Έχουμε φθάσει στον πειρασμό του αυτονόητου, στην σύγχρονη αμαρτία της αντι(-μη-)επαναστατικής διαθέσεως και εξηγούμαι όλοι ρίχνουμε τις ευθύνες μας αλλού...και όμως μπορούμε να το πούμε..."ουδείς ημάς εμίσθωσε" για αυτό?τότε τι κανουμε? μενούμε στην αποχαύνωση μας και ηρεμούμε στη ραστώνη μας? ή ενεργούμε μονοι μας αποσπασμένοι, απο τους άλλους?
δεν εχω απαντήσεις, διοτι ακομη ειμαι σε εσωτερικό μονολογο και παντα ανοιχτός σε διαλογο με οποιον ομως αγαπα δίνουμε βήμα, όχι σε όλους γιατί οι πληγές που θα δημιουργησουν οι λόγοι του καθενός άσχετου και με εμάς και με κάθε "ε-μ-ε-ν-α", θα ειναι πληγηροί και αιμάσοντες, θα τραυματίσουν την διάθεση μας για αγαθη πρόοδο του εργου που επιτελει ο καθενας στο μετερίζι του!
βασικό γεγονός το μετερίζι μας, να ειμαστε εκει, πολεμώντας με το γιγαντομένο εγώ μας για να ανακαλύψουμε τον άλλον, τον έτερο, τον διαφορετικό...εκείνον που έρχεται και μας πλησιάζει και στο πρόσωπο του υπάρχει ο Χριστός μας, υποστασιοποιείται η διάθεση για αλλαγή, για βοήθεια, για παρουσία, για χάδι, για αγκαλιά!
μα θα μου πείτε θα αγκαλιάσω τον καθένα? ναι τον καθένα αυτο μας επιτάσσει η ορθόδοξη ανοιχτοσύνη των αγίων μας, όχι ημων των αμαρτωλών αλλά των αγίων μας, στο πρόσωπο του οποιουδήποτε πένητος, είναι ο Χριστός μας!ναι ο Χριστός μας!
εκείνη την ώρα ας δώσουμε ενα κομμάτι ψωμί, ενα χαμόγελο και ας δείξουμε με χίλιους τρόπους την αγαπη μας!
δύσκολο να αγαπάς οπου κι αν πας...οτι και αν κάνεις άνθρωπε αγαπα, και αν αγαπάς εν Χριστώ θα μεταποιηθείς και θα μεταποιήσεις τους ετερους σου, σε εταίρους, σε φίλια κινούμενους, θα γίνεις εσύ ο "Χριστός" τους, ως ευ-χρηστο σκεύος αποκαλύψεως του Θεού στη ζωή τους αφού και σε εσενα αποκαλύφθηκε ο Χριστός στο πρόσωπο του αδελφού σου...
"είδες τον αδελφόν σου, είδες Κύριον τον Θεόν σου"
δεν εχω απαντήσεις, διοτι ακομη ειμαι σε εσωτερικό μονολογο και παντα ανοιχτός σε διαλογο με οποιον ομως αγαπα δίνουμε βήμα, όχι σε όλους γιατί οι πληγές που θα δημιουργησουν οι λόγοι του καθενός άσχετου και με εμάς και με κάθε "ε-μ-ε-ν-α", θα ειναι πληγηροί και αιμάσοντες, θα τραυματίσουν την διάθεση μας για αγαθη πρόοδο του εργου που επιτελει ο καθενας στο μετερίζι του!
βασικό γεγονός το μετερίζι μας, να ειμαστε εκει, πολεμώντας με το γιγαντομένο εγώ μας για να ανακαλύψουμε τον άλλον, τον έτερο, τον διαφορετικό...εκείνον που έρχεται και μας πλησιάζει και στο πρόσωπο του υπάρχει ο Χριστός μας, υποστασιοποιείται η διάθεση για αλλαγή, για βοήθεια, για παρουσία, για χάδι, για αγκαλιά!
μα θα μου πείτε θα αγκαλιάσω τον καθένα? ναι τον καθένα αυτο μας επιτάσσει η ορθόδοξη ανοιχτοσύνη των αγίων μας, όχι ημων των αμαρτωλών αλλά των αγίων μας, στο πρόσωπο του οποιουδήποτε πένητος, είναι ο Χριστός μας!ναι ο Χριστός μας!
εκείνη την ώρα ας δώσουμε ενα κομμάτι ψωμί, ενα χαμόγελο και ας δείξουμε με χίλιους τρόπους την αγαπη μας!
δύσκολο να αγαπάς οπου κι αν πας...οτι και αν κάνεις άνθρωπε αγαπα, και αν αγαπάς εν Χριστώ θα μεταποιηθείς και θα μεταποιήσεις τους ετερους σου, σε εταίρους, σε φίλια κινούμενους, θα γίνεις εσύ ο "Χριστός" τους, ως ευ-χρηστο σκεύος αποκαλύψεως του Θεού στη ζωή τους αφού και σε εσενα αποκαλύφθηκε ο Χριστός στο πρόσωπο του αδελφού σου...
"είδες τον αδελφόν σου, είδες Κύριον τον Θεόν σου"
+ιερομόναχος Ιερόθεος ο εκ Κρανιδίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου