ο Γάμος ως μυστήριον

Ο Γάμος ως μυστήριο
Του π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων"
Τα ιδιαίτερα βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν έναν Ορθόδοξο γάμο Μυστήριο, και όχι απλή συμβίωση, ή έστω ευλογημένη ένωση.
Ο Θεός δεν δημιούργησε άτομα, αλλά κοινωνία προσώπων. Μέσα στον Αδάμ υπήρχε ήδη η Εύα (Γέν. α' 27. β' 18-25. Ματθ. ιθ' 3-6). Ο ίδιος ο Θεός, με την ευλογία του πρώτου ζεύγους, ακόμη πριν από την πτώση, συνέστησε το μυστήριo του γάμου (Γέν. α' 28). Μέσα στο γάμο εκφράζεται η μία ανθρώπινη φύση, στην οποία μετέχουν οι σύζυγοι σαν ξεχωριστά πρόσωπα: «και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» (Γέν. β' 24).
Έτσι ο Θεός με την αγαθότητά Του θέσπισε το γάμο, μέσα στον οποίο οι σύζυγοι ξεπερνούν τον εαυτό τους, ακόμη και μετά την πτώση, και διδάσκονται την επιστρoφή στην ενότητα, η οποία συνεχώς ευρύνεται και αγκαλιάζει όλο και περισσότερα πρόσωπα. Ο γάμος που Τελείται «εν Κυρίω» (Α' Κορ. ζ' 39) προσλαμβάνεται σαν δεσμός στο σώμα της Εκκλησίας και έτσι δεν εκφράζει απλώς την ένωση του Χριστoύ με την Εκκλησία, αλλά ο ίδιος ο δεσμός του γάμου «εν Κυρίω» γίνεται Εκκλησία: «εγώ δε λέγω εις Xριστόν και εις την Εκκλησίαν» (Εφεσ. ε' 23).
Η διαφορά μεταξύ του φυσικού δεσμού και του γάμου «εν Κυρίω» είναι ακριβώς αυτή: ότι με το μυστήριo, η Εκκλησία προσλαμβάνει το δεσμό αυτό στο σώμα Της και τον εντάσσει στην υπηρεσία της αιώνιας αγάπης. Οι σύζυγοι ξεπερνούν τον εγωκεντρισμό τους και ξανατοποθετούνται στο δρόμο που οδηγεί στην κοινωνία προσώπων, στην ενότητα της μιας ανθρώπινης φύσης, «εις Xριστόν και εις την Εκκλησίαν». Αντίθετο ο γάμος που δεν συνάπτεται «εν Κυρίω», ο φυσικός δηλαδή δεσμός, τελειώνει στον τάφο.
Ο γάμος ο «εν Κυρίω» ευλογείτο στην πρώτη Εκκλησία από τον επίσκοπο ή τουλάχιστoν από τους πρεσβυτέρους που είχαν την άδεια του επισκόπου. Mάλιστα η τέλεση του γάμου συνδεόταν με τη Θεία Ευχαριστία.
«Μετά γνώμης του επισκόπου την ένωσιν ποιείσθαι, ίνα ο γάμος ή κατά Κύριον, και μη κατ' επιθυμίαν» (Ιγν., επιστ. προς Πολύκ. V).
Σ' ένα τέτοιο γάμο Η σαρκική ένωση ευλογείται και όλα έχουν μέσα στην Εκκλησία πνευματικό περιεχόμενο: «ά δε και κατά σάρκα πράσσετε, ταύτα πνευματικά εστίν, εν Ιησού γαρ Χριστώ πάντα πράσσετε» (Ιγν., Εφεσ. 8,2).
Το γεγονός της τέλεσης του γάμου στα πλαίσια της Θείας Ευχαριστίας βεβαιώνει ο Τερτυλλιανός (Ad uxorem βιβλ. 2,9. Pr. haer. 40). Ο δε Μ. Βασίλειος σημειώνει: «ο δεσμός της φύσεως και ο ζυγός δια της ιερολογίας, ας είναι ένωσις των μακράν απεχόντων» (Βασ., εις εξαήμ. ζ' 5). «Στην Εκκλησία δεν πραγματοποιείται φυσικός συζυγικός δεσμός, αλλά άγιο μυστήριο γάμου» (Αυγουστ., Πίστις και έργα 7,10).
Και στον Πρoτεσταvτισμό ο γάμος θεωρείται ιερός θεσμός και είναι σε χρήση ειδική «τελετή» του γάμου στην Εκκλησία. Όμως η τελετή αυτή, δεν έχει το χαρακτήρα του μυστηρίου.
http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/gamos1.htm

το μυστήριον του γάμου είναι μυστήριο ενώσεως δύο προσώπων το οποία γίνονται ένα με τη χάρη του Θεού, μέσα τους κατοικει ο Χριστός και αυτοί οι δύο μπαίνουν στην διαδικασία να είναι συναθλητές στο κοινό αγώνισμα το οποίο και προσπαθεί να κάνει δύο εικόνες Θεού τους μελλονύμφους αλλα όχι από προσωπική μόνον προσπάθεια αλλα και από συνολική(αφου πρέπει συχνά να δρουν και να υπάρχουν ως κάτι άλλο από δύο ενωμένες ατομικότητες!)θέαση και λύση των προβλημάτων.
Δεν μπορούμε να νομίζουμε ότι όσοι και αν προσέρχονται εις τον Ναόν και μας ζητούν να τελέσουν γάμο έχουν αυτή την πίστη αλλά τι να κάνουμε?
Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας του Χριστού, ή ακολουθούμε τον Χριστό και ξέρουμε ότι είναι μικρόν το ποίμνιον εκείνο που ακολουθεί το θέλημα του ή νομίζουμε ψευδώς εις την πραγματικότητα ότι όλοι όσοι δηλώνουν χριστιανοί ορθόδοξοι έχουν πίστη εκκλησιαστική και παιδεία χριστοκεντρική.
Δυστυχώς όλοι όσοι σήμερα λένε λόγια παχυά και δεν ζουν τίποτα από όσα λένε δεν νομίζω ότι έχουν καμμία σχέση με τον Χριστό, διότι το αν έχουμε σχέση με τον Χριστό μας απαντά σ’ αυτό το βίωμα μας αν είναι ζωσα πνοή που πνέεται ως δρόσος Αερμών η καταβαίνουσα επί τα όρη Σιών.
Ας ελπίσουμε ότι με την διδασκαλία του αληθούς μυστηρίου του γάμου που είναι ένωση εν Χριστω δύο προσώπων και όχι παρουσία χιλιαδων καλεσμένων σε ένα λαμπερό υπερθέαμα με πολλή χρηματικη σπατάλη και άχρηστα τούλια, ρύζια και κουφέτα, δύο νέους με φανερή την διάθεση επιδείξεως και προκλήσεως αλλα και τελικώς μια χρεωμένη μερίδα σε τράπεζες για τραπέζια και δεξιώσεις…αν δεν μας αφησουν τα τελευταία ως παγερά αδιάφορους δεν θα δούμε την ουσία του εν εκκλησία μυστηρίου…και μάλλον πρέπει να επανέλθουμε στην αρχαία πρακτική της παρουσίας των μελλονύμφων ενώπιον του επισκόπου – πρεσβυτέρου και την ευλογία υπ’ αυτού και την ισχύ αυτής της ευλογίας ως μοναδικής ενώσεως των δύο μέχρι πριν άσχετων ανδρός και γυναικός, που έγιναν συζυγία Χριστού.

modern father