Πολλές φορές όλα γύρω μας και μέσα μας είναι μαύρα, είναι γαιώδη
και χαμερπή, αλλά η χάρις του Θεού δεν επιτρέπει να μένουμε
μαυρισμένοι και απογοητευμένοι … κατσουφιασμένοι (κατηφείς)
και πονεμένοι!
Γιατί όμως όλα αυτά μας κατατρέχουν?
Μήπως είναι η εμπιστοσύνη μας στις ανθρώπινες δυνάμεις μας?
μήπως είναι η κομπορρημοσύνη της γνώσεως που μας δίνει φτέρα
υπερηφάνειας στον άνεμο της καθημερινότητος μας?
Μήπως είναι ο ενθουσιασμός μας σε ένα περιβάλλον που μισεί την
ζωντάνια και τον αυθορμητισμό? Αλλά προκρίνει το στημμένο και
στυλιζαρισμένο, το καλοφτιαγμένο και πολυβασανισμένο για να
γίνει και όχι ποτέ πηγαία έκφραση της καρδιακής μας λειτουργίας.
Μήπως ο κόπος και ο πόνος μας είναι χαμένος?
Μήπως να γίνουμε ένα με την πιάτσα των άλλων, που δεν έχουν
σχέση ουσιαστική με τον ΆΛΛΟΝ τον Θεό μας?
Άρα όποιος τα βάζει με την πιάτσα τον εκδικείται … κανείς δεν
θέλει τελικά σκεπτόμενο συνεργάτη, πολυτάλαντο αδελφό,
πολυβασανισμένο θεολογικό λόγο εκφέροντα διότι δεν μπορεί να
ανθέξει το στραβό και να κρατήσει τη γνώμη του για τον εαυτό του!
Ο αυθορμητισμός πληρώνεται, η ανθρωπιά καταπατείται, η
ευαισθησία καταρρακώνεται, η καλωσύνη θεωρείται αδυναμία και
έκπτωσις σε διαφορετικό τρόπο ζωής, σκέψεως και δράσεως.
ಮೊದೆರ್ನ್ father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου