«Η συμπόνια υπήρξε πάντοτε χαρακτηριστικό ενός αληθινού ποιμένα του ποιμνίου του Χριστού. … Ο άγιος Παυλίνος δικαίως ονομάστηκε Ελεήμων, διότι ήταν στ’ αλήθεια συμπονετικός. Όταν κάποτε οι βάνδαλοι λεηλάτησαν τη Νόλα, πήραν πολλούς άνδρες σκλάβους. Ο βάνδαλος άρχοντας Ρίγκ πήρε για σκλάβο το μοναχογιό κάποιας χήρας. Η χήρα έτρεξε στον επίσκοπο της κλαίγοντας και του ζήτησε χρήματα, για να πληρώσει τα λύτρα για το γιο της. Ο επίσκοπος, μη έχοντας τίποτα δικό του, ντύθηκε με τα ρούχα κάποιου άλλου, απλού ανθρώπου και ζήτησε από τη χήρα να τον πάει στον άρχοντα και να τον ανταλλάξει με το γιο της. Ο άρχοντας άφησε ελεύθερο το παιδί και πήρε μαζί για δούλο του τον Παυλίνο στην Αφρική – εκεί ο άγιος δούλεψε ως κηπουρός του άρχοντα, μέχρι που η Πρόνοια του Θεού επέτρεψε να ελευθερωθεί και να επιστρέψει στη Νόλα μαζί με άλλους σκλάβους.»
Αυτά είναι γραμμένα από το χέρι του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Αρχιεπισκόπου Αρχίδος και συγγραφέως πολλών βιβλίων, ένα εκ των οποίων είναι ο «Πρόλογος της Οχρίδας» (σσ. 215-216) που στη «διάκριση» της διδασκαλίας της πνευματικής, όπως την ονομάζει διακρίνοντας από κάθε μέρα και άγιος της μέρας μια ιστορία πνευματική με ιστορικό βάθος και προηγούμενο, συνήθως με γεγονότα πραγματικά…εδώ μέσα στη σειρά αγίων υπομενόντων και υπομονετικών ανδρών στο διάβα της εκκλησιαστικής ιστορίας ξεχωρίζει ο άγιος και εμείς των προβάλουμε ιδιαιτέρως…διότι τέτοιους ποιμένες θέλουμε σ υ μ π ο ν ε τ ι κ ο υ ς πνευματικούς πατέρες και όχι εισαγγελείς του θελήματος του Θεού, που τρομοκρατούν τους συν-ανθρώπους μας και φοβίζουν ακόμη και τον Κύριο μας με την πολλή και περισσή τους αυστηρότητα!
Και εμείς οι κληρικοί τέτοιο ποιμένα – επίσκοπο και «διάκονο» του καθενός πρεσβυτέρου και διακόνου θέλουμε…να μας διακονεί για να έχουμε διάθεση διακονίας και εμείς προς τους άλλους…αν δεν μας «διακονεί» (πνευματικά και όχι εξωτερικά) ο Επίσκοπος μας και μας διατάζει και εντέλλεται προς ημάς τότε δυστυχώς και λυπάμαι που το λέω και εμείς με την σειρά μας εντελλόμεθα προς τους πιστούς που δεν τους βλέπουμε σαν παιδιά και αδελφούς μας αλλά σαν πιόνια σε μια πολύφερνη σκακέρια που προς στιγμήν εμείς οι ίδιοι διαφεντεύομε!
Άρα την πίεση που υφιστάμεθα την πέμπουμε προς τους υφισταμένους μας εμείς οι προϊστάμενοι…αν και αυτό είναι μια α ί ρ ε σ η που στρέφεται κατά του πνεύματος διακονίας το οποίο εισέφερε εις την εκκλησία του ο Χριστός μας…είμαστε α ι ρ ε τ ι κ ο ί στην πράξη ενώ δογματικά μπορεί να είμαστε υπερ-άγαν ορθόδοξοι ή νεολογισμό εισάγοντες σούπερ ορθόδοξοι!
Ο άγιος Παυλίνος όταν δεν έχει να θυσιάσει υλικά πράγματα δεν αποπέμπει την πονεμένη μάνα που πασχίζει για το παιδί της…αλλά δίνει τον εαυτό του λύτρο για να μην στερηθεί ο νέος την ελευθερία του…
Δεν σας κρύβω ότι εγώ που το γράφω δύσκολα θα έμπαινα στην διαδικασία όχι για να θυσιάσω για το παιδί ενός άλλου ανθρώπου που είναι παιδί μου ως εκ της ιερωσύνης μου αλλά δεν θα ένοιωθα τύψεις αν δεν είχα χρήματα επάνω μου να δώσω…αλλά εδώ ξεχωρίζει ο καθημερινός άνθρωπος ως εγώ ,που κινούμε εγωϊστικά και εγωτικά προς τον άλλον, που θα με ένοιαζε η καινούργια ιερατική στολή, η καθαρή και καινούργια αμφίεση της αγίας Τραπέζης, οι λαμπροί πολυέλεη και πολλά άλλα που είναι μακρυά από τις πνευματικές μας αναζητήσεις…είναι μακρυά από την αγωνία μας για την προσωπική και παγκόσμια σωτηρία μας από την παθογένεια της αμαρτίας!
Ο ευαίσθητος του Θεού επίσκοπος δίνει τον εαυτό του στην πρόνοια του Θεού και σώζει το παιδίον από την σκλαβιά του σώματος μήπως και καταφέρει να ελευθερώσει το δικό του πνεύμα και ο άγιος Παυλίνος γίνεται σκεύος εκλογής της του Πνεύματος λεπτής αύρας!
Εμπιστεύεται τα πάντα εις τον Θεόν…τότε μόνον τότε, όταν εμείς οι παπάδες ομοιάσουμε του αγίου Παυλίνου θα αλλάζουν οι άνθρωποι γύρω μας…το λέει ρητά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένας άγιος κινούμενος από θειο ζήλο μπορεί να μεταστρέψει στη δική του πίστη – κατάσταση ολόκληρο ανθρώπινο σύνολο και για τους λάτρεις του αρχαίου λόγου : «εις άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος (δύναται) ολόκληρον διωρθώσασθαι δήμον»!
Ο άγιος Παυλίνος και η θυσία του ας μας εμπνέει να τον μιμούμαστε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό!
Αυτά είναι γραμμένα από το χέρι του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Αρχιεπισκόπου Αρχίδος και συγγραφέως πολλών βιβλίων, ένα εκ των οποίων είναι ο «Πρόλογος της Οχρίδας» (σσ. 215-216) που στη «διάκριση» της διδασκαλίας της πνευματικής, όπως την ονομάζει διακρίνοντας από κάθε μέρα και άγιος της μέρας μια ιστορία πνευματική με ιστορικό βάθος και προηγούμενο, συνήθως με γεγονότα πραγματικά…εδώ μέσα στη σειρά αγίων υπομενόντων και υπομονετικών ανδρών στο διάβα της εκκλησιαστικής ιστορίας ξεχωρίζει ο άγιος και εμείς των προβάλουμε ιδιαιτέρως…διότι τέτοιους ποιμένες θέλουμε σ υ μ π ο ν ε τ ι κ ο υ ς πνευματικούς πατέρες και όχι εισαγγελείς του θελήματος του Θεού, που τρομοκρατούν τους συν-ανθρώπους μας και φοβίζουν ακόμη και τον Κύριο μας με την πολλή και περισσή τους αυστηρότητα!
Και εμείς οι κληρικοί τέτοιο ποιμένα – επίσκοπο και «διάκονο» του καθενός πρεσβυτέρου και διακόνου θέλουμε…να μας διακονεί για να έχουμε διάθεση διακονίας και εμείς προς τους άλλους…αν δεν μας «διακονεί» (πνευματικά και όχι εξωτερικά) ο Επίσκοπος μας και μας διατάζει και εντέλλεται προς ημάς τότε δυστυχώς και λυπάμαι που το λέω και εμείς με την σειρά μας εντελλόμεθα προς τους πιστούς που δεν τους βλέπουμε σαν παιδιά και αδελφούς μας αλλά σαν πιόνια σε μια πολύφερνη σκακέρια που προς στιγμήν εμείς οι ίδιοι διαφεντεύομε!
Άρα την πίεση που υφιστάμεθα την πέμπουμε προς τους υφισταμένους μας εμείς οι προϊστάμενοι…αν και αυτό είναι μια α ί ρ ε σ η που στρέφεται κατά του πνεύματος διακονίας το οποίο εισέφερε εις την εκκλησία του ο Χριστός μας…είμαστε α ι ρ ε τ ι κ ο ί στην πράξη ενώ δογματικά μπορεί να είμαστε υπερ-άγαν ορθόδοξοι ή νεολογισμό εισάγοντες σούπερ ορθόδοξοι!
Ο άγιος Παυλίνος όταν δεν έχει να θυσιάσει υλικά πράγματα δεν αποπέμπει την πονεμένη μάνα που πασχίζει για το παιδί της…αλλά δίνει τον εαυτό του λύτρο για να μην στερηθεί ο νέος την ελευθερία του…
Δεν σας κρύβω ότι εγώ που το γράφω δύσκολα θα έμπαινα στην διαδικασία όχι για να θυσιάσω για το παιδί ενός άλλου ανθρώπου που είναι παιδί μου ως εκ της ιερωσύνης μου αλλά δεν θα ένοιωθα τύψεις αν δεν είχα χρήματα επάνω μου να δώσω…αλλά εδώ ξεχωρίζει ο καθημερινός άνθρωπος ως εγώ ,που κινούμε εγωϊστικά και εγωτικά προς τον άλλον, που θα με ένοιαζε η καινούργια ιερατική στολή, η καθαρή και καινούργια αμφίεση της αγίας Τραπέζης, οι λαμπροί πολυέλεη και πολλά άλλα που είναι μακρυά από τις πνευματικές μας αναζητήσεις…είναι μακρυά από την αγωνία μας για την προσωπική και παγκόσμια σωτηρία μας από την παθογένεια της αμαρτίας!
Ο ευαίσθητος του Θεού επίσκοπος δίνει τον εαυτό του στην πρόνοια του Θεού και σώζει το παιδίον από την σκλαβιά του σώματος μήπως και καταφέρει να ελευθερώσει το δικό του πνεύμα και ο άγιος Παυλίνος γίνεται σκεύος εκλογής της του Πνεύματος λεπτής αύρας!
Εμπιστεύεται τα πάντα εις τον Θεόν…τότε μόνον τότε, όταν εμείς οι παπάδες ομοιάσουμε του αγίου Παυλίνου θα αλλάζουν οι άνθρωποι γύρω μας…το λέει ρητά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένας άγιος κινούμενος από θειο ζήλο μπορεί να μεταστρέψει στη δική του πίστη – κατάσταση ολόκληρο ανθρώπινο σύνολο και για τους λάτρεις του αρχαίου λόγου : «εις άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος (δύναται) ολόκληρον διωρθώσασθαι δήμον»!
Ο άγιος Παυλίνος και η θυσία του ας μας εμπνέει να τον μιμούμαστε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό!
modern father
2 σχόλια:
χαίρομε για το εργο σου ειναι γεματο αγάπη για την εκκλησία του αρχιεπισκόπου μας Κύριου Ιησού χριστού αδελφέ μου. δέν αφήνω σχόλεια λόγο της αγραμματοσύνης μου, μα και το ότι σχόλεια δέν χοράνε όταν μας γεμήζεις με τον θείο λόγο της αλήθειας.
μα σε παρακολουθώ και διδάσκωμαι απο το αποστολικό πόστ σου.
να είσαι καλά και να ξέρεις πως εμάς τους αγράμματους μας μαθένεις πολά.
η παναγία βασίλισά να σε οδηγά πάντα, σε ευχαρηστώ.
δεν εχω την αισθηση οτι διδασκω κανεναν...ουτε και εσας αλλα εχω την αισθηση οτι εδω μεσα εχουμε μια κοινη αισθηση και εμπειρικη γνωση μαθητειας μας στον Ιησου Χριστο και στην παραδοση της Εκκλησιας Του, της οποιας μέλη αμαρτωλα είμαστε όλοι εμεις!
Δημοσίευση σχολίου