θεια λειτουργία στη δημοτικη ή λογος άλογος στο σημερινο ανθρωπο

http://agapi-pisti-elpida.blogspot.com/2009/12/blog-post_4846.html
Βρήκαμε ένα e-mail στο παραπανω μπλογκ...το οποιο μας εκανε εντυπωση και σχολιάζουμε το θεμα της γλώσσης στην θεια λατρεία, δεν διεκδικούμε το αλαθητο ούτε και νομιζουμε οτι εχουμε την μονη παραδεκτη αποψη...αλλα το θεμα μας αφορα και μπορει να προβληθει για περεταιρω συζήτηση!

εμένα προσωπικά με βασανίζει πολλές φορές το αν κατανοούνται τα σημερινα τελούμενα εν τω ναώ…δεν μπορώ ως κληρικός και λατρευτής των μυστηρίων να έχω την αίσθηση ότι ελάχιστοι κατανοούν τι λέμε και πιο λίγοι μετέχουν σε αυτά με την καρδιά τους!
Με στενοχώρησε όμως αν και πιστεύω ότι πρέπει ολοι μαζί κληρος και λαός να δούμε το θέμα από κοινού για να μην δημιουργηθούν…ούτε φιλελεύθερες τάσεις ούτε παραδοσιοπληκτες…και η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού να αφουγκρασθεί τον παλμό του σήμερα!
Εδώ έχουμε δύο τάσεις και πολλές τακτικές και νοοτροπίες…
Πρώτη τάση η δημοτική στη λατρεία και δεύτερη τάση να μεινει όπως έχει, όπως την παραλάβαμε!
Η λατρεία είναι γεγονός ζωντανό, είναι η έκφραση της κοινότητος που λατρεύει τον Ιησού Χριστό, στο διάβα των αιώνων διαμορφώθηκε, μορφοποιήθηκε και παγιώθηκε, αλλά δεν έπαψε να είναι γεγονός της ζώσας πνοής του αγίου Πνεύματος!
Αρα είναι σημαντικό να εκφράζει την κοινότητα των πιστών και η κοινότητα των πιστών να εκφράζεται και παίρνει ζωή μέσω αυτής. Που σημαίνει κατ’ εμέ ότι η λατρεία πρέπει να τελείται στην γλώσσα την οποία κατανοεί και ομιλεί η κοινότητα…αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούμε να αλλαξουμε ότι βρήκαμε από την μια στιγμή στην άλλη και ότι είναι απορριπτέα η υπάρχουσα λατρευτική φόρμα και νόρμα.
Θα ηθέλα εγω προσωπικά να γίνει αλλαγη προς την δημοτικη για ποιμαντικούς λόγους στις ενορίες του κόσμου, όπου όμως και οι πρεσβύτεροι της Εκκλησίας του Χριστού μας σ υ μ φ ω ν ο ύ ν με αυτή την αλλαγή…αλλιώς δεν θα το κάνουν με την καρδιά τους και δεν θα αποδίδουν λατρεία ευάρεστον και καρδιακήν εις τον Θεόν αλλά θα πειθαρχούν στανικώς και θα εκφράζονται ανεκφράστως για την αλλαγή…
Άρα πρέπει όλοι να προσευχόμεθα και ο Θεός ημών θα δείξει τον δρόμο όχι όμως να πιέζουμε όπως υπαινίσσεται ο αδελφός μας κληρικός ότι έγινε εκει που διακονεί!
Οι διαμάχες δεν ωφελούν και ένα σχίσμα για λειτουργικούς λόγους και έθιμα δεν είναι καιρός να το υποστούμε και να μας πληγώσει!
Modern father

εγωϊσμός το σαρακι που κατατρώγει την ύπαρξιν μας

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β' σελ. 78-80

Είπα σε κάποιον μια φορά: «Τι είσαι εσύ; Μαχητής του Χριστού ή μαχητής του πειρασμού; Ξέρεις πως υπάρχουν και μαχητές του πειρασμού;».

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, αλλά να έχη αγάπη για όλους τους ανθρώπους. Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά να είναι, κάνει κακό. Γνώρισα έναν συγγραφέα που είχε ευλάβεια πολλή, άλλα μιλούσε στους κοσμικούς με μια γλώσσα ωμή, που προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε. Μια φορά μου λέει: «Σε μια συγκέντρωση είπα αυτό και αυτό σε μια κυρία». Αλλά με τον τρόπο που της το είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σε όλους. «Κοίταξε, του λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια με διαμαντόπετρες, έτσι όμως που τα πετάς, σακατεύεις κεφάλια, όχι μόνον ευαίσθητα άλλα και γερά».

Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους... χριστιανικά. Όποιος ελέγχει μπροστά σε άλλους κάποιον που αμάρτησε ή μιλάει με εμπάθεια για κάποιο πρόσωπο, αυτός δεν κινείται από το Πνεύμα του Θεού· κινείται από άλλο πνεύμα.

Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη· διαφέρει από τον τρόπο των νομικών.

Η Εκκλησία βλέπει τα πάντα με μακροθυμία και κοιτάζει να βοηθήση τον καθέναν, ό,τι και αν έχη κάνει, όσο αμαρτωλός και αν είναι.

Βλέπω σε μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λογικής. Καλή είναι η ευλάβεια που έχουν, καλή και η διάθεση για το καλό, άλλα χρειάζεται και η πνευματική διάκριση και ευρύτητα, για να μη συνοδεύη την ευλάβεια η στενοκεφαλιά, η γεροκεφαλιά (το γερό δηλαδή αρβανίτικο κεφάλι). Όλη η βάση είναι να έχη κανείς πνευματική κατάσταση, για να έχη την πνευματική διάκριση, γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα του νόμου», και το «γράμμα του νόμου αποχτείνει». Αυτός που έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τον δάσκαλο· ακούει και, όταν του ζητηθή η γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δεν λέει «εγώ», αλλά «ο λογισμός μου λέει» ή «οι Πατέρες είπαν». Μιλάει δηλαδή σαν μαθητής. Όποιος νομίζει ότι είναι Ικανός να διορθώνη τους άλλους έχει πολύ εγωισμό.

- Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς από καλή διάθεση να κάνη κάτι και φθάνη στα άκρα, λείπει η διάκριση;

- Είναι ο εγωισμός μέσα στην ενέργειά του αυτή και δεν το καταλαβαίνει, γιατί δεν γνωρίζει τον εαυτό του, γι' αυτό πιάνει τα άκρα. Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκινούν μερικοί, αλλά που φθάνουν! Όπως οι εικονολάτρες και οι εικονομάχοι. Άκρη το ένα, άκρη το άλλο! Οι μεν έφθασαν στο σημείο να ξύνουν την εικόνα του Χριστού και να ρίχνουν την σκόνη μέσα στο Άγιο Ποτήριο, για να γίνη καλύτερη η Θεία Κοινωνία· οι άλλοι πάλι έκαιγαν τις εικόνες, τις πετούσαν... Γι' αυτό η Εκκλησία αναγκάσθηκε να βάλη ψηλά τις εικόνες και, όταν πέρασε η διαμάχη, τις κατέβασε χαμηλά, για να τις προσκυνούμε και να απονέμουμε τιμή στα εικονιζόμενα πρόσωπα.

http://www.oodegr.com/oode/pateres1/paisios/gramma_nomou1.htm

αν αυτά δεν τα έλεγε ένας αγιασμένος Γέροντας, ένας προσευχόμενος αγωνιστής, ένας πονεμένος και ταλαιπωρημένος ασκητής, ο π. Παϊσιος θα έσπευδαν να πουν μπορεί να πεις την αλήθεια όπως είναι και να βλάψεις???και θα τολμούσαν να απορίψουν τα λόγια του…αλλά τώρα το ότι το είπε ο μοναχός αυτός δεν μπορούν να πουν τίποτα…διότι ένας άγιος εκφράζει την εμπειρία του!
Εμπειρία του δε είναι ότι άλλο αγάπη και άλλο νόμος, άλλο αγαπητικη διάθεση και άλλο νομική σκέψη!αυτό βγαίνει από την καρδιά του που ζούσε και ζει εν Χριστώ!
Καταλήγει δε και λεει ότι όποιος νομίζει ότι μπορεί να διορθώσει τον αλλον πλανάται και μπορεί να πλανήσει ακόμη και εκλεκτά μέλη του εκκλησιαστικού σώματος…αυτό σημαίνει ότι καθένας σκάπτει και ανακαλύπτει τις πληγές του και όταν δει πληγωμένους τους αδελφούς του ο κληρικός σαν θεραπευτής και ο πιστός σαν συν-θεραπευόμενος και συν-ασθενής σκεπάζει το τραύμα και δίνει το κατάλληλο φάρμακο προς θεραπείαν!
Ας κατανοήσουμε ότι ο τρόπος του χριστιανού είναι τρόπος θεραπευτικής προσέγγισης του αδελφού και θεραπεία σημαίνει να χυθεί το φάρμακα της α γ ά π η ς μας προς την πληγή του αδελφού μας…ο δε εγωισμός το μόνο που κάνει είναι να σκεπάζει την πληγή όχι με φάρμακο αλλά με ένα κάλυμμα που δεν βγαίνει και δεν αφήνει να καθρεφτισθεί στου Χριστού το πρόσωπο η δική μας πληγή και Εκείνος να την ιατρεύσει αλλά με τον εγωισμό στέλνουμε τον Χριστό στο περιθώριο και παίρνουμε εμείς την θέσιν του και αντί να αγαπούμε, κρίνουμε τους αδελφούς μας.
Καλή και άγια νέα χρονιά με θεμέλιο την αγάπη που εκδιώκει τον πειρασμό της αυτοδικαιωτικής (ετερο) κατακρίσεως και εξοβελίζει τον Χριστό στη σφαίρα ενός κόσμου αποξενωμένου από την δική μας παρουσία, μαρτυρία και καθημερινότητα!
modern father

σκοποί της θείας Σαρκώσεως

«Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών, και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, και ενανθρωπίσαντα.»
Αναφωνούμε όλοι αδελφοί μου στο σύμβολο της πίστεως : ότι ακράδαντη και αταλάντευτη είναι η πίστη μας στον Ιησού Χριστό που για εμάς τους ανθρώπους και για την δική μας σωτηρία κατέβηκε από τον ουρανό και σαρκώθηκε πραγματικά από το άγιο Πνεύμα και την Παρθένο Μαρία και ενανθρώπησε!
Αυτή είναι πίστη μας…εδώ μέσα στο ναό όλοι έχουμε αυτή την βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι ο σαρκωμένος σωτήρας και λυτρωτής του ανθρώπου!
Σκοπός της σαρκώσεως του Υιού του Θεού είναι:
1. Η κοινωνία και ειρήνη στη σχέση Θεού και ανθρώπου (την είχε διαταράξει αυτή τη σχέση ο άνθρωπος)!
2. και η προσωπική σωτηρία του καθενός ανθρώπου.
Η σχέση είχε διαταραχθεί ανεπανόρθωτα από την εγωιστική απαξίωση του Θεού και του λόγου του στα μάτια των ανθρώπων, ο άνθρωπος είχε απορρίψει την θεϊκή προστασία και θεϊκή κυριαρχία…αλλά ο Θεός δεν εκδικείται τον άνθρωπο…του στέλνει τον Υιό του όμοιο με τον άνθρωπο, σε όλα εκτός από την αμαρτία και έτσι δια της σαρκώσεως του θείου Λόγου, ο άνθρωπος βρίσκει την θεϊκή αγκαλιά ανοιχτή και ένα λιμάνι απάνεμο για να προσαράξει το πλοίο της καρδιάς του!
Ο Χριστός είναι ο πλοιοκτήτης εκείνος που δεν άφησε το πλοίο να ναυαγήσει με προσωπική θυσία και μετοχή στην τραγικότητα της ανθρώπινης υπάρξεως…δεν βλέπει ως θεατής τον πόνο του καθενός μας, δεν βλέπει ως θεατής τα καθημερινά προβλήματα μας, δεν βλέπει ως θεατής τις δύσκολες ατραπούς – δρόμους της επίγειας πορείας μας, αλλά έγινε ένας από εμάς χωρίς να αφήσει ούτε στιγμή την υπεροχή της Θεότητος του να φανεί στην επίγεια ιστορικά αποδεδειγμένη και σημαντικά ταυτισμένη με κάθε άνθρωπο πορεία του… γεννήθηκε εξωτερικά όπως όλοι μας ενώ ο τρόπος της συλλήψεως του είναι και παραμένει άφραστος, είναι και παραμένει μυστήριο το πώς έγινε ακριβώς άνθρωπος ενώ ξέρουμε ποίος είναι ο πρωταγωνιστής της εισόδου του στην ιστορία, είναι το Πνεύμα το άγιο που επέρχεται στην Θεοτόκο και γεννά τον Σωτήρα όλων μας των αμαρτωλών παιδιών του.
Γεννήθηκε με ταπεινό και αφανή τρόπο κενώνοντας – αδειάζοντας της θεότητος τον πλούτο και διάλεξε ένα φτωχό σπήλαιο να γίνει το μυστήριο ιστορική πραγματικότητα.
Δεν διάλεξε πλούσιο διάκοσμο και πολυτελή ενδύματα, ούτε ένα μέγαρο ζεστό εξωτερικά αλλά άδειο πνευματικά και πραγματικά, δεν διάλεξε γονέα επιφανή αλλά ευσεβή, την Θεοτόκο, η φάτνη είναι το ευτελέστερο μέρος που μπορούσε να τον υποδεχθεί και Εκείνος, ο μέγας άγγελος της βουλής του Θεού, δηλαδή ο αγγελιοφόρος της εν Χριστώ σωτηρίας, μεταφέρει του Θεού την θέληση να γίνει άνθρωπος ο Υιός του Θεού, ο μονογενής, ο ένας και μοναδικός. Διότι για τον Θεό ο άνθρωπος είναι ένα και μοναδικό δημιούργημα της πλάσεως του κόσμου και για να σωθεί έπρεπε θυσία αινέσεως και δοξολογήσεως του Θεϊκού μεγαλείου, έπρεπε να ξεπεράσει σε απλότητα και ταπείνωση κάθε άνθρωπο πάνω στη γη.
Ο Θεός Πατέρας το τολμά και ο Υιός του είναι πολύ και μοναδικά ταπεινωμένος, αφού σπήλαιο και όχι σπίτι τον υποδέχθηκε, βοσκοί και όχι βασιλείς τον αντίκρισαν πρώτα, ζώα και όχι ξύλα στην εστία τον ζέσταναν με φυσικό τρόπο, με τα γνώτα τους, η μητέρα του γέννησε τον γενήτορα και δημιουργό των απάντων μέσα στο βρώμικο περιβάλλον ενός σταύλου αλλά τίποτα δεν ήταν ικανό να εμποδίσει τον σκοπό του Θεού να κάνει ένα ταξείδι από τον ουρανό στη γη και να κάνει την γη ουράνιο διάκοσμο, να την στολίσει με τον Χριστό μας.
Ο Χριστός γεννήθηκε μόνον τότε??? ή γεννάται και σήμερα??? ή γεννάται πάντοτε και που γεννάται είναι το ερώτημα???
Γεννήθηκε και σαρκώθηκε ιστορικά, έγινε άνθρωπος τότε που η ιστορία κόπηκε στα δύο και έγινε ένας παράγοντας που κρίνει και παρατηρεί την ανθρώπινη ιστορική πραγματικότητα, αλλά ξαναγεννιέται πάντοτε σε καρδιές πιο ευτελείς από τον σταύλο, πιο βρώμικες από την φάτνη, πιο ζωώδεις από τα ζωάκια εκείνα που ήταν μπροστά στη γέννηση του προσκυνώντας τον ως Βασιλέα και Ιερέα της Κτίσεως όλης και ποια είναι αυτά τα υπαρκτά του θεού σημεία που γεννάται?…είναι οι καρδιές μας!
Η προσωπική σωτηρία είναι ο δεύτερος σκοπός της σαρκώσεως του Θείου Λόγου, ο Ιησούς Χριστός, είναι ο τέλειος θεός του ουρανού που κατέβηκε στη γη για να θεώσει αυτό που προσέλαβε, να θεώσει, να αγιάσει την ανθρώπινη φύση δια της ενώσεως της με την θεία φύση, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Αλλά μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος μόνον με την σάρκωση του Θεού? Ναι, αυτό είναι αντικειμενικό γεγονός η σωτηρία του ανθρώπου, που γίνεται προσωπική δυνατότητα μόνον τότε που ο άνθρωπος θα θυσιάζει την ύλη μπροστά στο πνεύμα, δηλαδή θα δίνει τα υπάρχοντα του για να έχει θησαυρό στον ουρανό. Αυτό δε σημαίνει ότι έχω δύο ιμάτια παραχωρώ το ένα, έχω πολλή ηρεμία πνευματική την δίνω και στους άλλους, η ειρήνη πλημμυρίζει την καρδιά μου και ξεχειλίζει στην διάθεση μου προς τους άλλους, αλλά και ένα πιάτο φαγητό σε όποιον δεν το έχει, ένα χρηματικό ποσό σε όποιον το χρειάζεται και με απλά λόγια να βάζουμε πάντα τον άλλον ως πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας!
Σήμερα μπορεί μόνον όποιος ζει την ζωή του Χριστού να ισχυρισθεί ότι όντως ο Χριστός έγινε άνθρωπος και όλοι οι άλλοι να περιορισθούμε σε γλυκά και διασκεδάσεις, φαγητά και ποτά που κάνουν τα Χριστούγεννα μια καταναλωτική φιέστα και ένα υπερκαταναλωτικό γεγονός που μόνον τον Χριστό δεν θυμίζουν και μόνον σε χριστιανούς δεν απευθύνονται! Ένας χριστιανός δηλαδή μπορεί να ζει Χριστούγεννα εορταστικά και οικογενειακά αλλά να έχει την συμπεριφορά ενός α-θέου ή ενός που δεν πιστεύει στο Χριστό? Δυστυχώς πολλοί από εμάς ζούμε αθεϊστικώς και κοσμικώς τις άγιες αυτές ημέρες και αφήνουμε τους εαυτούς μας να μην εγγίσουν τον γεννηθέντα Λόγο του Θεού!
Εύχομαι, αδελφοί μου, όλοι μας να προσκομίσουμε στον Χριστό καθαρισμένους τους σταύλους των καρδιών μας και να γευθούμε την σάρκωση του ως γεγονός και μυστήριο που ανήκει και υπάρχει στην Εκκλησία!
Χριστούγεννα άγια σημαίνουν μετοχή στην ευχαριστιακή τράπεζα, δηλαδή θεία κοινωνία του Σώματος και του Αίματος εκείνου, που πήρε ο Χριστός και το θέωσε και το επέστρεψε τεθεωμένο σε εμάς, ζωοποιημένο για να φροντίζει να γινόμαστε και εμείς Χριστού του Γεννηθέντος εν Βηθλεέμ κοινωνοί, σύσσωμοι και σύναιμοι έχοντας εμπειρία της αληθούς σαρκώσεως του Λόγου του Θεού. Αμήν.

modern father

ΜάΡκΕς ΛόΓιΑ αΓνά ΚαΙ μΕσΑ αΠό ΤηΝ κΑρΔιΆ τΟυ

Να λες πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα' ήθελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

http://katerinadestapa.blogspot.com/2009/12/blog-post_9472.html

θα μπορούσα να πω…Σοφία Λόγος Κυρίου…είναι όντως λόγοι πεφωτισμένοι του κ. Μάρκες,

ζητά γνησιότητα χαρακτήρος και γνησιότητα κάθε πράξεως και κινήσεως του ανθρώπου.

Να είναι με λίγα λόγια ο άνθρωπος ο εαυτός του…να είναι αυτός που είναι παντού και να μην προσποιείται για τίποτα και για κανέναν!

Αν είμαστε γνήσιοι και αληθινοί δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα ούτε στις συζυγικές, ούτε στις φιλικές, ούτε στις επαγγελματικές σκέψεις!

Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος αλλά επειδή το αύριο είναι αβέβαιο πρέπει στο σήμερα να ζητούμε συγγνώμη …και να συγχωρούμε τους άλλους και όσους μας ζητούν συγχώρεση να τους χωρούμε στις καρδιές μας!

Το μέλλον είναι αβέβαιο και ανήκει στον Θεό, Εκείνος ξέρει τι θα γίνει αύριο…εμείς ξέρουμε μόνον τι κάνουμε στην παρούσα στιγμή και φάση!

«Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, καν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ". "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα".»

http://katerinadestapa.blogspot.com/2009/12/blog-post_9472.html

Τα παρόντα τα παραθέτουμε ασχολίαστα…είναι μοναδικά!

Αλλά η κατάληξη του κειμένου του είναι σημαντική…δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα…οι πολύτιμοι θησαυροί είναι τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας, εκείνοι που δίνουν τα πάντα για εμάς…πάνω από κάθε σχέση, η φιλία έχει αγνότητα και καλωσύνης διάθεση…αγάπησε τους φίλους σου και δείξε το στην καθημερινότητα σας!

modern father

αποχαιρετιστήρια επιστολή του μεγάλου συγγραφέως Γαβριήλ Γκαρσία Μάρκες

Ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάσταση του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του:

Αποχαιρετιστήρια Επιστολή

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως να έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτά που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.
Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τα' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.
Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Να λες πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' 'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' 'έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου' δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' 'έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα' ήθελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, καν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ". "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα".
http://katerinadestapa.blogspot.com/2009/12/blog-post_9472.html

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

σημαντικό συμπέρασμα, του μεγάλου συγγραφέως Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, που βρίσκεται στο τέλος της ζωής του λόγω προβλήματος υγείας...ο Μάρκες λέγει στον Θεό ότι στο τέλος της ζωής του κατανοεί ότι εκείνο που λέγει ο Χριστός το "ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν διωκόντων ὑμᾶς," (Ματθ. 5, 44)γράφω το μίσος μου στον πάγο και περιμένω να δω τον ήλιο να βγεί και να λιώσει το αρνητικό συναίσθημα που έχω για τον αδελφό μου...δεν θα κρατούσα κακία σε κανέναν, δεν θα μισούσα κανέναν, δεν θα έβλαπτα κανέναν...αλλά θα αγαπούσα καθέναν που έβλεπα και καθέναν που δεν έβλεπα~!θα αγαπούσα διότι αν μισούσαν...κάποιον...εμενα θα έβλαπτα!
modern father

ΣάΡκΩσΙς ΘεΟύ ΛόΓοΥ (μΕ αΦοΡμΉ τΑ χΡιΣτΟύΓεΝνΑ)

ΣΑΡΚΩΣΙΣ, ΜΥΣΤΙΚΟ ΕΠΙ-ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ – ΘΕΟΥ!

Λόγοι τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου για την

ἐνδυνάμωση τῆς πίστεως

«Ἐξέτασε τά μέσα ὅπου μεταχειρίζεσαι γιά νά δυναμωθεῖς στήν πίστη:

α) ἡ προσευχή, διά μέσῳ τῆς ὁποίας πρέπει νά ζητᾶς ἀπό τόν Θεό ἕνα χάρισμα τόσο

ὑψηλό τῆς πίστεως, καθώς τό ζητοῦσαν οἱ Ἀπόστολοι ἀπό τόν Κύριο "πρόσθες ἡμῖν πίστιν",

β) νά ἐπιμεληθεῖς νά μελετᾶς συχνά τήν ὑπεροχή τῆς πίστεως τῶν Χριστιανῶν ἀπό ὅλες

τίς ἄλλες θρησκεῖες,

γ) νά κρατᾶς τήν πίστη μέ ἁπλότητα σάν νήπιο καί ὄχι μέ γνώση καί περιέργεια· καθώς

λέει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ· ἐπειδή στή μέν τήν ἁπλότητα ἡ πίστη ἀκολουθεῖ, στήν δέ περιέργεια καί

λεπτολογία ἀκολουθεῖ ἡ οἴηση καί ἡ ἀπιστία·

τό δέ μέσο γιά νά δυναμωθεῖ καί νά ζωοποιηθεῖ ἡ πίστη εἶναι τά καλά ἔργα.

(Ἀπόσπασμα ἀπό τά "Πνευματικά Γυμνάσματα", Ἐξέταση Η`)»

Σίγουρα μπορεί κάθε θεολογικά σκεπτόμενος νους να βρει και να αναλύσει θετικά ή αρνητικά και να αποτιμήσει πολλές και διάφορες θεολογικές σκέψεις, αλλά για να προσεγγίσει το μυστήριο της Σαρκώσεως του Θεού Λόγου είναι σημαντικό να εγγίσει το Κυριακό γεγονός μόνον πιστεύοντας!

Κανείς εξ ημών δεν μπορεί να πει ότι η λογική εξηγεί και κατανοεί, αποφαίνεται υπέρ ή κατά του Σαρκωμένου Θεού μας!

Μόνον με το αίτημα του να προσθέσει πίστη ο Χριστός μας, προσευχομένη η ύπαρξις μας αναφωνεί : «πρόσθες ἡμῖν πίστιν», στον αγώνα μας τότε και μόνον τότε ο νους μας εισέρχεται στο ενδότερο καταπέτασμα της καρδίας μας και προσκυνεί το μυστήριον της Βηθλεέμ!

Ας προσπέσουμε με τα μύρα των καρδιών μας ως δώρα και ας προσκομίσουμε κάθε πολύτιμο αλλά και κάθε αμαρτωλό που υπάρχει στις καρδιακές μας «φάτνες» και ο Χριστός μας θα το συγχωρήσει και ιατρεύσει ή θα χαρεί και ευλογήσει τον όλον άνθρωπο και θα εξαγιάσει το σώμα και την ψυχή μας!

Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του γεγονότος του ταπεινού και σεσαρκωμένου Θεού Λόγου, και λέγουμε και τονίζουμε την λέξη γεγονός διότι συνετελέσθει εις το παρελθόν και εκτίνεται εις το παρόν και εκθειάζει την είσοδο μας εις το γεγονός και μυστήριον της θείας Ευχαριστίας και με εσχατολογική διάθεση από τώρα και εις το μέλλον στο μυστήριο της Βασιλείας!

Ο άγιος Νικόδημος λέγει ότι πρέπει να έχουμε διάθεση υπεροχής μάλλον προς τις άλλες θρησκείες και πίστεις των ανθρώπων, αλλά τελικά μάλλον δεν είναι ορθό να μπαίνουμε σε τέτοια λογική: εμείς οι τέλειοι και οι άλλοι οι ατελείς! από τη μια οι χριστιανοί και από την άλλη η αλλόδοξοι! διότι αυτό μπορεί να μας στρέψει προς την μισαλλοδοξία…η πίστις μας εις τον Χριστόν δεν μπορεί και δεν πρέπει να συγκριθεί με καμμιά άλλη πίστη – θρησκευτική παράδοση ή παραδοσιακή θρησκεία ανατολής ή δύσεως, διότι αυτές αντιδιαστελλόμενες με την πίστη στον Χριστό είναι άλλου είδους. Είναι ανθρώπινες και γαιώδης προσεγγίσεις του ουρανού, αλλά για να εγγίσεις τον ουρανό έ π ρ ε π ε Εκείνος, ο «κάτοικος» του Ουρανού να έλθει στη γη μας, για να μας γνωρίσει εκ του συν-εγγύς, αν και μας εγνώριζε ως πλαστουργός και δημιουργός, και να γίνει όμοιος με εμάς κατά πάντα εκτός της αμαρτίας, της πληγής της ανθρωπίνης υπάρξεως και της τραγικότητος της ιστορίας μας Ο αγιορείτης όσιος συνεχίζει : «νά κρατᾶς τήν πίστη μέ ἁπλότητα σάν νήπιο καί ὄχι μέ γνώση καί περιέργεια· καθώς λέει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ· ἐπειδή στή μέν τήν ἁπλότητα ἡ πίστη ἀκολουθεῖ, στήν δέ περιέργεια καί λεπτολογία ἀκολουθεῖ ἡ οἴηση καί ἡ ἀπιστία·

τό δέ μέσο γιά νά δυναμωθεῖ καί νά ζωοποιηθεῖ ἡ πίστη εἶναι τά καλά ἔργα.»

μόνον νήπιο μπορεί να έχει αγνή και απλή πίστη, αγαθή προσέγγιση του Θεού, έτσι και γι’ αυτό ενηπίασε ο αναφής και απρόσιτος Θεός και εσαρκώθει για χάρη μας!

Το έδειξε με έργα ότι ήθελε και θέλει την σωτηρία μας! Και η σάρκωση αυτό σημαίνει την βεβαιότητα της επικοινωνίας μας με τον Σαρκωθέντα Λόγο…επι-κοινωνεί μαζί μας και μας σώζει, στο πρακτέο και με έργα μας λέγει ότι η αγάπη μου είναι πραγματικότητα!

Σας αγαπώ γι’ αυτό και γίνομαι ένας από εσάς…αυτό με την θεία Σάρκωση μας «είπε» ο Χριστός μας…δεν μας εγγίζει περίεργα και δυναμικά, ούτε γνωστικά και γνωσιολογικά αλλά μοναδικά και ιστορικά μπορείς να αμφισβητείς άνθρωπε του Θεού (ένθεε) ή ά-Θεε (δηλαδή αρνητά της παρουσίας του στη ζωή σου)!

Διάλεξε απλότητα ζωής και καθημερινότητα επισκέψεως στο ανθρώπινο γίγνεσθαι…αλλά δεν απιστεί οιημένος - επηρμένος ο Χριστός και δεν αρνείται να γίνει ένας με εμάς και να μας σώσει!

Ας πιστέψουμε μέσα στην ψυχή μας ότι η χάρις του Θεού επέλεξε την Σάρκωση για χάρη του παιδιού Του…τι δεν θα έκανε ο πατέρας για χάρη του παιδιού του??? Ποιός πατέρας δεν θα έτεινε χείρα βοηθείας και δεν θα έκανε παντοίους έστω και ευτελείς κοινωνικά τρόπους να σώσει το παιδί του??? Άρα και ο Χριστός μας είναι ένας αληθινός Σωτήρας του Ανθρώπου και του κόσμου!

Χριστός ε τ έ χ θ η!

Αληθώς ε τ έ χ θ η!

modern father

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΟΣ

«Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων).
http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/metallinos_paremvaseis.html

Εις το πρόσωπον του Ιησού Χριστού ο άνθρωπος γίνεται Θεός, με την χάρη του αγιο-Τριαδικού Θεού.
Γίνεται δε ο Θεός άνθρωπος εν τω προσώπω Ιησού, του Μεσσίου Χριστού,για να αναμορφώσει καθολικά την ανθρώπινη ιστορία, ο Θεός αλλάζει σχέση με τον άνθρωπο και από πλάσμα του τον κάνει «σάρκα» του, τον κάνει ο Χ ρ ι σ τ ό ς, τον άνθρωπο σ ώ μ α του.
Στόχος του Χριστού, η νέα πορεία αναδημιουργίας, η νέα σχέση, η νέα πορεία και κατεύθυνση του «Αδάμ» και «τοις εξ Αδάμ» προς τον Θεόν από τον οποίο εξέφυγε και αποστάτησαν, από τον οποίο επαναστάτησε όχι με λόγο σημαντικό αλλά άνευ λόγου ή μάλλον παραλόγως.
Κανείς δεν μπορεί να πει αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να σ α ρ κ ω θ ε ί ο Χριστός…αλλά να χαρεί ή να α-χαρεί (να αντιμετωπίσει άνευ χαράς ή και χωρίς να τον εγγίζει) επί το γεγονός!
Αλλά εμείς τα παιδιά του που τελικώς και άνευ αντιλογίας ε σ α ρ κ ώ θ η για να μας θεοποιήσει!
Το κηρύσσει μοναδικά θαυμασίως ο μέγας των Αλεξανδρέων επίσκοπος και προστάτης, ο άγιος Αθανάσιος : «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/metallinos_paremvaseis.html)
Το μυστικό της του Κυρίου σαρκώσεως είναι ο άνθρωπος να γευθεί το είδος και το κάλλος για το οποίο επλαστουργήθη.
Ο μέγας των κηρύκων έξαρχος και των θεολόγων νοών υπέρμαχος λέγει απλά και δυναμικά : «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ι. Χρυσόστομος).
http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/metallinos_paremvaseis.html
Περιγράφεται η ένωση των δύο φύσεων εν τω Ιησού Χριστώ, δηλαδή ότι Θεός και άνθρωπος πλέον στον Χριστό είναι ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως και αναλλοιώτως ενωμένες οι δύο φύσεις.
Έτσι ενώθηκε Θεός και άνθρωπος στον Ιησού Χριστό. Όπως έγινε η ένωσις θείας και ανθρωπίνης φύσεως εν Χριστώ, έτσι και εμείς σωθήκαμε μοναδικά και ανεπανάληπτα αλλά εμείς δεν μπορούμε να γευθούμε την ένωση αν δεν μετέχουμε στο μυστήριο του Χριστού δηλαδή στο δείπνο της θείας ευχαριστίας.
Εκεί παροικεί και παρεπιδημεί ο Χριστός ως Θεάνθρωπος Σωτήρ, στην θεία ευχαριστία στην οποία μετέχουμε κατά μετοχήν και κατά ευλογητή χάριν που μας χορηγεί ο Κύριος μας.

Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μ. Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο. Γι’ αυτό μιλούν για «ηθική θέωση». Διότι φοβούνται να δεχθούν ότι με τη θέωση μεταβάλλεται «κατά χάριν» αυτό που ο Τριαδικός Θεός είναι «κατά φύσιν» (άκτιστος, άναρχος, αθάνατος). Τα Χριστούγεννα είναι, γι’αυτό, άμεσα συνδεδεμένα και με τη Σταύρωση και την Ανάσταση, αλλά και την Ανάληψη και την Πεντηκοστή. Ο Χριστός-Θεάνθρωπος χαράζει το δρόμο, που καλείται να βαδίσει κάθε σωζόμενος άνθρωπος, ενούμενος μαζί Του. Ο Ευαγγελισμός και τα Χριστούγεννα οδηγούν στην Πεντηκοστή,, το γεγονός της θεώσεως του ανθρώπου εν Χριστώ, μέσα δηλαδή στο σώμα του Χριστού. Αν τα Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, η Πεντηκοστή είναι η τελείωση του ανθρώπου ως Θεού κατά χάριν. Με το βάπτισμά μας μετέχουμε στη σάρκωση, το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, ζούμε και μεις τα «Χριστούγεννά μας», την ανά-πλασή μας. Οι Άγιοι δε, που φθάνουν στην ένωση με το Χριστό, τη θέωση, μετέχουν στην Πεντηκοστή και φθάνουν έτσι στη τελείωση και ολοκλήρωση του αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου. Αυτό σημαίνει εκκλησιαστικά πραγμάτωση του ανθρώπου, εκπλήρωση δηλαδή του σκοπού της υπάρξεώς του.

http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/metallinos_paremvaseis.html
εδώ ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγητής Πανεπιστημίου, μας λέγει ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι απλή ανάμνηση αλλά είναι προσωπικό γεγονός, δεν αφορά απλά την ιστορία του κόσμου, αλλά και την προσωπική ιστορία του καθενός μας. Για να γευθώ τις δωρεές της θείας του Χριστού Γεννήσεως μέτοχος οφείλω να γίνω στις δωρεές της Πεντηκοστής, στο μήκος και πλάτος του Τιμίου Σταυρού, στην παγκοσμιότητα και οικουμενικότητα του Αναστασίμου μηνύματος και να βιώσω (ανα)«γεννητικώς» την πλησμονή του θείου Πνεύματος στην Πεντηκοστή, να (ανα)«γεννηθώ» σταυρώνοντας το «Εγώ» μου και να στραφώ στον πλούτο του «Εσύ», να ανακαλύψω την χαρά μου στον Χριστό μου και στον αδελφό μου.
Για να ανα-γεννηθώ αναστασίμως μπολιάζοντας το σώμα μου στο Σαρκωμένο και Θεοποιημένο Σώμα του Χριστού, τότε μόνο θα κάνω Χριστούγεννα με τον Χριστό, Χριστούγεννα πραγματικά και όχι «λαμπιονικά» και «φωτιστικά» (με κινέζικα –χωρίς ρατσιστική διάθεση, αλλά με την μομφή ότι χριστιανός δεν ζει από εκείνα τα φωτάκια ούτε έλλην, ούτε ευρωπαίος ούτε κανείς της δύσεως οικήτωρ) αλλά Χριστοπρεπή και Χριστοειδή και Χριστοκεντρικά αν δεν είναι είναι ως εκ περισσού τονισμένα, αλλά για να μας δώσουν προσανατολισμό μακρυά από καθετί που δεν στολίζει με την παρουσία του τον Χριστό και το δένδρο της καρδιάς μας.
Εύχομαι καρδίαις και χείλεσιν να ψαύσωμεν και να προσκομίσωμεν και να προσκηνύσωμεν τα μύρα των χοϊκών καρδιών μας και τα ανθώδη χείλη μας, στην φάτνην και στο σπήλαιον του ταπεινού Θεού μας.
modern father

ΗΣΥΧΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια συνδέεται ορθόδοξα και εκκλησιαστικά η ησυχία με την ιεραποστολή. Μια ιεραποστολή που δεν έχει μέσα της το στοιχείο της ησυχίας, και η οποία ησυχία εκφράζεται με όλα τα πνευματικά χαρίσματα, της ταπεινώσεως, της μετανοίας, της ειρήνης, του σεβασμού των κανονικών εκκλησιαστικών θεσμών, δεν είναι γνήσια. Και σε αυτήν την περίπτωση θα ισχύση ο λόγος του Χριστού για τους κακούς εργάτες.

http://www.oodegr.com/oode/ierapostoli/genika/isixia_ierapost_1.htm

Ησυχία και ιεραποστολή, συνδέονται?

Αυτή η κατάσταση που δρα απλά, ταπεινά και αθόρυβα η πνευματική ησυχία εντός μας μπορεί να συνυπάρχει σε άνθρωπο που κινείται εν Πνεύματι αγίω ιεραποστολικώς εν τω κόσμω? Μπορείς να αποζητάς την ησυχία και να κηρύσσεις ταυτόχρονα και να πραγματώνεις εν τη πράξει το γεγονός της εν Χριστώ σωτηρίας με την ζωή σου?

Εδώ ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, λέγει ξεκάθαρα ότι ο άνθρωπος της χριστιανικής δράσεως εν τω κόσμω για να είναι μεθοδικός εργάτης του ευαγγελικού λόγου στους αδελφούς του είναι και παραμένει μέτοχος της ησυχίου πορείας του ευαγγελικού επαγγέλματος (επαγγελλόμενος την ησυχία της σωτηρίου εν Χριστώ αδολεσχίας)!

Χαρά και χάρη, ησυχία και δράση, προβολή κήρυκος και αφάνεια εργάτου είναι αρρήκτως συνδεδεμένα, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι έχει σκοπό να κηρύσσει ησυχίως και να ησυχάζει κηρύσσων το κήρυγμα και την ησυχία της Βασιλείας του Θεού.

Καρδιά που αγαπά Χριστό ησυχάζει εντός της και κηρύσσει με κάθε τρόπο δια λόγου, δι’ έργων και δια προσευχής.

Αυτό δε το τελευταίο είναι πρώτιστο και κύριο έργο των μοναχών και ευλογημένων πιστών χριστιανών που δεν μπορούν απλώς με έργα και λόγια να οικοδομήσουν, όσο δια της προσευχητικής τους διαθέσεως!

Λόγια τέλος και μόνον στους πρεσβυτέρους και επισκόπους και όχι σε κάθε μοναχό που απολυτοποιεί το χάρισμα της προσευχής και δίκην συνόδου εκφράζεται βαθυστόχαστα και απερίσκεπτα ομηροποιώντας τις συνειδήσεις πολλές φορές αφελών και πιστών αδελφών μας!

Ο Χριστός και οι κληρικοί του , απόστολοι του, κηρύσσουν χαρά και χάρη και όχι προφητικές αλχημείες και γεροντικές παραπληξίες που οδηγούν πολλές φορές μακρυά από την εκκλησία του Χριστού σε σχήματα προτεσταντικής έμπνευσης αφού κάθε χάρισμα εκτός συνάξεως πιστών μπορεί να είναι υπερβολή και ανάγκη, προσβολή της λογικής, έμμεση προδοσία της ενότητος του θείου σώματος του Χριστού!

Κανένας μοναχός ή κληρικός δεν στρέφεται κατά της εκκλησίας, αφού πληγώνει και πονά το ίδιο του το σώμα!

Modern father