Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

πίστη δημόσια ή ιδιωτική υπόθεση?

H πίστη την οποία ακόμη και ο Χριστός μας θαυμάζει ειδικά όταν αυτή προέρχεται από τον χώρο των ειδωλολατρών τότε είανι ένα γεγονός δημόσιο που γίνεται αντιληπτό από τον καθένα!

Δεν υπάρχει η πίστη μας ως προσωπικό γεγονός, δεν μπορεί να είναι υποκειμενική και προσωπική μόνον, αλλά γίνεται και αντικειμενική υπόθεση και δημόσια.

http://www.tideon.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1797:2010-06-20-17-31-40&catid=163:2009-05-18-19-34-24&Itemid=307

διαβάσαμε το παραπάνω άρθρο και εφρίξαμε, θα φθάσουμε εκεί … , που να είναι προσβλητικό για έναν μη χριστιανό ή έναν αδιάφορο ως προς τα θέματα πίστεως να φορεί και να δείχνει ο άλλος την πίστη του στον Σταυρωμένο Κύριο μας μέσω του επιστηθίου σταυρού του?

Αυτό μπορεί να είναι μια σύγχρονη ομολογία πίστεως?

Δεν ξέρω τι να πω… πάντως ξέρω πως όταν δω ραββίνο ή μουσουλμάνο με τα διάσημα του δεν θλίβομαι ούτε προσβάλλομαι, αλλα μερικές φορές δεν το κρύβω σε εσάς που με διαβάζετε, ότι χαίρομαι που δείχνει την πίστη του!

Εμείς τα παιδιά του χριστού, μήπως ήρθε ο καιρός να πατήσουμε πόδι και σε αυτό το θέμα…

Δεν μπορεί η πίστη να γίνει προσωπικό και (ενδο)εσωτερικό θέμα αφού είναι εκ φύσεως η ορθόδοξη πίστη γεγονός κοινωνικό και εκ της φύσεως της γεγονός που εξωτερικεύεται σχεδόν σε κάθε στιγμή της ζωής μας, είναι σαν να πεις στο γιο που έχασε την μάνα του, να μην κλάψει το ίδιο και του χριστιανού να του απαιτήσεις να μην δείξει την χριστιανικότητα των προθέσεων του και στον τρόπο αντίδρασεως του το χριστιανικό ήθος του!

Άρα ας δείξουμε την πίστη μας με απλά πράγματα, ας κάνουμε φανερά τον σταυρό μας σε δύσκολες στιγμές αλλά και σε εύκολες καταστάσεις προς βοήθεια αλλά και δοξολογία του Χριστού μας.

Κανείς ας μην ντρέπεται που πιστεύει, αφού οι άπιστοι δεν ντρέπονται να προβάλλουν την απιστία τους!


modern father

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μόνο οι μυστικιστικές δοξασίες, έχουν χαρακτήρα κρυφό και εσωτερικό. Η ορθόδοξη ομολογία είναι λόγος, πράξη και στάση. Και τα τρία αυτά έχουν χαρακτήρα κοινωνικό και συλλογικό. Η κρυφή χριστιανική πίστη είναι για εμάς απαγόρευση πίστης. Έτσι φτάνουμε στο ειρωνικό σημείο, η αρχές της ανεξιθρησκείας να περιορίζουν την ίδια την ελευθερία της πίστεως! Αυτές είναι οι σύγχρονες δημοκρατίες! Ο χριστιανός οφείλει να μάχεται για την ελευθερία της έκφρασης των δικών του αλλά και των άλλων ομολογιών. Μήπως η εποχή των νέων διωγμών δεν φαντάζει πια τόσο απίθανη;
Με ειλικρινή εκτίμηση
Δημήτρης

levitis είπε...

συμφωνώ αδελφέ με τα λεγόμενά σου,χρειαζόμαστε περισσότερο θάρρος και ομολογία πίστεως