«Είναι καιρός η διοικούσα Εκκλησία να αναλάβει τις ευθύνες της και να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις των νέων με οποιοδήποτε τρόπο κρίνει ότι μπορεί να γίνει, εκτός σχολείου. Ας ξυπνήσουμε από τον λήθαργο επιτέλους!» http://eyaggelistria.blogspot.com/
Το σχόλιο σας το εισαγωγικό για το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών…εμπεριέχει και τα ανωτέρω!
Δυστυχώς ξεκινάτε με ένα χαρακτηρισμό που αδικεί την Εκκλησία, διότι Εκκλησία (όπως φυσικά και το ξέρετε, αλλά πρέπει να υπογραμμισθεί) είναι το Σώμα του Ζώντος Χριστού, κεφαλή του σώματος είναι ο Ιησούς Χριστός και μέλη του όλοι εμείς με το δικό του χάρισμα ο καθένας, άλλος είναι ιερεύς, άλλος είναι κήρυκας, άλλος απόστολος, άλλος προφήτης, άλλος θαυματουργεί, άλλος διώκει δαιμόνια…αλλά ο ένας χρειάζεται τον άλλον άρα δεν υπάρχει διοικούσα εκκλησία…υπάρχουν μόνον διοικούσες επιτροπές εταιρειών και πολυεθνικών…Η Εκκλησία του Χριστού έχει μπροστάρηδες εμάς τους κληρικούς όλων των βαθμών…δεν πταίουν μόνον οι ηγήτορες πταίουμε όλοι εμείς όταν και αν (που μάλλον γίνεται) εφησυχάζουμε!
Πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να κηρύττουμε Ιησού Χριστό, Εσταυρωμένο και Αναστάντα…να μη μας ενδιαφέρουν οι κοσμικοί κύκλοι τι θα πουν, να μην επιδιώκουμε θέσεις οι οποίες… και αξιώματα τα οποία…μας κάνουν στην πράξη αρνητές του Χριστού!
«Το Μάθημα των Θρησκευτικών δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει κατηχητικό χαρακτήρα. …. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή όπου ο αυτοθαυμασμός λόγω των τίτλων του παρελθόντος και ο θρησκευτικός ρητορισμός, ο οποίος -κατά τον Αλέξανδρο Σμέμαν- «συντίθεται από ένα μείγμα αισιοδοξίας, αναγκαστικής θριαμβολογίας και καταπληκτικής αυτοδικαίωσης»,» λένε οι κύριοι κύριοι Καθηγητές Θεολόγοι[1].
Φυσικά και το μάθημα δεν πρέπει να έχει χαρακτήρα κατηχητικό…με την στενότητα πνεύματος και τις αγκυλώσεις των παρωπίδων που πολλοί εξ ημών των ασχολουμένων με την διαπαιδαγώγηση χριστιανοπαίδων έχουμε επιδείξει…αλλά δεν μπορεί και να μεταβληθεί απλά σε θρησκειολογική αναφορά θρησκευτικών πληροφοριών και ερμαφρόδιτη σπορά προσωπικών ιδεών και κρατικών (αθεϊστικης προπαγάνδας) φιλοδοξιών! Το μάθημα πρέπει να είναι εμβάπτιση του νοός των παιδιών μας στο χριστιανικό και ιδιαιτέρως για την Ελλάδα στα ορθόδοξα κριτήρια και στις ορθόδοξες παραδόσεις που έχουν σφραγίσει όλη την ελληνική λαογραφία και άπασα την Ελλάδα από άκρου εις άκρον της πατρίδος μας!
Φυσικά και συμφωνούμε με τον λόγο του αειμνήστου γέροντος πατρός Αλεξάνδρου Σμέμαν…δεν πείθουν όσα ωραία λέμε…η αγάπη και η προσοχή του κόσμου στρέφεται στο δικό μας παράδειγμα…όλων ανεξαιρέτως των χριστιανών και δυστυχώς για τους κληρικούς…όλα τα βλέμματα στρέφονται πάνω τους!
Όλοι θέλουν το βίωμα και την εμπειρία την πνευματική του κληρικού να την βλέπουν…να μυρίζει ο παπάς λιβάνι…δηλαδή να είναι προσευχητικός ο βίος του να συνομιλεί με τον θεό για να μπορεί ότι ο Θεός του δίνει στην καρδιά του να το μεταφυτεύει στα περιβόλια των καρδιών των πιστών!
Το αντίθετο της αυτοδικαιώσεως είναι η εμπειρική γνώση της εν Χριστώ μεταμόρφωσεως του ανθρώπου, της θεώσεως με τη χάρι του Θεού!
Σίγουρα οι επιστήμονες μεταφορείς των Θέσεων της Εκκλησίας δεν έχουν υποκαταστήσει την Εκκλησία αλλά μπορούν να βοηθούν θετικά ή αρνητικά στην βίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος! Αν είναι πιστοί με σθένος και επιστημονικό κύρος υποστηρίζουν το εκκλησιαστικό γεγονός (όχι τα λάθη των κληρικών, μοναστηριών κ.λπ.)! αν δεν πιστεύουν ή αποστασιοποιούνται από την λατρεία του Χριστού εν Εκκλησία ο λόγος τους μοιάζει άλογος και παράλογος και τα παιδιά κατανοούν την διχοστασία των καρδιών τους και εν τέλει την «πληρώνει την νύμφη» κατά το δη λεγόμενον το μάθημα το πολύπαθο και πολυβασανισμένο των θρησκευτικών
« Ποιος και πώς αποφασίζει τι είναι αναγκαίο να διδάσκεται στα σχολεία; Πόσο μοντέρνο και «έξυπνο» είναι ένα λοβοτομημένο και αφυδατωμένο σχολείο που παρέχει αποκλειστικά και εργαλειακά εφόδια και δεξιότητες μόνο για επαγγελματική αποκατάσταση και δεν δημιουργεί πολίτες καλλιεργημένους και ελεύθερους, γνώστες αλλά και συνεχιστές της παράδοσης και της ιστορίας τους; Πότε λήφθηκαν σοβαρά υπόψη οι προβληματισμοί και οι προτάσεις των ίδιων των θεολόγων για το ΜτΘ, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε γνωμοδοτήσεις και παρεμβάσεις της διοικούσας Εκκλησίας, οι οποίες όχι σπάνια μπερδεύουν ή και ακυρώνουν το ρόλο και την ευθύνη της Πολιτείας; Αν το ΜτΘ δεν είναι μάθημα κατήχησης, αλλά μάθημα με σαφή και διακριτά επιστημονικά αντικείμενα (άραγε επιστήμη δεν κάνουν οι Θεολογικές Σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης;) το οποίο μεταξύ άλλων «συμβάλλει στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης, της ανεξάρτητης σκέψης και ελεύθερης έκφρασης, αλλά και στην κατανόηση του χριστιανισμού ως παράγοντα που συντελεί στην ανάπτυξη του πολιτισμού και της πνευματικής ζωής» (Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου-ΦΕΚαρ303, τχ.Β 13.3.2003), γιατί απομειώνεται η σημασία και η αναγκαιότητά του να λειτουργήσει μέσα στο πλαίσιο της γενικής υποχρεωτικής παιδείας; Γιατί μεταβιβάζεται επιλεκτικά (!) και ατομικά στους γονείς ως «δικαίωμα» η υποχρέωση της Πολιτείας, αυτή να ορίζει ενιαία και καθολικά τι είναι ωφέλιμο και απαραίτητο για τη γενική παιδεία του μαθητή; Ποιος είναι ο ρόλος και η θέση του εκπαιδευτικού θεολόγου σε ένα σχολείο όπου η παρουσία του και η μαρτυρία