους να διαλέξουμε…ο μόνος από τον οποίο θα περάσουμε σίγουρα είναι η μετάνοια και η εξομολόγηση…ας ευχόμαστε τω αγίω Θεώ να είναι συνοδός και ευλογητής της αγίας πορείας μας εν μετανοία επί γης.

Modern Father