ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΡΟΘΥΣΤΕΡΟ ΑΛΛΑ ΠΑΝΥΝ ΩΦΕΛΙΜΟ

ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΠΙ ΤΟ ΕΚΟΥΣΙΟΝ ΠΑΘΟΣ.
ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΠΙ ΤΟ ΕΚΟΥΣΙΟΝ ΠΑΘΟΣ.
Ο Κύριος κινείται ερχόμενος, προς το εκούσιον πάθος!
Διερευνούμε αυτή την κίνηση` τι σημαίνει για τον άνθρωπο του σήμερα ότι κινείται ο Ιησούς Χριστός στο πάθος που διαλέγει ο Ίδιος;
Έχουμε κινούμενο τον Θεό και κοινούμενο [1] πάλι τον ίδιο τον Θεό [2] [από το κοινόω (=κάμνω κοινόν, μεταδίδω, καθιστώ μέτοχον)[3] καλύτερα νοηματοδοτείται ότι ο Χριστός κοινοποιεί την σκέψη και την θέληση Του για την σωτήρια παρέμβαση του θεού στα του ανθρώπου πράγματα] προς τον ίδιο τον άνθρωπο, αυτό ζούμε εκκλησιαστικά τη μεγάλη Εβδομάδα!
Ο Θεός δεν ζητά να είναι ενθρονισμένος σαν εκκλησιαστικό-πολιτικός άρχοντας, αλλά θέλει και πραγματοποιεί το ξεγύμνωμα του μπροστά στους εξουσιαστές (όπως είναι οι αρχιερείς Άννας και Καϊάφας -θρησκευτική μορφή εξουσίας-, όπως και ενώπιον του Πιλάτου- πολιτική μορφή εξουσίας4), ξεγυμνώνεται και ενώπιον του απλού ανθρώπου ( του φονιά ληστή πάνω στο Σταυρό, του απλού στρατιώτη που τον εμπαίζει)!
Δεν φοβάται οι άνθρωποι να τον απορρίψουν, δεν φοβάται οι άνθρωποι να τον αφήσουν μόνο του, δεν φοβάται την μοναξιά του εκουσίου (με τη δική του θέληση) πάθους, πονά και υποφέρει αλλά και δίνει λύση στους ανθρώπους που μέχρι τότε αναζητούσαν τον θεό! Δεν τους αφήνει να μαντεύσουν έναν θεό που θα τον ανακάλυπταν, αλλά ο Ίδιος αποκαλύπτει τον Εαυτό Του, πάνω στο ταπεινό γαϊδουράκι με πορεία προς το πάθος, με ευθεία στόχευση τον Σταυρό, με θρόνο αυτό το καταραμένο ξύλο!
Κινήθηκε τότε ή μας αφήνει να βρισκόμαστε σε διαρκή κίνηση πλησίον Αυτού, να πηγαίνουμε στο πάθος από το οποίο και μαθαίνουμε…τι σημαίνει αυτή η κίνηση του Χριστού από «θρόνο δόξης της επουρανίου Βασιλείας», να αναπαύεται σε πορεία προς την πόλη των παθών του και της δικής του Ανάστασης με ένα απλό «ονάριο», με το απλό και ταπεινό μέσο, όχι γιατί ήταν απλά ταπεινό το γαϊδουράκι, αλλά ο στόχος ήταν να πάει στην Αγία Πόλη με μέσο οποιοδήποτε γιατί δεν είναι ο στόχος το μέσο αλλά ο τρόπος είναι το μέσο!
Ο στόχος ήταν η κήρυξη της δικής του Αδυναμίας, του δικού του Σταυρού, που είναι και θρόνος και δόξα και καύχημα, διότι δεν έβαλε άλλους να θυσιασθούν για την ελευθερία των ανθρώπων από τα πάθη της αμαρτίας (αστοχία – γι’ αυτό και ο στόχος είναι ο επαναπροσδιορισμός μας στην ζωή του Χριστού που είναι η παραδείσια μακαριότητα)! Αλλά θυσίασε μοναδικά και αγαπητικά τον Εαυτού, όπως τον κένωσε όταν έγινε άνθρωπος, αλλά το διαφορετικό δεν ήταν η σάρκωση5 αλλά η σταύρωση!
Αυτό που δεν μπορεί να χωνέψει ο αρνητής του Σταυρού του Χριστού είναι ότι θυσίασε τον Εαυτό του!
Γι΄ αυτό η Εκκλησία Του Χριστού επιμένει στην εμπειρική της έκφραση : ότι έρχεται στο πάθος του ο Χριστός ελεύθερα και επειδή ο ίδιος το θέλησε «ίνα θεόν τον άνθρωπον απεργάσει»!
Ας ανοίξουμε τα μάτια των καρδιών μας και ας έχουμε την πονεμένη καρδιά μας από τα πάθη (με άλλη έννοια τα δικά μας, τα αστοχήματα μας και αμαρτήματα μας) έτοιμη να γίνει θρόνος και σταυρός του Χριστού των καρδιών μας, του δικού μας Χριστού, του δικού μας Νυμφίου τον οποίο προσερχόμαστε «εν Εκκλησία» (σε μυστηριακή σύναξη) να τον γευθούμε, να τον ζήσουμε, να τον βιώσουμε, να «φάει»6 ο έρωτας του Χριστού τις δικές μας φτωχές και αμαρτωλές καρδιές!
Να μην ξεχνάμε ότι και μέχρι το βράδυ της Ανάστασης Του και εμείς μπορούμε να τον εγγίσουμε πραγματικά με απόλυτο αναστάσιμο ερωτισμό και βιωματική διάθεση!
Μην τον αφήνουμε όπως θα έρθει να φύγει μακρυά μας αφού ε μ ε ί ς του κλείσουμε την πόρτα της καρδιά μας!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Με εγκάρδιες και εόρτιες ευχές,
π. Ιερόθεος Ιωάννου Λουμουσιώτης.


