HAMOMILAKI ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

Ο θυμός και η αγάπη ...

Ενώ ένας άνδρας γυάλιζε το νέο αυτοκίνητό του, ο ηλικίας 4 ετών γιος του,

πήρε μια πέτρα και γρατζούνισε με γραμμές μέρος του αυτοκινήτου. Στο θυμό

του απάνω, ο άνδρας αυτός πήρε το χέρι του παιδιού του και χρησιμοποιώντας

ένα γαλλικό κλειδί, το χτύπησε πολλές φορές .

Στο νοσοκομείο, το παιδί έχασε όλα τα δάχτυλά του λόγω των πολλαπλών

σπασιμάτων. Όταν το παιδί είδε τον πατέρα του ..... με τα παραπονεμένα

μάτια του γεμάτα πόνο τον ρώτησε: " Μπαμπά... πότε τα δάχτυλά μου θα

μεγαλώσουν πάλι ?" Το άτομο βουβό, πήγε πίσω στο αυτοκίνητό του και

το κλώτσησε πολλές φορές .

Σκεπτόμενος αυτό που έκανε, βρισκόμενος μπροστά στο αυτοκίνητο του

και βλέποντας ξανά τις γρατσουνιές, αντιλήφθηκε ότι το παιδί του είχε

γράψει με την πέτρα "ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ".

Την επόμενη ημέρα ο άνδρας αυτός αυτοκτόνησε .

Ο θυμός και η αγάπη δεν έχουν κανένα όριο. Επιλέξτε τα τελευταία

για να έχετε μιαν όμορφη, καλή ζωή.

Τα πράγματα υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται,

ενώ οι άνθρωποι είναι να για να αγαπηθούν.

Προσέξτε τις σκέψεις σας, γίνονται λέξεις.

Προσέξτε τις λέξεις σας, γίνονται ενέργειες.

Προσέξτε τις ενέργειές σας, γίνονται συνήθειες.

Προσέξτε τις συνήθειές σας που γίνονται χαρακτήρας .

Προσέξτε το χαρακτήρα σας, γίνεται το πεπρωμένο σας...

http://hamomilaki.blogspot.com/

πολύ πόνο αλλα και πολλές σκέψεις σου δημιουργεί αυτό το κείμενο!

Ο πόνος για την απονιά του πατέρα και ο «πόνος» για την αθωότητα του παιδιού!

Ο πατέρας εκδικείται και το παιδί αγαπάει,

Ο πατέρας μισεί και το παιδί περιμένει να ξαναπαίξει!

Ο πατέρας ενοχοποιείται και το παιδί απενοχοποιείται και διδάσκει!!!
Μπορεί ένα μικρό παιδί να μας διδάξει τι??? Την α γ ά π η που για εμάς έγινε ζητούμενο και άθλος για το παιδί είναι δεδομένο και ανάγκη αφού ασυνείδητα αλλα ένθεα, υπάρχει για να συνυπάρχει!

Με πόνεσε πολύ το ανάγνωσμα και το είπα και στα παιδιά του κατηχητικού μου, τα παιδιά βουβάθηκαν…δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το μίσος του πατέρα αφού οι δικοί τους γονείς τα λατρεύουν!

Αλλά εκείνο που με «εξόργισε» ήταν η φυγή του πατέρα, ήταν η προσωπική «έξοδος», η αυτό-παραίτηση από το πρόβλημα που ο ίδιος έφτιαξε…και έτσι εξήγησα στα παιδιά του 2010 τι σημαίνει πιστεύω στην Ανάσταση του Χριστού, τι σημαίνει ότι είμαι αναστημένος άνθρωπος με την ευλογία του Θεανθρώπου…ο Θεάνθρωπος αναστήθηκε στη γη ανάμεσα μας, και μας έδωσε τρόπο ζωής νέο –αναστημενο- αυτόν τον τρόπο ζωής εμείς τον μιμούμαστε!

Δεν παρατάμε το πρόβλημα είτε προσωπικό, είτε κοινωνικό, είτε εκκλησιαστικό μένουμε εκεί και το αντιμετωπίζουμε τον άλλον αλλά και τον άλλον μας «κακό» εαυτό, τον κάνουμε πρόσφορο αγάπης προς τον συνάνθρωπο!

Αν ο πατέρας πραγματικά αγαπούσε το παιδί του θα έμενε εκεί να το μεγαλώσει … και δεν θα έφευγε τόσο τραγικά ενώ δημιούργησε στο σπλάχνο του έναν Γολγοθά…

Αυτό θα ήταν αναστάσιμος βίος δηλαδή μαγκιά στην καθημερινότητα της βιοπάλης και στο απλό και καθημερινό πρόβλημα που το παιδί το αθώο πλάσμα θα αντιμετώπιζε στο εγγύς και απώτατο μέλλον!

Ναι όντως Χριστός αναστήθηκε…(Χριστός ανέστη για τους ελληνολάτρεις!) και το παιδί μας δείχνει με το πληγωμένο χέρι του τον δρόμο για τον Αναστάντα Ιησού Χριστό!

modern father