ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ: Στα λόγια του μίσους από "άμβωνος", μας προτρέπουν...

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ: Στα λόγια του μίσους από "άμβωνος", μας προτρέπουν...: "Γράφει ο διάκονος π. Ιερόθεος Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό (μέρος α΄) «Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό, διότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Και α..."

Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό (μέρος β΄)

“Αν μισείς τον αμαρτωλό επειδή κατά τη γνώμη σου δεν είναι δίκαιος, δείχνεις με αυτό τον τρόπο ότι και συ είσαι αμαρτωλός, επειδή δεν έχεις αγάπη.”
Το μίσος κατά του αδελφού που ήμαρτε όπως ο άγιος μας Ισαάκ λέγει είναι μίσος που αποκαλύπτει όχι μόνον την αμαρτολότητα του ημαρτηκότος με πράξιν δημοσίαν αλλά και αυτού που αμαρτάνει με το να μην αγαπά.

Ο ένας τρόπος είναι να λές τον μισώ διότι είναι άδικος και εγώ ως δίκαιος δεν μπορώ να αφήσω την υπόθεσιν του δικαίου σε χέρια που το αμφισβητούν, αλλά ο άλλος τρόπος είναι να αγαπήσω αυτόν που δεν είναι δίκαιος και άρα να περικλείσω στην χαρά του αυτό-δικαιωτισμού μου τον αδελφό μου και ας αφήσω πίσω μου την ακρίβεια της δικαιοσύνης για χάρη του αδελφού μου.

Αλλά και αν σταθώ στο δίκαιο και παρακάμψω την αγάπη μου προς το πρόσωπο του αδελφού που αμάρτησε, τότε ξεγυμνώνω και την δική μου αμαρτωλότητα! Στέκομαι στον τύπο του πράγματος και αφήνω την ουσίαν … μπορεί εκείνος που αμάρτησε να μετανοήσει και εγώ την μετάνοια του, ποτέ δεν θα την δω! Αν και την αμαρτία του όπως καμώνομαι την είδα ή την διαβλέπω(διακρίνω) δημόσια, ας αφήνω και μερικά περιθώρια στην χάριν του Θεού να δράσει και να κάμει εκείνη ότι θέλει και γνωρίζει καλόν για το πλάσμα της.

Η σκληροκαρδία της τηρήσεως του τύπου και της ταυτοπαθείας της αμαρτίας που έκανε ο άλλος και της ποινής που προβλέπεται για την αμαρτία αυτή, μας αφήνει στην απεμπόλιση της ουσίας αλλά και την ενασχόλιση μας με μη ουσιαστικά θέματα, μας κάνει να ξεχνούμε την αγάπη που αξίζει σε κάθε εικόνα του Θεού και μας κάνει εξαντλητικούς τηρητές (μωσαϊκού) νόμου, νόμου που δεν ελευθερώνει αλλά δουλοποιεί το πλάσμα του Θεού σε τήρηση διατάξεων και όχι στην αγάπη του Θεού και στην αγάπη του Ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, όχι μόνον του συντασσομένου μαζί μας αλλά και αυτού που είναι μακρυά μας και μας διώκει με τον τρόπο του!


“Εκείνος που έχει αποστερηθεί την αγάπη έχει χάσει και το Θεό διότι ο Θεός είναι κυρίως αγάπη. “

Όποιος λέγει ότι τον ενδιαφέρει πάνω από όλα η τήρηση της τάξεως και μια ηθικοπλαστική θέαση των πραγμάτων είναι απεστερημένος της αγάπης του Θεού, αλλά και της Αγάπης, που είναι ο Θεός μας.
Δεν μπορεί να θηριομαχεί για τον Θεό μας και να μην αγαπά τον αδελφό του, δεν είναι γνήσιο πράγμα αυτό, δεν είναι πράγμα που αναφέρεται σε καθαρούς και αγνούς ανθρώπους, σε ασκητές αλλά αναφέρεται σε ανθρώπους που ξεσκίζουν τα ρούχα αλλά και τις σάρκες των αδελφών τους για να γίνουν εκείνοι που αποδεικνύουν την δική τους αξιοσύνη και αρετή θυσιάζοντας σε εκκοσμικευμένο κριτήριο το εκκλησιαστικό ήθος και τον αδελφό τους, για να υπερασπιστούν όρια ανθρώπινα και κοσμικά.
Μα αφού η εκκλησία του Χριστού δεν είναι αγιασμένων υπόθεση, ως ανθρώπινος οργανισμός έχει και αμαρτωλούς που προσπαθούμε να μετανοήσουμε, χωρίς αυτούς δεν λογίζεται επίγεια εκκλησιαστική κοινότης!

(συνεχίζεται...)

modern father

Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό (μέρος α΄)

«Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό, διότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Και αν παρακινείσαι εναντίον του από ζήλο Θεού, να κλάψεις για τον αμαρτωλό και να μην τον μισήσεις, αλλά να μισήσεις τις αμαρτίες του. Να προσευχηθείς για αυτόν, για να μοιάσεις με το Χριστό ο οποίος δεν αγανακτούσε εναντίον των αμαρτωλών αλλά προσήυχετο δι’ αυτούς ...Γιατί λοιπόν να μισήσουμε και να αποστραφούμε εκείνον που εξηπατήθη και γελάστηκε από τον κοινόν μας εχθρόν; Αν μισείς τον αμαρτωλό επειδή κατά τη γνώμη σου δεν είναι δίκαιος, δείχνεις με αυτό τον τρόπο ότι και συ είσαι αμαρτωλός, επειδή δεν έχεις αγάπη. Εκείνος που έχει αποστερηθεί την αγάπη έχει χάσει και το Θεό διότι ο Θεός είναι κυρίως αγάπη. Μη μισείς λοιπόν και μην καταδιώκεις τον αμαρτωλό αλλά με την συμπάθεια σου προς αυτόν γίνε κήρυξ της αγαθότητος του Θεού, ο Οποίος αν και είσαι ανάξιος, σε κυβερνά και δεν σε παραπετά, ούτε σε αποστρέφεται λόγω των πολλών και μεγάλων σου αμαρτημάτων. Μιμήσου λοιπόν και σύ, όσο μπορείς, την ευσπλαχνία Του και την αγαθότητά Του και γίνε οικτίρμων προς τον αδελφόν σου για να κερδίσεις από τον Θεόν την μέγιστη συμπάθειά Του με τη μικρή δική σου συμπάθεια.-»

Αββάς Ίσαάκ

http://www.naosanalipseos-kal.gr/Kyria/Evergetinos/evergetinos.html

αν μας δινόταν η κρίση των πραγμάτων αλλά και η κρίση και τιμωρία των συνανθρώπων μας, εμείς με δικαιοκρισία (δήθεν, κατ’ επίφασιν διακιοκρισία) και ευθύνη θα τους στήναμε στα τρία μέτρα και θα τους ρίχναμε (16 άδικες και πανούργες-ο αριθμός δεν είναι τυχαίος είναι συνιφασμένος με τα γεγονότα που εκτυλλίσονται πλησίον μας) σφαίρες για να αφήσουν την γη μας καθαροτέρα με την απουσία τους!

Αυτό φαντάζει στα μάτια μας δίκαιο, αυτό φαντάζει στην κρίση μας δικαιολογημένο και πρέπον, αλλά και έτσι νομίζουμε ότι ταχτοποιούμε τον κόσμο γύρω μας και αφήνουμε λευκότερη την μαύρη άβυσσο του κόσμου γύρω μας!

Ενώ οι άγιοι μας και συγκεκρυμμένα ο άγιος Ισαάκ, μας λέγει: ότι να μην μισούμε τον αμαρτωλό διότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι ενώπιον και έναντι του Θεού. Το μίσος έναντι του αμαρτωλού είναι ένα εγωϊστικό ξέσπασμα χωρίς καθόλου αγάπη και πόνο για τον άνθρωπο που δέρνεται στα κύματα του βίου του και κινδυνεύει να ναυαγήσει. Εκείνος ο θαλασσοδαρμένος και καραβοτσακισμένος άνθρωπος (ο αμαρτωλός) θέλει συμπόνια και θαλπωρή, για να βρεί χρόνο να σκεφθεί και να επανατοποθετηθεί μέσα στα γεγονότα του βίου του. Θέλει χρόνο και χώρο για να μετανοήσει και δεν θέλει να δωθεί από τον άλλον άνθρωπο το τελευταίο και τελεσίδικο χτύπημα του προς εκείνον ούτως ώστε να μην χαρεί τίποτε! Και να μην μετανοήσει για τίποτε!

«Και αν παρακινείσαι εναντίον του από ζήλο Θεού, να κλάψεις για τον αμαρτωλό και να μην τον μισήσεις, αλλά να μισήσεις τις αμαρτίες του.»

Ο άγιος είναι σαφής, ότι δεν μπορεί ζήλος Θεού να υπάρχει στην έχθρα κατά του αδελφού, δεν μπορεί άνθρωπος να θέλει να ζει κατά Θεόν και να μισεί τον αδελφό του … αν αγαπάς τον Θεό και θες να κάνεις κάτι καλό στον αδελφό σου δεν έχεις παρά να προσευχηθείς για εκείνον και για το σφάλμα του και έτσι θα είναι η καρδιά σου χαρούμενη για τον αδελφό και θα εύχεσαι την πνευματική του πρόοδο!

Αλλά και το μίσος που μας βγαίνει πολλές φορές πρέπει να οδηγηθεί στη σωστή βάση και στο σωστό τρόπο εκφοράς, να μισείς την αμαρτία – την πράξη και όχι να μισείς τον αμαρτωλό – τον πράξαντα το αμάρτημα!

Άρα και μίσος υπάρχει κατά της αμαρτίας και αγάπη προς το πρόσωπο του ημαρτηκότος αδελφού, που δυσκολα περνάει όταν αμαρτάνει και δεν χρειάζεται άλλο βάρος από το του αμαρτήματος τοιούτο!

«Να προσευχηθείς για αυτόν, για να μοιάσεις με το Χριστό ο οποίος δεν αγανακτούσε εναντίον των αμαρτωλών αλλά προσήυχετο δι’ αυτούς ...», ο άγιος συνεχίζει, όχι απλά να συγχωρήσεις αλλά να βάλλεις αίτημα προσευχής για τον αδελφό σου που ημάρτησε κατά πως έκανε και ο Χριστός μας που ηύχετο και προσηύχετο για τους αδελφούς εκείνους που επλανήθησαν παρά του Διαβόλου και ημάρτησαν ενώπιον Του και ο Κύριος και τους συνεχώρει και δι’ αυτούς προσηύχετο.

Καμμία αγανάκτησις δεν αρμόζει στον χριστιανό, αλλά προσευχή για το σφάλμα του αδελφού του, προσευχή για την πίκρα που νοιώθουμε όταν βλέπουμε αμαρτίες να κάνουν οι άλλοι ή να πραγματοποιούμε εντός του νοός μας, εμείς, εν κρυπτώ ή ενώπιον άλλων, εν τω φωτί, πάλιν εμείς. Αλλά μόνον προσευχή εγκάρδια για τον πταίσαντα εαυτόν ή αδελφόν μας.

«Γιατί λοιπόν να μισήσουμε και να αποστραφούμε εκείνον που εξηπατήθη και γελάστηκε από τον κοινόν μας εχθρόν;» ο αββάς Ισαάκ λέγει ότι δεν πρέπει να μισούμε τον ανθρωπον που αμαρτάνει διότι πίσω από κάθε αμάρτημα και σύμπτωμα κακίας εις την ψυχήν μας κρύβεται ο διάβολος.

modern father

Αδικία

Αδικία

Δυστυχώς εμείς είμαστε οι αδικημένοι? ή αδικημένοι θα είναι όσοι έρθουν στο μέλλον?
Μάλλον εμείς φταίμε, και αδικούμεθα, διότι τόσα πολλά χρόνια ακόμη και τώρα δεν αντιδρούμε και δεν αντιδράσαμε κατά το παρελθόν.

http://www.youtube.com/watch?v=mGpacpEZl60&feature=player_embedded

η κυρία ανεξάρτητη βουλευτής ομίλησε ορθότατα και κατεψήφισε το νομοσχέδιο περί του μνημονίου και της αυτο-παράδοσης μας και μάλλον της αυτο- καταστροφής μας στα χέρια των ανθρώπων του Δ.Ν.Τ. !


εμείς χαιρόμαστε διότι δεν μας έκοψαν όλον τον μισθό … επαναπαυόμαστε σε αυτό και λέμε: «όλα καλα» για μένα αφού δεν εθίγην τόσο πολύ …
δεν έπρεπε όμως να με πειράζει που ο αδελφός μου όλη μέρα εργάζεται και βάζουν χέρι και στα δικά του δικαιώματα???


Δεν έπρεπε να με πειράζει που η αδελφή μου πρέπει ή να φιλήσει κατουρημένες ποδιές ή να πάει να εργασθεί εις το εξωτερικό που εκεί σέβονται τις γνώσεις που τις παρέχουν εδώ οι καθηγητές της ενώ εδώ είναι άγνωστο το μέλλον, καθότι εκεί υπάρχει σίγουρη δουλειά, συγκεκρυμμένη θέση και αξιοπρεπής αντιμετώπιση???


Δεν έπρεπε να με πειράζει και να με ενοχλεί η περικοπή των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των συνταξιούχων γονέων μου???


Δεν έπρεπε τόσα και άλλα να με βγάζουν απο τα ρούχα μου? Και εγώ να επαναπαύομαι? Διότι δεν μας έκοψε όλον τον μισθό…για να μας δίνει κουπόνια και επιδόματα? Δεν μπορεί να με θεωρούν τόσο χαζό και εκείνοι να τρώνε (όλοι οι εξουσιαστές κάθε είδους και θέσεως) με χρυσά κουτάλια και να έχουν την απαίτηση και με τα χέρια να τρώμε και κάθε δέκα ημέρες να πεινάμε!

Αυτά είναι ανεπίτρεπτα και αδύνατα!

Θα μας βρούν αντιμέτωπους στο διάβα τους και θα μας βρούν και φύλακες της φιλτάτης πατρίδος όταν χρειασθεί που εκείνοι έχουν χαρίσει σε όσους την ζήτησαν χωρίς πολλές πολλές περιστροφές και χωρίς ανταλλάγματα!


Ας είμαστε αγωνιστικά έτοιμοι και ο παλμός να φωνάζει στης καρδιάς το βάθος!


modern father

ύβρις, καταφρόνησις και στερεωμα ψυχής

«Όπως το κερί λειώνει κοντά στη φωτιά, έτσι και η ψυχή παραλύει από τους επαίνους και χάνει τη δύναμη της. Αντιθέτως όπως η ψύξη κάνει στερεό το κερί έτσι και η ύβρις και η καταφρόνηση συσφίγγουν την ψυχή και την στερεώνουν. Γι' αυτό η Αγία Γραφή μας λέει:«Να χαίρετε και να ευχαριστείτε όταν σας ονειδίσουν και σας καταδιώξουν» και ο ψαλμός : «με την θλίψη με έκανες μεγάλο.»

Άγιος Μαξίμος

http://www.naosanalipseos-kal.gr/Kyria/Evergetinos/evergetinos.html

Μιά ψυχή επαινούμενη και αυτάρεσκα κινούμενη μπορεί να είναι ψυχή παραλελυμμένη, ψυχή που διψά για κάτι τις καινούργιο αλλα τελικώς δεν μπορεί και δεν καταφέρνει τίποτα. Αφού αυτή η ψυχή εκτρέφεται επαινετικώς και τελικώς αδειάζει από το περιεχόμενο της αφού επαινείται!

Αδύναμη και αποστεωμένη είναι η ψυχή αυτή, τελικώς δεν ημπορεί και δεν θέλει να κάνει καλό σε εκείνην την ίδια, αλλά και σε κάθε τι και σε καθέναν άνθρωπο που την συναναστρέφεται.

Η παρομοίωση του κεριού είναι οικεία σε κάθε πιστό αλλά και σε κάθε άνθρωπο της εποχής εκείνης αφού εκείνον τον καιρό και όταν προσηύχοντο και όταν εδιάβαζαν είχαν κεριά για να φωτίζονται!

Όπως λιώνει το κερί έτσι λιώνει και η ψυχή, και αποδυναμώνεται μέχρι του χαμού της από προσώπου γης.

Το κερί όμως με την ψύξη και όχι με την θέρμανση στερεώνεται και σταματά να λιώνει, έτσι και η ψυχή εκείνη που υβρίζεται και δεν απαντά αλλά καρτεροψύχως υποδέχεται την υβριστική διάθεση του άλλου στεριώνει και γίνεται συμπαγής, ξέρει ότι είναι μόνιμη και συμπαγής σε σχέση με τους άλλους όταν υπομένει κάθε αντιξοότητα.

Ο άγιος Μάξιμος όπως μέρχι τώρα σοφά μας καθοδηγεί και στη συνέχεια μας λέγει ότι την συσφίγγει την ψυχή εκτός της ύβρεως και η καταφρόνησις, άρα να μην νοιάζεται η ψυχή του αγωνιστή πιστού όταν καταφρονείται και υβρίζεται, όταν παραθεωρείται και παραγνωρίζεται! Κανείς δεν πάει χαμμένος αν είναι υβρισμένος και καταφρονεμένος!

Η ύβρις και η καταφρόνησις είναι γερά θεμέλια που στερεώνουν την ψυχή του ανθρώπου, κανείς δεν ημπορεί να πει ότι αν υβρισθεί θα αντέξει και αν καταφρονεθεί θα ημπορέσει να φέρει μέχρι τέλους με το κεφάλι χαμηλά μέχρι της γης το βάθος τον πόνο της αδίκου ύβρεως και της κακεντρεχούς καταφρονήσεως.

Αλλά τον αγωνιστή δεν τον εγκαταλείπει η χάρις του Θεού και δεν αφήνεται μόνος του στον αγώνα!

Άρα κανείς φόβος δεν πρέπει να μας επισκέπτεται διότι η ενδυνάμωσις μας περνά από την αδυναμία μας και την αγωνία μας για την γνησιότητα του κόπου και του αγώνος μας.

Για αυτό και ο λόγος του Θεού μας λέει παράλογα και έξω από ανθρώπινα κριτήρια και προσδοκίες να χαίρεσαι όταν πονάς και να λυπάσαι όταν καλοπερνάς, «Να χαίρετε και να ευχαριστείτε όταν σας ονειδίσουν και σας καταδιώξουν», όταν σε ονειδίσουν με λόγο, με έργο, με συμπεριφορές εσύ να ευχαριστείς εκείνους που στα κάνουν όλα αυτά και να μην θλίβεσαι διότι στο τέλος εσύ θα έχεις καλλιεργήσει το χωράφι της ψυχής σου και ο άλλος που οργίσθηκε και ανταπέδωσε θα είναι χαμμένος στα κριτήρια του αιωνίου Κριτού.

Και ο ψαλμωδός λέγει ότι : «με την θλίψη με έκανες μεγάλο.» μεγαλείο ψυχής αποκτάς όταν εθλίβεις και άντεξες, πόνεσες και υπέφερες τον πόνο τον αναπάντεχο και το δάκρυ κύλησε στο μάτι όχι για εκείνον που σε πόνεσε αλλά για την δική σου ψυχή που ζητά να ποτισθεί και να χαρεί από το δάκρυ που είναι δάκρυ που οδηγεί στο δάκρυ του Αδάμ που έκλαυσε απέναντι από τον παράδεισο … και άρα θα είσαι μέγας αν αντέξεις και πιο μεγάλος αν δεν απαντήσεις στην ύβριν με ύβρεολόγιο, στην μύνιν με μυνητήρια αναφορά, στην σκληρή επιστολή και στον δηκτικό (δάκνω, μέσο-παθητικό: δάκνομαι = δαγκώνω) λόγο ή τρόπο με άλλην πιο σκληρήν γραφή και άλλη πιο βαθειά δαγκωματιά … που τελικά εσέ θε να πληγώσουν και την φωνήν να σου την κλείσουν όχι γιατί δεν θα έχεις τι να πεις ή να φωνάξεις αλλά από θλίψη και πόνο δεν θα θέλει πια να βγεί και να στραφεί κατά τινός ή ακόμα και ενάντια εις τον ίδιον σου τον εαυτό.

modern father

περι Τροκτικού λόγος

Μήπως έφθασε η στιγμή να πέσουν οι μάσκες?
Μήπως τώρα μετά τον θάνατο του Σωκράτη Γκιόλια δεν υπάρχει ο ιθύνων νους για το τροκτικό?
Μηπως κανείς δεν μπορεί να αντέξει τόσο πολύ πόνο και αποσύρεται?
Μήπως αποσύρεται για να μην πληγωθεί?
Μήπως πληγώνεται για να μην μιλήσει?
Μήπως μιλάει για να μην γράψει?
Μήπως «διώκεται» η ελευθερία λόγου, έργου, γραπτού κειμένου και της blog-ικής δημιουργίας?
Το θέμα δεν είναι να κλείσει ένα blog , το θέμα είναι γιατί οι καρδιές(που είναι ένα με τις πέννες) όσων έγραφαν θέλουν να σταματήσουν να γράφουν!
Δυστυχώς δεν υπάρχει κανείς να σταματήσει αυτή την κατρακύλα!
Δεν υπάρχει κανείς να πει γιατί? Γίνεται ότι γίνεται!
Γιατί σταματάτε εσείς που γράφατε? και δεν σταματάει το χέρι όσων αδικούν και σκοτώνουν ή μια φορά ή καθημερινά την αξιοπρέπεια και αξιοπιστία μας!
Πολύ θλίψη με γεμίζει το κλείσιμο του «τροκτικού» διότι μας ενημέρωνε και σε πολλά θέματα μας εξέφραζε όλους σε μεγάλο βαθμό.

modern father

δος αίμα

ΕΙΠΕΝ ὁ ἀββᾶς Λογγῖνος τῷ ἀββᾷ Ἀκακίῳ· Ἡ γυνὴ τότε γινώσκει ὅτι συνέλαβεν͵ ὅταν σταλῇ τὸ αἷμα αὐτῆς. Οὕτως οὖν καὶ ἡ ψυχή͵ τότε γινώσκει ὅτι συνέλαβε Πνεῦμα ἅγιον͵ ὅταν σταλῇ τὰ ῥέοντα ἀπ΄ αὐτῆς κάτωθεν πάθη. Ἐν ὅσῳ δὲ ἐνέχεται ἐν αὐτοῖς͵ πῶς δύναται κενοδοξεῖν ὡς ἀπαθής; Δὸς αἷμα καὶάβε πνεῦμα. λ

http://www.ellopos.gr/mystics/desert-fathers/12.asp

Είπε ο πατέρας (της Ερήμου) Λογγίνος προς τον πατέρα Ακάκιο` η γυναίκα τότε καταλαβαίνει ότι γεννάει το παιδί της, όταν της στέλνεται αίμα (και φθάνει η ώρα του τοκετού της). Έτσι λοιπόν και η ψυχή, τότε γνωρίζει ότι γεννάται (πνευματικά) παρά του Αγίου Πνεύματος, όταν καταστείλει τα πάθη που την έλκουν κάτω στη γη όπως ρέει ο ποταμός κάτω στη γη. Εν όσο περιπλέκεται σε αυτά (η ψυχή), πως μπορεί να κενοδοξεί (υπερηφανεύεται) ως απαθής ; Δώσε αίμα και (έτσι) θα λάβεις Πνεύμα(άγιον).

Ο αρχαίος ασκητής που βιώνει με κόπο και μόχθο ιδρώτος τον αγώνα της αγιότητος μας λέγει : «Δὸς αἷμα καὶ λάβε πνεῦμα.»!

Ο δρόμος της πνευματικής ζωής είναι αιματηρός και επιπόνου ασκήσεως για να εισακουσθεί η δέησις μας προς τον Θεό.

Μόνον άμα δώσουμε ακόμη και το αίμα της σαρκός μας στον Θεό δι’ ασκήσεως θα «τρέχωμεν» όπως λέγει ο μέγας Παύλος τον «προκείμενον ημίν αγώνα, αφορόντες εις τον της πίστεως Αρχηγόν και τελειωτήν ΙΗΣΟΥΝ», ο στόχος του πνευματικού αγώνος που είναι όλο κόπο και τρέξιμο πνευματικής φύσεως, είναι να φθάσουμε εις τον Χριστόν να γίνουμε αιματηρά και πονεμένα χριστοί Κυρίου, χρισμένοι με το άγιον μύρον εκ του Χρίσματος ημών και του ελαίου εκ του αγίου Βαπτίσματος ημών.

Αλλά είναι εξίσου σημαντικό σήμερα να δίνουμε και το αίμα του σώματος ημών κατά κυριολεξία στην ενοριακή κοινότητα εις την οποίαν ανήκουμε όταν ξέρουμε πόσο χρηστά και προσεκτικά χρησιμεύει δια να σώζει ζωές και δίνοντας αίμα στην αιμοδοσία της Ενοριακής Κοινότητος της Κοιλάδος, εις τον Ιερόν Ναόν Ευαγγελιστρίας, κατανοήσαμε μέσα σε χαρούμενη ατμόσφαιρα πόσο σημαντικό είναι αυτό το δώσιμο!

Δίνουμε δέκα λεπτά από τον χρόνο μας και ελάχιστο από το αίμα μας και παίρνουμε την χαρά του ότι συνεργήσαμε εις την οικοδομήν της κατά άνθρωπον υγειαινούσης ζωής και επίσης μάθαμε να δίνουμε και το ελάχιστο που φαίνεται σε εμάς πόσες φορές γίνεται κρίσιμο για τους αδελφούς μας αλλά και για τους εχθρούς μας, αφού ο Πρεσβύτερος της ενορίας το δίδει εις όσους το ζητούν χωρίς να εξετάζει κοινωνικούς δεσμούς και σχέσεις γειτονίας και συγγενείας!

Συγχαρητήρια κατά άνθρωπον, αφού τα εύσημα θα τα λάβετε από τον Θεόν!

π.Ιερόθεος ο εκ Κρανιδίου

πιστός ο λόγος...

“Πιστὸς ὁ λόγος• καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ.

Αξιόπιστος είναι ο λόγος (του Θεού)` και για όλα αυτά σκέπτομαι να σε διαβεβαιώσω, ότι όσοι πιστεύουν στο Θεό φροντίζουν να προϊστανται καλών έργων.

Ο λόγος ο ανθρώπινος μπορεί και γίνεται εμπιστευτικά αξιοπιστος και πιστευτός από κάθε άνθρωπο μόνον όταν συστοιχεί με τον λόγο του Θεού.


Αυτός είναι ο λόγος που εμπνέεται από την πίστη στον Θεό και αγγίζει τις καρδιές των ευαίσθητων τέκνων του Θεού, που όλοι εμείς θέλουμε να γίνουμε ή είμαστε ήδη πιστά και αγιασμένα τέκνα του θεού, παιδιά του Χριστού.


Ο δε απόστολος Παύλος βεβαιώνει την πιστη στον Χριστό και την αξιοπιστία του δικού του λόγου ενώπιον του μαθητού του, επισκόπου Τίτου, λόγω της εμπειρικής ανακαλύψεως της πίστεως υπό του Παύλου μέσω της αποκαλύψεως του ιδίου του Χριστού ενώπιον του.


Όταν ο μέγας διώκτης των πιστών Σαούλ, με επιστολές από το ιουδαϊκό συνέδριο και τον αρχιερέα των Ιουδαίων, κατευθυνόταν προς την Δαμασκό για να συντρίψει με την διωκτική του μανία τα πλήθη των χριστιανών, στον δρόμο και ενώ ήταν μεσημέρι, μια λάμψη πιο δυνατή και από τον ήλιο που ευρίσκετο στην ακμή του, έκαμε όλους τους άνδρες του αποσπάσματος, που τον συνόδευε, να πέσουν στο έδαφος ενώ ο Σαούλ άκουσε φωνή που του έλεγε: «Σαούλ, Σαούλ τι με διώκεις;» βρήκε το θάρρος ο Σαούλ να ρωτήσει: «Τις εί, Κύριε;». Και η φωνή απάντησε: «Εγώ ειμί Ιησούς ον συ διώκεις».


Αυτός ήταν ο Χριστός που ήθελε έναν ακόμη άξιο εργάτη στον αμπελώνα του, ήθελε έναν άνθρωπο της πίστεως και της μαχητικότητος του Χριστομάχου και χριστιανομάχου διώκτου Σαύλου του μετέπειτα μεγάλου Αποστόλου Παύλου, στο πρόσωπο του μαχητικού Παύλου παίρνει σάρκα και οστά η δύναμη της εις Χριστόν πίστεως.

Ο Παύλος μάχεται με κύριο σκοπό την διάδοση της αξιοπιστίας του λόγου του, που είναι λόγος πίστεως και λόγος ενός που εδίωκε την Εκκλησίαν του Θεού. Άρα ο λόγος του είναι λόγος ο οποίος πέρασε από κρισάρα όσα ήκουσε, αρχικώς τα απέρριψε και τα εδίωξε, ύστερα και μετά την αποκάλυψιν του Ιησού εις Αυτόν, τον Παύλον, έζησε το μυστήριο της πίστεως και τελικώς έγινε θερμώς κήρυκας του Σταυρωμένου και Διωκομένου Ιησού Χριστού.

Αλλά εκείνος που τελικά έχει αξίοπιστο λόγο ενώπιον θεού και ανθρώπων είναι εκείνος που τα έργα του έχουν την ίδια τάση και βαδίζουν τον ίδιο δρόμο με την πίστη του.
Εκείνος που πιστεύει στο Θεό τα έργα του είναι αγαθά και ωφέλιμα στους ανθρώπους …
Άρα δεν μπορούσε ο μέγας Παύλος να διώκει, να οργίζεται, να είναι θυμώδης, να κάνει κακό και να λέει ότι εκείνο που κάνει είναι έργο Θεού. Εκείνος που έχει θέση και έργο πλησίον του Θεού είναι σε εκείνους που τον υβρίζουν χαρούμενος και λυπάται όταν δεν τον υβρίζουν διότι δεν έχει αφορμές να ταπεινώνεται!

Εκείνος που αγωνίζεται να είναι ο Θεός στην καρδιά του όταν οι άλλοι οργίζονται μαζί του εκείνος ήρεμα και ήσυχα δεν απαντά, αλλά περιμένει όταν ηρεμήσει ο αδελφός του να του εξηγήσει τι εσκέπτετο όταν έδρα και όργιζε τον αδελφό του, για να μην χαθεί ο αδελφός του και να κερδίσει τον αδελφό του στην βασιλεία του Θεού.


Αυτά είναι τα καλά έργα πρώτα που θέλει ο Θεός μας και ύστερα έρχονται όσα έχουν υλικό ενδυμα έργα, διότι είναι πιο εύκολο να δώσεις στον άλλο κάτι από τα υπάρχοντα σου και πολύ δύσκολο να αγαπήσεις τον άλλον με το ελάττωμα του!

Άρα εκεί που φαίνεται η γνησιότητα της δικής μας πίστεως δεν είναι όταν αυτή βρίσκεται σε υλικό επίπεδο αλλά όταν ο άνθρωπος κρίνεται σε πνευματικό επίπεδο.


Μακάρι να μπορέσουμε και εμείς στα τέλη της ζωής μας να υπογράφουμε και να σκεπτόμαστε τον εαυτό μας ως δούλο του Θεού, όπως υπέγραφε τις περισσότερες από τις επιστολές του ο απόστολος Παύλος, και όχι απλά να το λέγουν τα χείλη αυτό αλλά να το επιβεβαιώνει και η καρδιά μας, να το ζούμε και έτσι να έρχεται η επιβεβαίωση των λόγων μας από το στόμα του Χριστού και να ευλογεί την ζωή και τα έργα μας.
ΓΕΝΟΙΤΟ.


modern father

δίψα Χριστού

Αν θέλαμε να δώσουμε «λόγο» και «ρόλο» στην καρδιά που ζητάει να δεί, που ζητά να γνωρίσει, που ζητά να έχει καρδιακό μέλημα και στόχο τον Θεό… τότε δεν μιλάμε για τίποτα άλλο αλλά για μια δ ί ψ α, που δεν μπορεί να χορτασθεί εκείνος ο «διψών» με τίποτα γήινο και επίγειο!

Η δίψα του αναζητητή, η δίψα του οδοιπόρου, η δίψα του στρατηλάτη που ο πρώτος ζητά, ο δεύτερος περπατά και ο τρίτος μάχεται … είναι δίψα αλλιώτικη, δίψα που ξεδιψά, όταν βρεί στόχο η αναζητηση, όταν βρει σταθμό στο διάβα του ο κουρασμένος άνθρωπος εκ της οδοιπορίας του και όταν νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό που θέλει να μάχεται κάθε σκέψη για άλλο και αλλωτινό τρόπο ζωής και δράσεως.

Δίψαει κανείς και δεν μπορεί να ξεδιψάσει αν το νερό της αιτήσεως δεν το παράσχει απλόχερα εκ της κοιλίας Αυτού ο έχων ποταμόν ζώντα και φρέαρ που δίνει νερό χωρίς να υπάρχει άντλημα! Μόνον ο Χριστός μπορεί να ξεδιψάσει αιώνια και μοναδικά τον άνθρωπο που τα βάζει με τον χρόνο διότι δεν τον αφήνει να αναζητά, τα βάζει με τον πλούτο και τα αγαθά που προσπαθεί να βρεί περιπλανώμενος σε πολλές και ποικίλες νέες ατραπούς, περπατησιές αλλιώτικες, τα βάζει με τον θάνατο που τον επισκέπτεται όταν -εκ της μάχης- στάση και ανάπαυλα θέλει να κάνει!

Αλλά η δίψα για Θεό, η δίψα για παράδεισο, η δίψα για ξεδίψασμα στη Βασιλεία και στο αιώνιο και ακαταπαυστο Τραπέζι που θα παραθέσει ο Θεός στα παιδιά Του δεν έχει τέρμα, είναι ατέρμονη, δεν έχει όρια, είναι ασύνορος και δεν έχει κορεσμό, είναι ακόρεστος!

Δεν έχει τέρμα και σύνορο και κορεσμό είναι δίψα που σβήνει όταν γευθεί το γάργαρο νερό της πίστεως, το μεθυστικό κρασί και το μοσχοβολιαστό ψωμί του μυστικού Δείπνου … ξεδιψάει και χορταίνει τον καθένα που το γεύεται αλλά για να γευθεί και να πιεί από το Ποτήριον της Ζωης …ο πιστός θέλει ο Χριστός να είναι Εκείνος που πλημμυρίζει την καρδιά Του!

Το υπόσχεται στα Έθνη άπαντα για αυτό και το λέγει στη Σαμαρείτιδα : «Ιω. 4,14 ὃς δι᾿ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον.

Εκείνος όμως που θα πιεί από το νερό, το οποίο Εγώ θα του δώσω, δεν θα διψάσει ποτέ, αλλά το νερό, που Εγώ θα του δώσω, θα μεταβληθεί μέσα του σε αστείρευτη πηγή πνευματικού ύδατος, που θα αναβλύζει πάντοτε και θα του χαρίζει αιώνια ζωή. »

Η υπόσχεση πλούσια δωσμένη και η χάρις πολλαπλώς δοξασμένη για τον άνθρωπο ο οποίος μπορεί να πιεί το νερό του «αγιασμού» (όχι της τελετής του αγιασμού, αλλά της σχέσεως ανθρώπου και Θεού εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, δηλαδή της μετοχής του κτιστού στην χάρι του Θεού, στο άκτιστο δηλαδή, άρα μιλάμε για εξ-αγιασμό του ανθρώπου) που με την υπόσχεση του Χριστού δεν θα διψάσει πάλι αφού η αιτία της δίψας δεν θα υπάρχει πια…αφού τον περικλείει εντός Της η χάρις του Θεού τον άνθρωπο!

Modern father

αγαθός ο πλούτος?

Ἀπὸ τὴν ΙΒ΄ ὁμιλία στὴν Α΄ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολή : του Ιερού ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.
«... Εἰ γὰρ τὰ βιωτικὰ πράγματα καὶ ἐπίκηρα καὶ φθαρτὰ πόνων χωρὶς καὶ ἱδρώτων οὐδέποτε παραγίνεται
τοῖς ἀνθρώποις, πολλῷ μᾶλλον τὰ πνευματικά. Τί δέ, φησί, τοὺς ἐπιτυγχάνοντας οὐχ ὁρᾷς, τοὺς δι’
ὀλίγων πόνων μεγάλα κτησαμένους ἀγαθά; Ποῖα ἀγαθά; χρήματα, καὶ οἰκίας, καὶ πλέθρα γῆς τόσα καὶ τόσα, καὶ ἀνδραπόδων ἀγέλας, καὶ σταθμὸν ἀργυρίου καὶ χρυσίου; ταῦτα λέγεις ἀγαθά, καὶ οὐκ ἐγκαλύπτῃ οὐδὲ καταδύῃ, ἄνθρωπος περὶ οὐρανοῦ φιλοσοφεῖν προστεταγμένος, καὶ
πρὸς τὰ τῆς γῆς κεχηνὼς πράγματα, καὶ ἀγαθὰ καλῶν ἃ μηδενός ἐστιν ἄξια λόγου; Εἰ ταῦτα ἀγαθά, πάντως
καὶ τοὺς κεκτημένους αὐτὰ ἀγαθοὺς δεῖ καλεῖν• ὁ γὰρ ἀγαθόν τι ἔχων, πῶς οὐκ ἀγαθός; Τί οὖν, εἰπέ μοι; ὅταν
οἱ κεκτημένοι αὐτὰ πλεονεκτῶσιν, ἁρπάζωσιν, ἀγαθοὺς αὐτοὺς καλέσομεν; Εἰ γὰρ ἀγαθὸν ὁ πλοῦτος, ἀπὸ δὲ πλεονεξίας συνάγεται, ὅσῳ ἂν αὔξηται, τοσούτῳ μᾶλλον τὸν ἔχοντα ἀγαθὸν ποιήσει νομίζεσθαι. Ἄρα οὖν ἀγαθὸς ὁ
πλεονεκτῶν; Εἰ δὲ ὁ πλοῦτος ἀγαθός, ὑπὸ δὲ πλεονεξίας αὔξεται, ὅσω ἂν πλεονεκτῇ, ἀγαθώτερος ἔσται. Εἶδες τὴν
ἐναντίωσιν; Ἀλλὰ ἂν μὴ πλεονεκτῇ, φησί. Καὶ πῶς ἔνι γενέσθαι; ὀλέθριον γὰρ τὸ πάθος, καὶ οὐκ ἔστιν, οὐκ ἔστι
μὴ ἀδικοῦντα πλουτεῖν. Τοῦτο καὶ ὁ Χριστὸς ἀπεφήνατο λέγων, Ποιήσατε ὑμῖν φίλους ἐκ τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικί-
ας. Τί οὖν, φησιν, ἂν παρὰ πατρὸς δέξηται τὸν κλῆρον; Τὰ ἐξ ἀδικίας συλλεγέντα ἐδέξατο. Οὐ γὰρ δὴ ἀπὸ τοῦ
Ἀδὰμ ὁ πρόγονος ἐκείνου πλούσιος ἦν, ἀλλὰ πολλοὺς ἑτέρους εἰκὸς πρὸ ἐκείνου γεγενῆσθαι, εἶτα ἐν τοῖς πολ-
λοῖς εὑρεθῆναί τινα ἀδίκως τὰ τῶν ἄλλων εἰληφότα καὶ καρπούμενον...» (Ε.Π.Μ. 62, 561-2).

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Ἂν δηλαδὴ τὰ βιοτικὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα καὶ πρόσκαιρα εἶναι καὶ φθαρτά, δὲν ἀποκτῶνται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους χωρὶς κόπους καὶ ἱδρῶτες, πολὺ περισσότερο τὰ πνευματικά.
Ἀλλὰ τί, θ’ ἀντείπει κανείς, δὲ βλέπεις τοὺς πιασμένους οἰκονομικά, αὐτοὺς ποὺ μὲ λίγους κόπους ἀπέκτησαν πολλὰ ἀγαθά; Ποιὰ ἀγαθά; Χρήματα καὶ σπίτια καὶ στρέμματα γῆς τόσα καὶ τόσα καὶ κοπάδια ἀπὸ δούλους κι ἀσήμι καὶ χρυσάφι σὲ μεγάλες ποσότητες; Αὐτὰ ἀποκαλεῖς ἀγαθὰ καὶ δὲ σκεπάζεις τὸ πρόσωπό σου ἀπὸ ντροπὴ καὶ δὲ ζητᾶς ν’ ἀνοίξει ἡ γῆ νὰ σὲ καταπιεῖ, πού, ἐνῶ σὰν ἄνθρωπος ἔχεις προσταχθεῖ νὰ φιλοσοφεῖς γιὰ τὸν οὐρανό, ἀπο θαυμάζεις μ’ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα γήινα πράγματα κι ἀποκαλεῖς ἀγαθὰ αὐτὰ ποὺ εἶναι τελείως ἀνάξια λόγου; Ἂν αὐτὰ εἶναι ἀγαθά, τότε θὰ πρέπει ὁπωσδήποτε ν’ ἀποκαλοῦμε καὶ τοὺς κατόχους τους ἀγαθούς. Γιατί κάποιος ποὺ ἔχει κάτι τὸ ἀγαθό, μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι καὶ ὁ ἴδιος ἀγαθός; Τί λοιπόν, εἰπέ μου; Ὅταν οἱ κάτοχοί τους πλεονεκτοῦν κι ἁρπάζουν, θὰ τοὺς ἀποκαλέσουμε ἀγαθούς; Ἂν δηλ. εἶναι ἀγαθὸ πράγμα ὁ πλοῦτος, ὅσο μεγαλώνει, τόσο περισσότερο θὰ κάμει νὰ νομίζεται ἀγαθὸς ὁ κάτοχός του. Δεδομένου ὅμως ὅτι μὲ τὴν πλεονεξία συγκεντρώνεται, δὲν καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι εἶναι ἀγαθὸς ὁ πλεονέκτης; Ἂν δὲ ὁ πλοῦτος εἶναι ἀγαθός, εἶναι δὲ γνωστὸ ὅτι μὲ τὴν πλεονεξία αὐξάνει, ὅσο πλεονεκτεῖ ὁ κάτοχός του, τόσο περισσότερο ἀγαθὸς θὰ εἶναι. Εἶδες τὴν ἀντίφαση (στὴν ὁποία ὁδηγεῖ ἡ ἄποψη ὅτι ὁ πλοῦτος εἶναι κάτι τὸ ἀγαθό); Ἀλλ’ ἂν δὲν πλεονεκτεῖ, θ’ ἀντείπει κανείς. Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ συμβεῖ αὐτό; Ἐρωτῶ, γιατὶ εἶναι ὀλέθριο τὸ πάθος τῆς πλουτομανίας καὶ δὲν εἶναι, δὲν εἶναι μὲ κανένα τρόπο δυνατὸ νὰ πλουτεῖ κανεὶς χωρὶς ν’ ἀδικεῖ. Τοῦτο καὶ ὁ Χριστὸς τὸ ἐπιβεβαίωσε λέγοντας: «Ποιήσατε ὑμῖν φίλους ἐκ τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας». Τί λοιπόν, θ’ ἀντείπει κανείς, μ’ ἄδικα μέσα θὰ ἔχει πλουτίσει ἂν κληρονομήσει τὸν πλοῦτο ἀπὸ τὸν πατέρα του; Τὰ προϊόντα τῆς ἀδικίας κληρονόμησε. Γιατὶ δὲν ἦταν βέβαια πλούσιος ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀδὰμ ὁ πρόγονός του, ἀλλὰ φυσικὸ εἶναι νὰ ὑποθέσουμε ὅτι πολλοὶ ὑπῆρξαν πρὶν ἀπ’ αὐτόν, κάποιος δὲ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἅρπαξε τὰ ἀγαθὰ τῶν ἄλλων καὶ τὰ καρπώθηκε...».

http://www.xristianiki.gr/elektronike-ekdose/apo-tous-pateres-tes-ekklesias/ploutos-karpos-pleoneksias-kai-arpages-ioannou-tou-khrusostomou.html

Ο Ιερός Χρυσόστομος, ο άγιος Ιωάννης αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως μας λέγει : «Ἂν δηλ. εἶναι ἀγαθὸ πράγμα ὁ πλοῦτος, ὅσο μεγαλώνει, τόσο περισσότερο θὰ κάμει νὰ νομίζεται ἀγαθὸς ὁ κάτοχός του.»


Αν είναι αγαθός ο πλούτος, άρα θα είναι αγαθός και ο πλούσιος…μια συνεπακόλουθη σκέψη που η δεύτερη πρόταση της αγαθότητος του πλουσίου είναι πιο ανατριχιαστική και από την πρώτη πρόταση που ονομάζει αγαθό τον πλούτο!

Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι η συσσώρευση υλικών πραγμάτων (και όχι αγαθών, αφού αν ήσαν αγαθά καθ’ εαυτά δεν θα κατέστρεφαν κατά τον άγιον τον άνθρωπο που τα συγκεντρώνει) κάνει εκείνον που θέλει να τα συγκεντρώνει αγαθό, μάλλον τον κάνει άρπαγα και κακοήθη άνθρωπο, που δεν κοιτά το αγαθό του παραδείσου στη ζωή με τον Χριστό, αλλά εγωπαθώς σκιρτά για τον χρυσοστόλιστο και λαμπρό επίγειο τρόπο ζωής που είναι χλυδοειδής αλλά αρνησί-Χριστός βίος, βίος ακολασίας που έγγιται στη συσσώρευση πλούτου και πραγμάτων επιγείων.
Ο άγιος Ιωάννης βλέπει διαφορετικά και τον πλούτο ακόμη που λένε ότι κληρονομούν και νομίζουν ότι πάνω σε αυτό στηρίζονται και τον επαυξάνουν χωρίς να έχουν συναίσθηση ότι ακόμη και αυτός ο τρόπος συγκέντρωσης δια κληρονομίας είναι άδικος και μάταιος.
«Τί λοιπόν, θ’ ἀντείπει κανείς, μ’ ἄδικα μέσα θὰ ἔχει πλουτίσει ἂν κληρονομήσει τὸν πλοῦτο ἀπὸ τὸν πατέρα του; Τὰ προϊόντα τῆς ἀδικίας κληρονόμησε. Γιατὶ δὲν ἦταν βέβαια πλούσιος ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀδὰμ ὁ πρόγονός του, ἀλλὰ φυσικὸ εἶναι νὰ ὑποθέσουμε ὅτι πολλοὶ ὑπῆρξαν πρὶν ἀπ’ αὐτόν, κάποιος δὲ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἅρπαξε τὰ ἀγαθὰ τῶν ἄλλων καὶ τὰ καρπώθηκε...».το λόγο του αγίου κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει είναι ριζοσπαστικός και ρηξικέλευθος και αγνός και άδολος και λόγος και έκφρασις αγάπης προς τον άνθρωπο.
Δεν τον ενδιαφέρει τον άγιο να καλοπιάσει ανθρώπους, να κάνει οπαδούς, αλλά έχει σκοπό να σώσει με τον λόγο του που είναι εκφορά λόγου Θεού από χείλη αγίου Ανδρός. Και άρα καταφέρεται και κατά της κληρονομίας…φωνάζει ότι αναπαύεται ο Θεός σε έκείνον τον «ιλαρόν δότην» που δίνει από την καρδιά του…εκείνο είναι το αγαθό το να δίνω και να σκορπώ τα πάντα στους γύρω μου και όχι να σωρεύω πράγματα και συναισθήματα για μένα και με κέντρο εμένα!

Κέντρο μας γίνεται η χαρά του άλλου και η διακονία του άλλου! Και όχι η δική μας εξασφάλιση με πολύ κόπο δήθεν και ιδρώτα που όμως αυτός ο μόχθος ο καθημερινός δεν συσσωρεύει πλούτη…όσοι σήμερα έχουν πλούτη συνήθως έχουν κλέψει και έχουν παγιδεύσει κάποιους άλλους και έχουν εκμεταλλευθεί τον κόπο και το επίμοχθον της εργασίας τους!

modern father

http://www.youtube.com/watch?v=mb4v1U62838&feature=player_embedded μμμ

Χριστόν επισκεψώμεθα

«Χριστόν επισκεψώμεθα, Χριστόν θεραπεύσωμεν, Χριστόν θρέψωμεν, Χριστόν ενδύσωμεν, Χριστόν συναγάγωμεν, Χριστόν τιμήσωμεν· μη τραπέζη μόνον, ως τινες· μήδε μύροις, ως η Μαρία· μηδέ τάφω μόνον, ως Ιωσήφ ο Αριμαθαίος· μηδέ τοις προς ταφήν, ως Νικόδημος ο εξ ημισείας φιλόχριστος μηδέ χρυσώ και λιβάνω και σμύρνη, ως οι μάγοι προ των ειρημένων· αλλ' επειδή έλεον θέλει και ου θυσίαν ο πάντων Δεσπότης, και υπέρ μυριάδας αρνών πιόνων η ευσπλαγχνία, ταύτην εισφέρωμεν αυτώ δια των δεομένων και χαμαί σήμερον ερριμμένων, ίνα, όταν ενθένδε απαλλαγώμεν, δέξωνται ημάς εις τας αιωνίους σκηνάς....». –

http://orthodox-world.pblogs.gr/tags/paterika-keimena-gr.html

εδώ στον περί φιλοπτωχείας λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, το τέλος είναι απαράμιλλο και σε νόημα και γλωσσικό ιδιώμα και τρόπο εκφοράς του λόγου.

Στο πρόσωπο του άλλου φανερώνεται ο Άλλος, ο μοναδικά Άλλος ο Χριστός μας.

Όταν επισκεφθούμε κάποιον και τον συντροφεύσουμε και του συμπαρασταθούμε στον Χριστό μεταβαίνει η ενέργεια της δικής μας πράξεως, εκείνος ο άνθρωπος συντροφεύεται παρ’ εμού και ο Χριστός απολαμβάνει την συντροφιά και τη ζεστασιά της κοινωνίας στο πρόσωπο του αδελφού μας.

Όταν θεραπεύουμε τις ανάγκες τις επείγουσες και τις ιατρικές του άλλου τότε ο Χριστός μπαίνει στη θέση του θεραπευόμενου και εκείνος είναι που μπορεί θεραπεύει εμάς που θεραπεύουμε τους άλλους!

Όταν θρέφουμε αδελφό μας που έχει ανάγκη τροφής η τροφή ανεβαίνει στον ουρανό και θρέφεται ο Τροφεύς του Σύμπαντος κόσμου και Κύριος όλης της οικουμένης.

Καθετί που κάνουμε στον αδελφό μας ο Κύριος το χαίρεται και το απολαμβάνει, άρα μας αποκαλύπτει την αγάπη του για τον άνθρωπο, καθένα ξεχωριστά, άρα ο δρόμος μας πρέπει να γίνεται μια διακονία προς τον αδελφό μας. Και αυτή η διακονία είναι διακονία Χριστού στο πρόσωπο του αναγκεμένου αδελφού μας.

Αν δε ελεούμε τους άλλους με κάθε τρόπο θα μας ελεήσει και εκείνος όταν απαλλαγούμε του φθαρτού συνδέσμου μας με τη γη...

modern father

εαν της εκκλησίας παρακούση...

Αν μου το έλεγαν ποτέ δεν θα το πίστευα, ότι κάποιος κληρικός και μέγας και πολύς πνευματικός, θα έκαμε «κακό» για να δικαιωθεί!

Θα έλεγε πράγματα και θα συνήγαγε συμπεράσματα μόνον και μόνον για να αυτό-δικαιωθεί, όχι με πόνον ούτε με αγάπη αλλά επειδή είχε δ ί κ α ι ο, επειδή εκείνος και το (καλο) θρεμμένο «εγώ» του, που του καλλιεργούν γραήδια και «γεροντίζοντα» άτομα (και όχι πρόσωπα, αφού δρουν εν τη εκκλησία ατομιστικά και όχι προσωποκεντρικά έχοντας ως πρότυπο το εγώ τους και όχι το πρόσωπο του αδελφού) όχι με σκοπό το να τιμούν τον πνευματικό τους αλλά με προσήλωση υπερ το δέον και τιμή όχι την πρέπουσαν σε άνθρωπον αλλά την αποδιδόμενην εις τον Θεόν.


Αλλά δυστυχώς πάντα τα κείμενα του πληγώνουν και πάντα όσα γράφει δηκτικώ τω τρόπω πονούν τον παραλαβόντα αυτά!
Αλλά τειλκώς ο τρόπος αυτός θα κριθή από την ιστορίαν, ημείς θέλομεν να είπωμεν εις το κοινόν την ευλογημενη στάση προς αδελφούς που επιτάσσει το ευαγγέλιον, αυτός ούτος ο λόγος του Θεού μας αποκαλυπτόμενος εν τω προσώπω Ιησού του Χριστού, Κυρίου ημών.
«᾽Εὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε καὶ ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου. ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου· ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν βῆμα(άλλες γραφές υπάρχουν ως «ρήμα»)· ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης.» (ευαγγελιστής Ματ(θ)θαίος στο 18ο κεφάλαιο του ευαγγελίου του).
Ο Κύριος μας εδώ δεν λέγει, ούτε γράψατε επιστολές, ούτε ετοιμάσατε κείμενα επί κειμένων, αλλά λέγει το αυτονόητο, που μπορεί και πάντα σε περιβάλλοντα που έχουν την θέαση του ανώτερου ή του κατώτερου, της ιεραρχίας όχι ως δομικού χαρακτηριστικού για την ζωτικότητα του οργανισμού αλλά την ιεράρχηση των θέσεων ως μορφήν εξουσίας και «καρδιναλιοποίησεως» της δικής μας υπερεχούσης θέσεως και τον υποβίβασμόν του κατωτέρου (δήθεν) κληρικού.


Να πάς να τον ελέγξεις, λέγει ο Κύριος διακριτικά, χωρίς να είναι άλλος έμπροσθεν σας, χωρίς να ακούει ανθρώπου αυτί και μάτι ανθρώπου να μην βλέπει, μήπως και τον ρίξεις στο φιλότιμο και μπορέσεις να κερδήσεις την σωτηρία και όχι την έκθεση του αδελφού σου, αλλά και την δικη σου έκθεση και θέση πάνω από όλους και όλα ως αλαθήτου κριτηρίου ορθοδοξίας και ορθοπραξίας.

Αν δεν ακούσει και δεν αλλάξει τρόπο ζωής απομακρυνόμενος από την αμαρτία και εγγίζοντας στον Χριστό μας, τότε πρέπει για το καλό του να επιμείνεις, να πάρεις δύο μάρτυρες και να τον ελέγξεις παρουσία τους και αν και πάλι δεν υπακούσει στο αγαθό που του λες να μιμηθεί τότε πρέπει αν τον παραπέμψεις σε όλη την τοπική εκκλησία, στην κοινότητα των πιστών της περιοχής, που εκείνοι ανεπιρέαστοι από κοσμικά κριτήρια πρέπει να κρίνουν τις πράξεις και τα πρόσωπα με άτεγκτο φρόνημα αλλά όχι άδικα.
Αν δε ακόμη και τότε δεν αλλάξει ρώτα ο άνθρωπος και δεν μετανοήσει τότε εκβάλλεται έξω της Εκκλησίας του Χριστού.
Αυτός είναι τρόπος σωτήριος, είναι τρόπος δράσεως αγαπητικός με πόνο και πλησμονή χάριτων του Θεού για το καλό της εκκλησίας μας, όλα τα άλλα είναι δημοσιογραφίες, είναι κουτσομπολιά και λόγια αερινα που δεν αγγίζουν καρδιές και δεν αλλάζουν ζωές!

ΕΡΡΩΣΘΕ ΑΠΑΝΤΕΣ,
το τονίζω ά π α ν τ ε ς!


modern father

δικός μας ποιητικός λόγος

ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ

Αοργησία, αγάπη στην ακακία

Μίσος στο μίσος,

Διπλή η αγάπη

Απάντηση δίνει σε όποιον σκοπεύει

καθέναν να κατασκοπεύει!

Δεν έχω το θάρρος να δράσω

Αλλά έχω το θάρρος στις πόρτες του Άδου

Χαμένο να κλάψω το δικό μου πόνο

Που πόνο δεν είχε σκοπό να χορτάσει κανέναν.

Νικώ και δημεύω, το θάρρος, το θράσος

Κανέναν δεν έχω σκοπό να αφήσω

Να θρηνίσει, να κλαύσει,

Να παίξει, να σπάσει τα μούτρα του ειδώλου.

Ειδώλου που ο καθένας έχει φτιάξει

Και τον εαυτό του ως ειδώλο λατρεύει

Καθένας άλλος λαθεύει

Εκτός απο εμένα!

Εγώ σας το λέω και λάθη

Και σφάλματα, και χάσιμο χρόνου

Και πολλά άλλα θα κάνω

Λογαριασμό σε κανέναν δεν δίνω.

Το τίμημα θα πληρώσω και όσο όσο

Χωρίς ή με αποδειξη θα σας το αποδώσω!

Modern father

σχόλιο στο ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας.

ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας. (Β Κορινθίους στ, 2)

τώρα είναι ο κατάλληλος και ευπρόσδεκτος καιρός, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας.

Ο κατάλληλος καιρός είναι ο καιρός εκείνος στον οποίο, όπως σε καιρό χειμώνος εμείς οι οδοπόροι του αγώνος της ζωής ανοίγουμε αλεξιβρόχιον και προστατευόμεθα από την βροχήν, έτσι και στον καιρό του αγώνος του πνευματικού, εισερχόμεθα εντός του μυστηρίου της Εκκλησίας και ζούμε στο απάνεμο και άβρεχτο τόπο της αγιότητος τον αγώνα τον καλόν. Και έτσι ο κατάλληλος καιρός γίνεται και από τον Θεό δεκτός και παρ’ Αυτού του Χριστού αγιάζεται η προσπάθεια και ο αγώνας μας, χωρίς ποτέ ο Χριστός μας να κλείνει την πόρτα σε κανέναν… κανείς να μην βραχεί είναι το σύνθημα του Χριστού από το κρασί το μεθυστικό των παθών και των αδυναμιών μας, κανείς να μην πιεί το ποτό της αμαρτίας και της αποστασίας κατά του Χριστού.
Κανείς να μην μείνει έξω από το ήρεμο και άβρεχτο τόπο του Ναού, ο ναός είναι για όλους ανήκει σε όλους τους πιστούς είτε έχουν μια είτε πολλές αμαρτίες, ο Χριστός στην είσοδο δεν βάζει καντάρι να μετράει τα πταίσματα μας αλλά θέλει κατά την έξοδο μας από τον ναό το εσωτατον βάθος μας να αλλάζει και να γίνεται καινούργιο όπως μας παρεδόθει κατά το βάπτισμα!
Η ημέρα της σωτηρίας του καθενός μας δεν είναι ίδια με του διπλανού μας, του αδελφού μας, εδώ ο πιστός ακόλουθος του Χριστού, ο μαθητής του, του δίνει την υπόσχεση ότι θα είναι κοντά στον Χριστό και την Εκκλησία Του και πολλές φορές ο άνθρωπος εκτίθεται στη βροχή και άλλοτε βρέχεται πολύ και άλλοτε λίγο, αλλά ο βρεγμένος ότι και να κάνει πρέπει να αλλάξει ρούχα για να μην αρπάξει καμμιά πνευμονία, άρα η αλλαγή ρούχων είναι απαραίτητη και εμεις εδώ στο ναό αυτό ερχόμαστε και κάνουμε αποθέτουμε τον φόρτο της βροχερής εβδομάδος και φεύγουμε με λαμπρό ένδυμα και στεγνό, όπως το πήραμε στο βάπτισμα και κάθε αγαθό έρχεται ως συνέπεια αν εμεις έτσι ερχόμαστε στο ναό, με διάθεση μετανοίας (αλλαγής ρούχων) και τα νέα ρούχα είναι ολόλαμπρα αφού είναι τα ρούχα του φωτός, τα ρούχα τα γεμάτα Πνεύμα άγιον.
Ο καθένας μπορεί να βιώσει το μυστήριον της προσωπικής ημέρας της σωτηρίας Του, ας έλθει στο ναό και το Πνεύμα το Άγιον θα δει το φιλότιμο του και θα μετρήσει τον κόπο και την διάθεση του και άρα πολλές αλλαγές θα επισκεφθούν την ζωή του προς το συμφέρον και το αγαθό της πνευματικής του πορείας!
modern father

ναι ή οχι Καβαφικό ποίημα.

Che fece .... il gran rifiuto

Κωνσταντίνος Καβάφης

1901

Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται μιὰ μέρα

ποῦ πρέπει τὸ μεγάλο Ναὶ ἢ τὸ μεγάλο τὸ Ὄχι

νὰ ποῦνε. Φανερώνεται ἀμέσως ὅποιος τόχει

ἕτοιμο μέσα του τὸ Ναί, καὶ λέγοντας τὸ πέρα

πηγαίνει στὴν τιμὴ καὶ στὴν πεποίθησί του.

Ὁ ἀρνηθεὶς δὲν μετανοιώνει. Ἂν ρωτιοῦνταν πάλι,

ὄχι θὰ ξαναέλεγε. Κι ὅμως τὸν καταβάλλει

ἐκεῖνο τ’ ὄχι — τὸ σωστὸ — εἰς ὅλην τὴν ζωή του.

H μέρα που ο καθένας πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του για το μέλλον έρχεται μια φορά και κάνει ένα βήμα μπρός ο άνθρωπος που δεν ξέρει αν θα του βγεί σε καλό! Αλλά τελικά το τολμάει … να κάνει κάτι που βαθύτατα θέλει, ρισκάρει το μέλλον του, συγκρούεται με το παρελθόν και με τα συμφέροντα αλλα τελικά πραγματώνεται η κλήση του για κάτι ανώτερο…

Το βήμα όμως μπορεί να έχει δύο ανακοινούμενες απαντήσεις το μεγάλο «ν α ι» ή το μεγάλο «ό χ ι», το βήμα που μπροστά μας πάει είτε αν συμπράξουμε με κάτι ή κάποιον και προχωρήσουμε, είτε αν αμφισβητήσουμε ανοιχτά τις προθέσεις του άλλου και αντιτάξουμε το δικό μας θέλημα!

Το «ν α ι» λέγοντας το ο άνθρωπος πέρα [πηγαίνει] προχωρά προς τον της δόξης αμάραντο στέφανο, πείθεται στην δική του θέληση και φεύγει από την καθημερινή λιμνάζουσα πραγματικότητα του.

Το «ό χ ι» λέγοντας το ο αγωνιστής, και λέω αγωνιστής διότι είναι πιο δύσκολο να αρνηθείς κάτι τις και να πας κόντρα σε κάθε σύστημα, κόντρα σε κάθε συμπαιχνία, κόντρα σε κάθε (λυκο)«φιλία», δεν μετανοιώνει, δεν υποχωρεί στην θέληση του για βολεμένη ανέλιξη και σίγουρη εξέλιξη.

Αν τον ξαναρωτούσαν εκείνον που είπε όχι λέγει ο ποιητής όχι θα ξαναλεγε, θα έμενε σταθερό στις απόψεις του, σταθερός στη θέληση του, σταθερός στην θέση του, σταθερός στην απόφαση του.

«Κι ὅμως τὸν καταβάλλει

ἐκεῖνο τ’ ὄχι — τὸ σωστὸ — εἰς ὅλην τὴν ζωή του.»

κι όμως κατά πως λέγει ο ποιητής το όχι τον καταβάλλει, αλλα είναι το σωστό του μέλημα, η σωστή του θέση, η σωστή του στάση ζωής και για το υπόλοιπον της ζωής του!

Ναι ή Όχι κάτι θα πει ο καθένας κάθε στιγμή, εύχομαι ο ειπών : ναι, να παραμείνει εδραίος και ο ειπών : όχι να αρνείται επειδή ηθέλησε να αρνηθεί και όχι επειδή έτυχε!

modern father