Ξεκινά, αδελφοί μου, απο αποψε το βράδυ λειτουργικά και απο αύριο το πρωί με την καθαρά Δευτέρα η περίοδος της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Αν θες να πας σε ένα προορισμό και διαλέξεις το που θες να πας, πρέπει να βρεις και κάποιον να σε οδηγήσει εκεί να σε πάει να ξέρει δηλαδή τον δρόμο.
Γι' αυτό και απόψε διαλέξαμε έναν απλανή οδηγό που μπορεί να μας οδηγήσει σε αυτό το ταξείδι της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής με τελικό σκοπό, στόχο και προορισμό την Ανάσταση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Αυτός ο οδηγός είναι ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος που γιορτάζει στις 28 Σεπτεμβρίου και 28 Ιανουαρίου κάθε έτους και θα πάρουμε απο τον πρώτο του λόγο, στα Ασκητικά του, σε ένα βιβλίο που αναφέρεται στους ασκητές αλλά και σε όλους εμάς τους χριστιανούς που αγωνιζόμαστε στον κόσμο, στον λόγο περι Αποταγής.
Θυμάσθε πότε κάναμε αποταγή του κακού; Όταν μας βάπτισαν. Δεν ρωτάει ο Λειτουργός, ο Ιερεύς, αν αποτάσσεται ο άνθρωπος το κακό και απαντά ο ανάδοχος - ο νονός μας αποτάσσομαι! Φεύγω απο το κακό. Δέχομαι να πηγαίνω προς το αγαθό, να πηγαίνω προς το καλό. Αυτήν την αποταγή οι μοναχοί την έχουν ως μόνιμο τρόπο ζωής.
(Και) Εμείς όλο τον χρόνο αλλά ιδιαίτερα την περίοδο της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής προσπαθούμε να κάνουμε αποταγή στο κακό.
Λέγει ο Αββάς Ισαάκ: "Ο φόβος του Θεού είναι η αρχή της αρετής. Λέγεται ότι είναι γέννημα της πίστεως." ο φόβος του Θεού δεν σημαίνει φοβία, δεν σημαίνει τρόμος ενώπιον του Θεού αλλά σημαίνει δέος, σημαίνει απόλυτος σεβασμός προς τον Θεόν. Δεν μπορεί να έχει ο άνθρωπος ουδεμίαν αρετή πνευματική αν δεν αγαπά και να σέβεται τον Θεόν πραγματικά. Αυτός είναι ο ειλικρινής και αληθινός φόβος του Θεού, τον οποίον εμείς μετερχόμεθα, μέσα σε αυτόν τον φόβον του Θεού και την απόλυτον του αγάπην ζούμε και κινούμεθα και εσμέν, και είμαστε σε αυτό τον φόβο συμμέτοχοι.
Αυτόν τον φόβον στην καρδιά μας τον γεννά η πίστη μας, η εμπιστοσύνη μας δηλαδή στο πρόσωπο του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος Ιησού Χριστού. Επειδή τον αγαπούμε, επειδή τον σεβόμεθα, επειδή είναι το κέντρο της υπάρξεως μας αποφασίζουμε να συνταξειδεύσουμε μαζί του την μεγάλη Τεσσαρακοστή και κάθε μεγάλη Τεσσαρακοστή για να προσκυνήσουμε τα πόδια του Ιδίου του Κυρίου μας, Αναστημένου τότε, Ιησού Χριστού.
"Αυτός ο φόβος, λέει ο άγιος Ισαάκ, σπέρνεται στην καρδιά του ανθρώπου, όταν ο νους του ανθρώπουαποχωρισθεί απο τον περισπασμό του κόσμου και συμμαζεύσει τους λογισμούς του που περιπλανώνται εδώ και εκεί ασχολείται με την μελέτη της μελλούσης αποκαταστάσεως." Δηλαδή, ο νους του ανθρώπου για να έχει τον φόβο του Θεού μέσα του πρέπει να αφήσει τον κοσμικό περισπασμό, τις κοσμικές μέριμνες που είναι μιά απάτη` δεν σημαίνει ότι θα αφήσει το νοικοκυριό και την ομορφιά και την γαλήνη του σπιτιού αλλά θα αφήσει τα περιττά πράγματα τα οποία ο άνθρωπος μπορεί να έχει και να ασχολείται με αυτά, ούτως ώστε να περιμαζέψει τους λογισμούς του. Να μαζέψει τον νου μέσα στο κάστρο της υπάρξεως του. Να γίνει ο ίδιος αφέντης του νου του, μην αφήνει τον νου να διαφεντεύει την ύπαρξη του αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος να διαφεντεύει τον νου του και να τον στρέφει εκεί που έχει αποφασίσει και όχι το ανάποδο, ο νους να αποφασίζει που να στρέψει τον όλον άνθρωπο.
Πως θα μαζέψει τους λογισμούς που είναι περισπασμοί και περιπλάνησης γύρω απο αλλότροια πράγματα, θα σκέπτεται ότι στο μέλλον στα έσχατα ο Θεός θα τον αποκαταστήσει με την απόλυτη του αγάπη στον παράδεισο. Αν έχει αυτόν τον σκοπό, άν έχει αυτή την στοχοθεσία, αν βάλει αυτόν τον υψηλό στόχο τότε θα μπορεί ο άνθρωπος να κυριαρχήσει στο νου του, να κυριαρχήσει στους λογισμούς του, να βάλει τον στόχο υψηλά και να μπορέσει έστω και λίγο να γίνει κυρίαρχος του εαυτού του και ο εαυτός του, ο ίδιος μας ο εαυτός, να ταπεινωθεί και να προσκυνήσει τα πόδια του Χριστού.
Προχωρούμε λίγο παρακάτω σαν να λέει ό άγιος το εξής: "Αρχή της αληθινής ζωής του ανθρώπου είναι ο φόβος του Θεού." Αν φοβάται ο άνθρωπος τον Θεό, τον σέβεται και τον αγαπά πάρα πολύ, τότε έχει αρχίσει να ζει αληθινά. Διότι θα έχει συμπαραστάτη σε όποια δοκιμασία τον Ίδιο τον Κύριο μας. Δεν θα αφεθεί, δηλαδή στην τύχη του. Δεν θα αφεθεί ελεύθερος να κατακρημνυσθεί στις δύσκολες στιγμές, αλλά θα έχει στυλοβάτη, θα έχει βακτηρία για να πατήσει επάνω και να σταθεί σταθερός τον Ίδιον, τον Χριστό.
Καταλαβαίνουμε ότι αν έχουμε συμπαραστάτη και στυλοβάτη και βακτηρία τον Χριστό δεν έχουμε ανάγκη κανέναν. Τίποτα δεν μας δυσκολεύει τον βίο, που όλα θα μπορούμε με την χάρη του Θεού να τα αντιμετωπίσουμε. Κι όποιος άνθρωπος βάζει πλοηγό στη ζωή του, στο gps της καρδιάς του βάζει τον Χριστό δεν χάνει τον δρόμο διότι ο ίδιος ο δρόμος είναι ο Χριστός. Τι μας έχει πει; "Εγώ ειμί η οδός". Ποιά οδός όμως; Η οδός που οδηγεί στην αληθινή ζώή, οδηγεί στην αληθινή ύπαρξη, οδηγεί τον άνθρωπο να βγάλει απο επάνω του ότι περιττό τον κυριεύει και να αυτοκυριαρχήσει στον εαυτό του και αυτός ο οποίος κυριαρχεί όταν αυτοκυριαρχούμε στον εαυτό μας είναι ο ίδιος ο φόβος του Θεού που είναι αγάπη, που είναι σεβασμός στον ίδιον τον Θεό, ο οποίος φόβος λέει εδώ ο άγιος Ισαάκ: "δεν ανέχεται να διαμένει στην ψυχή όταν αυτή ασχολείται με κάποια σωματικά πράγματα." Γιατί δεν διαμένει σε αυτή την ψυχή; Γιατί η ψυχή αυτή δεν θέλει τον θεό ως κέντρο της. Αλλά θέλει τον Θεό ως επικάλυμμα πάνω στην δήθεν ευσέβεια της. Θέλει τον Θεό ως μία αφορμή, ως ύφασμα που ρίχνουμε σε έναν μπόγο ρούχων που δεν είναι τακτοποιημένα. Ρίχνουμε ένα ύφασμα και πιστεύουμε ότι τακτοποιήθηκαν. Όχι, απλά κρύβουμε τα ακατάστατα ρούχα με εκείνο το ένδυμα, τέτοιο επικάλυμμα δεν θέλει να γίνει ο Κύριος μας.
Δεν θέλει να επικαλύπτει αλλά θέλει την ευταξία και την ομορφιά να την βάλουμε στην ύπαρξη μας. Να νοικοκυρεύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό να αγαπήσουμε την ομορφιά του τακτοποιημένου ντουλαπιού και να μην ρίξουμε απλά επικάλυμμα. αυτήν την ομορφιά της τακτικότητος μέσα στον εαυτό μας ο Χριστός την ευλογεί όταν εμείς στους λογισμούς μας, στις αποφάσεις μας, σε αυτά τα οποία επιλέγουμε. Να βάλουμε πρώτον στόχον τον Ιησού Χριστό, τότε όλα όσα κάνουμε θα είναι Χριστ-ευλόγητα! Θα τα ευλογεί, δηλαδή ο Χριστός.
Δεν σημαίνει ότι ο Χριστός θέλει να ασχολούμεθα μόνο με την ψυχή μας αλλά θέλει και την αρμονία αυτής της ψυχής σε συνεργασία με το σώμα στο οποίο φιλοξενείται η ψυχή. Δεν ενδιαφέρεται ο Κύριος μόνον για την ψυχή μας. Ενδιαφέρεται και για το σώμα μας, ενδιαφέρεται και για υλικά πράγματα τα οποία έχουμε για να ζήσουμε όμως, όχι, για να θυσαυρίσουμε.
Διότι τους θυσαυρούς αυτούς όπως λέει το ευαγγέλιο τους τρώει το σαράκι, τους τρώνε οι μικροοργανισμοί και τους διαλύουν και δεν τους αφήνουν να τους απολαύσουν οι άνθρωποι.
Ποίος είναι ο θυσαυρός μας; Είναι ο Χριστός μας, είναι ο Κύριος μας, είναι ο έρωτας της καρδιάς μας. Γι' αυτόν εμείς δίνουμε τα πάντα. Σ' αυτόν εμπιστευόμαστε τα πάντα! Γι' αυτόν υπάρχουμε και Εκείνος σκεπάζει και ευλογεί και αγιάζει όλον τον άνθρωπο ψυχή τε και σώματι. Γι αυτό και αν έχετε προσκηνύσει λείψανο αγίου δεν προσκηνούμε την ψυχή του αγίου είναι αθάνατη κατα χάριν και ευρίσκεται εις την μέλλουσα αιώνια κατάσταση, στον παράδεισο. Προγεύεται η ψυχή τον παράδεισο αλλά προσκηνούμε το σώμα του Αγίου, αυτό το φθαρτό, το υλικό, που έχουμε και εμείς αλλά το δικό μας λόγω των πολλών μας αμαρτιών μας και εμπαθειών μας θα μείνει και θα λιώσει αλλά του Αγίου με την χάρη του Θεού διατηρείται όσον ο Θεός θέλει. Ευωδιάζει όσον ο Κύριος θέλει, ευωδιάζει και βγαίνουν αρώματα όμορφα απο αυτό το κομμάτι γης που είναι το σώμα του Αγίου και εμείς βεβαιώνουμε την πίστη μας, βεβαιώνουμε την αγάπη μας στον Ιησού Χριστό και τον σεβασμό μας στον Άγιο τον οποίον προσκηνούμε.
"Διότι, λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, διασκορπίζεται η καρδιά απο την ηδονή του Θεού...sec 12.48
Πως θα μαζέψει τους λογισμούς που είναι περισπασμοί και περιπλάνησης γύρω απο αλλότροια πράγματα, θα σκέπτεται ότι στο μέλλον στα έσχατα ο Θεός θα τον αποκαταστήσει με την απόλυτη του αγάπη στον παράδεισο. Αν έχει αυτόν τον σκοπό, άν έχει αυτή την στοχοθεσία, αν βάλει αυτόν τον υψηλό στόχο τότε θα μπορεί ο άνθρωπος να κυριαρχήσει στο νου του, να κυριαρχήσει στους λογισμούς του, να βάλει τον στόχο υψηλά και να μπορέσει έστω και λίγο να γίνει κυρίαρχος του εαυτού του και ο εαυτός του, ο ίδιος μας ο εαυτός, να ταπεινωθεί και να προσκυνήσει τα πόδια του Χριστού.
Προχωρούμε λίγο παρακάτω σαν να λέει ό άγιος το εξής: "Αρχή της αληθινής ζωής του ανθρώπου είναι ο φόβος του Θεού." Αν φοβάται ο άνθρωπος τον Θεό, τον σέβεται και τον αγαπά πάρα πολύ, τότε έχει αρχίσει να ζει αληθινά. Διότι θα έχει συμπαραστάτη σε όποια δοκιμασία τον Ίδιο τον Κύριο μας. Δεν θα αφεθεί, δηλαδή στην τύχη του. Δεν θα αφεθεί ελεύθερος να κατακρημνυσθεί στις δύσκολες στιγμές, αλλά θα έχει στυλοβάτη, θα έχει βακτηρία για να πατήσει επάνω και να σταθεί σταθερός τον Ίδιον, τον Χριστό.
Καταλαβαίνουμε ότι αν έχουμε συμπαραστάτη και στυλοβάτη και βακτηρία τον Χριστό δεν έχουμε ανάγκη κανέναν. Τίποτα δεν μας δυσκολεύει τον βίο, που όλα θα μπορούμε με την χάρη του Θεού να τα αντιμετωπίσουμε. Κι όποιος άνθρωπος βάζει πλοηγό στη ζωή του, στο gps της καρδιάς του βάζει τον Χριστό δεν χάνει τον δρόμο διότι ο ίδιος ο δρόμος είναι ο Χριστός. Τι μας έχει πει; "Εγώ ειμί η οδός". Ποιά οδός όμως; Η οδός που οδηγεί στην αληθινή ζώή, οδηγεί στην αληθινή ύπαρξη, οδηγεί τον άνθρωπο να βγάλει απο επάνω του ότι περιττό τον κυριεύει και να αυτοκυριαρχήσει στον εαυτό του και αυτός ο οποίος κυριαρχεί όταν αυτοκυριαρχούμε στον εαυτό μας είναι ο ίδιος ο φόβος του Θεού που είναι αγάπη, που είναι σεβασμός στον ίδιον τον Θεό, ο οποίος φόβος λέει εδώ ο άγιος Ισαάκ: "δεν ανέχεται να διαμένει στην ψυχή όταν αυτή ασχολείται με κάποια σωματικά πράγματα." Γιατί δεν διαμένει σε αυτή την ψυχή; Γιατί η ψυχή αυτή δεν θέλει τον θεό ως κέντρο της. Αλλά θέλει τον Θεό ως επικάλυμμα πάνω στην δήθεν ευσέβεια της. Θέλει τον Θεό ως μία αφορμή, ως ύφασμα που ρίχνουμε σε έναν μπόγο ρούχων που δεν είναι τακτοποιημένα. Ρίχνουμε ένα ύφασμα και πιστεύουμε ότι τακτοποιήθηκαν. Όχι, απλά κρύβουμε τα ακατάστατα ρούχα με εκείνο το ένδυμα, τέτοιο επικάλυμμα δεν θέλει να γίνει ο Κύριος μας.
Δεν θέλει να επικαλύπτει αλλά θέλει την ευταξία και την ομορφιά να την βάλουμε στην ύπαρξη μας. Να νοικοκυρεύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό να αγαπήσουμε την ομορφιά του τακτοποιημένου ντουλαπιού και να μην ρίξουμε απλά επικάλυμμα. αυτήν την ομορφιά της τακτικότητος μέσα στον εαυτό μας ο Χριστός την ευλογεί όταν εμείς στους λογισμούς μας, στις αποφάσεις μας, σε αυτά τα οποία επιλέγουμε. Να βάλουμε πρώτον στόχον τον Ιησού Χριστό, τότε όλα όσα κάνουμε θα είναι Χριστ-ευλόγητα! Θα τα ευλογεί, δηλαδή ο Χριστός.
Δεν σημαίνει ότι ο Χριστός θέλει να ασχολούμεθα μόνο με την ψυχή μας αλλά θέλει και την αρμονία αυτής της ψυχής σε συνεργασία με το σώμα στο οποίο φιλοξενείται η ψυχή. Δεν ενδιαφέρεται ο Κύριος μόνον για την ψυχή μας. Ενδιαφέρεται και για το σώμα μας, ενδιαφέρεται και για υλικά πράγματα τα οποία έχουμε για να ζήσουμε όμως, όχι, για να θυσαυρίσουμε.
Διότι τους θυσαυρούς αυτούς όπως λέει το ευαγγέλιο τους τρώει το σαράκι, τους τρώνε οι μικροοργανισμοί και τους διαλύουν και δεν τους αφήνουν να τους απολαύσουν οι άνθρωποι.
Ποίος είναι ο θυσαυρός μας; Είναι ο Χριστός μας, είναι ο Κύριος μας, είναι ο έρωτας της καρδιάς μας. Γι' αυτόν εμείς δίνουμε τα πάντα. Σ' αυτόν εμπιστευόμαστε τα πάντα! Γι' αυτόν υπάρχουμε και Εκείνος σκεπάζει και ευλογεί και αγιάζει όλον τον άνθρωπο ψυχή τε και σώματι. Γι αυτό και αν έχετε προσκηνύσει λείψανο αγίου δεν προσκηνούμε την ψυχή του αγίου είναι αθάνατη κατα χάριν και ευρίσκεται εις την μέλλουσα αιώνια κατάσταση, στον παράδεισο. Προγεύεται η ψυχή τον παράδεισο αλλά προσκηνούμε το σώμα του Αγίου, αυτό το φθαρτό, το υλικό, που έχουμε και εμείς αλλά το δικό μας λόγω των πολλών μας αμαρτιών μας και εμπαθειών μας θα μείνει και θα λιώσει αλλά του Αγίου με την χάρη του Θεού διατηρείται όσον ο Θεός θέλει. Ευωδιάζει όσον ο Κύριος θέλει, ευωδιάζει και βγαίνουν αρώματα όμορφα απο αυτό το κομμάτι γης που είναι το σώμα του Αγίου και εμείς βεβαιώνουμε την πίστη μας, βεβαιώνουμε την αγάπη μας στον Ιησού Χριστό και τον σεβασμό μας στον Άγιο τον οποίον προσκηνούμε.
"Διότι, λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, διασκορπίζεται η καρδιά απο την ηδονή του Θεού...sec 12.48
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου