«Ούτος έσται μέγας και υιός Υψίστου κληθήσεται και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τόν θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού.
και βασιλεύσει επί τόν οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.»
(Λουκά α, 32-33)
Αυτό το χωρίο είναι παρμένο από το ιερό ευαγγελικό ανάγνωσμα της ιεράς εορτής και πανηγύρεως του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, και αναφέρεται όπως συμπερένεται από τον ακριβως προηγουμενο στίχο που αναφέρεται στον Ιησούν.
Αυτός είναι ο μέγας και σημαντικός που θα κληθεί από εδώ και εις το εξής Υιός Υψίστου και στον οποίο θα (από)δοθεί από τον Θεό Πατέρα στον Υιό του και Θεό μας ο θρόνος του κατά σάρκα προγόνου του βασιλέα Δαυίδ. Και θα βασιλεύσει στον οίκο του Ιακώβ από τώρα και σε όλους τους αιώνες και της δικής του βασιλείας δεν θα υπάρχει τέλος, όπως τέλος έχει κάθε ανθρώπινη βασιλεία και εξουσία επι γης.
Ο μέγας που σήμερα ευαγγελίζεται υπο του Γαβριήλ, αρχαγγέλου και αρχιστρατήγου των ουρανίων ταγματων, η είσοδος του στην ιστορία του ανθ΄ρωπου, το ταπεινό αναγγέλεται πέρασμα του από τα ανθρωπινα όχι με την δόξα της θεότητος αλλα με την τραγικότητα της ανθρωπίνης βροτοθείσης φύσεως.
Στην Θεοτόκο απευθύνεται ο χαιρετισμός του αγίου Γαβριήλ και η Παρθένος Κόρη αντιδρά αρχικώς και καταφάσκει θετικώς τελικά για να γίνει εκείνη η κλίμαξ που έφερε τον Κύριο από ουρανού στη γη.
Του δόθηκε ο θρόνος του Δαυίδ, τον οποίον ο Δαυίδ από τον Κύριο μας έλαβε τον θρόνο του και σε αυτόν τον παρέδωσε με την γέννηση του από την Θεοτόκο, για να γίνει βασιλέας της ζωής και της ουσίας της προσωπικότητος, της ψυχής των ανθρώπων και όχι επίγειος βασιλέας. Αυτή είναι η διαφορά με τον Δαυίδ, εκείνος ήταν επίγειος βασιλεύς ενώ ο Ιησούς ήταν και είναι βασιλέας των ανθρώπων, σωτήρας των ανθρώπων όχι από εξωτερικους κινδύνους και επιβουλευτές, αλλά από την αμαρτία και τις συνέπειες της.
Βασιλεύει ο Κύριος στους προ της ιστορικής σαρκώσεως του ανθρώπους, βασιλεύει στις καρδίες όσων τον γνώρισαν επι γης μαθητών του και βασιλεύει και σε όσους από τότε θέλησαν να είναι κοντά του, να είναι μέλη του σώματος του, να είναι σύν-τροφοι στην πνευματικη τους πορεία που τρέφεται και ζωογονείται από τον Ίδιον, από το σώμα του και το αίμα του που δωρίζεται σε όλους εμάς και του το δάνεισε η Θεοτόκος.
Μετά τον Δαυίδ αναφερεται το χωρίο στον Ιακώβ και την βασιλεια του Χριστου επ’ αυτου και είναι συμβολική η παρουσία του Ιακώβ, είναι ο Ιακώβ ο πνευματικός άνθρωπος που έχει εμπειρία της σαρκώσεως προ της συντελέσεως της. Είναι εκείνος ο άνθρωπος ο οποίος είδε σε ενύπνιο μια κλίμακα(σκάλα) η οποία και ξεκινά από τον ουρανό και καταλήγει στη γη. Στον ουρανό εδρεύει ο θρόνος του Θεού από τον οποίο πάρθηκε η απόφαση να γίνει ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου, και καταλήγει στη γη στην οποία και συντελέσθηκε η θεία σάρκωση «εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Αυτή είναι η πορεία της κλίμακος (Θεοτόκου) που ένωσε ξανά τον Δημιουργό με το δημιούργημα του, τον Κτίση με τα κτίσματα του, τον Πλάστη με τα πλάσματα του τα οποία και υπερ-αγάπουσε και υπερ-αγαπά ο Θεός και στέλνει τον Υιό του να λύσει το φραγμό του προπατορικού αμαρτήματος και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην πορεία προς την θέωση.
Αποκαλύπτει δε ο Ιησούς Χριστός μετά τον θείο Ευαγγελισμό της μητρός Του, αειπαρθένου Μαρίας ότι ο άνθρωπος έγινε για να παραμείνει πολίτης της βασιλείας του, που είναι χωρίς τέλος…αυτό είναι το μυστήριο μέσα στο οποίο ο άνθρωπος ξεδιπλώνει την σχέση του με τον Θεό! Η βασιλεία του Θεού που εγκαινίζεται εντός ημών και είναι μέσα αμς ως υπαρκτή πραγματικότητα και πραγματικότητα που ενεργοποιείται όταν ο άνθρωπος πει το ιδού ο δούλος Κυρίου, ενεργεί το θέλημα του Θεού στον άνθρωπο!
Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες!
και βασιλεύσει επί τόν οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.»
(Λουκά α, 32-33)
Αυτό το χωρίο είναι παρμένο από το ιερό ευαγγελικό ανάγνωσμα της ιεράς εορτής και πανηγύρεως του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, και αναφέρεται όπως συμπερένεται από τον ακριβως προηγουμενο στίχο που αναφέρεται στον Ιησούν.
Αυτός είναι ο μέγας και σημαντικός που θα κληθεί από εδώ και εις το εξής Υιός Υψίστου και στον οποίο θα (από)δοθεί από τον Θεό Πατέρα στον Υιό του και Θεό μας ο θρόνος του κατά σάρκα προγόνου του βασιλέα Δαυίδ. Και θα βασιλεύσει στον οίκο του Ιακώβ από τώρα και σε όλους τους αιώνες και της δικής του βασιλείας δεν θα υπάρχει τέλος, όπως τέλος έχει κάθε ανθρώπινη βασιλεία και εξουσία επι γης.
Ο μέγας που σήμερα ευαγγελίζεται υπο του Γαβριήλ, αρχαγγέλου και αρχιστρατήγου των ουρανίων ταγματων, η είσοδος του στην ιστορία του ανθ΄ρωπου, το ταπεινό αναγγέλεται πέρασμα του από τα ανθρωπινα όχι με την δόξα της θεότητος αλλα με την τραγικότητα της ανθρωπίνης βροτοθείσης φύσεως.
Στην Θεοτόκο απευθύνεται ο χαιρετισμός του αγίου Γαβριήλ και η Παρθένος Κόρη αντιδρά αρχικώς και καταφάσκει θετικώς τελικά για να γίνει εκείνη η κλίμαξ που έφερε τον Κύριο από ουρανού στη γη.
Του δόθηκε ο θρόνος του Δαυίδ, τον οποίον ο Δαυίδ από τον Κύριο μας έλαβε τον θρόνο του και σε αυτόν τον παρέδωσε με την γέννηση του από την Θεοτόκο, για να γίνει βασιλέας της ζωής και της ουσίας της προσωπικότητος, της ψυχής των ανθρώπων και όχι επίγειος βασιλέας. Αυτή είναι η διαφορά με τον Δαυίδ, εκείνος ήταν επίγειος βασιλεύς ενώ ο Ιησούς ήταν και είναι βασιλέας των ανθρώπων, σωτήρας των ανθρώπων όχι από εξωτερικους κινδύνους και επιβουλευτές, αλλά από την αμαρτία και τις συνέπειες της.
Βασιλεύει ο Κύριος στους προ της ιστορικής σαρκώσεως του ανθρώπους, βασιλεύει στις καρδίες όσων τον γνώρισαν επι γης μαθητών του και βασιλεύει και σε όσους από τότε θέλησαν να είναι κοντά του, να είναι μέλη του σώματος του, να είναι σύν-τροφοι στην πνευματικη τους πορεία που τρέφεται και ζωογονείται από τον Ίδιον, από το σώμα του και το αίμα του που δωρίζεται σε όλους εμάς και του το δάνεισε η Θεοτόκος.
Μετά τον Δαυίδ αναφερεται το χωρίο στον Ιακώβ και την βασιλεια του Χριστου επ’ αυτου και είναι συμβολική η παρουσία του Ιακώβ, είναι ο Ιακώβ ο πνευματικός άνθρωπος που έχει εμπειρία της σαρκώσεως προ της συντελέσεως της. Είναι εκείνος ο άνθρωπος ο οποίος είδε σε ενύπνιο μια κλίμακα(σκάλα) η οποία και ξεκινά από τον ουρανό και καταλήγει στη γη. Στον ουρανό εδρεύει ο θρόνος του Θεού από τον οποίο πάρθηκε η απόφαση να γίνει ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου, και καταλήγει στη γη στην οποία και συντελέσθηκε η θεία σάρκωση «εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Αυτή είναι η πορεία της κλίμακος (Θεοτόκου) που ένωσε ξανά τον Δημιουργό με το δημιούργημα του, τον Κτίση με τα κτίσματα του, τον Πλάστη με τα πλάσματα του τα οποία και υπερ-αγάπουσε και υπερ-αγαπά ο Θεός και στέλνει τον Υιό του να λύσει το φραγμό του προπατορικού αμαρτήματος και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην πορεία προς την θέωση.
Αποκαλύπτει δε ο Ιησούς Χριστός μετά τον θείο Ευαγγελισμό της μητρός Του, αειπαρθένου Μαρίας ότι ο άνθρωπος έγινε για να παραμείνει πολίτης της βασιλείας του, που είναι χωρίς τέλος…αυτό είναι το μυστήριο μέσα στο οποίο ο άνθρωπος ξεδιπλώνει την σχέση του με τον Θεό! Η βασιλεία του Θεού που εγκαινίζεται εντός ημών και είναι μέσα αμς ως υπαρκτή πραγματικότητα και πραγματικότητα που ενεργοποιείται όταν ο άνθρωπος πει το ιδού ο δούλος Κυρίου, ενεργεί το θέλημα του Θεού στον άνθρωπο!
Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες!
Μοdern Father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου