θεολογία, κοινωνία και άνθρωπος στην εποχή μας!
Εκκλησία, σύναξη εν Χριστώ και πίστη στο Χριστό!
αγάπη, πόνος και σκέψη για σύγχρονα θέματα τα αφορόντα τον πολίτην!
δεν παύει όμως να θέλει και να τοποθετείται μακρυά απο φατριασμούς και ομαδοποιήσεις!
αναστάσιμοι αντίλαλοι σε ανθρώπινη κατάσταση, ο Χριστός δια του λόγου του αναμεσα μας, Φιλάνθρωπος Θεος και Άνθρωπος μαζι, ο Θεάνθρωπος Χριστός!
Αύριο είναι η πρώτη μέρα του εκκλησιαστικού έτους, είναι και η πρώτη μέρα του ακαδημαϊκού έτους, είναι και η μέρα που το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει αφιερώσει στο περιβάλλον!
Η 1ηΣεπτεμβρίου είναι και η αρχή του φθινοπώρου…πολλές οι εναρκτήριες αφορμές και αφιερώσεις … αλλά έχουμε το κουράγιο και τη θέληση για νέα αρχή?
Δυστυχώς το παρελθόν το άμεσο ήταν δυσοίωνο, και πολύ πονεμένο! Δεν είχαμε καλό καλοκαίρι…δυσκολίες οικονομικές, δυσκολίες κοινωνικές, δυσκολίες εκκλησιαστικές…πολλά τα προβλήματα και άφαντη η λύση τους!
Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι κάτι καλύτερο έρχεται! Μάλλον μεγαλύτερο χάος μας περιμένει!
Ας είμαστε όμως χαρούμενοι που μας βρήκε αυτή η μέρα ζωντανούς και θα αντικρύσουμε το φως της ημέρας … διότι πολλοί αδελφοί μας εξέπνευσαν άδικα και απρόσμενα από φωτιές , από προβλήματα υγείας, από οικονομικές δυσκολίες, από αυτοχειρία και εγκλήματα κατά του εαυτού τους, από απόγνωση, από ατυχήματα, από χίλιους δυο λόγους. Και κάποιοι έμειναν πίσω να τους θυμούνται, να τους φέρνουν στη μνήμη τους. Δεν μένει πολύ περιθώριο χαράς αλλά μένει ελπιδοφόρα η θέαση του μέλλοντος! Μακάρι το αύριο να είναι αλλιώτικο από το χθες, να είναι πολύχρωμο διότι το χθες ήταν ή άχρωμο ή ασπρόμαυρο!
Εκκλησίας ο Χριστός και όχι άλλης τινός οργανώσεως!
“ Ο Θεάνθρωπος και εν Αυτώ η Εκκλησία Του είναι το παν διά τα σύμπαντα. Και πώς να μην ονομάση κανείς πανευαγγέλιον την φανέρωσιν της αληθείας της ζωής κατά την οποίαν ο Θεάνθρωπος αυτός είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας! Εις την πραγματικότητα «αυτός εστι προ πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε» (Κολ. 7, 17). Διότι Αυτός είναι Θεός, Αυτός Δημιουργός, Αυτός Προνοητής, Αυτός Σωτήρ, Αυτός η Ζωή της ζωής, και το ον του όντος, και η ύπαρξις της υπάρξεως: «ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα» (Κολ. 1, 16). Αυτός είναι το τέλος παντός του υπάρχοντος. Ολόκληρος η κτίσις εδημιουργήθη ως Εκκλησία, και αποτελεί την Εκκλησίαν, «και αυτός εστίν η κεφαλή του σώματος, της Εκκλησίας» (Κολ. 1, 18). ” Του Αββά Ιουστίνου Πόποβιτς.
Δια τα ανθρώπινα η εμπειρία του οσίου Ιουστίνου του Σέρβου ασκητού και θεολόγου μας λέγει ότι ο Κύριος και η Εκκλησία Του είναι το «παν δια τα σύμπαντα», είναι δωρήματα ακριβά στην επίγεια και συμπαντική λειτουργία και τάξη! Ο Χριστός είναι η συγκεφαλαίωσις και η κεφαλή της εκκλησίας Του, μεριμνά και δεν αφήνει το Σώμα του Ακέφαλο, κανέναν δεν θέλει σωτήρα στην θέση του! Η διακονία του μπορεί να διακονηθεί από τον Ίδιο και κανείς άνθρωπος δεν μπορεί και δεν πρέπει να θέλει να εξοβελήσει τον Χριστό στον ουρανό! Είναι πολύ εύκολο να λέμε και να υποδεικνύουμε με τις κινήσεις μας την ακινησία του Χριστού, αλλά Εκείνος δρα διαφορετικά και μυστηριακά στην ζωή του καθενός! Όλα και όλοι, κάθε τι και κάθε πως υπάρχει επειδή Εκείνος επιτρέπει, προσδοκά, κελεύει, επιτάσσει και δημιουργεί συνθήκες υπαρξιακού χώρου και χρόνου για τον καθένα άνθρωπο και την καθεμιά κατάσταση! Θεός είναι αυτός για εμάς, θεός για τους αθέους που τον αρνούνται επειδή υπάρχει, διότι αν αρνούνται τον Ανύπαρκτο πως μπορεί να σταθεί λογικά η άρνηση τους. Θεός είναι για τους ενθέους, αυτούς που τον θέλουν στη ζωή τους και πασχίζουν να μην διακόψει την επικοινωνία Του μαζί τους. Είναι Δημιουργός των πλασμάτων του ορατών και αοράτων , φθαρτών και αφθάρτων, απλών και περιπεπλεγμένων, είναι ο προνοητής του σύμπαντος κόσμου, που θέλει όλα να δουλεύουν με την συνέπεια δεικτών του ωρολογιού αλλά και δεν εξαναγκάζει προς αυτή την κατεύθυνση αφού σέβεται την ελευθερία μας και εκτιμά την ειλικρινή μας διάθεση για συνεργία, συνεργασία μαζί Του! Είναι η Ζωή της ζωής, είναι ο υπαρκτικός πλούτος του βαθυτάτου Είναι του ανθρώπου, είναι το όν του Όντως, το όντως Ών, ο μοναδικά υπάρχων και μοναδικά ετερογενώς προσδιοριζόμενος. Η ύπαρξις της υπάρξεως είναι ο Χριστός , επειδή δωρίζει καθετί στον καθένα και σε όλους τα πάντα! Στο δικό του όνομα καθετί κτιστό δημιουργήθηκε και καθετί υπαρκτό υπάρχει! Είναι το τέλος ως τελειωμός και ως σκοπός καθετί του ανθρωπίνου, του συμπαντικού, του ιστορικού, του εσωτερικού κόσμου μας. Η κτίσις όλη είναι δημιουργημένη ως Εκκλησία, ως κάλεσμα του κόσμου στο όνομα του Χριστού, για συγ-κεφαλαίωση του ανθρώπου στο Χριστό, του ανθρώπου εν Χριστώ και του ανθρώπου για τον Χριστό! Η κεφαλή , ο Χριστός, περιποιείται το σώμα του, λατρεύει το να υπάρχει για το λατρευτό Του σώμα, να υπάρχει για να εξυψώνεται η ουσία της ανθρωπίνης υπάρξεως δια της εν Χριστώ θεώσεως! Χριστέ μου , σε παρακαλούμε αγάπησε μας όσο ελάχιστα (οι δυνάμεις μας δυστυχώς) σε αγαπούνε και Συ ανταπέδωσε μας πλουσιοπάροχα ως του Ασώτου Υιού ο Πατήρ πολλά επέδωσε, μην μεμψιμοιρείς την δική μας μικρότητα, μην στέκεις στην δική μας οργή, αλλά αοργήτως πως (επέ)δράσε εντός των καρδιών μας και σπεύσε μεγαλόδωρα να δωρίσεις τα μεγαλεία της Εκκλησίας Σου στον καθένα από εμάς! modern father
«Ολόκληρον το μυστήριον της χριστιανικής πίστεως είναι η Εκκλησία. ολόκληρον το μυστήριον της Εκκλησίας είναι ο Θεάνθρωπος. ολόκληρον το μυστήριον του Θεανθρώπου έγκειται εις το ότι ο Θεός έγινε «σαρξ», ότι δηλαδή εις το ανθρώπινον σώμα κατώκησεν όλον το πλήρωμα της Θεότητός Του με όλας τας θείας δυνάμεις και τελειότητας, δηλαδή όλον το μυστήριον του Θεού.»
Η εκκλησία είναι το μυστήριο της δικής μας πίστεως, δεν υπάρχει χριστιανική και δη ορθόδοξη πίστη εκτός και μάλλον σε μια εκκλησία που δεν είναι «σαρκωμένη», σε μια εκκλησία που δεν υπάρχει ανάμεσα μας, δεν μπορεί να λέμε ότι είναι εκκλησία μόνον η σύναξις των αγίων εις τον ουρανό!
Εκκλησία είναι και η σύναξις ημών επί γης εν Χριστώ,όταν υπάρχει ανάμεσα μας ο Χριστός τότε μιλάμε για την καθολική εκκλησία, όσο και αν περιοριζόμαστε τοπικά. Αυτός ο Θεάνθρωπος είναι ολόκληρος η εκκλησίας μας και εμείς μετέχουμε σε Αυτήν(την Εκκλησίαν –μας-) όταν μετέχουμε του Χριστού.
Και ολόκληρον το μυστήριον του Θεανθρώπου υπάρχει στην αληθινή σάρκωση του Θεού Λόγου, που σημαίνει ότι η εν Χριστώ σωτηρία είναι μια πραγματικότητα του κόσμου αυτού και μια αληθινή κατάσταση, ούτε μια άπιαστη θεωρία, ούτε ένα ωραίο ευφυολόγημα, ούτε ένα καλοστημένο παραμύθι, ούτε όμως ένα άθλιο και ακατανόητο «μυστήριο» (εξωγήινης προελεύσεως και τρόπου πραγματοποιήσεως), που υπάρχει ανεξάρτητα από τον άνθρωπο.
Ο οποίος άνθρωπος στην τελική είναι ο αποδέκτης της θεοποιήσεως της ανθρωπίνης φύσεως στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να θεοποιηθεί ο άνθρωπος και άνθρωπος γίνεται Θεός στο πρόσωπο του Χριστού για να μπορέσει ο άνθρωπος να υπερβεί την αμαρτία, την φθορά και τον θάνατο, αλλά και τον πνευματικό του θάνατο που είναι σκληρότερος και επαχθέστερος του βιολογικού θανάτου!
Όλον τον μυστήριον του Θεού κατά τον σύγχρονον άγιον υπάρχει στον άνθρωπον πλέον εν Χριστώ … είναι μοναδική ευκαιρία για τον άνθρωπο να φθάσει τόσο υψηλά ακόπως και αβαναύσως για τον ίδιο, να γίνει Θεός κατά δωρεάν και να γίνει ένας με τον Έναν τον Ιησού Χριστό.
Αυτό είναι η εκκλησία μας η ενοποιός δύναμις Θεού και ανθρώπου εν τω κόσμω … ο Χριστός μας μπορεί και παραπορεύεται στον ανθρώπινο κόσμο και αγιάζει εμάς ολοτελώς.
Αυτή την παρουσία του Χριστού ανάμεσα μας ως εξαγιαστού και παρηγορητή την έχουμε ανάγκη όλοι μας!
Ας αγιάσει τον λόγο, το βλέμμα, την γραφίδα, το στόμα και την καρδιακή μας διάθεση!
«Σήμερα γιορτάζει η Παναγιά γιορτάζει και η Πατρίδα»
Η πατρίδα μας, η πονεμένη και πενόμενη Ελλάς είναι εκείνη που γιορτάζει την κοίμηση της Θεοτόκου, της Παναγιάς την έξοδο από την φθαρτότητα και την αναγωγή της στη σφαίρα της αιωνιότητος!
Η μητέρα του Θεού μας εκοιμήθη και άφησε τη γη για να ταξιδεύσει πλησίον του Υιού αυτής, του Κυρίου και Θεού και σωτήρος Χριστού. Να ταξιδεύσει εκείνη που έδωσε στο ανθρώπινο γένος ζωή και αιωνιότητος προοπτική , ως μητέρα της Ζωής, προς την Ζωή των Απάντων, τον Κύριο μας και Υιό της.
Η δική της Κοίμηση και μετάσταση της στον ουρανό είναι μια κατά παραχώρησιν και κατα ευδοκίαν Θεού μια πρόωρη ανάσταση, την ανάσταση που θα γευθούν όλοι την Εσχάτη ημέρα που ο Χριστός θα έλθει να κρίνει η Παναγία μας την γεύεται στην ιστορική και άμεση επίγεια συνέχεια της. Διότι εγέννησε τον Κτίστην και Εκείνος της προσέφερε σαν δώρο την θεία Μετάσταση της κοντά του στο θρόνο του Τριαδικού Θεού μας.
«Άγγελοι μαζί με Αρχαγγέλους Σε μεταφέρουν από τη γη στους ουρανούς. Καθώς περνάς ευλογείται ο αέρας και ο αιθέρας καθαγιάζεται. Χαίροντας υποδέχεται ο ουρανός την ψυχή Σου. Σε προϋπαντούν οι ουράνιες δυνάμεις με ύμνους ιερούς και τελετή χαρμόσυνη: «τις αυτή η αναβαίνουσα λελευκανθισμένη, εγκύπτουσα ωσεί όρθρος;». Είσαι ωραία, λένε οι ουράνιες δυνάμεις, σαν το φεγγάρι κι όλα τα Χερουβίμ εκπλήσσονται και τα Σεραφείμ Σε δοξάζουν, Εσένα που δεν ανέβηκες μονάχα ως τον ουρανό, σαν τον Προφήτη Ηλία, ούτε μονάχα μέχρι τον τρίτο ουρανό, σαν τον Απόστολο Παύλο, αλλά έφτασες μέχρις αυτόν τον θρόνο του Υιού Σου και στέκεις κοντά Του με πολλή κι ανείπωτη παρρησία. Έγινες, λοιπόν, ευλογία για όλον τον κόσμο, αγιασμός για το σύμπαν, άνεση για τους κουρασμένους, παρηγοριά για τους πενθούντες, θεραπεία για τους αρρώστους, λιμάνι για του θαλασσοδαρμένους, συγχώρηση για τους αμαρτωλούς, παρηγοριά για τους λυπημένους, πρόθυμη βοήθεια για όλους που σε επικαλούνται, αρχή και μέση και τέλος όλων των αγαθών που ξεπερνούν τον νου μας.» http://anestixristos.blogspot.com/2010/08/blog-post_5164.html
Όπως την αντιμετωπίζει κατά τον όσιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό ο ουράνιος κόσμος με την ίδια χαρά και ελπίδα την βλέπουμε και εμείς οι επί γης θνητοί άνθρωποι! Ευλογία και χαρά για όλον τον κόσμο έγινε η μητέρα του Θεού μας, η δεδοξασμένη παρά των Σεραφείμ!
Αγιασμός για όλο το σύμπαν έγινε η Θεοτόκος και ανέβηκε εις τον ουρανόν ως το πυρφόρον άρμα του Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου. Άνεση και παρηγοριά έγινε η Παρθένος Μαρία για όλους τους κουρασμένους και αναγκεμένους, πονεμένους και διψασμένους για λίγη χαρά και χάρη, όπως την χάρη αυτή περίμενε από τον Υιό της ο μέγας των Αποστόλων Παύλος. Παραμυθία και παράκληση για τους πενθούντες εσύ η Κόρη της Ναζαρέτ, η μητέρα της Βηθλεέμ και η κλαίουσα εις τον Σταυρόν του Υιού της, που μόνος δίπλα της υπήρχε ο ευαγγελιστής της Αγάπης, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, για να της συμπαρίσταται. Θεραπεία έγινες για τους Αρρώστους η Γιάτρισσα μητέρα του Ιατρού των ψυχών και των σωμάτων ημών, ως μόνους συμπαραστάτες έσχες τότε την πληθύν των μαθητών του Υιού της. Λιμάνι για τους θαλασσοδαρμένους έγινε η Παναγιά μας, η οποία «τα πέλαγα κρατούσε στην ποδιά της» και μαζί με τον άγιο Νικόλαο, πρεσβευτή των θαλασσινών, τον πόνο και το δάκρυ των εν θαλάσση ευρισκομένων και ταξιδευόντων αδελφών απάλυνε και κατεπράϋνε την προσμονή των συγγενών και οικείων των ναυτικών μας. Πρόθυμη βοήθεια για όλους, η Παναγιά μας η Παρηγορήτρα, η Παναγιά η Παραμυθία, η Παναγιά η Γλυκοφιλούσα, η Παναγιά η Θαλασσινή, η Παναγιά η Μεγαλόχαρη, η Παναγιά η Εκατονταπυλιανή, η Παναγιά η Φοβερά Προστασία, η Παναγιά η Πορτοκαλούσα, η Παναγιά η Αγνούντα και κάθε εικόνισμα της που εορτάζει γίνεται ένας θυσαυρός που μας θυμίζει ότι ενώ εκοιμήθη η Θεοτόκος εμείς πανηγυρίζουμε και χαιρόμαστε τον θάνατο της, παράδοξο αλλά χαιρόμαστε με την κοίμηση της και είμαστε εκείνοι που θα προσευχόμαστε να είναι η πρεσβεία της μόνιμα μαζί μας! Να μας σκεπάζει η Μητέρα της Ζωής που μετέστη προς την Ζωήν! Μακάρι να είμαστε και όλοι μαζί πλησίον της εις τον παράδεισον της τρυφής και στη δόξα του Υιού της.
“Μη μισείς λοιπόν και μην καταδιώκεις τον αμαρτωλό αλλά με την συμπάθεια σου προς αυτόν γίνε κήρυξ της αγαθότητος του Θεού, ο Οποίος αν και είσαι ανάξιος, σε κυβερνά και δεν σε παραπετά, ούτε σε αποστρέφεται λόγω των πολλών και μεγάλων σου αμαρτημάτων.”
Ο αββάς Ισαάκ είναι κατηγορηματικός το επαναλαμβάνει, μη μισείς αλλα και προχωρά λέγοντας να μην καταδιώκεις τον αμαρτωλό, να μην τον εκδικείσαι. Να μην είσαι έτοιμος να του ρίξεις τα βέλη τα γεμάτα μίσος και κακία!
Ο άλλος πρέπει να γίνει για ο
ποιονδήποτε ένας τρόπος και μια θύρα να εισέλθεις στον παράδεισο και όχι ένας τρόπος και μιά έξοδος από την κοινωνία των αδελφών μας. Δεν μπορεί με το μίσος να προέλθει κάτι το θετικό στη σχέση μας με τον συνάνθρωπο και άρα και η σχέση μας με τον Θεό είναι αμφίβολη…αφού η σχέση Θεού και ανθρώπου για να είναι αποδοτική και σημαντική πρέπει να είναι ειρηνική η διάθεση μας προς τον αδελφό μας.
Η συμπάθεια όμως προς τον αδελφό είναι ένα ζωντανό κήρυγμα της αγαθότητος του Θεού, ο Θεός ότι και να είμαστε, ότι και να κάνουμε, ότι και να αποδίδουμε στους άλλους (μίσος ή αγάπη) είμαστε ολιγοστοί ενώπιον του Θεού!
Εκείνος είναι Αγαθός και μοναδικά Καλός, αλλά δεν κηνυγά, ούτε ζητά, ούτε απαιτεί να είμαστε εμείς εκεί που μας θέλει, αλλά Εκείνος πολλές φορές βρίσκει καινούργιο τρόπο, μετέρχεται νέες μεθόδους για να έρθει πιο κοντά μας, αλλά και όταν εμείς κάνουμε το καλό τον βοηθούμε ως κήρυκες του να έρθει μέσω ημών κοντά στους απομεμακρυσμένους αδελφούς μας.
Το σημαντικότερο είναι ότι ο Θεός ότι και να κάνει ο άνθρωπος δεν τον αποστρέφεται διότι είναι εικόνα Του, έχει φτιαχθεί με θεϊκή «εργασία» («ποιήσωμεν άνθρωπον» Γένεσις – Π . Δ .) με «κόπο» θεϊκό και μεράκι ΑγιοΤριαδικής Χάριτος και άρα ο Θεός όσο και να μουτζουρωθεί – αμαυρωθεί η εικόνα Του, μπορεί να δει στον άνθρωπο τον Χριστόν Κυρίου ενοπτριζόμενον!
Άρα δεν θα πάψει να εφευρίσκει τρόπους να είναι πλησίον του πλάσματος του αλλά και να σώζει τον άνθρωπο στις κακοτοπιές του και να τον αναρθώνει στις πτώσεις του διότι Αγαπά τον άνθρωπο (Του, που του ανήκει απο την Δημιοργία και ο Θεός θέλει να καταλήξει στην αγάπη του)!
«Μιμήσου λοιπόν και σύ, όσο μπορείς, την ευσπλαχνία Του και την αγαθότητά Του και γίνε οικτίρμων προς τον αδελφόν σου για να κερδίσεις από τον Θεόν την μέγιστη συμπάθειά Του με τη μικρή δική σου συμπάθεια.»
Αυτή την μίμηση της ευσπλαγχνίας, που μας λέγει ο άγιος Ισαάκ, ο άνθρωπος πρέπει να την στοχεύσει για να την επιτύχει, πρέπει να την εργάζεται καθημερινώς και αδιαλείπτως και να την προσφέρει ως θυμίαμα ενώπιον του Θεού και ενώπιον του ανθρώπου να την δίδει ως απόδειξη της Αγάπης και της εργασίας της πνευματικής εντός του! Εμείς προσφέρουμε την μικρή μας αγαπη και την περιορισμένη εύσπλαγχνον διάθεσιν για τον αδελφό μας και ο Θεός μας μας προσφέρει το ανεξάντλητο Έλεος Του και την απροσμέτρητη συμπάθεια Του για να γίνει ο κόσμος ένας πραγματικός κόσμος (στολίδι) του Θεού και να τον χαίρεται στην τελική κατάληξη του, ο άνθρωπος, ως ηγεμόνας μικρός εφ’ όλης της κτίσεως.
