Ο πολιτισμός του «φαίνεσθαι» και η ανυπαρξία του «είναι» εν τη εκκλησία(ως συνάξις πιστών οριζομένη).
Αγαπητοί μας φίλοι, αυτός είναι ο τίτλος της αναρτήσεως μας και μας επεσκέφθη δια σκέψεως και την καταγράψαμε επί χάρτου την ώρα της παρατεθείσης τραπέζης μετά από χειροτονίαν αδελφού κληρικού και στα πλαίσια της λειτουργικής συνάξεως δια την Ανάληψιν του Κυρίου μας, με ερεθίσματα και αφορμές το ότι παραμερίσαμε για να φανεί ο επίσκοπος ευλογών κατά την φήμη του(χωρίς όμως ο επίσκοπος να μας το ζητήσει…) και επίσης τον μη ασπασμόν των διακόνων εν τω σολέα του ναού μάλλον γιατί θα μας έβλεπε ο κόσμος και παρατηρώντας την ίδια ώρα τους κληρικούς να μην ανταλλάσσουν ασπασμό αλλά τα φιλήματα της πάπιας εναερίως και αποκαρδιωμένα!
Πολιτισμός εδώ είναι ο τρόπος με τον οποίο διαλέγουμε να ζούμε, ο τρόπος με τον οποίον πορευόμαστε στο διάβα των αιώνων και η κίνησις μας εντός της πορείας της ανθρώπινης ιστορίας.
Ο πολιτισμός «πνευματέμφορος» (δηλαδή έχοντας το πνεύμα του εμείς το εισηγούμεθα εις το παρών) του οποίου είμαστε δυστυχώς είναι ο πολιτισμός του εξωτερικού κελύφους, είναι ο πολιτισμός του μαρμάρου` που επικαλύπτει κόκκαλα σωματικά και αποστεωμένες υπάρξεις, σκουλήκια γήινα και σκώληκες που τρώγουν τις καρδίες μας χωρίς να βασανίζουν το σώμα μας, βρώμα της αμαρτίας και δυσωδία πνευματικής απραξίας που οδηγεί στο μη «υπάρχειν», στην ανυπαρξία…
Δεν μας νοιάζει σε όλους τους τομείς, σε κάθε έκφανση του κοσμικού αλλά / και ιδιαιτέρως του εκκλησιαστικού μας βίου:
τ ι ε ί ν α ι αλλά τ ι φ α ί ν ε τ α ι (προς τους έξωθεν και / ή έσωθεν -εντός και εκτός- της εκκλησίας – λειτουργικής συνάξεως ισταμένους),
π ω ς ε ί ν α ι αλλά π ω ς φ α ί ν ε τ α ι, πάλι στα μάτια των ανθρώπων
και όχι π ο υ ε ί ν α ι κάποιος αλλά π ο υ φ α ί ν ε τ α ι
η πράξις και το βίωμα του, λανσάρεται στον εκκλησιαστικό χώρο ή είναι άγνωστος ο τρόπος το πώς και ο τόπος το που της ασκητικής προσπαθείας μας!
Θα δώσουμε παραδείγματα, αν και τα εμπειρικά μας ερεθίσματα κάνουν τον καθέναν κοινωνό της σκέψεως μας, για να δείτε την ανυπαρξία της οντολογίας στην εκκλησιαστική νοοτροπία…αν μας ενδιαφέρει το ον, το πρόσωπο, το οποίο όντως υπάρχει και «ο άνθρωπος, το πρόσωπο, είναι το παν» κατά τον άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς (αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό ημερολόγιο, ο Πρόλογος της Οχρίδας, εκδ. Άθως, σελ. 8) και η σχέση του με τον Θεό τροφοδοτεί την ύπαρξη του, τότε δεν θα μας ενδιέφεραι το πώς αντιλαμβάνονται οι γύρω μας – κύκλω ημών- ιστάμενοι και περιϊπτάμενοι τις πράξεις και τον τρόπο ζωής μας!
Γιατί αν η ύπαρξη μας υπήρχε μόνο εν Χριστώ και δια του Χριστού τότε στο ερώτημα : «τι είναι ο άνθρωπος»?
Είμαι όντως άνθρωπος του Χριστού έχοντας επίγνωση της χριστιανικής του ταυτότητος, ζώντας εν μονίμω (εμ-)βαπτίσει για χάρη του Χριστού και για την αναμόρφωση της αμαυρωθείσης εικόνος του Θεού (σ) τον άνθρωπο.
Στο τι φαίνεται ο άνθρωπος στους συναθρώπους του, δεν τον ενδιαφέρει ή μάλλον τον ενδιαφέρει το πώς «είναι» (και όχι όπως φαίνεται ενώπιον λαού) στα μάτια του Θεού` με τον οποίον πασχίζει να αποκτήσει μια αληθινή σχέση, αυτή είναι η αγωνία του ανθρώπου του Θεού, να λύσει κάθε σύνδεσμο αδικίας γύρω του για να είναι το «είναι» του Θεού αληθές και ευπρόσδεκτον, εις αντίποδα του φαινομένου διάτονος αστέρος που ήδη έχει εκπέσει στην ανυπαρξία απομακρυνόμενος από τον Θεό.
Τελικώς καταλήγουμε δίνοντας υπαρξιακή πορεία στο «είναι» μας ως προς το τι είναι ο άνθρωπος στο «είναι» το εσώτατο του, είναι πρόσωπο εν Χριστώ, που είναι ο άνθρωπος πραγματικός άνθρωπος δηλαδή πρόσωπο εν τη εκκλησία – συνάξει λατρευτών -του Κυρίου- παιδίων και πως είναι ο άνθρωπος αληθής άνθρωπος μόνον προσευχητικά ιστάμενος έναντι των πάντων!
Αγαπητοί μας φίλοι, αυτός είναι ο τίτλος της αναρτήσεως μας και μας επεσκέφθη δια σκέψεως και την καταγράψαμε επί χάρτου την ώρα της παρατεθείσης τραπέζης μετά από χειροτονίαν αδελφού κληρικού και στα πλαίσια της λειτουργικής συνάξεως δια την Ανάληψιν του Κυρίου μας, με ερεθίσματα και αφορμές το ότι παραμερίσαμε για να φανεί ο επίσκοπος ευλογών κατά την φήμη του(χωρίς όμως ο επίσκοπος να μας το ζητήσει…) και επίσης τον μη ασπασμόν των διακόνων εν τω σολέα του ναού μάλλον γιατί θα μας έβλεπε ο κόσμος και παρατηρώντας την ίδια ώρα τους κληρικούς να μην ανταλλάσσουν ασπασμό αλλά τα φιλήματα της πάπιας εναερίως και αποκαρδιωμένα!
Πολιτισμός εδώ είναι ο τρόπος με τον οποίο διαλέγουμε να ζούμε, ο τρόπος με τον οποίον πορευόμαστε στο διάβα των αιώνων και η κίνησις μας εντός της πορείας της ανθρώπινης ιστορίας.
Ο πολιτισμός «πνευματέμφορος» (δηλαδή έχοντας το πνεύμα του εμείς το εισηγούμεθα εις το παρών) του οποίου είμαστε δυστυχώς είναι ο πολιτισμός του εξωτερικού κελύφους, είναι ο πολιτισμός του μαρμάρου` που επικαλύπτει κόκκαλα σωματικά και αποστεωμένες υπάρξεις, σκουλήκια γήινα και σκώληκες που τρώγουν τις καρδίες μας χωρίς να βασανίζουν το σώμα μας, βρώμα της αμαρτίας και δυσωδία πνευματικής απραξίας που οδηγεί στο μη «υπάρχειν», στην ανυπαρξία…
Δεν μας νοιάζει σε όλους τους τομείς, σε κάθε έκφανση του κοσμικού αλλά / και ιδιαιτέρως του εκκλησιαστικού μας βίου:
τ ι ε ί ν α ι αλλά τ ι φ α ί ν ε τ α ι (προς τους έξωθεν και / ή έσωθεν -εντός και εκτός- της εκκλησίας – λειτουργικής συνάξεως ισταμένους),
π ω ς ε ί ν α ι αλλά π ω ς φ α ί ν ε τ α ι, πάλι στα μάτια των ανθρώπων
και όχι π ο υ ε ί ν α ι κάποιος αλλά π ο υ φ α ί ν ε τ α ι
η πράξις και το βίωμα του, λανσάρεται στον εκκλησιαστικό χώρο ή είναι άγνωστος ο τρόπος το πώς και ο τόπος το που της ασκητικής προσπαθείας μας!
Θα δώσουμε παραδείγματα, αν και τα εμπειρικά μας ερεθίσματα κάνουν τον καθέναν κοινωνό της σκέψεως μας, για να δείτε την ανυπαρξία της οντολογίας στην εκκλησιαστική νοοτροπία…αν μας ενδιαφέρει το ον, το πρόσωπο, το οποίο όντως υπάρχει και «ο άνθρωπος, το πρόσωπο, είναι το παν» κατά τον άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς (αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό ημερολόγιο, ο Πρόλογος της Οχρίδας, εκδ. Άθως, σελ. 8) και η σχέση του με τον Θεό τροφοδοτεί την ύπαρξη του, τότε δεν θα μας ενδιέφεραι το πώς αντιλαμβάνονται οι γύρω μας – κύκλω ημών- ιστάμενοι και περιϊπτάμενοι τις πράξεις και τον τρόπο ζωής μας!
Γιατί αν η ύπαρξη μας υπήρχε μόνο εν Χριστώ και δια του Χριστού τότε στο ερώτημα : «τι είναι ο άνθρωπος»?
Είμαι όντως άνθρωπος του Χριστού έχοντας επίγνωση της χριστιανικής του ταυτότητος, ζώντας εν μονίμω (εμ-)βαπτίσει για χάρη του Χριστού και για την αναμόρφωση της αμαυρωθείσης εικόνος του Θεού (σ) τον άνθρωπο.
Στο τι φαίνεται ο άνθρωπος στους συναθρώπους του, δεν τον ενδιαφέρει ή μάλλον τον ενδιαφέρει το πώς «είναι» (και όχι όπως φαίνεται ενώπιον λαού) στα μάτια του Θεού` με τον οποίον πασχίζει να αποκτήσει μια αληθινή σχέση, αυτή είναι η αγωνία του ανθρώπου του Θεού, να λύσει κάθε σύνδεσμο αδικίας γύρω του για να είναι το «είναι» του Θεού αληθές και ευπρόσδεκτον, εις αντίποδα του φαινομένου διάτονος αστέρος που ήδη έχει εκπέσει στην ανυπαρξία απομακρυνόμενος από τον Θεό.
Τελικώς καταλήγουμε δίνοντας υπαρξιακή πορεία στο «είναι» μας ως προς το τι είναι ο άνθρωπος στο «είναι» το εσώτατο του, είναι πρόσωπο εν Χριστώ, που είναι ο άνθρωπος πραγματικός άνθρωπος δηλαδή πρόσωπο εν τη εκκλησία – συνάξει λατρευτών -του Κυρίου- παιδίων και πως είναι ο άνθρωπος αληθής άνθρωπος μόνον προσευχητικά ιστάμενος έναντι των πάντων!
modern father
1 σχόλιο:
συγχαρητηρια πατερ μου!αν και πιστευω οτι η αληθεια βρισκεται καπου στη μεση,ωστοσο στον εκκλησιαστικο χωρο δυστυχως υπαρχει υπερ το δεον το "φαινεσθαι" και μονο αυτο!
Δημοσίευση σχολίου