Στὰ δεδομένα τῆς μορφῆς καὶ τῆς γλώσσας ἀνήκει κάθε σημαῖνον τῆς σάρκωσης τοῦ Θεοῦ: Ἡ σύλληψη ἀπὸ μητέρα παρθένο, σύλληψη ἐλεύθερη ἀπὸ τὴ φυσικὴ ὁρμὴ πλασματικῆς αὐτοδιαιώνισης τοῦ θνητοῦ. Ὁ Θεὸς (ὁ Ἄλλος τῆς ζωτικῆς μας ἐπιθυμίας) ἀποκαλύπτεται Πατήρ: ἡ ζωοποιὸς ἀρχὴ ὡς προσωπικὴ ὕπαρξη. Ἡ παρθένος γίνεται μητέρα –ἡ ἐρωτικὴ δυνατότητα τῆς φύσης σαρκώνει τὴν ὄντως ζωή, δίχως διάμεσο ἐφήμερου πόθου. Ἡ γλώσσα σημαίνει τὸν τρόπο τῆς ζωῆς, χωρὶς τὸ σημαινόμενο νὰ ὑποτάσσεται στὸ νοηματικὸ σημαῖνον. Τὸ σημαινόμενο παραμένει ἐπέκεινα τοῦ σημαίνοντος, ὅπως παραμένει ἐπέκεινα κάθε ἐρωτικῆς συν-ουσίας ὁ συμμέτοχος τῆς συνουσίας, στὴ δυναμικὴ ἀπροσδιοριστία τοῦ ὑποκειμένου «Ἄλλου».
Ὁ Θεὸς τῆς ἱστορικῆς ἀποκάλυψης καὶ ὁ Ἄλλος τῆς ἐρωτικῆς συνουσίας εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἐδῶ ἀ-λήθεια σημαίνει τὴ μή-λήθη, τὴν προσωπικὴ ἐμφάνεια. Ἀλήθεια μόνο ἡ φανέρωση, μόνο ἡ γυμνότητα τῆς «κένωσης», τὸ σημαῖνον τῆς ἐπιθυμίας. Τὸ σημαινόμενο τῆς ἐπιθυμίας πάντα ἐπέκεινα, ἀπρόσιτο στὴ γλώσσα, προσιτὸ μόνο στὴν ἀμεσότητα τῆς ἐρωτικῆς σχέσης.
o Θεός είναι πάνω από έρωτες εφήμερους αλλά έδωσε τον έρωτα στους ανθρώπους προς κοινωνίαν και σωφροσύνην και όχι για απλή διαιώνηση ενός εκ των ειδών των εκ του Θεού πλασμένων.
Είναι εκπόρνευση του ερωτος, του συνεκτικού δεσμού του ανθρώπου σε γαμήλια συνάφεια, το να απορρίπτεις εκείνο που ο Θεός δώρισε και να αγανακτείς επειδή κινεί τα νήματα της ανθρώπινης φυσεως και ιστορικής πραγματικότητος.
Όλοι γνωρίζουν και μπορούν να γευθούν τον θεό τους όχι ως υποκειμενοποιημένη θεότητα ή αντικειμενοποιημένη άλλη πραγματικότητα, αλλά ο θεός μας είναι και παραμένει Θεός των μετανοούντων αλλά και ο Θεός των «ερωτευμένων».
Είναι ο Κύριος μας που ηράσθη την ανθρωπίνην φύσιν και έγινε δια την σωτηρίαν της άνθρωπος όχι κατά φαντασίαν ή κατά αποχώρησιν από της Θεότητος το μέγεθος και τον πλούτον, αλλά έγινε η σαρκωμένη θεία Αγάπη, που ερωτευεται και υπάρχει για το πλάσμα του.
Κάθε εφημέρο μπορεί να εξαγιασθεί και να σωθεί ερωτικά όχι στα όρια της εκχυδαϊσμένης σεξουαλικότητος αλλά στα όρια μιας εξαγιασμένης κοινωνίας του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο περνώντας από το σταυροδρόμι του Θεού την Εκκλησίαν, στην οποία όλοι συναντώμεθα και μέσα σε αυτή μπορούμε να ερωτευθούμε πραγματικά.
Μακάρι να είμαστε γεμάτοι από θείο έρωτα και πολλή αγάπη που γεμίζει άδειες καρδιές που δεν θέλουν ούτε τον ερωτικό σύντροφο πολλώ δε μάλλον τον ενοχλητικό συνάνθρωπο.
Modern father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου