Το κείμενο που ανωτέρω είναι καταγεγραμμένο περιέχει πικρές, οδυνηρές, πληγερές και αληθινές διαπιστώσεις…
Δυστυχώς όσο και να μας πονάει, όσο και να μας θλίβει, όσο και να μας στενοχωρεί μας καταλογίζουν ευθύνες υπαρκτές…μας αναθέτουν βάρος που δεν έπρεπε να το εγγίζουμε καθόλου, εμείς, οι κληρικοί, κάθε έννοια πλουτισμού, κάθε έννοια συσσώρευσης πλούτου δεν πρέπει να την επιθυμούμε (και δεν την επιθυμούμε όλοι)!
Δεν είναι στην ιδεώδη και θεοποιό πορεία της Εκκλησίας του Χριστού, η οποία πραγματώνει στο ιστορικό παρών αυτό που ο Λυτρωτής μας και ευεργέτης της βρωτοθείσης φύσεως δια στόματος του μεγάλου των Αποστόλων, Παύλου, είπε, «Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ·» (Α΄ Τιμ. α΄, 15) και στον κόσμο ήρθε να σώσει αμαρτωλούς όπως είμαι και εγώ…άρα πρέπει να θυμόμαστε οι ποιμένες και διδάσκαλοι του λαού του Θεού, ότι είμαστε ασθενείς, ότι είμαστε ανίσχυροι έναντι των παθών που κατακυριεύουν το σώμα και καταδουλώνουν την ψυχή μας, είμαστε ευάλωτοι έναντι των παντοειδών λογισμών και των παντοδαπών αμαρτιών μας!
Οι άγιοι και οι μάρτυρες που είναι τα γνήσια παιδιά του Χριστού μας είχαν την τόλμη, το θάρρος και την ανδρεία την πνευματική να αντιστέκονται στο πάθος του πλουτισμού και της συσσώρευσης των αγαθών!
Αντιστέκονταν διότι είχαν προορισμό την ουράνια Βασιλεία, δεν μπορούσαν να δεθούν στην γη…διότι αν δεθείς με υλικά αγαθά δεν θα μπορείς να διακονείς τον Χριστό στα πρόσωπα των αδελφών σου και δεν θα μπορείς να προσεύχεσαι αληθινά όσες ακολουθίες και αν ακούσεις στην ζωή σου…αφού ο νους θα σκέφτεται συμβόλαια, δίκες, έριδες, αντιδικίες, κ.λπ. διαδικαστικές πράξεις που πιστοποιούν το δέσιμο μας με τη γη!
Όντως στο πέρασμα από την καθαρως γεωργική κοινωνία, στην ημι-αστική -στις επαρχιακές πόλεις- και στην αστική κοινωνική μονάδα πόλεως (όπως η Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Άργος, Πάτρα κ.α.) παρατηρείται το φαινόμενο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της καταδυνάστευσης των ελευθεριών των αλλοδαπών αλλά και των ημεδαπών εργατών, της κονσερβοποίησης των σημερινών ανθρώπων σε πολυκατοικίες με έντονο το φαινόμενο της αποξένωσης (αφού εντός αυτών των οικημάτων διαβιούν άγνωστοι μεταξύ τους ένοικοι)!
Η εκκλησία του Χριστού μας πάντα ήταν ενάντια στο κεφάλαιο διότι οι Απόστολοι, οι μαθητές Εκείνου, του Εσταυρωμένου και π α μ π τ ώ χ ο υ Θεα - ανθρώπου (και τα κοινόβια μοναστήρια μας ακόμη και σήμερα-όσα έχουν παραμείνει υγιή και αντιδρώντα στον παράγοντα και τον «πειρασμό» της εκκοσμίκευσης κάθε εκκλησιαστικής λειτουργίας και κάθε εκκλησιαστικού χαρίσματος) «είχον άπαντα κοινά»[2]!
Αυτή την μαρτυρία έπρεπε να δίνουμε!
Άρα ο καθένας ας ενσκήψει τον εαυτό του και ας δει αν θέλει να είναι μαθητής του Χριστού ας είναι απλούς και καθαρός, ας έχει σχετική περιουσία και ας μην αδικεί κανέναν…για τους μοναχούς δεν υπάρχει καμμία παραχώρηση…ας εγκαρτερήσουν στις μοναχικές τους υποσχέσεις και ας αναδιφήσουν στην αγιοπατερικη παράδοση και γραμματεία και ας πατήσουν στα χνάρια του Χριστού, των μαθητών του, των Αγίων του, Μαρτύρων και Οσίων και ας γίνουν λύχνος φωτεινός για εμάς τους εν τω κόσμω!
[2] «44 πάντες δὲ οἱ πιστεύσαντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά, 45 καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσι καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε· 46 καθ' ἡμέραν τε προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν ἐν τῷ ἱερῷ, κλῶντές τε, κατ' οἶκον ἄρτον, μετελάμβανον τροφῆς ἐν ἀγαλλιάσει καὶ ἀφελότητι καρδίας, 47 αἰνοῦντες τὸν Θεὸν καὶ ἔχοντες χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν. ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους καθ' ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ.» (Πράξεις των Αποστόλων β΄, 44 – 47) αυτή ήταν η γνήσια χριστιανική ζωή και παράδοση…δυστυχώς όλα α λ λ ο ι ώ ν ο ν τ α ι και εξελίσσονται δ ι α β ο λ ι κ ώ ς!!!