Αυτή την Κυριακή, την λεγομένη του Ασώτου διαβάζεται στην Εκκλησιαστική Λατρεία ένα καταπληκτικό τεμάχιο εκ του Ιερού Ευαγγελίου του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά(κεφάλαιο 15, στίχοι: 11-32), το οποίο είναι και παραμένει μια επιτομή του Χριστιανικού κηρύγματος!
Μια σύνοψη και αδρομερής περιγραφή της αποστολής του Θεού Πατρός στη Γη δια του Υιού Του, ο οποίος και θυσίασε εαυτόν «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας» για να έλθει το άγιο Πνεύμα στη ζωή του ανθρώπου! Ένα κήρυγμα αγάπης ανεπιστρόφου, αγάπης άνευ ανταλλαγμάτων, αγάπης άνευ όρων, ορίων και ανταποδόσεως!
Αλλά έχει ιδιαίτερη σημασία να δούμε την ιστορία του Πατέρα που αγάπησε τον Γιό του και ζούσε και υπήρχε μόνον γι’ αυτή την σχέση…ζούσε για να δει το παιδί του στο πατρικό σπίτι να απολαμβάνει την χαρά και την οικείωση του χαρίσματος του ξεχειλίσματος της αγάπης, ότι και να είχε κάνει, όσες αρνητικές εμπειρίες και να είχε ζήσει!
Είναι όμως βασικό να δούμε τους τόπους στους οποίους και διαδραματίζονται – εξελίσσονται τα γεγονότα που υπάρχουν οι περιγραφές εκ του Ιερού Ευαγγελίου της σημερινής «εορτής» :
1. Πατρική οικεία : είναι το σπίτι του Πατέρα και των Παιδιών, είναι η θαλπωρή και η οικογενειακή προστασία στην οποία μέσα μεγάλωναν και οι δύο γιοί του ευσπλάχνου Πατέρα, αυτή η οικεία είναι ο παράδεισος στον οποίο δημιουργήθηκε και κατοίκησε ο Αδάμ και η Εύα, αλλά τελικά εξώσθησαν με δική τους ευθύνη διότι διάλεξαν χώρα μακρινή, την της αμαρτίας γαίαν!
2. Χώρα μακρινή της αμαρτίας : είναι η γη στην οποία και μετέφεραν τις ζωές και τις ευθύνες τους, μετέφεραν τους κόπους και τους πόνους της επιβίωσης του ανθρώπου και τις ευθύνες της καθημερινότητος τους…τελικά όμως και αυτή η γη δεν εκάλυψε το ανθρώπινο γένος και αφού θυμόταν το πατρικό του σπίτι (τον παράδεισο) ο άνθρωπος επανήλθε αλλά όχι από εκεί που είχαν μείνει οι σχέσεις τους, σχέσεις Θεού και ανθρώπων, αλλά σε γεγονότα άλλα ποιο απλά και πιο θαυμαστά!
3. Η (πατρική) Οικεία μετά την επιστροφή του πεπλανημένου παιδιού από τις αμαρτίες και τις κακοτοπιές της κολάσεως…με την επανορθωτική φωνή ίδια με εκείνη που έπρεπε να ακουσθεί στον παράδεισο : «Πάτερ ήμαρτον»(αυτό που δεν ακούσθηκε στον επίγειο παράδεισο ακούγεται καθημερινά σε κάθε προσευχόμενη και προς θέωσιν και δοξασμόν κινούμενη ύπαρξη), την φωνή εκείνη που αναγνωρίζει το λάθος της περιπλάνησης στην αμαρτία αλλά και το δικαίωμα να μάθουμε μόνον όσοι πάθαμε, από τα λάθη μας! Αυτό επανόρθωσε την αδαμιαία λανθάνουσα πορεία και την επανέφερε όχι εκεί που ήταν αλλά ως θέωση ενώπιον της Εκκλησίας με τον αρραβώνα (το βάπτισμα εμβολιζόμενο από το ένδυμα του καθαρού και μη ρυπαρού ανθρώπου και το ιερό χρίσμα εμβολιζόμενο από το δαχτυλίδι του ελεύθερου ανθρώπου , μη δούλου και άρχοντος) και τον γάμο της επουρανίου Βασιλείας, που εμφαίνεται δια του μόσχου του σιτευτού που θυσιάστηκε για την χαρά του αναστημένου ανθρώπου από τα πάθη…χαρά δόθηκε σε όλο το γένος των ανθρώπων για να υπάρχει πλέον ο Χριστός στις καρδιές και τις υπάρξεις μας…!
Αν ζήσουμε την τραγικότητα του ανθρώπου μπορούμε να καταλάβουμε τι πέρασε και ο πατέρας (το δράμα και τον πόνο που ταλαιπώρησε την ύπαρξη του) αλλά και να κατανοήσουμε ότι ο άσωτος υιός γίνεται σωτήριος για τον εαυτό του μετά την επιστροφή στην αγκαλιά του πατέρα του!
Που είναι ο τόπος όμως συνάντησης τους όμως, που συναντώνται και οι δύο?
Συναντώνται στην Εκκλησία του Θεού, συναντώνται και συνυπάρχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, εκεί που οι σχέσεις μας είναι και φαίνονται πραγματικά και γίνεται ο άθλος της αγάπης μας για τον άλλον πραγματικότητα!
Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι όλοι να εορτάζουμε σήμερα!
Μια σύνοψη και αδρομερής περιγραφή της αποστολής του Θεού Πατρός στη Γη δια του Υιού Του, ο οποίος και θυσίασε εαυτόν «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας» για να έλθει το άγιο Πνεύμα στη ζωή του ανθρώπου! Ένα κήρυγμα αγάπης ανεπιστρόφου, αγάπης άνευ ανταλλαγμάτων, αγάπης άνευ όρων, ορίων και ανταποδόσεως!
Αλλά έχει ιδιαίτερη σημασία να δούμε την ιστορία του Πατέρα που αγάπησε τον Γιό του και ζούσε και υπήρχε μόνον γι’ αυτή την σχέση…ζούσε για να δει το παιδί του στο πατρικό σπίτι να απολαμβάνει την χαρά και την οικείωση του χαρίσματος του ξεχειλίσματος της αγάπης, ότι και να είχε κάνει, όσες αρνητικές εμπειρίες και να είχε ζήσει!
Είναι όμως βασικό να δούμε τους τόπους στους οποίους και διαδραματίζονται – εξελίσσονται τα γεγονότα που υπάρχουν οι περιγραφές εκ του Ιερού Ευαγγελίου της σημερινής «εορτής» :
1. Πατρική οικεία : είναι το σπίτι του Πατέρα και των Παιδιών, είναι η θαλπωρή και η οικογενειακή προστασία στην οποία μέσα μεγάλωναν και οι δύο γιοί του ευσπλάχνου Πατέρα, αυτή η οικεία είναι ο παράδεισος στον οποίο δημιουργήθηκε και κατοίκησε ο Αδάμ και η Εύα, αλλά τελικά εξώσθησαν με δική τους ευθύνη διότι διάλεξαν χώρα μακρινή, την της αμαρτίας γαίαν!
2. Χώρα μακρινή της αμαρτίας : είναι η γη στην οποία και μετέφεραν τις ζωές και τις ευθύνες τους, μετέφεραν τους κόπους και τους πόνους της επιβίωσης του ανθρώπου και τις ευθύνες της καθημερινότητος τους…τελικά όμως και αυτή η γη δεν εκάλυψε το ανθρώπινο γένος και αφού θυμόταν το πατρικό του σπίτι (τον παράδεισο) ο άνθρωπος επανήλθε αλλά όχι από εκεί που είχαν μείνει οι σχέσεις τους, σχέσεις Θεού και ανθρώπων, αλλά σε γεγονότα άλλα ποιο απλά και πιο θαυμαστά!
3. Η (πατρική) Οικεία μετά την επιστροφή του πεπλανημένου παιδιού από τις αμαρτίες και τις κακοτοπιές της κολάσεως…με την επανορθωτική φωνή ίδια με εκείνη που έπρεπε να ακουσθεί στον παράδεισο : «Πάτερ ήμαρτον»(αυτό που δεν ακούσθηκε στον επίγειο παράδεισο ακούγεται καθημερινά σε κάθε προσευχόμενη και προς θέωσιν και δοξασμόν κινούμενη ύπαρξη), την φωνή εκείνη που αναγνωρίζει το λάθος της περιπλάνησης στην αμαρτία αλλά και το δικαίωμα να μάθουμε μόνον όσοι πάθαμε, από τα λάθη μας! Αυτό επανόρθωσε την αδαμιαία λανθάνουσα πορεία και την επανέφερε όχι εκεί που ήταν αλλά ως θέωση ενώπιον της Εκκλησίας με τον αρραβώνα (το βάπτισμα εμβολιζόμενο από το ένδυμα του καθαρού και μη ρυπαρού ανθρώπου και το ιερό χρίσμα εμβολιζόμενο από το δαχτυλίδι του ελεύθερου ανθρώπου , μη δούλου και άρχοντος) και τον γάμο της επουρανίου Βασιλείας, που εμφαίνεται δια του μόσχου του σιτευτού που θυσιάστηκε για την χαρά του αναστημένου ανθρώπου από τα πάθη…χαρά δόθηκε σε όλο το γένος των ανθρώπων για να υπάρχει πλέον ο Χριστός στις καρδιές και τις υπάρξεις μας…!
Αν ζήσουμε την τραγικότητα του ανθρώπου μπορούμε να καταλάβουμε τι πέρασε και ο πατέρας (το δράμα και τον πόνο που ταλαιπώρησε την ύπαρξη του) αλλά και να κατανοήσουμε ότι ο άσωτος υιός γίνεται σωτήριος για τον εαυτό του μετά την επιστροφή στην αγκαλιά του πατέρα του!
Που είναι ο τόπος όμως συνάντησης τους όμως, που συναντώνται και οι δύο?
Συναντώνται στην Εκκλησία του Θεού, συναντώνται και συνυπάρχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, εκεί που οι σχέσεις μας είναι και φαίνονται πραγματικά και γίνεται ο άθλος της αγάπης μας για τον άλλον πραγματικότητα!
Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι όλοι να εορτάζουμε σήμερα!
Μodern Father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου