θέλουν να ξεχάσουμε αυτα που μα ενώνουν με την αγαπημενη μας "Ιθάκη", Ελλάδα του σήμερα!

εδώ δυστυχώς στην πατρίδα μας ούτε και αυτό είναι αρετή η πατριδοφιλία και αγάπη στην ιερά έννοια της πατρίδος και στην εθνική μας αυτοσυνειδησία…πονάμε την Ελλάδα, σημαίνει αγαπούμε και σεβόμαστε την ιστορία της, τον πολιτισμό της, την διαχρονία της, την συνέχεια της και αν δεν θέλουμε να γνωρίζουμε την αλήθεια την ιστορική με γεια μας με χαρά μας αλλά δεν μπορούμε να προβάλλουμε ότι εμάς μας αρέσει!
Ιδεολογίες και αντιπολεμικό μένος ήταν ανύπαρκτα στο έπος του 1940, όταν έφυγαν για το μέτωπο «(τα)παιδιά της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμ(άτε)ούνε πάνω στα βουνά. Παιδιά στη γλυκιά Παναγιά προσευχόμαστε όλες (αναφέρεται στις μανάδες και οικείες των στρατευμένων νειάτων της πατρίδος μας)να έρθετε ξανά…»
http://www.youtube.com/watch?v=5bXcU3Qo9cQ&feature=related
ξεκάθαρη η αναφορά στην μητέρα του Θεού μας που δικαίωνε τον δίκαιο αγώνα, όχι ότι ήταν πολεμοχαρής αλλά ήταν συμπαραστάτρια και παρηγορήτρια όλων όσων είχαν στο μέτωπο οικείους που πολεμούσαν για τα άγια χώματα μας!
Το ΟΧΙ του –φασίστα κατά τα άλλα- Ιωάννη Μεταξά εξέφρασε το πανελλήνιο αίσθημα…καμμιά αντίδραση σε φασίστες καμμιά διάθεση ιδεολογικής αποτίμησης των πραγμάτων αλλά αγνή και άδολη διάθεση να προασπισθούν το έδαφος και την ακεραιότητα των ελληνικών θέσεων…
(Ακούστε τον παλμό των Ελλήνων: http://www.youtube.com/watch?v=oBSZWMkuP2o και την ανακοίνωση ότι ψευδώς θα εκφράζονται από εδώ και πέρα! Και η μαχητικότητα των Ελλήνων είναι εμφανής: http://www.youtube.com/watch?v=VReM4F9lM0I&feature=related )
Είτε το θέλουμε είτε όχι το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς με αγάπη στην Ελλάδα!και τελικώς ιστορικά δικαιώθηκε διότι τελικώς απετυνάχθη ο εχθρικός ζυγός και ο φασίστας ήταν ένας των Ελλήνων μπροστάρηδων του αγώνα για την Ελληνική ακεραιότητα!
Δυστυχώς και σήμερα φασιστικά κινούνται όσοι αμφισβητούν το «ΟΧΙ» το ιερό που μαζί του βροντοφώναζε όλος ο λαός! Δεν ξεσηκώθηκε ούτε ο νούς μόνον ούτε το σώμα του Έλληνες πέταγε σπίθες και μετείχε ηρωϊκά στον αγώνα η καρδιά!
Δεν μπόρεσα να μην γράψω κάτι διαφορετικό από αυτό που ακούσαμε το μάλλον μέτριο και γελοίο που είδαμε στο http://www.protagon.gr/default.aspx?tabid=345&videoid=1778...οι χαρακτηρισμοί δυστυχώς είναι ελαφρύτατοι…
Τι να πω…αν αφήσω την οργή μου να εκφρασθεί…δεν έχει η Ελλάδα ιστορία μετά τον 5ο αιώνα προ Χριστού…μόνον ο Περικλής…εγώ ντρέπομαι που λένε και αυτοί ότι είναι Έλληνες! Ας πολιτογραφηθούν όπως νομίζουν…δεν είχε πορεία μετά τον 5 αιώνα, δεν υπάρχει η πορεία του Μεγάλου Κωνσταντίνου, δεν υπάρχει ο μεγάλος Θεοδόσιος, δεν υπάρχει ο Ιουστινιανός, δεν υπάρχουν άλλοι ενδιάμεσοι δεν υπάρχουν Κολοκοτρώνηδες, Καραϊσκάκηδες, Μπουμπουλίνες…Αλβανικό μέτωπο και νίκη των Ελλήνων κατά του άξονος των Γερμανοϊταλών και τόσα και αλλά…μέχρι το Πολυτεχνείο!
Αλλά υπάρχει η δήθεν καλλιτεχνική άποψη, η δήθεν σάτυρα, η δήθεν εξυπνάδα που μας οδηγεί στο άσπρο μαύρο…
Χρυσός αιώνας του Περικλή …και μετά συνέχεια 2500 χρόνια μετά περίπου στους θολοκουλτουριάρηδες και γραικυλιστές, τους ραγιάδες των παθών και της καλοπέρασης τους που μόνον προνόμιο έχουν να ελέγχουν τα πάντα (τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα λένε εκείνοι – μάλλον για διαφθορά και καταστροφική μανία καθετί του ελληνικού που μας διακρίνει από κάθε άλλο λαό!).
Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλον έχω άδικο???
Πείτε μου?
Είμαι ανοιχτός σε κάθε ευπρεπή διάλογο!

modern father

ο άθεος και / στο εκκλησιαστικο περιβάλλον!

ο άθεος και το εκκλησιαστικό περιβάλλον.

Αρχικά σίγουρα ξαφνιάζεται όποιος δει αυτόν ως τίτλο της ανάρτησης μας, δεν μπορεί ο άθεος να είναι μέρος εκκλησιαστικού οργανισμού, εκκλησιαστικού περιβάλλοντος δηλαδή είναι αμέτοχος καθετί εκκλησιαστικού.
Αυτό είναι το αυτονόητο, ο άθεος είναι εχθρός και εκτός εκκλησιαστικού σώματος. Σ’ αυτό συμφωνείτε όλοι σας? Γιατί να συμφωνείτε? Μπορώ να βρω και να αναψηλαφήσω αθέους εντός των τειχών των εκκλησιαστικών καμαρών, δυστυχώς εκεί στις καρδιές μας εντός δεν υπάρχουν κάμερες για να καταγράψουν τις ενστικτώδεις συμπεριφορές μας και να μας φέρουν αντιμέτωπους με την πραγματικότητα!
Φυσικά κανείς εκ της μερίδος των ευσεβών δεν μπορεί να βρει λάθη στον εαυτό του…πάντα τα λάθη τα μεταθέτει στους ετέρους!
Κανείς εκ των θεοφοβουμένων δεν βρίσκει ψυχολογικό σύμπλεγμα στον εαυτό του αλλά το τοποθετεί σε εκείνους, τους άλλους που διώχνει από κοντά του, τους οποίους στολίζει με ποικίλους χαρακτηρισμούς στην άθεη πορεία του, που αντιστρατεύεται τον ευαγγελικό νόμο που μας καλεί ούτε «ρακά» να μην προσφωνούμε τον αδελφό μας, δεν μπορεί κανείς να πει στον άλλον τι είναι και ποιος είναι εάν ο άλλος δεν του το ζητήσει: διότι αν στο ζητήσει ο αδελφός σου σημαίνει ότι χρειάζεται την αληθή σου κρίση, αλλά και αν αυτή, η αληθής σου κρίση, εκφράζεται μισερά πως θα οικοδομηθεί ο άλλος.
Δυστυχώς άθεος είναι πολλές φορές και ο χριστιανικός μας αντικατοπτρισμός του εαυτού μας, εμείς βιώνουμε την ευαγγελική οδό και ζωή ως κάτι ξένο που δεν μας αφορά, αν μας καλεί ο Κύριος στο εκκλησιαστικό άθλημα του παρόντος να γίνουμε Χριστού μέλη κάνοντας αγώνα εναγώνιο (με σκοπούς πολλούς, αλλά ιδιαιτέρως άθλημα να βιώσουμε τον Χριστό ιδιαιτέρως στα πρόσωπα των αδελφών μας) και ενάρετο αγώνα που σκοπό έχει όχι τον ακτιβισμό ως αρετή αλλά την καλλιέργεια της καρδιάς μας.
Και πως θα πιστοποιεί η καρδιά μας ότι δεν θα είναι μια χριστιανική –εξωτερικά- και κατά τα φαινόμενα καρδιά αλλά θα είναι μια ουσιαστική θυσίας καρδιά για τον αδελφό μας.
Πόσοι άθεοι βρίσκονται μέσα στα τείχη? Πόσοι πολλοί που δεν υπολογίζουν τον Χριστό και τον θείο Λόγο του θέλουν να λειτουργούν εξ ονόματος του? Πόσοι οι οποίοι μας λέγουν για απλότητα και αρετές δεν έχουν επιδείξει στη ζωή τους ευαγγελική απλότητα και χριστιανική αρετή? Πόσοι πολλοί μπορούν να κατακρίνουν τους αθέους και όσους αρνούνται τον Χριστό διότι εμείς που λέμε ότι του ανήκουμε δεν έχουμε πραγματική και θυσιαστική σχέση μαζί του?
Με συγκλονίζει και με κρίνει ένας μη χριστιανός ένας «άθεος», εκτός των τειχών του εκκλησιαστικού σώματος (το οποίο δεν λοιδορώ αλλά δεν το χαρίζω σε όσους το καπηλεύονται και το παραχαράσσουν), ο αείμνηστος και μακαριστός (τα λέμε για τους αγίους γιατί όχι και για το μέγα πνεύμα του Ινδουιστή – πιστού «χριστιανού», όχι με την έννοια του βαπτίσματος –που είναι και παραμένει ιερό- αλλά με την έννοια της εγγύτητος στον Ιησού Χριστό με αυτό που έλεγε) Μαχάτμα Γκάντι : «Αναμφιβόλως θα ήμουν χριστιανός, αν οι χριστιανοί ήταν χριστιανοί εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.»
http://blogs.sch.gr/eylignou/archives/3047 και θα προσθέσω εγώ και έμοιαζαν στον Ιησού Χριστό εντός και εκτός του οικείου χώρου τους, διότι αν είμαι χριστιανός εντός του ναού και εκτός είμαι ότι και οι άθεοι τότε ποίο το όφελος?
Δεν ξέρω διερωτώμαι κατανοούμε ότι μπορεί οι άνθρωποι να μας στρέψουν τις πλάτες λόγω της ξεροκεφαλιάς μας και της αθεότητος του τρόπου ζωής μας?
Μπορεί η Εκκλησία να λέγει ότι είναι του Χριστού και να ξεχνά τον τρόπο που έφυγε από τη γη?
Δεν μπορεί να είναι του Εσταυρωμένου και αντί να σταυρώνει ο καθένας τον εαυτό του να σταυρώνει τους γύρω του?
Εγώ μάλλον είμαι περισσότερο «άθεος» από κάθε άλλον , αφού άλλα λέω, άλλα κάνω (αφού συχνά μου το ζητούν) και άλλα εννοώ!
Συγχωρήσατε μου την «αθεότητα», για αυτό και δεν κρίνω κανέναν σας και σας αγαπώ όπως σας πρόσφερε σε μένα ο Κύριος μας!
modern father
(αφιερωμένο σε κάθε άθεο ή "άθεο" φίλο μας)

μετάφραση αυτόματη:

the atheist and /ecclesiastical environment!
the atheist and the ecclesiastical environment.Initially certainly ξαφνιάζεται anyone who see him as our title of the suspension, not the atheist to be part of the Agency, church organ environment is an outsider everything Church.This is the obvious, the atheist is enemy and outside Church House.In this you agree all ’? Why do you agree? I can find and αναψηλαφήσω αθέους within the walls of the ecclesiastical Kamares, unfortunately there in our hearts within there are no cameras to record the own Our behaviors and to be home!Of course one of the batch of wishful cannot find mistakes to itself of … always the mistakes shifts to ετέρους!One of the θεοφοβουμένων does not find psychological cluster to itself but places it on those others who is driving out from near it, which στολίζει in a variety of ratings in άθεη road, which aims evangelical law invites us nor ' ρακά ' to not προσφωνούμε our brother, it is not possible to say to the other what they are and What if the other not request: because if your brother in request means you'll need a correct your crisis, but also if your, the true crisis, μισερά that the other will be built.Unfortunately an atheist is several times and our mirror of the Christian ourselves, we are experiencing the Evangelical route and life as something foreign not our It relates if our calls on Mr in ecclesiastical sport of this to be Christ States by clicking fight εναγώνιο (with many purposes, but particularly sport to experience Christ in particular on the faces of our brothers) and virtuous fight designed not the activism as virtue but cultivating the our heart.And how to certify the our hearts that will not be a Christian – external- and apparently heart but it will be a substantial sacrifice heart for the our brother.How many άθεοι within walls? How many not calculate the Christ and the sulphur floor wish to work on behalf of? How many the who say for simplicity and virtues not have demonstrated in their lives Evangelical simplicity and Christian virtue? How many can criticize the αθέους and those who deny Christ because we say of We belong do not have real and θυσιαστική relationship with him?With shocking and considers a non-Christian a ' atheist ', outside the walls of the church body (which is not regret but not the χαρίζω those who are abusing and παραχαράσσουν), the late lamented and μακαριστός (say Holy why not and for the great spirit of Ινδουιστή – as a loyal ' Christian ', not in the sense the baptism – that is and remains sacred-but with the concept of subsidiarity in Jesus Christ with what mahātmā Gandhi said): ' There is no doubt I would be Christian, if Christians were Christians 24 hours in the 24-hour period. 'http://blogs.sch.gr/eylignou/archives/3047and will Add I and seemed to have been in Jesus Christ inside and outside the space because if I'm Christian within the Church and outside I am that the άθεοι then what the benefit? Not I know I wonder we understand that the people to turn our backs as a result of ξεροκεφαλιάς and αθεότητος in our lifestyles?Can the Church to say that it is of Christ and to forget how left the Earth?Not can be one of Εσταυρωμένου and instead of everyone itself will crucify to will crucify them around?I'm more ' atheist ' than anyone, after other say, other make (after often request), and other I mean!I am sorry for my atheist's things, so not judge anyone your and your I love you as I gave me the main us! modern father '(dedicated to each atheist or "atheist" our friend)

ο λογος του Ινδιάνου

1854... Επιστολή Ινδιάνου αρχηγού προς τα γεράκια της Ουάσινγκτον
Επιστολή-απάντηση του Ινδιάνου αρχηγού Σητλ προς τα γεράκια της Ουάσιγκτον, όταν τους ζητήθηκε να πουλήσουν τη γη τους στους λευκούς… (έτος 1854).
"Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον διατάζει να μας πουν, ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. O Μεγάλος Αρχηγός μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής διάθεσης. Εκτιμούμε αυτή την ευγένεια γιατί ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ λίγο τη φιλία μας.Θα σκεφτούμε την προσφορά σας γιατί ξέρουμε ότι, αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με το πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας. Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ' αυτά που του λέει ο Άρχοντας Σήτλ με την ίδια βεβαιότητα που οι λευκοί αδελφοί μας μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στην αλλαγή των εποχών.Τα λόγια μου είναι αμετάβλητα όπως τ' αστέρια. Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμα του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Οι πεθαμένοι του λευκού ανθρώπου λησμονούν τη γενέτειρά τους όταν πάνε να περπατήσουν στ' άστρα. Οι δικοί μας πεθαμένοι ποτέ δεν ξεχνούν αυτήν την όμορφη γη, γιατί η μητέρα του ανθρώπου έχει ερυθρό δέρμα.Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αδέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος - όλα αυτά - ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας.Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε και να διδάσκετε στα παιδιά σας ότι τα ποτάμια είναι δικά μας αδέλφια και αδέλφια δικά σας. Θα πρέπει από κει και πέρα να φροντίζετε τα ποτάμια τόσο καλά όσο κι' έναν αδελφό σας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το δικό μας τρόπο ζωής. Το ίδιο του κάνει ένα κομμάτι γης ή ένα άλλο, γιατί αυτός είναι ένας ξένος που έρχεται τη νύχτα για να βγάλει από τη γη ό,τι χρειάζεται.Η γη δεν είναι αδελφός του αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει το δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Mεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν' αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες. Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ' αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν' ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου.Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα. Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ' αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;Εμείς οι Ινδιάνοι προτιμάμε τον απαλό ήχο του ανέμου που χαϊδεύει την επιφάνεια της λίμνης και τη μυρουδιά του ανέμου που καθάρισε η βροχή του μεσημεριού ή αρωμάτισε το άρωμα των πεύκων. Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος.Ο λευκός άνθρωπος μπορεί να μην αισθάνεται τον αέρα που αναπνέει. Όπως ο άνθρωπος που αγωνιά πολλές μέρες, γίνεται αναίσθητος στη δυσωδία. Αλλά αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Ότι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι' αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να την διατηρείτε αμόλυντη και ιερή σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει για ν' απολαύσει τον γλυκαμένο από τα άνθη της πεδιάδας άνεμο.Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας. Όλα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Όλα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του. Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια.Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του - σαν φίλος με φίλο - δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ίσως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια. Ξέρουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του.Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το Έλεος του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για τον λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι' Αυτόν και το να την βλάψει κανείς σημαίνει ότι υποτιμά πολύ τον Δημιουργό της. Οι λευκοί άνθρωποι θα περάσουν, ίσως και πριν από τις άλλες φυλές. Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα. Αλλά ακόμα και την τελευταία ώρα θα φωτιστείτε με την ιδέα ότι ο Θεός σας έφερε σ' αυτή τη γη και σας έδωσε την κυριαρχία πάνω της και πάνω στον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα για κάποιο ειδικό σκοπό.Τέτοιο πεπρωμένο είναι για μας μυστήριο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρευτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Πού είναι το πυκνό δάσος; Εξαφανίστηκε. Πού είναι ο αετός; Εξαφανίστηκε!Έτσι τελειώνει η ζωή και αρχίζει η επιβίωση......"
http://plibyos.blogspot.com/2009/10/1854.html

"""Τα λόγια μου είναι αμετάβλητα όπως τ' αστέρια. Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.""""

μήπως την σοφία των σοφων και την σύνεση των συνετών αθετεί αυτό το κείμενο?

μήπως εκείνος ο ανιμιστής είναι πιο πολύ χριστιανός από εμάς???

εγω σέβομαι την απλη και λιτή αλλα σαφή και σοφή τοποθέτηση του στα πράγματα, που πονά και διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο!ας ήμασταν και εμεις λιγάκι ευαίσθητοι σαν και αυτόν!

φιλοι μου μελετησατε το κείμενο απο τον π.Λίβυο.

modern father

Διάλογος ελεύθερος…ζητούμενο…όχι καθοδηγούμενος.

με αφορμή: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3299&Itemid=2

Διάλογος ελεύθερος…ζητούμενο…όχι καθοδηγούμενος.

Δεν μπορεί να γίνεται σύγκληση και συζήτηση επί θεμάτων πίστεως και να θέλουμε ο λαός του Θεού ο άγιος να είναι αμέτοχος.
Μετοχή δε στο διάλογο σημαίνει συμφωνία, διαφωνία και άλλες διαφορετικές θέσεις.
Δεν πρέπει από τον διάλογο με τους αιρετικούς ή σχισματικούς να αποκλείονται οι λοιποί επίσκοποι, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί και αδελφοί μας χριστιανοί.
Κανείς δεν μπορεί να τους απαγορεύσει την αλλοτινή – διαφορετική θεολογική τοποθέτηση και σκέψη, κανείς δεν μπορεί να εξαναγκάσει σε συμφωνία όσους διαφωνούν και δεν μπορεί να αποτρέψει την έκφραση ελεύθερα της σκέψης τους,
Δεν υπάρχει διάλογος για καθηγητές πανεπιστημίου και προνομιούχους επισκόπους, δεν υπάρχει ορθόδοξη ιντελλιγκένσια , μιά προνομιούχος ελίτ, που έχει στα χέρια της την υπόθεση που λέγεται ορθόδοξη πίστη.
Άρα είμαστε αλληλέγγυοι όσο και να διαφωνούμε με τη στάση τους και την αντίδραση τους, σε περίπτωση που αυτοί τιμωρούνται επειδή διεφώνησαν με την επίσημη θέση μιάς εκκλησίας τοπικής που δεν μπορεί να εκφράζεται αλάθητα διότι εμείς εδώ δεν έχουμε Πάπα, αλλά ούτε και θα αποκτήσουμε πάπες και παπίσκους…
Αφού δε το θέμα είναι ο διάλογος θα έπρεπε να έχουν και οι διαφωνούντες περιθώριο μετοχής σε έναν θεολογικό διάλογο.

modern father

θεραπευτικη -πνευματικη και μοναχικη- εκκλησιολογία και εκκλησιολογία λατρευτικου εσχατολογικου σώματος

«Συγκεκριμένα από την Εκκλησιολογία αυτή των Αλεξανδρινών, του Κλήμεντος και του Ωριγένη, πηγάζει η αντίληψη ότι το σπουδαιότερο πράγμα στην Εκκλησία, αυτό που δίνει την ταυτότητά της, είναι το να αποτελεί ένα θεραπευτήριο από τα πάθη και μία κάθαρση των ανθρώπων, των ψυχών, ώστε να μπορέσουν αυτές οι ψυχές να ενωθούν με τον Λόγο - Θεό. Μία ολόκληρη παράδοση ξεπηδά από αυτήν την αντίληψη. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, ιστορικά η παράδοση αυτή συνδέεται με τον Μοναχισμό. Στους μοναστικούς κύκλους τα κείμενα του Ωριγένη διαβάζονταν συνεχώς και σ' αυτούς καλλιεργήθηκε μια Εκκλησιολογία, η οποία δεν αποδίδει πρωτεύουσα βαρύτητα στα λειτουργήματα και τους θεσμούς της Εκκλησίας, αλλά σ' αυτό που σάς ονόμασα θεραπευτήριο των ψυχών. Από την άλλη μεριά όμως και παράλληλα μ' αυτή τη γραμμή αναπτυσσόταν και η Εκκλησιολογία του Ιγνατίου μέσα στην Ιστορία. Συνεχιζόταν με τον Κυπριανό και με πολλούς από τους Πατέρες της Εκκλησίας και γινόταν μια παράλληλη πορεία δύο εκκλησιολογικών προσεγγίσεων που έφτανε ώρες -ώρες να συναντηθεί δημιουργικά, να φτιάξει ένα οργανικό και ενιαίο όλο. Αλλά εκεί που πήγαινε να συντεθεί όλο και ξέφευγε· οι παράλληλες γραμμές χωρίζονταν και πολλές φορές έφτασαν στο σημείο να δημιουργούν διλήμματα, ως προς το ποια από τις δύο αυτές γραμμές είναι η ορθότερη εκκλησιολογικά. Τι είναι επιτέλους η Εκκλησία; Ποια είναι η υπόστασή της; Πού θα τη βρούμε; Στον επίσκοπο και τους περί αυτόν; Στη δομή, την σύναξη του λαού για την τέλεση της Ευχαριστίας ή στο μοναστήρι, στο ασκητήρι, με την προσπάθεια της καθάρσεως από τα πάθη; Αυτό ετέθη πολλές φορές ως δίλημμα στην Ιστορία.

Βεβαίως, θεολογικά, δογματικά, δεν πρέπει να αποτελεί δίλημμα, άλλο είναι, όμως, το τι πρέπει να γίνεται και άλλο το τι γίνεται στην πραγματικότητα. Και αυτή η διπολικότητα της Εκκλησιολογίας είναι κατά την γνώμη μου το πιο σπουδαίο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα. Διότι δεν μπορέσαμε ακόμη αυτό να το λύσουμε δημιουργικά. Την διπολικότητα αυτή δεν μπορέσαμε να την ξεπεράσουμε. Βεβαίως, το πρόβλημα είναι στην ουσία πνευματικό. Για το ότι η Εκκλησία προσφέρει θεραπεία από τα πάθη, δεν υπάρχει θέμα. Αμέσως φαίνεται η σημασία των λειτουργημάτων και της θείας Ευχαριστίας. Αλλά η θεραπεία από τα πάθη είναι το δυσκολότερο πράγμα, κυρίως για αυτούς που αγωνίζονται να θεραπευτούν από τα πάθη. Από την ώρα που θα υπεισέλθει έστω και πολύ αμυδρά κάποιος εγωϊσμός μέσα σ' αυτούς που αγωνίζονται, για να θεραπευτούν από τα πάθη, αμέσως αναφύεται μία υπεροψία ως προς τους κοινούς λειτουργούς της Εκκλησίας. Επαναλαμβάνω, το πρόβλημα είναι πνευματικό. Και η εμπειρία δείχνει ότι φυσικά αυτή η υπεροψία δεν είναι χαρακτηριστικό εκείνου που θεραπεύτηκε από το πάθος! Ο θεραπευθείς θα δει τον επίσκοπο με όλο τον σεβασμό, χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα εσωτερικό. Αλλά εκείνος που έχει, έστω και ένα απομεινάρι πάθους, θα πει μα τι είναι αυτός, τι τον θέλουμε, εγώ ως πνευματικός μπορώ να κάνω το ουσιώδες έργο της Εκκλησίας. Και δημιουργεί πνευματικά παιδιά, και τα επηρεάζει και φτιάχνει δική του κοινότητα και λέει: τους επισκόπους στο κάτω -κάτω δεν τους βλέπετε που έχουν τα χάλια τους! Αρχίζει τότε η Εκκλησιολογία να διασπάται και τότε πλέον ο επίσκοπος αρχίζει δια της δικανικής οδού, δια του τονισμού του θεσμού, να θέλει να καταπνίξει και να επιβάλλει την αυθεντία του στον μοναχό. Με άλλα λόγια, για να τα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, για να μη τα κρύβουμε και να μη φοβόμαστε να τα λέμε, έχουμε στην Εκκλησία πρόβλημα σχέσεως επισκόπων και μοναχών. Και οι ιστορικές ρίζες βρίσκονται εκεί που σας είπα. Χρειάζεται αυτή η ιστορική συνείδηση, σαν ένα είδος ψυχαναλύσεως, για να μπορούμε να συνειδητοποιούμε τα προβλήματά μας. Πάντως δεν είναι τυχαίο το ότι οι ρίζες βρίσκονται εκεί. Και δεν είναι τυχαίο το ότι ένας Ωριγένης ή ένας Κλήμης σε μικρότερο βαθμό ξέφυγαν τελικά από την ορθή πίστη της Εκκλησίας. Θα μπορούσε, λοιπόν, να πει κανείς ότι είναι εσφαλμένη εκκλησιολογική αφετηρία, το να βλέπει κανείς την Εκκλησία, είτε κάτω από κοσμολογικό πρίσμα, είτε κάτω από το Πλατωνικό, όπως αυτό που σάς ανέφερα, της αναγωγής δηλαδή των πάντων στην αρχή και όχι στο τέλος.
Αυτός που έκανε Εκκλησιολογία τέτοια, ώστε να μπορέσει να συνδυάσει αυτές τις δύο τάσεις, χωρίς να χαλάσει την ισορροπία και χωρίς να οδηγηθεί σε αίρεση, ήταν μόνον ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Εάν έχω κάποιο λόγο να θεωρώ αυτόν τον πατέρα της Εκκλησίας ως τον μεγαλύτερο θεολόγο της Ιστορίας, τούτο οφείλεται στο ότι πραγματικά ήταν ο μόνος που μπόρεσε να πάρει το κοσμολογικό στοιχείο και να το ενώσει με το εσχατολογικό. Δεν μπόρεσε κανείς άλλος να το κάνει αυτό. Εάν ακολουθούμε τον Άγιο Μάξιμο δεν θα εκτραπούμε, αν τον έχουμε σαν οδηγό μας. Αλλά είναι δύσκολο πράγμα, γι' αυτό και υπήρξαν τόσες εκτροπές. Ο Μάξιμος πήρε τον Ωριγένη και τον εσχατολογοποίησε. Πήρε την κοσμολογία του και την εσχατολογοποίησε. Επομένως, απέβαλε τον Πλατωνισμό τον κτύπησε μέσα στην καρδιά του. Γι' αυτό και οι δυτικοί ερευνητές δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν τον Μάξιμο, αν και αυτοί τον ανέστησαν, έχουν γράψει πολλά βιβλία αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν το πνεύμα του, διότι ξεκινούν από την προϋπόθεση ότι ανήκει και αυτός στους πλατωνίζοντες πατέρες. Έχει ένα περίβλημα και μια ορολογία πλατωνική. Αλλά στην ουσία καταστρέφει τον Πλατωνισμό, διότι μας παίρνει από την επιστροφή προς το παρελθόν και μας στρέφει προς το μέλλον, προς τα έσχατα. Επομένως και η Εκκλησιολογία στο πρόσωπο του Αγίου Μαξίμου, ξαναγίνεται αυτή η εσχατολογική κοινότητα η οποία, όμως, σε αντίθεση και με την βιβλική αντίληψη αλλά και με την Ιγνατιανή, έχει κοσμικές διαστάσεις, σαφείς κοσμολογικές πτυχές.
Λοιπόν, τι συμβαίνει τότε, εάν συνθέσουμε δημιουργικά την κοσμολογία με την εσχατολογία, την Εκκλησιολογία του Ιγνατίου ή του Κυπριανού με το κοσμολογικό στοιχείο; Τότε φτάνουμε στον Άγιο Μάξιμο, ο οποίος βλέπει μέσα στη δομή της Εκκλησίας και της Θείας Ευχαριστίας την εσχατολογική κοινότητα και όχι τις ιδέες και τους λόγους απλώς του παρελθόντος. Μια τέτοια εσχατολογική κοινότητα περιλαμβάνει μέσα της τους λόγους των όντων, του κόσμου, αλλά ως πραγματικοτήτων του μέλλοντος. Συνεπώς, ξαναγυρίζουμε στην Ιγνατιανή εικονολογική Εκκλησιολογία, ότι η Εκκλησία εικονίζει τα μέλλοντα, τα έσχατα. Αλλά αυτά τα έσχατα δεν είναι απλώς λειτουργήματα και γεγονότα συνάξεως του λαού του Θεού, αλλά συνιστούν γεγονός κοσμολογικής σημασίας, συνάξεως δηλαδή των όντων όλων στο πρόσωπο του Λόγου, του ενσάρκου Λόγου πλέον, όχι του Λόγου προ της ενσαρκώσεως, του ενσάρκου και εσχάτου Αδάμ. Έτσι, η Εκκλησιολογία παίρνει και την μορφή της ανθρωπολογίας, διότι ο έσχατος Αδάμ και ως άνθρωπος ανακεφαλαιώνει τα πάντα στο πρόσωπό του, και αυτό μας απαλλάσσει από την διχοτόμηση μεταξύ, ας την ονομάσουμε έτσι, θεραπευτικής και λειτουργικής Εκκλησιολογίας. Είναι πολύ λυπηρό, διότι, στις μέρες που ζούμε, στην Ορθόδοξη Εκκλησία αυτό το δίλημμα είναι τόσο ζωντανό. Βλέπεις άλλους να ασχολούνται και να υποστηρίζουν ότι αυτό είναι το παν, και άλλους να ασχολούνται μόνο με την λειτουργική ή ιδρυματική Εκκλησιολογία και να μην μπορούν να συνθέσουν τις δύο αυτές τάσεις. Το χάσμα ευρύνεται και θα έχει πολύ φοβερές συνέπειες για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Εσείς οι νεότεροι είστε τα πρώτα θύματα αυτής της κατάστασης, και καλό θα είναι να δώσει ο Θεός να σας προλάβει κανείς από το να οδηγηθείτε και να οδηγήσετε τα πράγματα σε αυτό το χάσμα μεταξύ αυτών των δύο Εκκλησιολογιών. Λοιπόν, θα ήθελα να είμαι πιο αναλυτικός στα προσεχή μαθήματα.»

Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης (Ζηζιούλας), παραδόσεις δογματικής θεολογίας εις το Αριστοτέλειον Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης, 1984-1985.
http://www.oodegr.com/oode/dogmat1/ST2b.htm

μάλλον εκείνο που σήμερα έχουμε ξεχάσει με την θεσμοποίηση του εκκλησιαστικού σώματος είναι η εκκλησιολογική θέση αυτών των δύο «θεολόγων» (τότε, αλλά δυστυχώς αιρετικών σήμερα δια της καταδίκης των δύο δια συνόδων) του Κλήμεντος και του Ωριγένους αλλά και των άλλων πατέρων της εκκλησίας μας Ιγνατίου και Κυπριανού. Δεν αντιπαρατίθεται το εκκλησιαστικο σώμα εν τω κόσμω με το σώμα το εκκλησιαστικό των μοναχών.
Οι δύο κοινότητες και των εν κόσμω και των μοναχών, έχουν σκοπό να τηρηθεί ο ευαγγελικός λόγος και να προσεγγίσουμε το μυστήριο του Χριστού! Αυτός είναι ο σκοπός των χριστιανών να γνωρίσουν τον σαρκωμένο Λόγο που κάνει μια πρόταση ζωής που μας οδηγεί στα έσχατα, με κύριο εκφραστή των θεολόγων της Εκκλησίας μας, στην σύγκληση της μοναχικής - εκκλησιαστικής παράδοσης και της κοσμικής (της εν τω κόσμω) – εκλησιαστικής παράδοσης, η θεραπεία των παθών μας και το λειτουργικό βίωμα μας δίνουν την πίστη του μοναχού και πιστού ακολούθου του Σώματος της Εκκλησίας εν τω κόσμω, του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού.
Δεν είναι απλό να κατανοήσουμε ότι κάθε κομμάτι του σώματος του Χριστού είναι πολύτιμο, ο Χριστός το καλεί δια της συνάξεως των πιστών σε εκκλησιοποίηση του Χαρίσματος του. Αυτό είναι η Εκκλησία, οι πιστοί στον Χριστό που τον λατρεύουν και ζητούν να κοινωνούν του σώματος και του αίματος του Λυτρωτού τους.
Σήμερα δυστυχώς δεν κατανοούμε τι σημαίνει να έχουμε σωστή εκκλησιολογική τοποθέτηση, δεν κατανοούμε τι σημαίνει να επαγγελόμεθα τη πίστη μας στον Χριστό, τι σημαίνει να λέμε πως ανήκουμε στον Χριστό…αυτό είναι ξεκάθαρο το ότι όσοι λέμε ότι ανήκουμε στον Χριστό είναι επιτακτική ανάγκη να ακολουθούμε τον Χριστό και την Εκκλησία Του, την διακονία του ο καθένας την σέβεται και την τηρεί εν επιγνώσει της πίστεως του.
Δηλαδή ο διάκονος δεν μπορεί να αθετεί τον επίσκοπο ή τον πρεσβύτερο, είτε ότι ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος δεν έχει την ανάγκη και του διακονου, ούτε ότι όλοι οι κληρικοί δεν χρειαζόμαστε τον αδελφό που ψάλλει, που αναγινώσκει, που καθαριότητα τηρεί εις τον ναόν, αλλα το βασικότερο είναι ο ναός και κάθε τι που τελείται εν αυτώ να γίνεται όχι ως υποχρέωση αλλα ως αναγκη προσωπικής ανατροφοδότησης.
Ολοι όσοι μετέχουμε εις τον ναόν εις τις ιερές ακολουθίες και προσευχές, όταν έρχονται οι πιστοί να προσκηνύσουν είναι βασικό να μην βλέπει ο άλλος υπαλλήλους αλλα υπηρέτες του Χριστού και του Ναού του!
Δεν είναι όμορφο ούτε και χριστιανικό να δρούμε σαν επιχείρηση αλλα σαν οικογένεια, ο κληρικός είναι πνευματικά υπεύθυνος όσων του το ζητήσουν, όσων τον θέλουν ως πατέρα, όσων του φιλούν το χέρι όπως θα φιλούσαν το χέρι του Χριστού, έχοντας ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του αδελφού τους που λειτουργεί ως κληρικός τα μυστήρια του Χριστού!
Δεν ξέρω αν μπορούμε και σήμερα να αφηνόμαστε σε εθνοφυλετικές εκκλησιολογικές αποκλίσεις…δεν υπάρχει Εκκλησία που να ανήκει στην Ελλάδα, αλλά εκκλησία του Χριστού που παρεπιδημεί εν Ελλάδι!
Δεν ανήκει σε κανέναν η Εκκλησία αλλά είναι του Χριστού «ιδιοκτησία», ως το σώμα Αυτού.
Ο Χριστός να βασιλεύει στις σχέσεις πιστού λαού, κλήρου που διακονεί τον λαόν και μοναχικού τάγματος που προσεύχεται για όλους τους πιστούς (κληρικούς και λαϊκούς).
Δοξάζω του Πατρός και του Υιού την δύναμιν και Πνεύματος Αγίου υμνώ την εξουσίαν.

modern father

http://www.youtube.com/watch?v=ACXuNrNCfjQ

http://www.youtube.com/watch?v=ACXuNrNCfjQ

παρακολουθήσατε, αγαπητοι μου φίλοι, τον λόγον ενός μέλλοντος επισκόπου την παραδοχην της ξενιτείας του, του ότι είναι ξένος καθε τιμής και ξένος κάθε κοσμικής θεάσεως της νέα μορφής διακονίας του!
ελπίδες χρηστές θα υπάρχουν για τέτοιους πατέρες και επισκόπους!
τοιούτους επισκόπους θέλουμε που αγωνιούν και θέλουν μόνον οικείον ον Θεόν μας!

modern father

ΘΕΩ ΘΥΣΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΣΗΜΕΡΟΝ

Ο Επίσκοπος σήμερα είναι θυσιαζόμενος δι’ ενός εκάστου των δικών του τέκνων, των αδελφών του πρεσβυτέρων και διακόνων και των ακριβών υιών του που εβάπτισθησαν εις το όνομα της παναγίας και αδιαιρέτου Τριάδος και εξηγόρασεν ο Χριστός επί του Σταυρού με το αίμα του το άγιο τον δικό τους πόθο για σωτηρία, εξηγόρασε την κατάραν του νόμου, ηλευθέρωσεν εκ νόμου τον άνθρωπον και του έδωσε την κοινωνική του θυσία και την κοινωνία της εν τη εκκλησία, ο επίσκοπος είναι μέτοχος αυτής της θυσίας εν τη θεία λειτουργία και δεν γίνεται να μην περιφέρει αυτή την θυσία στην καθημερινότητα του. Δεν γίνεται να μην ποθεί την μετοχή στο μυστήριο του Χριστού με την παρουσία του πρώτα εν εκκλησία και καθόλου θα έλεγα σε γραφεία, να διαμένει κοντά στα απλά οικήματα του ποιμνίου του, να διαβιεί ανάμεσα στα παιδιά του, να είναι ο πόνος της χαροκαμένης μάνας και δικός του πόνος για να συμπονούμε και εμείς οι κληρικοί των άλλων βαθμών στην μετοχή του πόνου του αδελφού μας και μετέχοντας απλά και μόνον στην επισκοπική (κατ’ εμέ επισκεπτική –ως επίσκεψη χάριτος στην καρδιά μας- θα έλεγα ιερωσύνη του Χριστού) συνάντηση της ιερωσύνης με το πρόσωπου του πρεσβυτέρου και επισκόπου εν τη Εκκλησία και η μίξις εν αυτώ του χαρίσματος του Χριστού με τα προσωπικά και ιδιαίτερα χαρίσματος του καθενός από όλους εμάς.

modern father,

ενας διάκονος του Χριστού ομιλών προς τους - τον Πατέρα του Επίσκοπον - Επισκόπους, και μάλλον προς κάθε χριστιανόν που σίγουρα μπορεί να μην του το συγχωρέσει ποτέ...αλλά που ήθελε η Εκκλησία του Χριστού να είναι μέλι και σταλαγμός κρύου ύδατος εις καρδίαν φλεγομένην απο πόνον και καύμα θέρους αμαρτίας και αποστασίας!

το ζητούμενον Επισκόπου σήμερα...

Επίσκοπος, ο πατέρας μιας επισκοπής – μιάς τοπικής (μικράς)εκκλησιαστικής κοινότητος.

Επίσκοπος , εκκλησία Θεού και κοινότης πιστών ταυτίζονταν στην εκκλησιαστική παράδοση. Ο επίσκοπος ήταν ο πατέρας μιάς τοπικής εκκλησίας που ανήκε όχι σε άνθρωπο αλλά σ’ Αυτόν τον ίδιον τον Ιησού Χριστό και ήταν ενυπόστατη στα πρόσωπα των ανθρώπων που ακλουθούσαν την πίστη της Εκκλησίας μας.
Ο πατέρας Επίσκοπος ήταν η εγγύηση ότι ο Χριστός είναι:
1. Εκείνος που σώζει τον άνθρωπο από την παρουσία του διαβόλου στην ζωή του,
2. Εκείνος που σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος ίνα σώση οντολογικά και μοναδικώς πραγματικά τον άνθρωπο,
3. Εκείνος που σταυρώθηκε στον Σταυρό το πρώην σύμβολο ατιμώσεως που έγινε σύμβολο μοναδικής θυσίας, θυσίας έως θανάτου, θανάτου δε Σταυρού, που έγινε θρόνος του γυμνού και πονεμένου, πενομένου και θλιμμένου, αλλά μοναδικώς αγαπώντος κάθε πλάσμα του, αφού συγχώρεσε τους πάντες ο Κύριος μας αλλά και ανθρωπίνως κατέστησε τον μαθητήν, άγιο Ιωάννη τον Θεολόγον, «όν αγάπα» γιό της Μάνας του!
4. και Εκείνος που αναστήθηκε, εδώ ως Θεός μετά δόξης συνέτριψε το κράτος του θανάτου…αυτή την εγγύηση της αναστάσεως μας τεκμηρίωνε η παρουσία του Επισκόπου.

Δεν ξέρω αν ο Επίσκοπος που λύει τα έργα του διαβόλου εις την ζωή και την δράση των αδελφών και τέκνων του χριστιανών … είναι αμέτοχος του καθημερινού τους αγώνα? , είναι αμέτοχος της πάλης που δίνουν οι πιστοί? «προς αίμα και σάρκα αλλά και προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (προς
Εφεσίους επιστολή του μεγάλου Παύλου, κεφάλαιο 6ο και στίχος 12ος: «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.»), δηλαδή προς κάθε τι που προσπαθεί να αδειάσει την καρδιά μας από την πίστη και ελπίδα μας στον Νυμφίο και Εραστή της καρδιάς μας, Ιησού Χριστό.
Δηλαδή νοηματοδοτεί την ενχρίστωση της πίστεως μας και την τροφοδότηση της εν Χριστώ ελπίδος μας, αυτό είναι η διακονία του Επισκόπου, όσο και να μας ξενίζει σήμερα αυτή η υπόμνηση ο Επίσκοπος είναι ο servus servorum Dei, o διάκονος των διακόνων του Θεού, ή πιο πιστά μεταφράζοντας δούλος των δούλων του Θεού(δυστυχώς έτσι υπογράφει ο αντι-Χριστός Πάπας(με ότι κάνει και ότι γράφει αντιστρατεύεται τον Χριστό και εδώ γράφω επίτηδες αντι-Χριστ ό ς και όχι αντίχριστος διότι τον αντιπαραβάλλω με τον Χριστό, όπως και κάθε πλάσμα του και όχι με τον διάβολο όπως κάνουν πολλοί και καλοί αλλά μαχητικοί αγωνιστές της ορθοδόξου πίστεως)! Διάκονος των διακόνων-των παιδιών του Θεού, επίσκοπος σημαίνει επι-σκοπεί, επιβλέπει το έργο του Χριστού στο σήμερα, το κάνει επίκαιρο το μήνυμα του Ευαγγελίου, ο Χριστός δια του Επισκόπου και ο Επίσκοπος δια του Χριστού κάνει ότι κάνει, κανείς δεν μπορεί να λέει ότι είναι επίσκοπος και να αντιτάσσει το προσωπικό συμφέρον και κάθε τι δικό του κάτω από οτιδήποτε άλλο παρά κάτω από τον Ιησού Χριστό!

Ο Χριστός δεν έμοιασε σε εμάς, δεν μας μιμήθηκε, δεν μας υποδήθηκε, δεν μας αντέγραψε, δεν μας κορόϊδεψε αλλά έγινε ένας από εμάς, έγινε ο Θεός στην ιστορία που έγινε άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος είναι τομή, είναι διαφορά από άλλες πίστεις και είναι και ιστορική πραγματικότητα! Έγινε όμοιος -όχι όμως ομο ι ούσιος αλλα ως ο μ ο ο ύ σ ι ο ς, όπως ήταν με τον Πατέρα έτσι ήταν και με τον Αδάμ και εμάς (αλλα προ της παρακοής και με εμάς μετα την οντολογική μετάνοια εντός μας)- με εμας κατά πάντα εκτός της αμαρτίας, εκτός της σχάσης μας με τον Θεόν , Εκείνος δεν έπαψε να είναι και πάντα μετα του Πατρός αρρήκτως ηνωμένος, όπως και είναι και Υιός της Παρθένου, της οποίας και την αγίαν Γέννησιν (του Υιού της) εορτάζουμε οντολογικώς και πραγματικώς. Έχει σχέση και με το ανθρώπινο που τον σημάδεψε και δεν υπάρχει Χριστός άσαρκος πλέον, Χριστός ά-σταυρος, Χριστός μη αναστημένος! Αυτό σημαίνει όντως σωτηρία εν Χριστώ, αυτή την σωτηρία δια του Επισκόπου βιώνει η Εκκλησιά του Χριστού και αν δεν το βιώνει ο Επίσκοπος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό και όχι για τους πολυελαίους και τις μαρκίζες των Ναών, αφού ο Θεός μας δεν κατοικεί εκει που κατοικούν οι επίγειοι θεοί, οι αυτείδωλες θεϊκότητες φτιαγμένες από τους ανθρώπους, που δεν αγγίζουν τον άνθρωπο αλλά θολώνουν το τοπίο της πίστης που γίνεται όντως όπιο και ναρκωτικο από τα πιο σκληρά, όπιο αντίθεο και αντίχριστο περισσότερο και από τον διάβολο!

συνεχεια θα υπάρχει-αφου ένας γιός δεν σταματα να μιλά προς τον Πατέρα του, τον Τρισάγιον Θεό και στον επι γης πατέρα και διδάσκαλο Επίσκοπο του...

λόγος υιού προς τους πατέρες - Επισκόπους του...άξιοι δε οι Νέοι Μητροπολίτες και Επίσκοποι μας,

modern-father.

καλεσμα μαθημάτων ενοριακης παιδικής ομαδος : "τα παιδιά του ΧΡΙΣΤΟΥ"

Εναρκτήριος πρόσκλησις.
«ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν,
ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν
καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ,
καὶ ἀκολουθείτω μοι.» Μαρκ. 8,34

Όποιος θέλει ελεύθερα, αγαπητοί γονείς των παιδιών του Χριστού μας, φίλοι μου, και εναγώνια σε μια εποχή ποικίλης αμαρτίας και αιρέσεως, προσωπικής και εξω-εκκλησιαστικής αναζήτησης του Θεού, κανείς δεν μπορεί να πει σε εμάς τους πιστούς να μην αντιμετωπίζουμε ως μαθητές τα παιδιά μας!
Τα ΠΑΙΔΙΑ σας είναι και παιδιά του Θεού και ο Χριστός τα καλεί κάθε Σάββατο να μαθαίνουν για τον Χριστό μας αφού είναι βαπτισμένα στο όνομα της αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος, δηλαδή στο όνομα του Θεού που λέμε ότι πιστεύουμε και στο βάθος τον αγνοούμε!
Κάθε Σάββατο, ξεκινώντας δε από το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009 και ώρα 10.30 π.μ. στον ιερό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου (Κάτω Παναγία) Κρανιδίου για τα παιδιά της γ΄, δ΄, ε΄και στ΄ταξεως του Δημοτικού Σχολείου και ιδιαιτέρως για τους ενορίτες μας θα γίνονται τα μαθήματα της ενοριακής παιδικής μας συνάξεως.
Όποιος εκ των γονέων και κηδεμόνων έχει πρόβλημα ως προς την ώρα να συνομιλήσει τηλεφωνικά μαζί μας και η λύσις θα δοθεί στα: (στην πρόσκληση υπάρχουν τα τηλεφωνα)

Ο υπεύθυνος κατήχησης του Ιερού Ναού.

π. Ιερόθεος Ιωάν. Λουμουσιώτης

ΗΜΕΡΑ ΑΛΛΑΓΗΣ?

ΗΜΕΡΑ ΑΛΛΑΓΗΣ…
Περιμέναμε να είναι κάτι νεανικό σαν όνειρο και κάτι καινούργιο σαν εαρινό αεράκι στα φλογισμένα μυαλά μας η νέα μέρα της νέας κυβέρνησης!
Θα γίνει κάτι καλό για την ταλαιπωρημένη μας χώρα?
Το όνειρο μάλλον είναι θερινής νυκτός και πλησιάζει το μέσον του Οκτώβρη (του Φθινοπώρου) άρα θα αργήσει να έρθει!
Το μυστικό είναι αντί να είναι θέση εξοχότητος και υπεροχής η υπουργική καρέκλα να γίνει θέση διακονίας και υπηρεσίας του συμφέροντος του ελληνικού λαού!
Έταξαν πολλά, θα μπορέσουν να γίνουν?
Θα γίνουν μόνον τότε που οι μισθοί των υπουργών, μεγαλοστελεχών υπηρεσιών του δημοσίου και λοιπών καλοπληρωμένων golden boys θα μειωθούν!
Δεν τους φθάνουν αυτών 2000-3000 χιλιάδες ευρώ και θέλουν πολλές χιλιάδες ευρώ? Αυτό στον άνθρωπο που είναι απλός και ταλαιπωρούμενος εργάτης, ελεύθερος επαγγελματίας ή συνταξιούχος είναι τραγικό στο άκουσμα, δεν μπορεί να ζει αυτός με τρεις και εξήντα και εκείνοι να πλουτίζουν!
Κάθε πολιτικός έπρεπε να έχει απλά έναν μισθό, για να μπορεί ακώλυτα να ασχολείται με τα προβλήματα μας και όχι να πλουτίζει!
Όσοι έχουν να δώσουν…ακόμη και εκκλησιαστικά να χρησιμοποιηθούν υπέρ του λαού αλλά μόνον αν είναι κατά των τραπεζών και των πλουσίων –κεφαλαιοκρατών-! Δεν μπορεί πάλι να την πληρώσουμε οι απλοί εμείς οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Θα λυθεί το θέμα όταν εμείς θα διακονούμαστε από τα υπάρχοντα μας (θα ζούμε από αυτά) και όχι όταν εμείς απλά θα ζούμε για να τα πολλαπλασιάζουμε!
Έχουμε σκοπό να ζούμε πενόμενοι και πονεμένοι, ή να πλουτίζουμε?
Εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάζουμε το εγώ μας, αυτό είναι μέγα πρόβλημα και οικονομικό πρόβλημα!
Βάλτε τα με τα μεγάλα συμφέροντα και τους πλουσίους και εμείς, κ.Πρωθυπουργέ, θα είμαστε δίπλα σας…αφού και εσείς συνταχθείτε με τον λαό και όχι να προσπαθήσετε να τον σύρετε πίσω σας καθοδηγώντας τον απαξιωτικά και καθησυχαστικά όταν όλα γύρω μας αλλάζουν και μας πονούν όταν τα αντικρίζουμε!

modern father

ο Γάμος ως μυστήριον

Ο Γάμος ως μυστήριο
Του π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων"
Τα ιδιαίτερα βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν έναν Ορθόδοξο γάμο Μυστήριο, και όχι απλή συμβίωση, ή έστω ευλογημένη ένωση.
Ο Θεός δεν δημιούργησε άτομα, αλλά κοινωνία προσώπων. Μέσα στον Αδάμ υπήρχε ήδη η Εύα (Γέν. α' 27. β' 18-25. Ματθ. ιθ' 3-6). Ο ίδιος ο Θεός, με την ευλογία του πρώτου ζεύγους, ακόμη πριν από την πτώση, συνέστησε το μυστήριo του γάμου (Γέν. α' 28). Μέσα στο γάμο εκφράζεται η μία ανθρώπινη φύση, στην οποία μετέχουν οι σύζυγοι σαν ξεχωριστά πρόσωπα: «και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» (Γέν. β' 24).
Έτσι ο Θεός με την αγαθότητά Του θέσπισε το γάμο, μέσα στον οποίο οι σύζυγοι ξεπερνούν τον εαυτό τους, ακόμη και μετά την πτώση, και διδάσκονται την επιστρoφή στην ενότητα, η οποία συνεχώς ευρύνεται και αγκαλιάζει όλο και περισσότερα πρόσωπα. Ο γάμος που Τελείται «εν Κυρίω» (Α' Κορ. ζ' 39) προσλαμβάνεται σαν δεσμός στο σώμα της Εκκλησίας και έτσι δεν εκφράζει απλώς την ένωση του Χριστoύ με την Εκκλησία, αλλά ο ίδιος ο δεσμός του γάμου «εν Κυρίω» γίνεται Εκκλησία: «εγώ δε λέγω εις Xριστόν και εις την Εκκλησίαν» (Εφεσ. ε' 23).
Η διαφορά μεταξύ του φυσικού δεσμού και του γάμου «εν Κυρίω» είναι ακριβώς αυτή: ότι με το μυστήριo, η Εκκλησία προσλαμβάνει το δεσμό αυτό στο σώμα Της και τον εντάσσει στην υπηρεσία της αιώνιας αγάπης. Οι σύζυγοι ξεπερνούν τον εγωκεντρισμό τους και ξανατοποθετούνται στο δρόμο που οδηγεί στην κοινωνία προσώπων, στην ενότητα της μιας ανθρώπινης φύσης, «εις Xριστόν και εις την Εκκλησίαν». Αντίθετο ο γάμος που δεν συνάπτεται «εν Κυρίω», ο φυσικός δηλαδή δεσμός, τελειώνει στον τάφο.
Ο γάμος ο «εν Κυρίω» ευλογείτο στην πρώτη Εκκλησία από τον επίσκοπο ή τουλάχιστoν από τους πρεσβυτέρους που είχαν την άδεια του επισκόπου. Mάλιστα η τέλεση του γάμου συνδεόταν με τη Θεία Ευχαριστία.
«Μετά γνώμης του επισκόπου την ένωσιν ποιείσθαι, ίνα ο γάμος ή κατά Κύριον, και μη κατ' επιθυμίαν» (Ιγν., επιστ. προς Πολύκ. V).
Σ' ένα τέτοιο γάμο Η σαρκική ένωση ευλογείται και όλα έχουν μέσα στην Εκκλησία πνευματικό περιεχόμενο: «ά δε και κατά σάρκα πράσσετε, ταύτα πνευματικά εστίν, εν Ιησού γαρ Χριστώ πάντα πράσσετε» (Ιγν., Εφεσ. 8,2).
Το γεγονός της τέλεσης του γάμου στα πλαίσια της Θείας Ευχαριστίας βεβαιώνει ο Τερτυλλιανός (Ad uxorem βιβλ. 2,9. Pr. haer. 40). Ο δε Μ. Βασίλειος σημειώνει: «ο δεσμός της φύσεως και ο ζυγός δια της ιερολογίας, ας είναι ένωσις των μακράν απεχόντων» (Βασ., εις εξαήμ. ζ' 5). «Στην Εκκλησία δεν πραγματοποιείται φυσικός συζυγικός δεσμός, αλλά άγιο μυστήριο γάμου» (Αυγουστ., Πίστις και έργα 7,10).
Και στον Πρoτεσταvτισμό ο γάμος θεωρείται ιερός θεσμός και είναι σε χρήση ειδική «τελετή» του γάμου στην Εκκλησία. Όμως η τελετή αυτή, δεν έχει το χαρακτήρα του μυστηρίου.
http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/gamos1.htm

το μυστήριον του γάμου είναι μυστήριο ενώσεως δύο προσώπων το οποία γίνονται ένα με τη χάρη του Θεού, μέσα τους κατοικει ο Χριστός και αυτοί οι δύο μπαίνουν στην διαδικασία να είναι συναθλητές στο κοινό αγώνισμα το οποίο και προσπαθεί να κάνει δύο εικόνες Θεού τους μελλονύμφους αλλα όχι από προσωπική μόνον προσπάθεια αλλα και από συνολική(αφου πρέπει συχνά να δρουν και να υπάρχουν ως κάτι άλλο από δύο ενωμένες ατομικότητες!)θέαση και λύση των προβλημάτων.
Δεν μπορούμε να νομίζουμε ότι όσοι και αν προσέρχονται εις τον Ναόν και μας ζητούν να τελέσουν γάμο έχουν αυτή την πίστη αλλά τι να κάνουμε?
Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας του Χριστού, ή ακολουθούμε τον Χριστό και ξέρουμε ότι είναι μικρόν το ποίμνιον εκείνο που ακολουθεί το θέλημα του ή νομίζουμε ψευδώς εις την πραγματικότητα ότι όλοι όσοι δηλώνουν χριστιανοί ορθόδοξοι έχουν πίστη εκκλησιαστική και παιδεία χριστοκεντρική.
Δυστυχώς όλοι όσοι σήμερα λένε λόγια παχυά και δεν ζουν τίποτα από όσα λένε δεν νομίζω ότι έχουν καμμία σχέση με τον Χριστό, διότι το αν έχουμε σχέση με τον Χριστό μας απαντά σ’ αυτό το βίωμα μας αν είναι ζωσα πνοή που πνέεται ως δρόσος Αερμών η καταβαίνουσα επί τα όρη Σιών.
Ας ελπίσουμε ότι με την διδασκαλία του αληθούς μυστηρίου του γάμου που είναι ένωση εν Χριστω δύο προσώπων και όχι παρουσία χιλιαδων καλεσμένων σε ένα λαμπερό υπερθέαμα με πολλή χρηματικη σπατάλη και άχρηστα τούλια, ρύζια και κουφέτα, δύο νέους με φανερή την διάθεση επιδείξεως και προκλήσεως αλλα και τελικώς μια χρεωμένη μερίδα σε τράπεζες για τραπέζια και δεξιώσεις…αν δεν μας αφησουν τα τελευταία ως παγερά αδιάφορους δεν θα δούμε την ουσία του εν εκκλησία μυστηρίου…και μάλλον πρέπει να επανέλθουμε στην αρχαία πρακτική της παρουσίας των μελλονύμφων ενώπιον του επισκόπου – πρεσβυτέρου και την ευλογία υπ’ αυτού και την ισχύ αυτής της ευλογίας ως μοναδικής ενώσεως των δύο μέχρι πριν άσχετων ανδρός και γυναικός, που έγιναν συζυγία Χριστού.

modern father