του ως δασκάλου εκβιάζεται ή τίθεται υπό αμφισβήτηση καθημερινά; Άραγε ποιες άλλες ειδικότητες συναδέλφων θα αντιμετωπίσουν σύντομα ανάλογα αδιέξοδα; Γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει καμιά αντίδραση, καμιά στήριξη και καμιά οδηγία από τους φυσικούς προϊσταμένους μας, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και τους σχολικούς Συμβούλους και μένουμε μόνοι, ένας ολόκληρος κλάδος, ο καθένας να «βγάζει το φίδι από την τρύπα» όπως μπορεί και όπως νομίζει, χρεώνοντας πιθανώς για άλλη μια φορά το ΜτΘ με τη δική του αδυναμία και μοναξιά; Γιατί πρέπει να δεχτούμε τις καθησυχαστικές εκφράσεις διαφόρων υπευθύνων όταν βλέπουμε ότι η πραγματικότητα οδηγεί το μάθημα και εμάς σε εξοστρακισμό από το δημόσιο σχολείο; Δηλώνουμε κατηγορηματικά και με όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει, την ανησυχία και τον προβληματισμό μας, όχι μόνο γιατί η παρουσία μας και ο ρόλος μας στο σχολείο τίθεται με γοργά βήματα υπό διαπραγμάτευση -ήδη με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς- αλλά και γιατί διαφαίνεται ξεκάθαρα στον ορίζοντα πια, ότι η παιδεία του μαθητή και του αυριανού πολίτη οδηγείται σε δρόμους που δεν έχουν σταγόνα από όραμα κι ελπίδα αλλαγής του κόσμου. Και γι’ αυτό κάποτε θα κληθούμε να απολογηθούμε στα παιδιά μας. Και τότε η σιωπή μας θα αγκαλιάσει τη συνενοχή μας…»από το άρθρο με θέμα : «Δεν θέλουμε οι Θεολόγοι να υποκαθιστούν την Εκκλησία»
http://eyaggelistria.blogspot.com/
Χαιρόμαστε δε για τα καίρια και σημαντικά ερωτήματα τους και καλούμε τους επαΐοντες και ειδήμονες αλλά και τους υπευθύνους να μας απαντήσουν!
Το σχόλιο σας το εισαγωγικό για το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών…εμπεριέχει και τα ανωτέρω!
Δυστυχώς ξεκινάτε με ένα χαρακτηρισμό που αδικεί την Εκκλησία, διότι Εκκλησία (όπως φυσικά και το ξέρετε, αλλά πρέπει να υπογραμμισθεί) είναι το Σώμα του Ζώντος Χριστού, κεφαλή του σώματος είναι ο Ιησούς Χριστός και μέλη του όλοι εμείς με το δικό του χάρισμα ο καθένας, άλλος είναι ιερεύς, άλλος είναι κήρυκας, άλλος απόστολος, άλλος προφήτης, άλλος θαυματουργεί, άλλος διώκει δαιμόνια…αλλά ο ένας χρειάζεται τον άλλον άρα δεν υπάρχει διοικούσα εκκλησία…υπάρχουν μόνον διοικούσες επιτροπές εταιρειών και πολυεθνικών…Η Εκκλησία του Χριστού έχει μπροστάρηδες εμάς τους κληρικούς όλων των βαθμών…δεν πταίουν μόνον οι ηγήτορες πταίουμε όλοι εμείς όταν και αν (που μάλλον γίνεται) εφησυχάζουμε!
Πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να κηρύττουμε Ιησού Χριστό, Εσταυρωμένο και Αναστάντα…να μη μας ενδιαφέρουν οι κοσμικοί κύκλοι τι θα πουν, να μην επιδιώκουμε θέσεις οι οποίες… και αξιώματα τα οποία…μας κάνουν στην πράξη αρνητές του Χριστού!
«Το Μάθημα των Θρησκευτικών δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει κατηχητικό χαρακτήρα. …. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή όπου ο αυτοθαυμασμός λόγω των τίτλων του παρελθόντος και ο θρησκευτικός ρητορισμός, ο οποίος -κατά τον Αλέξανδρο Σμέμαν- «συντίθεται από ένα μείγμα αισιοδοξίας, αναγκαστικής θριαμβολογίας και καταπληκτικής αυτοδικαίωσης»,» λένε οι κύριοι κύριοι Καθηγητές Θεολόγοι[1].
Φυσικά και το μάθημα δεν πρέπει να έχει χαρακτήρα κατηχητικό…με την στενότητα πνεύματος και τις αγκυλώσεις των παρωπίδων που πολλοί εξ ημών των ασχολουμένων με την διαπαιδαγώγηση χριστιανοπαίδων έχουμε επιδείξει…αλλά δεν μπορεί και να μεταβληθεί απλά σε θρησκειολογική αναφορά θρησκευτικών πληροφοριών και ερμαφρόδιτη σπορά προσωπικών ιδεών και κρατικών (αθεϊστικης προπαγάνδας) φιλοδοξιών! Το μάθημα πρέπει να είναι εμβάπτιση του νοός των παιδιών μας στο χριστιανικό και ιδιαιτέρως για την Ελλάδα στα ορθόδοξα κριτήρια και στις ορθόδοξες παραδόσεις που έχουν σφραγίσει όλη την ελληνική λαογραφία και άπασα την Ελλάδα από άκρου εις άκρον της πατρίδος μας!
Φυσικά και συμφωνούμε με τον λόγο του αειμνήστου γέροντος πατρός Αλεξάνδρου Σμέμαν…δεν πείθουν όσα ωραία λέμε…η αγάπη και η προσοχή του κόσμου στρέφεται στο δικό μας παράδειγμα…όλων ανεξαιρέτως των χριστιανών και δυστυχώς για τους κληρικούς…όλα τα βλέμματα στρέφονται πάνω τους!
Όλοι θέλουν το βίωμα και την εμπειρία την πνευματική του κληρικού να την βλέπουν…να μυρίζει ο παπάς λιβάνι…δηλαδή να είναι προσευχητικός ο βίος του να συνομιλεί με τον θεό για να μπορεί ότι ο Θεός του δίνει στην καρδιά του να το μεταφυτεύει στα περιβόλια των καρδιών των πιστών!
Το αντίθετο της αυτοδικαιώσεως είναι η εμπειρική γνώση της εν Χριστώ μεταμόρφωσεως του ανθρώπου, της θεώσεως με τη χάρι του Θεού!
Σίγουρα οι επιστήμονες μεταφορείς των Θέσεων της Εκκλησίας δεν έχουν υποκαταστήσει την Εκκλησία αλλά μπορούν να βοηθούν θετικά ή αρνητικά στην βίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος! Αν είναι πιστοί με σθένος και επιστημονικό κύρος υποστηρίζουν το εκκλησιαστικό γεγονός (όχι τα λάθη των κληρικών, μοναστηριών κ.λπ.)! αν δεν πιστεύουν ή αποστασιοποιούνται από την λατρεία του Χριστού εν Εκκλησία ο λόγος τους μοιάζει άλογος και παράλογος και τα παιδιά κατανοούν την διχοστασία των καρδιών τους και εν τέλει την «πληρώνει την νύμφη» κατά το δη λεγόμενον το μάθημα το πολύπαθο και πολυβασανισμένο των θρησκευτικών
« Ποιος και πώς αποφασίζει τι είναι αναγκαίο να διδάσκεται στα σχολεία; Πόσο μοντέρνο και «έξυπνο» είναι ένα λοβοτομημένο και αφυδατωμένο σχολείο που παρέχει αποκλειστικά και εργαλειακά εφόδια και δεξιότητες μόνο για επαγγελματική αποκατάσταση και δεν δημιουργεί πολίτες καλλιεργημένους και ελεύθερους, γνώστες αλλά και συνεχιστές της παράδοσης και της ιστορίας τους; Πότε λήφθηκαν σοβαρά υπόψη οι προβληματισμοί και οι προτάσεις των ίδιων των θεολόγων για το ΜτΘ, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε γνωμοδοτήσεις και παρεμβάσεις της διοικούσας Εκκλησίας, οι οποίες όχι σπάνια μπερδεύουν ή και ακυρώνουν το ρόλο και την ευθύνη της Πολιτείας; Αν το ΜτΘ δεν είναι μάθημα κατήχησης, αλλά μάθημα με σαφή και διακριτά επιστημονικά αντικείμενα (άραγε επιστήμη δεν κάνουν οι Θεολογικές Σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης;) το οποίο μεταξύ άλλων «συμβάλλει στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης, της ανεξάρτητης σκέψης και ελεύθερης έκφρασης, αλλά και στην κατανόηση του χριστιανισμού ως παράγοντα που συντελεί στην ανάπτυξη του πολιτισμού και της πνευματικής ζωής» (Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου-ΦΕΚαρ303, τχ.Β 13.3.2003), γιατί απομειώνεται η σημασία και η αναγκαιότητά του να λειτουργήσει μέσα στο πλαίσιο της γενικής υποχρεωτικής παιδείας; Γιατί μεταβιβάζεται επιλεκτικά (!) και ατομικά στους γονείς ως «δικαίωμα» η υποχρέωση της Πολιτείας, αυτή να ορίζει ενιαία και καθολικά τι είναι ωφέλιμο και απαραίτητο για τη γενική παιδεία του μαθητή; Ποιος είναι ο ρόλος και η θέση του εκπαιδευτικού θεολόγου σε ένα σχολείο όπου η παρουσία του και η μαρτυρία του ως δασκάλου εκβιάζεται ή τίθεται υπό αμφισβήτηση καθημερινά; Άραγε ποιες άλλες ειδικότητες συναδέλφων θα αντιμετωπίσουν σύντομα ανάλογα αδιέξοδα; Γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει καμιά αντίδραση, καμιά στήριξη και καμιά οδηγία από τους φυσικούς προϊσταμένους μας, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και τους σχολικούς Συμβούλους και μένουμε μόνοι, ένας ολόκληρος κλάδος, ο καθένας να «βγάζει το φίδι από την τρύπα» όπως μπορεί και όπως νομίζει, χρεώνοντας πιθανώς για άλλη μια φορά το ΜτΘ με τη δική του αδυναμία και μοναξιά; Γιατί πρέπει να δεχτούμε τις καθησυχαστικές εκφράσεις διαφόρων υπευθύνων όταν βλέπουμε ότι η πραγματικότητα οδηγεί το μάθημα και εμάς σε εξοστρακισμό από το δημόσιο σχολείο; Δηλώνουμε κατηγορηματικά και με όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει, την ανησυχία και τον προβληματισμό μας, όχι μόνο γιατί η παρουσία μας και ο ρόλος μας στο σχολείο τίθεται με γοργά βήματα υπό διαπραγμάτευση -ήδη με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς- αλλά και γιατί διαφαίνεται ξεκάθαρα στον ορίζοντα πια, ότι η παιδεία του μαθητή και του αυριανού πολίτη οδηγείται σε δρόμους που δεν έχουν σταγόνα από όραμα κι ελπίδα αλλαγής του κόσμου. Και γι’ αυτό κάποτε θα κληθούμε να απολογηθούμε στα παιδιά μας. Και τότε η σιωπή μας θα αγκαλιάσει τη συνενοχή μας…»από το άρθρο με θέμα : «Δεν θέλουμε οι Θεολόγοι να υποκαθιστούν την Εκκλησία»
http://eyaggelistria.blogspot.com/
Χαιρόμαστε δε για τα καίρια και σημαντικά ερωτήματα τους και καλούμε τους επαΐοντες και ειδήμονες αλλά και τους υπευθύνους να μας απαντήσουν!
Modern Father
[1] Προσωπικώς αποστασιοποιούμεθα από τον τίτλο του Θεολόγου…και τον χρησιμοποιούμε εδώ για να επιτευχθεί η συνεννόησις μεταξύ ημών και υμών, καθότι δια την εκκλησιαστικήν συνείδησιν Θ ε ο λ ό γ ο ι (μύστες της εν Χριστώ Αληθείας και Αποκαλύψεως) υπάρχουν 4 μόνον ανα τους αιώνες, οι άγιοι: ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΣΥΜΕΩΝ Ο ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Ο ΚΑΙ ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΠΕΡΙ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ.
2 σχόλια:
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι διοικούσα Εκκλησία είναι αυτή που λαμβάνει τις αποφάσεις σε θέματα όπως αυτό για το οποίο μιλάμε. Δεν εξαρτάτε από μένα και από σένα μόνο, όπως καταλαβαίνεις τι θα γίνει με το μάθημα των θρησκευτικών. Το να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως Εκκλησία έχει την εξής έννοια. Να μην επιστέψουμε πλέον στο κράτος να κατηχεί τα μέλη της Εκκλησίας μας, αυτή η υποχρέωση είναι εντελώς δική μας. Το κράτος να διδάσκει την ιστορική πορεία του ελληνισμού με την Ορθοδοξία την σημαντικότητα αυτής τις σύζευξης , αλλά μέχρι εκεί. Να μην επαναπαυόμαστε στους κρατικούς λειτουργούς για να διδάξουν τα παιδιά μας την ζωντανή σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Σε παραπέμπω σε ένα άρθρο του Γιανναρά το οποίο με εκφράζει απόλυτα……"Με το μάθημα των θρησκευτικών εκχώρησε η ελλαδική Εκκλησία ζωτικό της λειτούργημα, την κατήχηση των παιδιών και των εφήβων, σε έμμισθους υπαλλήλους του κράτους εκπαιδευμένους σε κρατικές «θεολογικές» Σχολές. Αλλά όταν η κατήχηση αποσπάται από τον φυσικό βιωματικό της χώρο, τη λειτουργία ζωντανού σώματος ενορίας και επισκοπής, αλλοτριώνεται νομοτελειακά σε ιδεολογική χειραγώγηση, ανιαρή προπαγάνδα."
http://giannaras.wordpress.com/2008/09/07/na_katargh8ei_to_ma8hma_8rhskeftikwn/#more-299
Με τη λέξη «θεολόγους» εννοώ του κρατικούς εκπαιδευτικούς οι οποίοι τις περισσότερες φορές διδάσκουν «θεολογία» αθεολόγητη. Είναι και σε σένα γνωστό ότι οι περισσότεροι από τους «θεολόγους» δεν έχουν καμία σχέση με την ζωντανή και ζώσα Εκκλησία. Εγώ προσωπικά δεν περιμένω από το σχολείο να μάθει στο παιδί μου την σωστή σχέση με το Θεό. Αυτό το περιμένω από την ΕΚΚΛΗΣΙΑ!
ΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΛΥΣΗ ΠΑΡΟΜΟΙΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ...ΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΜΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΟ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ!
ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΥΠΡΟΣΩΠΟΥΜΕ ΕΝ ΣΑΡΚΙ...ΔΗΛΑΔΗ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΑΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΥΛΙΣΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ...
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΚΛΗΣΙΣ!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΔΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΝΑ ΦΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΘΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΣΑΣ ΖΗΛΟ, ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΑΓΙΝΩΣΚΕΙ ΣΤΟ BLOG ΣΑΣ : ((( http://eyaggelistria.blogspot.com/2008/08/blog-post_4616.html)))!
Δημοσίευση σχολίου