1 Κατά το ευαγγελικό ότι ο εξερχόμενος λόγος κοινοί τον άνθρωπον. (ο στίχος μας παραδίδεται από τον ευαγγελιστή Ματθαίο {κεφ. 15, στιχ. 18} : «τα δε εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ του στόματος εκ της καρδίας εξέρχεται, κακείνα κοινοί τον άνθρωπον.» δηλ. άλλα (είναι) εκείνα που βγαίνουν από το στόμα του ανθρώπου, προέρχονται από την καρδιά και εκείνα είναι που μολύνουν τον άνθρωπο.) εδώ όμως ο Χριστός δεν μολύνεται αλλά βοηθάει και γίνεται η θεραπευτική αγωγή του ανθρώπου στην αμαρτία και το κακό.
2 Χωρίς όμως ο Κύριος να μολυνθεί αφού είναι αιωνίως αναμάρτητος και μονίμως αμόλυντος, αλλά γίνεται για τον άνθρωπο τα πάντα!


[3] Π.Χ.ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗ, ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΟΥ, ΕΠΙΤΟΜΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, εκδ. Βιβλ. Εστίας, Αθήνα, 1995 7 ,σ. 452.
4 Και οι δύο μορφές εξουσίας έχουν μέσα τους καταναγκασμό και πειθαναγκασμό της γνώμης της ελεύθερης των ανθρώπων, επιζητούν να μην υπάρχει σκέψη για να έχουν όχλο τον οποίο και κάνουν ότι θέλουν, ο Χριστός πάντα σεβόταν-σέβεται-θα σέβεται όσους τον αμφισβητούν χωρίς να τον αγαπούν, δέχεται την αμφισβήτηση των δικών του ανθρώπων – μαθητών του χωρίς να τους δείχνει την πόρτα!
5 Που και αυτό αμφισβητήθηκε από αρχαίους αιρετικούς (δοκιτισμός)!
6 Κατά την ευχή που κάποιοι ασκητές λένε να σας φάει ο παράδεισος.

http://eyaggelistria.blogspot.com/2008_04_01_archive.html