Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό (μέρος β΄)

“Αν μισείς τον αμαρτωλό επειδή κατά τη γνώμη σου δεν είναι δίκαιος, δείχνεις με αυτό τον τρόπο ότι και συ είσαι αμαρτωλός, επειδή δεν έχεις αγάπη.”
Το μίσος κατά του αδελφού που ήμαρτε όπως ο άγιος μας Ισαάκ λέγει είναι μίσος που αποκαλύπτει όχι μόνον την αμαρτολότητα του ημαρτηκότος με πράξιν δημοσίαν αλλά και αυτού που αμαρτάνει με το να μην αγαπά.

Ο ένας τρόπος είναι να λές τον μισώ διότι είναι άδικος και εγώ ως δίκαιος δεν μπορώ να αφήσω την υπόθεσιν του δικαίου σε χέρια που το αμφισβητούν, αλλά ο άλλος τρόπος είναι να αγαπήσω αυτόν που δεν είναι δίκαιος και άρα να περικλείσω στην χαρά του αυτό-δικαιωτισμού μου τον αδελφό μου και ας αφήσω πίσω μου την ακρίβεια της δικαιοσύνης για χάρη του αδελφού μου.

Αλλά και αν σταθώ στο δίκαιο και παρακάμψω την αγάπη μου προς το πρόσωπο του αδελφού που αμάρτησε, τότε ξεγυμνώνω και την δική μου αμαρτωλότητα! Στέκομαι στον τύπο του πράγματος και αφήνω την ουσίαν … μπορεί εκείνος που αμάρτησε να μετανοήσει και εγώ την μετάνοια του, ποτέ δεν θα την δω! Αν και την αμαρτία του όπως καμώνομαι την είδα ή την διαβλέπω(διακρίνω) δημόσια, ας αφήνω και μερικά περιθώρια στην χάριν του Θεού να δράσει και να κάμει εκείνη ότι θέλει και γνωρίζει καλόν για το πλάσμα της.

Η σκληροκαρδία της τηρήσεως του τύπου και της ταυτοπαθείας της αμαρτίας που έκανε ο άλλος και της ποινής που προβλέπεται για την αμαρτία αυτή, μας αφήνει στην απεμπόλιση της ουσίας αλλά και την ενασχόλιση μας με μη ουσιαστικά θέματα, μας κάνει να ξεχνούμε την αγάπη που αξίζει σε κάθε εικόνα του Θεού και μας κάνει εξαντλητικούς τηρητές (μωσαϊκού) νόμου, νόμου που δεν ελευθερώνει αλλά δουλοποιεί το πλάσμα του Θεού σε τήρηση διατάξεων και όχι στην αγάπη του Θεού και στην αγάπη του Ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, όχι μόνον του συντασσομένου μαζί μας αλλά και αυτού που είναι μακρυά μας και μας διώκει με τον τρόπο του!


“Εκείνος που έχει αποστερηθεί την αγάπη έχει χάσει και το Θεό διότι ο Θεός είναι κυρίως αγάπη. “

Όποιος λέγει ότι τον ενδιαφέρει πάνω από όλα η τήρηση της τάξεως και μια ηθικοπλαστική θέαση των πραγμάτων είναι απεστερημένος της αγάπης του Θεού, αλλά και της Αγάπης, που είναι ο Θεός μας.
Δεν μπορεί να θηριομαχεί για τον Θεό μας και να μην αγαπά τον αδελφό του, δεν είναι γνήσιο πράγμα αυτό, δεν είναι πράγμα που αναφέρεται σε καθαρούς και αγνούς ανθρώπους, σε ασκητές αλλά αναφέρεται σε ανθρώπους που ξεσκίζουν τα ρούχα αλλά και τις σάρκες των αδελφών τους για να γίνουν εκείνοι που αποδεικνύουν την δική τους αξιοσύνη και αρετή θυσιάζοντας σε εκκοσμικευμένο κριτήριο το εκκλησιαστικό ήθος και τον αδελφό τους, για να υπερασπιστούν όρια ανθρώπινα και κοσμικά.
Μα αφού η εκκλησία του Χριστού δεν είναι αγιασμένων υπόθεση, ως ανθρώπινος οργανισμός έχει και αμαρτωλούς που προσπαθούμε να μετανοήσουμε, χωρίς αυτούς δεν λογίζεται επίγεια εκκλησιαστική κοινότης!

(συνεχίζεται...)

modern father