(συν-) Ενοχή και συν(γ) - γνώμη

(συν-) Ενοχή και συν(γ)-γνώμη.

Δυστυχώς οι κατοχικές οικονομικές δυνάμεις κατέφθασαν και έδωσαν ντιρεκτίβες.
Εμείς γινόμαστε τα πιόνια στην σκακέρια των φταιχτών αξιωματικών και βασιλέων, αλλα τελικώς εμεις θα μείνουμε ξεσκέπαστοι στο κρύο του χειμώνος και στη δίψα του καύσωνος της ανέχειας!
Δεν μπορεί εμείς νέοι άνθρωποι να έχουμε καμμία ενοχή σ’ αυτά που μας παρέδωσαν, στα χαώδη που μας κληρονόμησαν και στατραγικά που μας κληροδότησαν πρόγονοι που έπταισαν, αλλά και εμείς έχουμε την ευθύνη μας μας…
Η ευθύνη μας δε είναι το ότι πολλοί στηρίζουμε τον δικομματισμό και τον άκρατο λαϊκότροπο αριστερισμο και τον (νέο)φιλελεύθερο καπιταλισμό, άρα γίναμε μέρος του σαθρού και ένοχου συστήματος, αλλά το θέμα δεν είναι να ζητήσουμε την λύση του προβλήματος αλλού, αλλά αυτή τη λύση να την βρούμε στον εαυτό μας.
Τι κάνουμε με την κρίση αυτή την σημαντική και που είναι βαθύτατη κρίση αξιολογικού (προσωπικού) συστήματος που καταξιώνονται εντός μας τα πράγματα, τελικώς τι είναι απαραίτητο για την ψυχική και σωματική μας υγεία?
Δεν είναι σημαντικό να καλλιεργούμε τις ενοχές μας , στα πλαίσια του δυτικού τρόπου σκέψεως, που οι ενοχές (στα πλαίσια ενός δικανικού τρόπου σκέψεως) κατακυριεύουν τον άνθρωπο που δεν έχει το περιθώριο για αλλαγή αφού δεν υπάρχει η μετάνοια, εδώ σε εμάς τους ρωμηούς, υπάρχει η αλληλοπεριχώρηση στη γνώμη του άλλου, το «μυστήριο» της συγ-γνώμη, η εύρεση κοινού τρόπου δράσεως σε κοινό τόπο, αλλά και η εύρεση κοινού τόπου σε κοινό τρόπο.
Δραστικές λύσεις χρειάζονται εδώ στον τρόπο που ο καθένας διαχειρίζεται τα χρήματα του, αλλά η λύση δεν είναι η περικοπή των αποδοχών! Ποιος θα μπορέσει να κινήσει την αγορά όταν θα ελλείπουν οι κινητηριες δυνάμεις της αγοράς? Αν κοπούν τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα σε όλους τότε ξεχάστε τις κοινωνικές συν-ευρέσεις στις ονομαστικές εορτές, τα δώρα γάμων, τα δώρα στους αναδεξιμιούς κ.λ.π., θα μου πείτε όλα αυτά είναι απαραίτητα, μπορεί για τον δυτικό-ευρωπαίο να μην έχουν σημασία, για μένα που είμαι ανατολικό-ευρωπαίος και ρωμηός έχουν κομμάτι της καρδιάς μου, έχουν λιγάκι από το μεσογειακό ταπεραμέντο και την φιλόκαλο και φιλόξενο διάθεση μου και θα με απομακρύνουν από την χαρά του αδελφού μου!
Στο κάτω κάτω της γραφής εμείς δεν κ λ έ ψ α μ ε τ ί π ο τ ε, δεν φάγαμε τίποτε, άρα γιατί να πληρώσουμε???
Ας τα δώσουν οι φάγοι και πότες που έριχναν λάδι στο καντήλι της χαζομάρας μας μέχρι χθές…στις 14 Ιανουαρίου κάποιοι είπαν ότι δεν θα προσφύγουμε στο Δ.Ν.Τ. και τώρα μας το έφεραν εδώ…και δεν μπορούν να μας πείσουν ότι δεν μας παρέδωσαν στα χέρια των βαρβάρων εκπολιτισμένων αμαχητί! Ούτε μάχες δεν ξέρουν να δίνουν τα μεγάλα τζάκια…μην τους πιστεύετε πιά, έχουν ενοχές για αυτό και το παίζουν αθώοι και όλα τα σφάλματα ανήκουν στο παρελθόν!
Πως γίνεται αυτό??? Ας μας απαντήσουν … θα περιμένουμε (αν και απογοητευμένοι, διότι δεν ξέρουν τα ελληνικά όπως πρέπει και μάλλον δεν θα υπάρχει σημείο συνεννόησεως … κοινός τόπος επαφής) !!!

τα μήπως...μας

Πολλές φορές όλα γύρω μας και μέσα μας είναι μαύρα, είναι γαιώδη

και χαμερπή, αλλά η χάρις του Θεού δεν επιτρέπει να μένουμε

μαυρισμένοι και απογοητευμένοι … κατσουφιασμένοι (κατηφείς)

και πονεμένοι!

Γιατί όμως όλα αυτά μας κατατρέχουν?

Μήπως είναι η εμπιστοσύνη μας στις ανθρώπινες δυνάμεις μας?

μήπως είναι η κομπορρημοσύνη της γνώσεως που μας δίνει φτέρα

υπερηφάνειας στον άνεμο της καθημερινότητος μας?

