«Εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν…» Λουκ. 1, 30 – 32.
Βρήκες χάρη, ευλογία και δικαιώματα ενώπιον του Θεού του ζώντος και θα συλλάβεις στην κοιλιά σου και θα γεννήσεις υιό…
Αυτός ο υιός θα είναι η ελπίδα των Εθνών και η σωτηρία του κόσμου!
Αυτή είναι η ευλογημένη ιστορική επεξήγηση του Θείου Ευαγγελισμού…
Ο Άρχων των Αγίων Αγγέλων , ο ασταπόμορφος και πυρίπνους Γαβριήλ φέρνει αναστάσιμο προάγγελμα σωτηριώδους χάριτος στην Παναγιά μας.
Ότι το Πνεύμα το άγιο, διάλεξε το σκεύος εκείνο –κατά τα ανθρώπινα δεδομένα- και μέσα στα ανθρώπινα ιστορικά πλαίσια, το οποίο είναι σκεύος εκλογής το απόρρητο.
Η Θεοτόκος είναι το δοχείο από το οποίο ρέει το μύρο της θεϊκής και ουρανίας παρουσίας και το οποίο θα ξενοδοχήσει πραγματικά και θα φιλοξενήσει μοναδικά και ουσιαστικά τον Θεό μας και εκ της οποίας θα προέλθει χωρίς ανθρώπινη συνάφεια –χωρίς δηλαδή σεξουαλική σχέση ο Πανάγαθος Κύριος μας, η σωτήρια τομή της ιστορικής συγκυρίας έρχεται και χωρίζει στα δύο την Ιστορία…Συγκεφαλαιώνει στο πρόσωπο του την σωτηρία του ανθρώπου του αυτονομήμενου από τον Θεό, το θέλημα του Θεού και τον τρόπο ζωής του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου.
Λέγει ο μέγας Αθανάσιος ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας : «Από τη Μαρία ο Λόγος έλαβε σάρκα, και ένας άνθρωπος γεννήθηκε του οποίου η φύση και η ουσία ήταν ο Λόγος του Θεού και του οποίου η σάρκα ήταν από το σπέρμα του Δαβίδ, ένας άνθρωπος από τη σάρκα της Μαρίας»[1].
Ο άνθρωπος Χριστός, το παιδίον Ιησούς ήταν αληθινός άνθρωπος εκ της σαρκός της Μαρίας και εκ Πνεύματος Αγίου Θεός αληθινός.
Αρά ήταν πραγματικός Θεάνθρωπος, ο οποίος και θεράπευσαι ως μέγας Ιατρός, τον τετραυματισμένο άνθρωπο…
Η θεραπεία δε διενεργήθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού διότι εκείνος ήταν θεωμένος άνθρωπος (αν μπορεί να υποθεί αυτό για τον Θεάνθρωπο Χριστό), ο μόνος επι γης και εν είδη ανθρώπου κανονικού αληθινός Θεός!
Ο Χριστός όλα τα ενεργούσε θ ε α ν θ ρ ώ π ι ν α … άρα η σωτηρία που ήρθε εξ οίκου και πατριάς Δαυϊδ, εξ αυτού τούτου του Θεού μας ευλόγησε καθολικά το ανθρώπινο γένος.
Η δε Θεοτόκος είναι η μητέρα του Θεού μας, είναι εκείνη που τιμούμαι όλο τον Αύγουστο στα μοναστήρια και στις Ενορίες μέχρι της 23ης Αυγούστου, η οποία οδηγεί από την γη στον ουρανό, από την κόλαση στον παράδεισο, από την αμαρτία στο αγαθό, από το καλό στο κακό, είναι μεσίτρια ως μητέρα προς τιμήν και για την σωτηρία όλων ως μητέρα του Θεού μας.
Η Παναγία είναι εκείνη, η οποία δείχνει τον δρόμο προς τον Παράδεισο, μας λέγει ότι παράδεισος στην γη είναι ο ολάνθιστος και ευώδης κήπος της ενοριακής συνάξεως, της τοπικής Εκκλησίας στην οποία ο καθένας από εμάς, ζει, πορεύεται και κινείται.
Ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος και χαρούμενος όταν την ζωή του την νοηματοδοτεί η μοναδική, παγκόσμια και οικουμενική έξοδος του Χριστού, προς το πλάσμα του, προς όλο το ανθρώπινο γένος δια της σαρκώσεως δηλαδή της γεννήσεως του Χριστού, γεννήθηκε μέσα στον χρόνο ο άχρονος!
Αυτή τη σάρκωση σε κάθε θεία Λειτουργία την βιώνουμε, κάθε θεία Ευχαριστία που τελούμε είναι μια καταδεκτική «ξανα – σάρκωση» του Λόγου, μια αγαπητική «επανα – σάρκωση» του Χριστού, μια νέα θυσία και ανάσταση, θυσία των επιθυμιών μας –αισχρών και αμαρτωλών – και ανάσταση από την παθογένεια της;αμαρτίας που ρυπαίνει και κουρελιάζει την ανθρώπινη φύση μας. Εύχομαι στην αγάπη σας να «συλληφθεί» -να «κυοφορηθεί» ο Χριστός στις καρδιές μας και να «τεχθεί» - ανα – γεννηθεί ο καθένας μας στην κολυμβήθρα της εν Χριστώ σωτηρίας, η οποία σωτηρία ξεκινά από τη μήτρα της Παρθένου και κατοικεί εν τέλει στον κόσμο, με την σκέπη και την προστασία της προστάτιδος μας και Μητρός μας .
Βρήκες χάρη, ευλογία και δικαιώματα ενώπιον του Θεού του ζώντος και θα συλλάβεις στην κοιλιά σου και θα γεννήσεις υιό…
Αυτός ο υιός θα είναι η ελπίδα των Εθνών και η σωτηρία του κόσμου!
Αυτή είναι η ευλογημένη ιστορική επεξήγηση του Θείου Ευαγγελισμού…
Ο Άρχων των Αγίων Αγγέλων , ο ασταπόμορφος και πυρίπνους Γαβριήλ φέρνει αναστάσιμο προάγγελμα σωτηριώδους χάριτος στην Παναγιά μας.
Ότι το Πνεύμα το άγιο, διάλεξε το σκεύος εκείνο –κατά τα ανθρώπινα δεδομένα- και μέσα στα ανθρώπινα ιστορικά πλαίσια, το οποίο είναι σκεύος εκλογής το απόρρητο.
Η Θεοτόκος είναι το δοχείο από το οποίο ρέει το μύρο της θεϊκής και ουρανίας παρουσίας και το οποίο θα ξενοδοχήσει πραγματικά και θα φιλοξενήσει μοναδικά και ουσιαστικά τον Θεό μας και εκ της οποίας θα προέλθει χωρίς ανθρώπινη συνάφεια –χωρίς δηλαδή σεξουαλική σχέση ο Πανάγαθος Κύριος μας, η σωτήρια τομή της ιστορικής συγκυρίας έρχεται και χωρίζει στα δύο την Ιστορία…Συγκεφαλαιώνει στο πρόσωπο του την σωτηρία του ανθρώπου του αυτονομήμενου από τον Θεό, το θέλημα του Θεού και τον τρόπο ζωής του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου.
Λέγει ο μέγας Αθανάσιος ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας : «Από τη Μαρία ο Λόγος έλαβε σάρκα, και ένας άνθρωπος γεννήθηκε του οποίου η φύση και η ουσία ήταν ο Λόγος του Θεού και του οποίου η σάρκα ήταν από το σπέρμα του Δαβίδ, ένας άνθρωπος από τη σάρκα της Μαρίας»[1].
Ο άνθρωπος Χριστός, το παιδίον Ιησούς ήταν αληθινός άνθρωπος εκ της σαρκός της Μαρίας και εκ Πνεύματος Αγίου Θεός αληθινός.
Αρά ήταν πραγματικός Θεάνθρωπος, ο οποίος και θεράπευσαι ως μέγας Ιατρός, τον τετραυματισμένο άνθρωπο…
Η θεραπεία δε διενεργήθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού διότι εκείνος ήταν θεωμένος άνθρωπος (αν μπορεί να υποθεί αυτό για τον Θεάνθρωπο Χριστό), ο μόνος επι γης και εν είδη ανθρώπου κανονικού αληθινός Θεός!
Ο Χριστός όλα τα ενεργούσε θ ε α ν θ ρ ώ π ι ν α … άρα η σωτηρία που ήρθε εξ οίκου και πατριάς Δαυϊδ, εξ αυτού τούτου του Θεού μας ευλόγησε καθολικά το ανθρώπινο γένος.
Η δε Θεοτόκος είναι η μητέρα του Θεού μας, είναι εκείνη που τιμούμαι όλο τον Αύγουστο στα μοναστήρια και στις Ενορίες μέχρι της 23ης Αυγούστου, η οποία οδηγεί από την γη στον ουρανό, από την κόλαση στον παράδεισο, από την αμαρτία στο αγαθό, από το καλό στο κακό, είναι μεσίτρια ως μητέρα προς τιμήν και για την σωτηρία όλων ως μητέρα του Θεού μας.
Η Παναγία είναι εκείνη, η οποία δείχνει τον δρόμο προς τον Παράδεισο, μας λέγει ότι παράδεισος στην γη είναι ο ολάνθιστος και ευώδης κήπος της ενοριακής συνάξεως, της τοπικής Εκκλησίας στην οποία ο καθένας από εμάς, ζει, πορεύεται και κινείται.
Ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος και χαρούμενος όταν την ζωή του την νοηματοδοτεί η μοναδική, παγκόσμια και οικουμενική έξοδος του Χριστού, προς το πλάσμα του, προς όλο το ανθρώπινο γένος δια της σαρκώσεως δηλαδή της γεννήσεως του Χριστού, γεννήθηκε μέσα στον χρόνο ο άχρονος!
Αυτή τη σάρκωση σε κάθε θεία Λειτουργία την βιώνουμε, κάθε θεία Ευχαριστία που τελούμε είναι μια καταδεκτική «ξανα – σάρκωση» του Λόγου, μια αγαπητική «επανα – σάρκωση» του Χριστού, μια νέα θυσία και ανάσταση, θυσία των επιθυμιών μας –αισχρών και αμαρτωλών – και ανάσταση από την παθογένεια της;αμαρτίας που ρυπαίνει και κουρελιάζει την ανθρώπινη φύση μας. Εύχομαι στην αγάπη σας να «συλληφθεί» -να «κυοφορηθεί» ο Χριστός στις καρδιές μας και να «τεχθεί» - ανα – γεννηθεί ο καθένας μας στην κολυμβήθρα της εν Χριστώ σωτηρίας, η οποία σωτηρία ξεκινά από τη μήτρα της Παρθένου και κατοικεί εν τέλει στον κόσμο, με την σκέπη και την προστασία της προστάτιδος μας και Μητρός μας .
Κ Α Λ Η Π Α Ν Α Γ Ι Α !
Modern Father
[1] π. Γεώργιος Φλορόφσκι, «Οι Ανατολικοί Πατέρες του Τετάρτου», Εκδ. Π.Πουρναρά, Θεσσαλονική 1991, σ. 69.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου