Ο Επίσκοπος σήμερα είναι θυσιαζόμενος δι’ ενός εκάστου των δικών του τέκνων, των αδελφών του πρεσβυτέρων και διακόνων και των ακριβών υιών του που εβάπτισθησαν εις το όνομα της παναγίας και αδιαιρέτου Τριάδος και εξηγόρασεν ο Χριστός επί του Σταυρού με το αίμα του το άγιο τον δικό τους πόθο για σωτηρία, εξηγόρασε την κατάραν του νόμου, ηλευθέρωσεν εκ νόμου τον άνθρωπον και του έδωσε την κοινωνική του θυσία και την κοινωνία της εν τη εκκλησία, ο επίσκοπος είναι μέτοχος αυτής της θυσίας εν τη θεία λειτουργία και δεν γίνεται να μην περιφέρει αυτή την θυσία στην καθημερινότητα του. Δεν γίνεται να μην ποθεί την μετοχή στο μυστήριο του Χριστού με την παρουσία του πρώτα εν εκκλησία και καθόλου θα έλεγα σε γραφεία, να διαμένει κοντά στα απλά οικήματα του ποιμνίου του, να διαβιεί ανάμεσα στα παιδιά του, να είναι ο πόνος της χαροκαμένης μάνας και δικός του πόνος για να συμπονούμε και εμείς οι κληρικοί των άλλων βαθμών στην μετοχή του πόνου του αδελφού μας και μετέχοντας απλά και μόνον στην επισκοπική (κατ’ εμέ επισκεπτική –ως επίσκεψη χάριτος στην καρδιά μας- θα έλεγα ιερωσύνη του Χριστού) συνάντηση της ιερωσύνης με το πρόσωπου του πρεσβυτέρου και επισκόπου εν τη Εκκλησία και η μίξις εν αυτώ του χαρίσματος του Χριστού με τα προσωπικά και ιδιαίτερα χαρίσματος του καθενός από όλους εμάς.
modern father,
ενας διάκονος του Χριστού ομιλών προς τους - τον Πατέρα του Επίσκοπον - Επισκόπους, και μάλλον προς κάθε χριστιανόν που σίγουρα μπορεί να μην του το συγχωρέσει ποτέ...αλλά που ήθελε η Εκκλησία του Χριστού να είναι μέλι και σταλαγμός κρύου ύδατος εις καρδίαν φλεγομένην απο πόνον και καύμα θέρους αμαρτίας και αποστασίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου