ακατακρισία ... αγώνας αυθυπέρβασης

1. Επισκέφθηκε κάποιος από τους Γέροντες τον αββά Αχιλλά και τον είδε να φτύνει αίμα από το στόμα του και τον ρωτάει: «Τι είναι αυτό,πάτερ;» Αποκρίθηκε ο Γέροντας: «Είναι λόγος αδελφού που με λύπησε και αγωνίστηκα να μην το ανακοινώσω. Παρακάλεσα τον Θεό να με απαλλάξει απ’αυτό (Δηλαδή από την θύμηση των λόγων του αδελφού) και έγινε ο λόγος αίμα στο στόμα μου και τον έφτυσα. Έτσι βρήκα την ανάπαυσή μου και λησμόνησα τη λύπη μου ».

http://www.gerontas.com/content/view/1524/171/

ο αββάς Αχιλλάς μας διδάσκει το πώς θα σταματήσουμε να λέμε

λόγο κακό και λόγο που αντί να οικοδομεί, γκρεμίζει, μας διδάσκει

στην πραγματικότητα της ζωής του!

Δεν μας λέγει θεωρίες και σχήματα νοητικά, αλλά αίμα βγάζει από

μέσα του προτιμώντας να πονέσει ο ίδιος παρά να πονέσει τον

αδελφό του! Και τελικά λόγος αρνητικός για τον αδελφό του δεν

βγαίνει από το στόμα του!

Δυστυχώς για εμάς δεν είναι μόνον ο λόγος του Κυρίου που μας

απαγορεύει την κρίση του αδελφού μας, «μη κρίνετε ίνα μη

κριθείτε» αλλά και το βιωμένο παράδειγμα του αγίου ασκητού, του

μοναχού οσίου Αχιλλά, που δεν μας αφήνει να κρίνουμε κανέναν.

Πόνος και άλγος είναι για ένα άνθρωπο που διαλέγει την οδό του

αγώνα να υπερβαθεί ο αμαρτωλός εαυτός μας και να μετέχει στον

πόνο και την δύσκολη κατάσταση του άλλου … για να μην εκφέρει

κρίση καθόλου για τον άλλον. Μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να ζει

παραδείσια από την γη και να ευλογεί την παρουσία των άλλων στην

καθημερινή του ζωή.

Ο άλλος είναι το παράθυρο που βάζει χρώμα και φως στη ζωή μας,

δεν μπορεί να εξαγιασθεί ο πιστός μεμονωμένα και ατομικά αλλά

μόνον εκκλησιαστικά και (εν) κοινωνι(κ)ά. Έτσι ζούμε μια

διαφορετική προσέγγιση από κάθε άλλη συλλογικότητα, ζούμε

προσευχητικά τον Χριστό ζωή μας … και κοινωνούμε την ζωή του

άλλου τον οποίο δεν κρίναμε αλλά αγαπήσαμε, δεν του ρίξαμε το

λίθο του αναθέματος αλλά την άγκυρα της καρδιάς μας στη δικη του

καρδιά!

Ο Χριστός εν τω μέσω ημών, σημαίνει ο Χριστός συνδετικός κρίκος

της καρδιάς μου με την καρδιά του άλλου που παλαιά έκρινα, στην

καρδιά μου παροικεί και παρεπιδημεί όποιος οι άλλοι μπορούν

και επιλέγουν να απορρίψουν! Εγώ αγκαλιάζω και συμ-παθώ (και

σωστότερα κακοπαθώ για χάρη του άλλου, που πονά) καθένα που

θέλει ή δεν θέλει να είναι πλησίον μου! Αγαπω τον καθένα και

αφήνω να βγεί αίμα από το στόμα μου καλύτερα παρά λόγος που

αποδομεί και από – οικοδομεί (γκρεμίζει) τον αδελφό μου που

προσπαθεί ή θα προσπαθήσει στο μέλλον για την οικοδόμηση της

ψυχής του.

modern father