Μήπως είναι ο ενθουσιασμός μας σε ένα περιβάλλον που μισεί την

ζωντάνια και τον αυθορμητισμό? Αλλά προκρίνει το στημμένο και

στυλιζαρισμένο, το καλοφτιαγμένο και πολυβασανισμένο για να

γίνει και όχι ποτέ πηγαία έκφραση της καρδιακής μας λειτουργίας.

Μήπως ο κόπος και ο πόνος μας είναι χαμένος?

Μήπως να γίνουμε ένα με την πιάτσα των άλλων, που δεν έχουν

σχέση ουσιαστική με τον ΆΛΛΟΝ τον Θεό μας?

Άρα όποιος τα βάζει με την πιάτσα τον εκδικείται … κανείς δεν

θέλει τελικά σκεπτόμενο συνεργάτη, πολυτάλαντο αδελφό,

πολυβασανισμένο θεολογικό λόγο εκφέροντα διότι δεν μπορεί να

ανθέξει το στραβό και να κρατήσει τη γνώμη του για τον εαυτό του!

Ο αυθορμητισμός πληρώνεται, η ανθρωπιά καταπατείται, η

ευαισθησία καταρρακώνεται, η καλωσύνη θεωρείται αδυναμία και

έκπτωσις σε διαφορετικό τρόπο ζωής, σκέψεως και δράσεως.

ಮೊದೆರ್ನ್ father

Είπα να σβήσω τα παλιά (Λιζέτα Καλημέρη)

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς (Λιζέτα Καλημέρη)

Τα σμυρνέικα τραγούδια (Μελίνα Κανά)

Εισητήριο στη τσέπη σου

Παντελής Θαλασσινός-Κράτα για το τέλος

ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Η ΜΝΗΜΗ

ὁ μὲν οὖν Πέτρος ἐτηρεῖτο ἐν τῇ φυλακῇ· προσευχὴ δὲ ἦν ἐκτενὴς γινομένη ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτοῦ.
Έτσι, λοιπόν, ο Πέτρος εφρουρείτο μέσα εις την φυλακήν. Από όλην όμως την Εκκλησίαν εγίνετο συνεχώς μακρά και θερμή προσευχή δι' αυτόν στον Θεόν.
http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/KD/05.%20Prax.htm

Όταν ο απόστολος Πέτρος ετηρείτο εν τη φυλακή, δηλαδή ήταν φυλακισμένος, οι χριστιανοί που δεν είχαν χάσει ακόμη την ελευθερία και την ζωή τους μαρτυρώντας για την πίστη τους στον Ιησού Χριστό προσηύχοντο!
Το μυστικό της συναντίληψεως των ανθρώπων αποκαλύπτουν σήμερα όσοι πιστεύουν στον Χριστό, οι πιστοί είναι μια γροθιά όχι έναντι των απίστων, αλλά έναντι του διαβόλου, δεν είναι εχθρός μας κανείς από όσους νομίζονται ως εχθροί αλλά είναι τέτοιος προς εμάς ο διάβολος που δεν θέλει τον σύνδεσμο της αγάπης που είναι μοναδική μαρτυρία ότι πιστεύουμε στον Χριστό.
Το να είσαι χριστιανός σημαίνει καθημερινά να απομακρύνεις τις δυνάμεις του κακού εαυτού σου, να διώχνεις μακρυά σου το εγωτικό σου ήθος που είναι παραφθορά του ορθοδόξου ήθους. Εμείς έχουμε την ελπίδα μας στο Θεό μας διότι είναι ο Θεός του Αβραάμ, είναι ο θεός του Ιακώβ, είναι ο Θεός του αποστόλου Πέτρου, που ελευθερώνεται, είναι ο Θεός του Αποστόλου Ιακώβου που στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ακούμε ότι μαχαιρώθηκε για τον Χριστό μας, είναι ο Χριστός Κυρίου που έδωσε την ζωή του γι’ αυτόν ο άγιος Γεώργιος!
Άρα εμείς μέσω των αγίων μας συνδεόμαστε με τον Χριστό μας και το συνδετικό μας με τους αγίους , ο σύνδεσμος μας είναι η προσευχή που έδειχναν και οι πρώτοι χριστιανοί ως εχέγγυο της αληθούς σχέσεως με τον Αναστάντα Θεό μας τον Ιησού Χριστό.
Όχι απλά θρηνώντας για τον χαμό του αδελφού τους, αλλά για τον χαμό του Πνευματικού τους Πατέρα, ο Πέτρος ο Απόστολος ήταν ο σύνδεσμος τους με τον Χριστό, αν χανόταν αυτός ο σύνδεσμος προ του να στερεωθούν στην νέα πίστη, στο νέο βάπτισμα, στον νέο τρόπο ζωής του Χριστού χρειαζόταν και άλλος μάρτυς να συνδράμει αυτή τη μαρτυρία.
Η χάρις του Θεού αυτόν τον άγιο μας έστειλε την "Πέτρειο" παράδοση κρατούντα, τον άγιο Γεώργιο, τον προστάτη και έφορο μας, που θέλει με πολλή προσευχή και πάλι και πάλι με προσευχή να κρατήσουμε τον Χριστό στην καρδιά μας, ως Θεό Παντοδύναμο, που αλλάζει όμως μόνον όσους το επιλέξουν!
Μακάρι να είμαστε και εμείς κοντά στον Θεό με την προσευχητική διάθεση των αγίων μας και να έχουμε την τόλμη να προσευχόμαστε για όσους θέλουν να μας εχθρεύονται και εμείς να μην εχθρευόμαστε κανέναν!
Χριστός Ανέστη πρέπει αν το πούμε στις καρδιές μας και ύστερα από πολλή προσευχή θα έρθει το μήνυμα του Χριστού στην καρδιά μας και θα αλλάξουμε το γεώργιον της υπάρξεως μας και ο άγιος Γεώργιος θα παραμείνει φύλακας της προσευχόμενης καρδιάς μας και θα την οδηγήσει στον θρόνο του Θεού!
Αμήν.
(κάπως έτσι θα ακουσθεί και εις το παρεκκλήσιον του αγίου εις την Σπηλαίαν των Διδύμων, του ηγαπημένου μας χωρίου)
Modern father

HAMOMILAKI ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

Ο θυμός και η αγάπη ...

Ενώ ένας άνδρας γυάλιζε το νέο αυτοκίνητό του, ο ηλικίας 4 ετών γιος του,

πήρε μια πέτρα και γρατζούνισε με γραμμές μέρος του αυτοκινήτου. Στο θυμό

του απάνω, ο άνδρας αυτός πήρε το χέρι του παιδιού του και χρησιμοποιώντας

ένα γαλλικό κλειδί, το χτύπησε πολλές φορές .

Στο νοσοκομείο, το παιδί έχασε όλα τα δάχτυλά του λόγω των πολλαπλών

σπασιμάτων. Όταν το παιδί είδε τον πατέρα του ..... με τα παραπονεμένα

μάτια του γεμάτα πόνο τον ρώτησε: " Μπαμπά... πότε τα δάχτυλά μου θα

μεγαλώσουν πάλι ?" Το άτομο βουβό, πήγε πίσω στο αυτοκίνητό του και

το κλώτσησε πολλές φορές .

Σκεπτόμενος αυτό που έκανε, βρισκόμενος μπροστά στο αυτοκίνητο του

και βλέποντας ξανά τις γρατσουνιές, αντιλήφθηκε ότι το παιδί του είχε

γράψει με την πέτρα "ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ".

Την επόμενη ημέρα ο άνδρας αυτός αυτοκτόνησε .

Ο θυμός και η αγάπη δεν έχουν κανένα όριο. Επιλέξτε τα τελευταία

για να έχετε μιαν όμορφη, καλή ζωή.

Τα πράγματα υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται,

ενώ οι άνθρωποι είναι να για να αγαπηθούν.

Προσέξτε τις σκέψεις σας, γίνονται λέξεις.

Προσέξτε τις λέξεις σας, γίνονται ενέργειες.

Προσέξτε τις ενέργειές σας, γίνονται συνήθειες.

Προσέξτε τις συνήθειές σας που γίνονται χαρακτήρας .

Προσέξτε το χαρακτήρα σας, γίνεται το πεπρωμένο σας...

http://hamomilaki.blogspot.com/

πολύ πόνο αλλα και πολλές σκέψεις σου δημιουργεί αυτό το κείμενο!

Ο πόνος για την απονιά του πατέρα και ο «πόνος» για την αθωότητα του παιδιού!

Ο πατέρας εκδικείται και το παιδί αγαπάει,

Ο πατέρας μισεί και το παιδί περιμένει να ξαναπαίξει!

Ο πατέρας ενοχοποιείται και το παιδί απενοχοποιείται και διδάσκει!!!
Μπορεί ένα μικρό παιδί να μας διδάξει τι??? Την α γ ά π η που για εμάς έγινε ζητούμενο και άθλος για το παιδί είναι δεδομένο και ανάγκη αφού ασυνείδητα αλλα ένθεα, υπάρχει για να συνυπάρχει!

Με πόνεσε πολύ το ανάγνωσμα και το είπα και στα παιδιά του κατηχητικού μου, τα παιδιά βουβάθηκαν…δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το μίσος του πατέρα αφού οι δικοί τους γονείς τα λατρεύουν!

Αλλά εκείνο που με «εξόργισε» ήταν η φυγή του πατέρα, ήταν η προσωπική «έξοδος», η αυτό-παραίτηση από το πρόβλημα που ο ίδιος έφτιαξε…και έτσι εξήγησα στα παιδιά του 2010 τι σημαίνει πιστεύω στην Ανάσταση του Χριστού, τι σημαίνει ότι είμαι αναστημένος άνθρωπος με την ευλογία του Θεανθρώπου…ο Θεάνθρωπος αναστήθηκε στη γη ανάμεσα μας, και μας έδωσε τρόπο ζωής νέο –αναστημενο- αυτόν τον τρόπο ζωής εμείς τον μιμούμαστε!

Δεν παρατάμε το πρόβλημα είτε προσωπικό, είτε κοινωνικό, είτε εκκλησιαστικό μένουμε εκεί και το αντιμετωπίζουμε τον άλλον αλλά και τον άλλον μας «κακό» εαυτό, τον κάνουμε πρόσφορο αγάπης προς τον συνάνθρωπο!

Αν ο πατέρας πραγματικά αγαπούσε το παιδί του θα έμενε εκεί να το μεγαλώσει … και δεν θα έφευγε τόσο τραγικά ενώ δημιούργησε στο σπλάχνο του έναν Γολγοθά…

Αυτό θα ήταν αναστάσιμος βίος δηλαδή μαγκιά στην καθημερινότητα της βιοπάλης και στο απλό και καθημερινό πρόβλημα που το παιδί το αθώο πλάσμα θα αντιμετώπιζε στο εγγύς και απώτατο μέλλον!

Ναι όντως Χριστός αναστήθηκε…(Χριστός ανέστη για τους ελληνολάτρεις!) και το παιδί μας δείχνει με το πληγωμένο χέρι του τον δρόμο για τον Αναστάντα Ιησού Χριστό!

modern father

τεσσαρακοντα και τρία έτη μετά τη μαύρη επιβολή

Σήμερα πάνε 43 χρόνια από εκείνο το μαύρο πρωινό! Τα στίγματα που άφησε η χούντα των συνταγματαρχών έμειναν ανεξίτηλα στις μνήμες εκείνης της γενιάς. Αυτό όμως που πρέπει να μείνει, είναι πως ποτέ μας δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε τις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας. Η ελευθερία λόγου και σκέψης είναι υπέρτατο αγαθό το οποίο ποτέ δεν το διαπραγματευόμαστε. Ας θυμηθούμε και ας διαβάσουμε λοιπόν για εκείνη την ημέρα, ώστε να μπορέσουμε να αποφύγουμε παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον.

http://www.slap.gr/epikairotita/21-apriliou-1967-43-xronia-xounta-sintagmatarxon/

Ελευθερία είναι (και) η νικοποιός δύναμη που έπρεπε να πνέει στο εκκλησιαστικο γεγονός και σ’ αυτούς, που περι αυτού περιέχονται και περιέρχονται!
Δηλαδή η ζωή τους στηρίζεται πάνω στο Χριστό και η καθημερινότητα τους πορεύεται γύρω απο τον Χριστό! Αλλά μάλλον ο Χριστός φαλκιδεύεται εντός μας και πορεύεται εκτός μας, για να μην αλλοιωθεί (και) Εκείνος απο το αλλοτροιωμένο μας ύφος και το σπασμωδικά κινούμενου (προς εμάς και τους άλλους) και κοινοποιούμενο (ως ανακοίνωση του βίου μας) ήθος μας.
Έκανα το λάθος να πως σε έναν «ανώτερο», όπως νόμιζε, (κληρικό), ότι όλοι είμαστε ελεύθεροι να διατυπώνουμε την γνώμη μας και να λέμε ότι έχει η καρδιά μας , (η διαφωνία μας ήταν σε άλλο επίπεδο θεολογικό-φιλοσοφικό επίπεδο) και εκείνος με απείλησε με αναφορά!
Δηλαδή ψαλμώδησε ύμνο και υμνώδησε ψαλμωδία στο χουντικό καθεστώς (που μαύρη επέτειο αναθυμαται σήμερον) το οποίο βασιλεύει στο χώρο της θείας Χάριτος (που όχι θεωρητικά, αλλα και πρακτικα-πραγματικά, είναι η εκκλησία μας, ως σύναξη λατρείας Χριστού)...νόμιζε ότι εμείς εδώ, στην εσχάτη των θέσεων του εκκλησιαστικού σώματος κινδυνεύουμε και φοβόμαστε το αφανές και απλούν της θέσεως μας και διακινδυνεύουμε την ελευθερια μας για να διαφυλάξουμε την θέση μας!
Αλλά, φίλοι μου, όσοι ξέρετε τα εκκλησιαστικά πράγματα , θα γνωρίζετε ίσως καλύτερον εμού, τι σημαίνει διάκονος !
Για όσους, όμως δεν ξέρουν, ακούσατε τι σημαίνει : ότι είναι και ο κλητήρας των υπουργείων και οδηγός των υπουργών!
Άρα άγχος και αγωνία, αλλα και υπηρεσία (διότι στην επαρχία δεν παίρνει τίποτα εξτρά, συνήθως , εκτός του μισθού του, πολλές φορές δε πληρώνει και εισητήρια και βενζίνες απο την τσέπη του...) άρα δεν θα αφήσουμε κανέναν να φιμώσει την φωνη μας και να μειώσει χουντικά την διάθεση και πρόθεση μας!
Διατιθέμεθα εις την εκκλησίαν του Χριστού δια την δική του Χάριν και προτιθέμεθα ενώπιον των αδελφών μας ως εκμεταλλεύσιμο είδος, διότι φέρουμε πάνω μας τον Σταυρό του Χριστού, ως σύμβολο θυσίας και περισσής ελευθερίας! θυσίας προσωπικής και όχι του άλλου θυσίας, αλλά και ελευθερίας πάνω απο ανθρώπινα μέτρα και όρια...ελευθερία είναι το άθλημα του Θεϊκού θελήματος να γίνει ενα με το ανθρώπινο για να παράγει και να παράξει θε(ο)ανθρώπινο ήθος Χριστού!
H Ε λ ε υ θ ε ρ ί α, κάθε είδους και μορφής (λόγου, τρόπου, μορφολογικων στοιχειων, εκφρασης πολιτισμικης κληρονομιας κ.λ.π.) ανήκει εις τον Θεόν και μόνον Εκείνος μπορεί να μας την στερήσει!
modern father

αφησαντες τον λόγον του Θεου???

“οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις.” (Πράξεις των Αποστόλων κεφ. Στ΄, στιχ. 2)

«δεν είναι ορθόν και αρεστόν στον Θεόν, να αφήσωμεν ημείς το κήρυγμα του θείου λόγου και να υπηρετούμεν εις τας τραπέζας του φαγητού.»

http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/KD/05.%20Prax.htm

οι απόστολοι μας λέγουν την διαμαρτυρία τους δημόσια και σε σύναξη πιστών, όπως και οι πιστοί εξέφρασαν το παράπονο τους, για την παραμέληση των γυναικών που έχασαν τους συζύγους τους και για τα ορφανά παιδιά τους!

Λέγουν δε το αυτονόητο για τότε αλλά και για σήμερα, οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι, αλλά και οι άλλοι κληρικοί έχουμε επιφορτισθεί με την διακονία του Λόγου του Θεού, του Ιησού Χριστού και του σώματος Του.

Άρα δεν είναι σωστό αλλά ούτε είναι και δική μας δουλειά οτιδήποτε άλλο από το μυστήριο της συνάξεως, από το μυστήριο της θείας ευχαριστίας.

Στην θεία Ευχαριστία ο Θεός μας, μας χαρίζει το αναστημένο Σώμα του και το Ζωοποιό –που ζωογονεί και δίνει ζωή- Αίμα του ως δώρο, για την δική μας σωτηρία!

Οι Απόστολοι αυτό ήθελαν να τονίσουν δεν είναι σωστό να αφήσουμε την επιμέλεια της σωτηρίας των ψυχών και των σωμάτων μας και να ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο που μπορεί να φαίνεται και να είναι σημαντικό αλλά δεν αγγίζει την αιωνιότητα του ανθρώπου!

Ο άνθρωπος φτιάχθηκε για να πορεύεται αιώνια στην αγκαλιά του Θεού, αλλά διαλέγει τον θάνατο…και έτσι το μόνο που έχει σίγουρο στη γη είναι ο Θάνατος, είναι η σχέση του με τον Άδη…που όμως αυτή την σχέση την άλλαξε ο Κύριος μας, με την Ανάσταση Του, ο Χριστός χαρίζει την ζωογόνο παρουσία του σε κάθε άνθρωπο που αφήνει τον Θεό να είναι στην καρδιά του μέσα.

Χάνουμε ανθρώπους από κοντά μας αλλά αν έχουν επιλέξει την πίστη στο Χριστό και την ζωή του Χριστού ακολουθούν δεν χάνονται…αλλά θα δοξαστούν αιώνια στην αποκατάσταση των μελλόντων Αγαθών…εκεί που ο άνθρωπος θα βλέπει τον Θεό κατά πρόσωπον! Αυτό θα είναι ο δοξασμός του, η σχέση του με τον Θεό θα ξεπεράσει κάθε άλλη σχέση και έτσι θα φθάνει σε μια ακατάπαυστη και προοδευτική πορεία εν Θεώ και ενθέου βίου!

Όταν δική μας άνθρωποι ταξειδεύουν το ταξείδι το ανεπίστροφον κανείς δεν μπορεί να ανακαλέσει τα εισητήρια που είναι άνευ επιστροφής αλλά χαίρεται να ξανοίγεται στα πελάγη του Θεού, που έχουν νερό που ξεδιψά κάθε διψασμένο, έχουν νερό που σβήνει κάθε πόνο και έχουν νερό που ιατρεύει κάθε πάθος!

Μακάριοι θα είμαστε και εμείς αν δεν αφήσουμε τον Λόγο του Θεού, που μας απευθύνεται προσωπικά και παρακλητικά, για να ασχοληθούμε με οτιδήποτε…που μπορεί να μας κάνει ανθρώπους σύγχρονους και του καιρού μας αλλά θα έχουμε πάρει διαζύγιο από τον Θεό μας που θέλει αληθινή και ουσιαστική σχέση μαζί μας.

modern father

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ...ΑΠΟ ΑΔΥΝΑΤΗ ΣΑΛΠΙΓΓΑ!

Αναστάσιμος χαρά το μοναδικό γεγονός!

Δεν μας έχει μείνει καμμιά άλλη ελπίδα που δεν μας γεμίζει αισχύνη και κατήφεια!

Κανείς άλλος ει μη μόνον ο Χριστός μας, δεν μας πληρώνει με την χαρά του, δεν μας δωρίζει τίποτε άλλο από τον Εαυτό του, πληγωμένο και τσακισμένο, αλλά και λαμπροφορούντα και ανακαινισμένο!

Χριστός το καινόν Πάσχα, το νέο πέρασμα, η νέα ζωή, η άλλη βιοτή, ο Κύριος μου και Θεός μου κατά την του αποστόλου Θωμά ομολογία!
Αυτή την πίστη, αυτή την εμπιστοσύνη, αυτή την αγάπη μόνον στον Χριστό μας μπορούμε να την δείξουμε…
Αυτόν μπορεί η καρδιά να αγαπήσει χωρίς να προδοθεί…
Αυτόν μπορεί το σώμα να θελήσει χωρίς να διχασθεί,
Αυτόν μπορεί το πνεύμα να χαρίσει στο νοητό μέρος του ανθρώπου χωρίς να αλογοποιηθεί (άνευ λόγου δεν μπορεί να γνωσθεί ως ελ-λογο ών ο άνθρωπος)!
Η προσωπική μας σχέση, η ερωτική μας συνεύρεση, η αγαπητική μας συν-ύπαρξη, η αισθητική μας εν-χρίστωση, η απεραντοσύνη του μεγάλου Ιησού, δεν χωρεί σε ανθρώπινα πλαίσια…αλλά ανοίγει την ε κ κ λ η σ ί α Του, προς «εκκλησιασμό» του σύμπαντος, προς νεανική και σφριγηλή παρουσία του Αναστάντος στο πανηγύρι της Ανάστασης, που λειτουργεί ως ανασύσταση αυτών που επιλέγουν να μείνουν, που λειτουργεί ως εκκλησία των πρωτοτόκων που τους αναγεννά το Φως όχι απλά το άγιον (με μαγική αντίληψη του πράγματος) αλλά το Φως του Χριστού που φαίνει πάσι λόγω της Αναστάσιμης πορείας και της λειτουργικής αγωγής μας!
Ελάτε όλοι στο αναστάσιμο πανηγύρι της κάθε Κυριακής να χαιρόμεθα αναστάσιμα και χριστοπρεπή!
Χαίρετε διότι η Ειρήνη μας(ο Χριστός) ήρθε Αναστημένος ενώπιον μας!
Modern father

επιστολη αγνώστου

"Αγαπητέ π. Ιερόθεε,

ένας σύγχρονος δεσπότης, εξόριστος από τις κοσμικές λάμψεις των Αθηναϊκών πανηγύρεων, βουτηγμένος στον μοναστικό τρόπο ζωής, ζώντας, δρώντας και ασκώντας την ποιμαντορία του έχοντας έδρα ταπεινό μοναστήρι και όχι δεσποτική κατοικία, μου είπε σε σχετική συζήτηση ότι η Εκκλησία είναι το σπίτι μας. Ένα σπίτι για το οποίο δεν μπορούμε παρά να ενδιαφερόμαστε, να θυσιαζόμαστε και να πονάμε, όπως πονάει ο καθένας μας για το δικό του σπίτι. Διατηρούμε το δικαίωμα, και φέρουμε την υποχρέωση να αγωνιούμε για την σωτηρία των συνανθρώπων μας, να μοχθούμε στο έργο της Εκκλησίας και να ζούμε με την ελπίδα ότι η ορθόδοξη ασκητική θα λάμψει κάποια στιγμή σε όλους τους ανθρώπους καθώς και στην διοικούσα Εκκλησία. Ταυτόχρονα, ως ισότιμα μέλη της Εκκλησίας όλοι οι βαπτισμένοι ορθόδοξοι Χριστιανοί διατηρούμε το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου ο οποίος όμως πρέπει να είναι λόγος οικοδομής και πόνου, και όχι λόγος πεζοδρομίου, κατά την ρύση του δεσπότη.

Με πόνο, λοιπόν και αγάπη, προσπαθώ να εκφράσω λόγο, ασκώντας πρώτα σκληρή κριτική στον εαυτό μου ώστε ο λόγος αυτός να είναι λόγος αγνός, χωρίς πάθος και φθόνο. Λόγος οικοδομής και προβληματισμού, που θα έχει ως αποτέλεσμα την έναρξη ενός διαλόγου με τον ίδιο μας τον εαυτό, ώστε μέσα από συγγράμματα πατέρων και συμβουλές ανθρώπων πνευματικών να επαναπροσδιορίσουμε τις απόψεις μας και να επανατοποθετηθούμε απέναντι στα γεγονότα και στις πράξεις μας.

Η θέλησή σας να δραστηριοποιηθείτε μέσα στον χώρο του Internet, είναι επαινετή και θεωρώ ότι μέσα ακόμα και μέσω Internet η Εκκλησία μπορεί, όχι να ασκήσει ποιμαντική, ούτε πολύ περισσότερο λατρεία, αλλά στον κόσμο της μεθοδευμένης πληροφόρησης υπάρχει η ευκαιρία να παρουσιαστεί μια διαφορετική αλήθεια. Η Αλήθεια! Έτσι, οφείλω να σας ενημερώσω ότι χωρίς να έχω προσωπικά ούτε το ένα ούτε το άλλο, γνωρίζω ότι δραστηριοποιείστε στο Facebook, χωρίς να το έχω δει, ενώ έχω ρίξει και μια ματιά στο προσωπικό σας blog. Εντύπωση όμως μου κάνουν όσα διαβάζω στο προσωπικό σας blog και τα οποία θα ήθελα να σχολιάσω.

Κατ’ αρχάς, προς τι η χρήση του ψευδώνυμου και μάλιστα του συγκεκριμένου; Ποια η έννοια ενός μοντέρνου ιερέως και σε τι αλλάζει αυτός από τον παλαιό ιερέα; Αλήθεια, από την εποχή μας λείψανε αυτοί οι παλαιοί ιερείς! Άνθρωποι προσευχής και ασκήσεως, με σεβασμό στην παράδοση και αγάπη στους παλαιότερους πατέρες. Πολλοί από αυτούς, ανά τις εποχές, θεωρήθηκαν αναχρονιστές και εμπαίχτηκαν ως κολυβάδες. Κι όμως ο εμπαιγμός κατάντησε τιμή και η λέξη έγινε ύμνος. Πόσος λόγος γίνεται σήμερα ακόμα και για τον Παπαδιαμάντη ή και τον πιο σύγχρονό μας, αυτόν τον Κόντογλου, τον οποίο τον θυμόμαστε μόνο σε κάτι εκδηλώσεις απογευματινές, χωρίς ποτέ να έχουμε διαβάσει τα λόγια του και μη δίνοντας σημασία στην σκέψη του. Σε τι λοιπόν, μας χρειάζεται ο μοντέρνος ιερέας και τι πιο ουσιαστικό έχει να δώσει;

« Δεν διώκεται ο Χριστός αλλά κυνηγάτε ο Χρυσός, διαλέγουμε τον Χρυσό και εξορίζουμε τον Χριστό! » Ωραία κουβέντα. Άρθρο σοφό, μεστό περιεχομένου. Αλήθεια όμως, όταν οι ιερείς φορούν αυτές τις χρυσοποίκιλτες στολές και τις αλλάζουνε σε κάθε λειτουργία, όταν συζητούν για ονομαστούς ράφτες και για νέες τάσεις στη μόδα των αμφίων, όταν κυκλοφορούν με τα μανικετόκουμπα, και τα παπούτσια τους είναι δερμάτινα από τα ακριβότερα καταστήματα των Αθηνών, τι κουβέντα μπορεί να γίνει τότε για τον χρυσό και τον Χριστό! Που βρίσκεται το ασκητικό ήθος που της Ορθοδοξίας σε ιερείς που από υποδιάκονοι κυκλοφορούν με τις χρυσές στολές και κυνηγούν το όνειρο της σταδιοδρομίας;

« αΛΛά ο άνθρωπος δεν κατανοεί τι τον τιμάει, …εξαγοραζόμενοι ουχί τον καιρόν αλλά προς καιρόν την ανθρώπινη διάθεση! » « Δεν βαρεθήκαμε να «το παίζουμε» προϊστάμενοι ΝΠΔΔ και να προεδρεύουμε σε Δ.Σ., εκτιθέμενοι σε διενέργεια πλειοδοτικών-μειοδοτικών διαγωνισμών κ.λ.π. και χωρίς να διαθέτουμε καμία απολύτως εξειδίκευση πάνω σ’ αυτά; … Δεν αντιληφθήκαμε τον σκεπτικισμό που διακατέχει τους νέους γονείς όταν αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο να μας πλησιάσουν τα παιδιά τους, στο ιερό βήμα, στα κατηχητικά, στις κατασκηνώσεις; … Δεν μας προβληματίζει η εικόνα των μουχλιασμένων ενοριακών κέντρων αλλά και των θλιμμένων κατηχητικών σχολείων μας;…» Αλήθεια, λόγια σκληρά και αληθινά, τα οποία αμφιβάλλω κατά πόσο αποτελούν έκφραση πόνου – το εύχομαι – και όχι μια ακόμα ψευδή προσπάθεια παραπλάνησης του κόσμου. Όλα τα παραπάνω τα βρήκα στο δικό σας blog, να τα επικροτείτε και να τα υποστηρίζετε. Πείτε μου, όμως, πως είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος τιμή το να μην υπηρετεί την πατρίδα του καταφεύγοντας σε γραφειοκρατικά τερτίπια; Πως μπορεί να θεωρείται τιμή η μη τήρηση των ιερών κανόνων της ίδιας της Εκκλησίας μας; Όντως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν κατανοεί τι τον τιμάει!

Γράφετε εσείς ο ίδιος « αν όλα όσα γράφει ο άγιος Αλεξανδουπόλεως κ. Άνθιμος τα γράφαμε εμείς θα προκαλούσαμε την μύνιν των αρχιερέων, την υποτίμηση των πρεσβυτέρων προς το πρόσωπο μας και την ιλαρόγνωμον διάθεσιν των αδελφων μας διακόνων και των μοναχών την ακασχετον πολυλογίαν – αργολογίαν διά το ότι οι λόγοι μας θα ήσαν δυναμίτις εις τα εκκλησιαστικά θέσφατα! », δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει ένας μοντέρνος ιερέας, αλλά ο παλαιός εκείνος πιστός ιερέας ποτέ δεν έκρυψε την αλήθεια του ευαγγελίου και ποτέ δεν δίστασε να εκφράσει τον ορθό λόγο. Ο λόγος του δεσπότη είναι ίσος με τον λόγο του τελευταίου λαϊκού και η θέση του ιερέως δεν διαφέρει καθόλου από την θέση του διακόνου. Όλα τα πρόσωπα στους κόλπους της Εκκλησίας είναι ισότιμα, έχουν τον ίδιο λόγο και μπορούν να ασκήσουν πνευματικό έργο. Αυτό που αλλάζει είναι οι ρόλοι, οι ευθύνες και ο λόγος που θα δώσουμε όλοι απέναντι στον Δίκαιο Κριτή. Πως είναι δυνατόν, ο κάθε νέο-χειροτονηθείς διάκονος, ιερέας ή και δεσπότης να γίνεται ειδήμον σε παντός είδους θέματα; Πως είναι δυνατόν οι Εκκλησιαστικοί παράγοντες να ασχολούνται με τις πομπώδεις πανηγύρεις αγνοώντας μια από τις μεγαλύτερες ευθύνες τους, την κατήχηση ενός ακατηχητου λαού;

Πάτερ μου είπα πολλά, και έδωσα ήδη τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Καθώς αρχίζω και νομίζω ότι με καταβάλει ακατάσχετη αργολογία σταματώ τον λόγο εδώ.

Επιτρέψτε μου στο ανώνυμο Internet να κρατήσω την προσωπική μου ανωνυμία, όχι γιατί έχω κάτι να φοβηθώ – το πολύ πολύ να υπάρξουν κάποιοι αρνητικοί σχολιασμοί για το όνομά μου, χωρίς όμως και κάτι παραπάνω – αλλά γιατί θεωρώ ότι σημασία έχει ο λόγος και ο προβληματισμός πάνω σ’ αυτόν, ενώ η αναφορά του ονόματός μου, μάλλον θα σας αποπροσανατολίσει. Αρκεί να ξέρετε για μένα ότι – όσο μπορεί να το πεί αυτό κανείς – είμαι αγωνιζόμενος Ορθόδοξος Χριστιανός, σε μικρά ακόμα μέτρα, με πνευματικό και αγάπη για το σπίτι μου, την Εκκλησία, για το οποίο προσπαθώ να εργάζομαι.

Αν σας στενοχώρησα ή σας έθιξα, παρακαλώ πολύ να με συγχωρέσετε και να μην μου κρατήσετε κακία. Σας γνώρισα λαϊκό και ως ιερέα σας θέλω τέλειο – κατά το μέτρο του δυνατού. Παρακαλώ να προσεύχεσθε και για μένα τον άγνωστο και ο καλός Θεός που με ξέρει θα φροντίσει για την σωτηρία μου.

Χριστός Ανέστη

Άγνωστος"

και εμεις απαντήσαμε:

ΑΛΗΘΏς ΑΝΈΣΤΗ.,..ΔΙΑΒΑΣΑ ΜΕ ΧΑΡΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΑΣ...ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΣΑΣ...ΟΜΩΣ ΟΥΚ ΟΙΔΑ ΥΜΑΣ...ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΘΩ ΜΕΡΙΚΑ...ΟΧΙ ΩΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΩΣ ΕΥΛΟΓΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ!
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΜΟΥ ΓΡΑΦΕΤΕ...ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΧΟΪΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ...ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΘΥΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΑΣ...
ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΩ ΓΙΑ ΕΝΑΝ "ΑΓΝΩΣΤΟ"!
ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ,
π।Ιερόθεος"

επιφυλλάσομεθα εις συνέχειαν αν έχουμε διάθεσιν και χρόνον!
modern father

αναστάσιμο και ποιητικό

Ανάσταση

Του Χριστού καινουργός τρόπος
επανάσταση αντι – παθής (ή έναντι παθών φθοροποιών)
και αν συμπαθείς του καθενός το πάθος
Πως αναστάσιμα θα αποκριθείς?

Κανείς δεν εισδύει υπέρχρονα στο εσχατολογικό
μυστήριο της ογδόης ημέρας
στη μετά- και ενδό- Ιστορική πραγματικότητα
Θεός με πόνο μας κοιτά από το Σταυρό!

Θυσία έγινε αναστάσιμη ο Γιός του
και πόνο άπονο και άφθαστο εγεύθηκε η Μητέρα
Χριστού και των «αγίων» Του μάνα
μοναδικά κινούμενη προς καθένα.

Παιδί υπάρχει πάνω σε Σταυρό και ως Σταυρό
κρατούσε στην Ανάσταση για λάβαρο
το νόημα του δικού του πάθους
Ο απαθής και απροσπέλαστος

Μαζί μου έγινε χαρά και γέλιο
αναστάσιμης εμπειρικής προσέγγισης
Ο Θεός μας έγινε το θυσιαστικό και θυσιαζόμενο
άρμα που ο άνθρωπος επιβιβάστηκε και ταξιδεύει…

Ταξιδεύει…!

modern father

ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ ΕΥΧΕΣ

ΧΡΙΣΤΟΣ εκ νεκρών εγήγερται!

Ο νεκρός του Ιησού, ηγέρθη όντως και φανερώθηκε σε όποιον είχε την αγαθή προαίρεση στη σχέση του με τον Θεό μας, στο τότε και στο σήμερα, σε όλη και όλους που είναι και έχουν σχέση με την Ιστορία!

Ο Θεός του ουρανού, έγινε Θεός της γης, έγινε Θεός του Τάφου, έγινε Θεός του Ανιστάμενου και Αναστημένου κόσμου, έγινε ο Θεός -που- του Άδου την θύρα διέλυσε και ως θήρευμα μαζί του πήρε την Άδη-ον σχέση ανθρώπου και θανάτου.

Ο θάνατος έγινε _αθάνατος_ πτώσις στην τραγικότητα του ανθρωπίνου προσώπου που αμαυρώνει το ήθος και την ποιότητα της ζωής, της καινοποιού ποιότητος μη υπαρχούσης εντός μας, όταν εμείς δεν πορευθούμε ελεύθερα και ηθελημένα προς την Λειτουργία εν Εκκλησία και προς την Εκκλησία εν Λειτουργία τότε δεν θα έχουμε προσωπική εμπειρία και ελεύθερη μαρτυρία στο ναού του Αναστάντος Λόγου!

Ευλογημένο Πάσχα διότι εάν ανέστη Χριστός (που δια την προσωπική μας θέση και πίστη, ανέστη)δεν υπάρχει Πάσχα αλλά μαγεία και προσωπολατρεία και νεκρολατρεία!

Χριστός Ανέστη!

modern father