"Αγαπητέ π. Ιερόθεε,
ένας σύγχρονος δεσπότης, εξόριστος από τις κοσμικές λάμψεις των Αθηναϊκών πανηγύρεων, βουτηγμένος στον μοναστικό τρόπο ζωής, ζώντας, δρώντας και ασκώντας την ποιμαντορία του έχοντας έδρα ταπεινό μοναστήρι και όχι δεσποτική κατοικία, μου είπε σε σχετική συζήτηση ότι η Εκκλησία είναι το σπίτι μας. Ένα σπίτι για το οποίο δεν μπορούμε παρά να ενδιαφερόμαστε, να θυσιαζόμαστε και να πονάμε, όπως πονάει ο καθένας μας για το δικό του σπίτι. Διατηρούμε το δικαίωμα, και φέρουμε την υποχρέωση να αγωνιούμε για την σωτηρία των συνανθρώπων μας, να μοχθούμε στο έργο της Εκκλησίας και να ζούμε με την ελπίδα ότι η ορθόδοξη ασκητική θα λάμψει κάποια στιγμή σε όλους τους ανθρώπους καθώς και στην διοικούσα Εκκλησία. Ταυτόχρονα, ως ισότιμα μέλη της Εκκλησίας όλοι οι βαπτισμένοι ορθόδοξοι Χριστιανοί διατηρούμε το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου ο οποίος όμως πρέπει να είναι λόγος οικοδομής και πόνου, και όχι λόγος πεζοδρομίου, κατά την ρύση του δεσπότη.
Με πόνο, λοιπόν και αγάπη, προσπαθώ να εκφράσω λόγο, ασκώντας πρώτα σκληρή κριτική στον εαυτό μου ώστε ο λόγος αυτός να είναι λόγος αγνός, χωρίς πάθος και φθόνο. Λόγος οικοδομής και προβληματισμού, που θα έχει ως αποτέλεσμα την έναρξη ενός διαλόγου με τον ίδιο μας τον εαυτό, ώστε μέσα από συγγράμματα πατέρων και συμβουλές ανθρώπων πνευματικών να επαναπροσδιορίσουμε τις απόψεις μας και να επανατοποθετηθούμε απέναντι στα γεγονότα και στις πράξεις μας.
Η θέλησή σας να δραστηριοποιηθείτε μέσα στον χώρο του Internet, είναι επαινετή και θεωρώ ότι μέσα ακόμα και μέσω Internet η Εκκλησία μπορεί, όχι να ασκήσει ποιμαντική, ούτε πολύ περισσότερο λατρεία, αλλά στον κόσμο της μεθοδευμένης πληροφόρησης υπάρχει η ευκαιρία να παρουσιαστεί μια διαφορετική αλήθεια. Η Αλήθεια! Έτσι, οφείλω να σας ενημερώσω ότι χωρίς να έχω προσωπικά ούτε το ένα ούτε το άλλο, γνωρίζω ότι δραστηριοποιείστε στο Facebook, χωρίς να το έχω δει, ενώ έχω ρίξει και μια ματιά στο προσωπικό σας blog. Εντύπωση όμως μου κάνουν όσα διαβάζω στο προσωπικό σας blog και τα οποία θα ήθελα να σχολιάσω.
Κατ’ αρχάς, προς τι η χρήση του ψευδώνυμου και μάλιστα του συγκεκριμένου; Ποια η έννοια ενός μοντέρνου ιερέως και σε τι αλλάζει αυτός από τον παλαιό ιερέα; Αλήθεια, από την εποχή μας λείψανε αυτοί οι παλαιοί ιερείς! Άνθρωποι προσευχής και ασκήσεως, με σεβασμό στην παράδοση και αγάπη στους παλαιότερους πατέρες. Πολλοί από αυτούς, ανά τις εποχές, θεωρήθηκαν αναχρονιστές και εμπαίχτηκαν ως κολυβάδες. Κι όμως ο εμπαιγμός κατάντησε τιμή και η λέξη έγινε ύμνος. Πόσος λόγος γίνεται σήμερα ακόμα και για τον Παπαδιαμάντη ή και τον πιο σύγχρονό μας, αυτόν τον Κόντογλου, τον οποίο τον θυμόμαστε μόνο σε κάτι εκδηλώσεις απογευματινές, χωρίς ποτέ να έχουμε διαβάσει τα λόγια του και μη δίνοντας σημασία στην σκέψη του. Σε τι λοιπόν, μας χρειάζεται ο μοντέρνος ιερέας και τι πιο ουσιαστικό έχει να δώσει;
« Δεν διώκεται ο Χριστός αλλά κυνηγάτε ο Χρυσός, διαλέγουμε τον Χρυσό και εξορίζουμε τον Χριστό! » Ωραία κουβέντα. Άρθρο σοφό, μεστό περιεχομένου. Αλήθεια όμως, όταν οι ιερείς φορούν αυτές τις χρυσοποίκιλτες στολές και τις αλλάζουνε σε κάθε λειτουργία, όταν συζητούν για ονομαστούς ράφτες και για νέες τάσεις στη μόδα των αμφίων, όταν κυκλοφορούν με τα μανικετόκουμπα, και τα παπούτσια τους είναι δερμάτινα από τα ακριβότερα καταστήματα των Αθηνών, τι κουβέντα μπορεί να γίνει τότε για τον χρυσό και τον Χριστό! Που βρίσκεται το ασκητικό ήθος που της Ορθοδοξίας σε ιερείς που από υποδιάκονοι κυκλοφορούν με τις χρυσές στολές και κυνηγούν το όνειρο της σταδιοδρομίας;
« αΛΛά ο άνθρωπος δεν κατανοεί τι τον τιμάει, …εξαγοραζόμενοι ουχί τον καιρόν αλλά προς καιρόν την ανθρώπινη διάθεση! » « Δεν βαρεθήκαμε να «το παίζουμε» προϊστάμενοι ΝΠΔΔ και να προεδρεύουμε σε Δ.Σ., εκτιθέμενοι σε διενέργεια πλειοδοτικών-μειοδοτικών διαγωνισμών κ.λ.π. και χωρίς να διαθέτουμε καμία απολύτως εξειδίκευση πάνω σ’ αυτά; … Δεν αντιληφθήκαμε τον σκεπτικισμό που διακατέχει τους νέους γονείς όταν αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο να μας πλησιάσουν τα παιδιά τους, στο ιερό βήμα, στα κατηχητικά, στις κατασκηνώσεις; … Δεν μας προβληματίζει η εικόνα των μουχλιασμένων ενοριακών κέντρων αλλά και των θλιμμένων κατηχητικών σχολείων μας;…» Αλήθεια, λόγια σκληρά και αληθινά, τα οποία αμφιβάλλω κατά πόσο αποτελούν έκφραση πόνου – το εύχομαι – και όχι μια ακόμα ψευδή προσπάθεια παραπλάνησης του κόσμου. Όλα τα παραπάνω τα βρήκα στο δικό σας blog, να τα επικροτείτε και να τα υποστηρίζετε. Πείτε μου, όμως, πως είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος τιμή το να μην υπηρετεί την πατρίδα του καταφεύγοντας σε γραφειοκρατικά τερτίπια; Πως μπορεί να θεωρείται τιμή η μη τήρηση των ιερών κανόνων της ίδιας της Εκκλησίας μας; Όντως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν κατανοεί τι τον τιμάει!
Γράφετε εσείς ο ίδιος « αν όλα όσα γράφει ο άγιος Αλεξανδουπόλεως κ. Άνθιμος τα γράφαμε εμείς θα προκαλούσαμε την μύνιν των αρχιερέων, την υποτίμηση των πρεσβυτέρων προς το πρόσωπο μας και την ιλαρόγνωμον διάθεσιν των αδελφων μας διακόνων και των μοναχών την ακασχετον πολυλογίαν – αργολογίαν διά το ότι οι λόγοι μας θα ήσαν δυναμίτις εις τα εκκλησιαστικά θέσφατα! », δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει ένας μοντέρνος ιερέας, αλλά ο παλαιός εκείνος πιστός ιερέας ποτέ δεν έκρυψε την αλήθεια του ευαγγελίου και ποτέ δεν δίστασε να εκφράσει τον ορθό λόγο. Ο λόγος του δεσπότη είναι ίσος με τον λόγο του τελευταίου λαϊκού και η θέση του ιερέως δεν διαφέρει καθόλου από την θέση του διακόνου. Όλα τα πρόσωπα στους κόλπους της Εκκλησίας είναι ισότιμα, έχουν τον ίδιο λόγο και μπορούν να ασκήσουν πνευματικό έργο. Αυτό που αλλάζει είναι οι ρόλοι, οι ευθύνες και ο λόγος που θα δώσουμε όλοι απέναντι στον Δίκαιο Κριτή. Πως είναι δυνατόν, ο κάθε νέο-χειροτονηθείς διάκονος, ιερέας ή και δεσπότης να γίνεται ειδήμον σε παντός είδους θέματα; Πως είναι δυνατόν οι Εκκλησιαστικοί παράγοντες να ασχολούνται με τις πομπώδεις πανηγύρεις αγνοώντας μια από τις μεγαλύτερες ευθύνες τους, την κατήχηση ενός ακατηχητου λαού;
Πάτερ μου είπα πολλά, και έδωσα ήδη τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Καθώς αρχίζω και νομίζω ότι με καταβάλει ακατάσχετη αργολογία σταματώ τον λόγο εδώ.
Επιτρέψτε μου στο ανώνυμο Internet να κρατήσω την προσωπική μου ανωνυμία, όχι γιατί έχω κάτι να φοβηθώ – το πολύ πολύ να υπάρξουν κάποιοι αρνητικοί σχολιασμοί για το όνομά μου, χωρίς όμως και κάτι παραπάνω – αλλά γιατί θεωρώ ότι σημασία έχει ο λόγος και ο προβληματισμός πάνω σ’ αυτόν, ενώ η αναφορά του ονόματός μου, μάλλον θα σας αποπροσανατολίσει. Αρκεί να ξέρετε για μένα ότι – όσο μπορεί να το πεί αυτό κανείς – είμαι αγωνιζόμενος Ορθόδοξος Χριστιανός, σε μικρά ακόμα μέτρα, με πνευματικό και αγάπη για το σπίτι μου, την Εκκλησία, για το οποίο προσπαθώ να εργάζομαι.
Αν σας στενοχώρησα ή σας έθιξα, παρακαλώ πολύ να με συγχωρέσετε και να μην μου κρατήσετε κακία. Σας γνώρισα λαϊκό και ως ιερέα σας θέλω τέλειο – κατά το μέτρο του δυνατού. Παρακαλώ να προσεύχεσθε και για μένα τον άγνωστο και ο καλός Θεός που με ξέρει θα φροντίσει για την σωτηρία μου.
Χριστός Ανέστη
Άγνωστος"
και εμεις απαντήσαμε:
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΜΟΥ ΓΡΑΦΕΤΕ...ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΧΟΪΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ...ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΘΥΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΑΣ...
ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΩ ΓΙΑ ΕΝΑΝ "ΑΓΝΩΣΤΟ"!
ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ,
π।Ιερόθεος"
επιφυλλάσομεθα εις συνέχειαν αν έχουμε διάθεσιν και χρόνον!
modern father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου